Monitor - 10.11.2011, Blaðsíða 12

12 Monitor FIMMTUDAGUR 10. NÓVEMBER 2011
Texti: Einar Lövdahl Gunnlaugsson einar@monitor.is
Myndir: Sigurgeir Sigurðsson sigurgeir@mbl.is
Listin að koma fólki til að hlæja getur verið vandasöm
list. Þá list virðist þó Pétur Jóhann fara létt með enda
nægir það eitt að sjá manninn oft og tíðum til að gleðja
mann. Hann er jarðbundinn og augljóslega skemmtilegur
maður sem ílengdist ekki sem starfsmaður í BYKO heldur
ruddist inn í skemmtanageirann og á fyrir vikið þakkir
skilið frá allri íslensku þjóðinni.
Varst þú brandarakarlinn í bekknum þegar þú varst
lítill?
Nei, ég held að ég hafi nú kannski ekki beint verið
brandarakarlinn, með greini, í bekknum en ég var svona
gleðigjafi . Ég hef oft hitt gömlu bekkjarsystkinin mín
eftir að ég fór að starfa í þessum geira og yfi rleitt segjast
þau lítið hafa tekið eftir mér. Ég lét lítið fyrir mér fara
en það voru fáir útvaldir í skólanum sem maður fífl aðist
við. Ég var ekki að trana mér mikið fram og var ekki í
skemmtinefnd, að sjá um árshátíðina né þekktur fyrir að
vera einhver trúður.
Hvenær varð þér ljóst að þú yrðir gleðigjafi að atvinnu?
Ég var alltaf með augastað á því en var bara ekkert að
fl agga því mikið. Það var kannski meira af því að ef það
skyldi mistakast þá kæmi það svo bjánalega út. Ég vissi
í rauninni alltaf hvað ég vildi og leiklistin heillaði alltaf,
maður horfði mikið á bíómyndir og svona þegar maður
var ungur.
Þú reyndir síðan við leiklistarskólann en fékkst ekki
inngöngu. Eftir að hafa leikið í öllum þessum þáttum
og bíómyndum síðan þá, fi nnst þér hafa tekist að senda
fólkinu sem hafnaði þér þá langt nef?
Nei, ég horfi alls ekki þannig á þetta. Það er og hefði
verið mjög hollt að fara í skóla en ég var svolítill haugur
þegar ég var að alast upp og þegar ég sótti um. Bara af
því að ég komst ekki inn í fyrstu tilraun þá fór ég strax
í einhverja vörn eða fýlu. Þá hélt ég að ég væri kannski
bara á einhverjum villigötum og ætlaði að fara að læra
fl ug en svo dagaði ég einhvern veginn uppi í BYKO.
Hvað kom til að þú kepptir í keppninni um fyndn-
asta mann Íslands?
Ég var ekki búinn að kynna mér uppistand neitt að
ráði en hafði séð keppnina árið áður. Svo gerði ég
þau mistök, eða kannski voru það ekki mistök,
að segja við vini mína: „Ég ætla að taka
þátt í þessu á næsta ári, maður.“
Þeir létu mig standa við það, ég gat
náttúrlega ekki bakkað út úr því.
Hvernig var að bera þennan mikla titil,
var pressa í því fólgin?
Já, í rauninni eða allavega fyrst af því að maður var allt-
af kynntur á svið með þennan titil. Eftir þetta var mikið
að gera, það var verið að fá mig á árshátíðir og alls kyns
mannfagnaði og þá var maður kynntur inn: „Við skulum
taka vel á móti fyndnasta manni Íslands.“ Þá var strax
einhvern veginn búið að búa til ákveðið andrúmsloft
sem maður varð að standa undir. Eftir því sem ég fór að
verða vanari að koma fram þá fór maður svolítið að nýta
það og gera grín að þessu. Ég meina, það voru náttúrlega
bara fi mm í dómnefnd í þessari keppni sem ákváðu það
að ég væri fyndnasti maður Íslands, það er mjög skrýtið.
Í rauninni ætti að vera þjóðaratkvæðagreiðsla þegar það
væri verið að ákveða hver sé fyndnasti maður Íslands.
Það virkaði ágætlega enda kann fólk alltaf að meta þegar
maður gerir grín að sjálfum sér.
Maður getur ímyndað sér að þegar maður er fyndnasti
maður Íslands sé mikið verið að biðja mann um að
segja brandara eða vera fyndinn. Er það algengt núna
að fólk sé alltaf að biðja þig um að segja eitthvað
fyndið?
Já, en það er eiginlega miklu algengara að fólk sé alltaf
að segja mér brandara. Þá segir það: „Heyrðu, þú varst
helvíti góður en ég má til með að segja þér einn helvíti
góðan sem ég heyrði um daginn,“ og segir mér síðan
einhvern brandara. Síðan man maður ekki helminginn
af þessum bröndurum þótt mér sé yfi rleitt gefi nn kostur
á að nota þá (hlær). Þegar maður er veislustjóri einhvers
staðar er maður iðulega króaður af og þá eru menn alltaf
eitthvað: „Heyrðu, er ekki búið að segja þér frá honum
Axel á lagernum? Hann er búinn að keyra á fi mm sinnum
á árinu, bíllinn er allur krambúleraður eftir hann. Þú
verður nú eiginlega að skjóta aðeins á hann.“
Oft fi nnst manni eins og þú þurfi r ekki einu sinni að
segja neitt til að vera fyndinn. Hver er galdurinn að
fá fólk til að hlæja?
Annar fótleggurinn á mér er
eitthvað aðeins styttri
þannig að ég
hlýt að
labba
HRAÐASPURNINGAR
Fyrstu sex: 210472.
Uppáhaldsmatur: Lambahryggur upp á
gamla mátann.
Uppáhaldsstaður í heiminum: Hausinn á
mér, það er góður staður.
Uppáhaldsgrínmynd: Planes, Trains and
Automobiles.
Helsti kostur: Jákvæðnin.
Helsti ókostur: Ég er óstundvís.
FYNDNASTUR ALLRA
LANDSMANNA
Pétur Jóhann hreppti titilinn fyndnasti maður Íslands í
samnefndri uppistandskeppni árið 1999. Keppnin var fyrst
haldin árið áður en þá sigraði keppnina Sveinn Waage. Eftir
sigurinn lá leið Péturs í útvarp þar sem hann stýrði skemmti-
þættinum Ding dong með Dodda litla. Þess má til gamans geta
að umrædd keppni, sem hefur einungis verið haldin einu sinni
á síðustu sjö árum, fer einmitt fram í kvöld.
Ég meina, það voru
náttúrlega bara fi mm í
dómnefnd í þessari keppni sem
ákváðu það að ég væri fyndn-
asti maður Íslands, það er mjög
skrýtið. Í rauninni ætti að vera
þjóðaratkvæðagreiðsla þegar
það væri verið að ákveða hver
sé fyndnasti maður Íslands.