Monitor - 10.11.2011, Blaðsíða 13

13 FIMMTUDAGUR 10. NÓVEMBER 2011 Monitor
viðtalið
eitthvað asnalega. Ég lít á það sem helbera móðgun þegar
fólk hlær svona að mér. Nei, nei, ef ég vissi galdurinn þá
myndi ég opna þennan grínskóla sem þú varst að spyrja
mig út í. Ég reyni bara að fylgja minni sannfæringu og
tala um eitthvað sem mér fi nnst spaugilegt eða fyndið og
stundum hittir það í mark en það hittir alls ekkert alltaf
í mark. Ég hef oft lent í því að það hlæja ekkert allir eða
bara enginn. Þegar maður lendir í því þá reynir maður
að átta sig á hvað gerði það að verkum að enginn hló og
taka það efni út og búa til eitthvað nýtt. Þannig virkar
uppistandið. Það eru árshátíðir, þorrablót og alls kyns
mannfagnaðir og það er voða erfi tt að vera með sama
prógrammið úti um allt. Kannski kemurðu á karlakvöld
og þá verðurðu kannski að vera dálítið grófur, sömuleiðis
á konukvöldi, en svo kemurðu allt í einu á árshátíð Hamp-
iðjunnar og þar er allur aldurshópur og þá þýðir ekkert
fyrir þig að vera með sama efni og á karlakvöldinu. Þetta
er bara limbó og það er það sem gerir þetta skemmtilegt.
Leggst uppistandari í þunglyndi þegar brandararnir
hitta ekki í mark?
Það er örugglega persónubundið. Ég fer kannski á mega
bömmer um kvöldið sjálft. Á leiðinni heim er ég grátandi
undir stýri á Terrano-inum með pening í rassvasanum en
svo er ég búinn að gleyma því daginn eftir.
Þegar þú vinnur við það að fá fólk til að hlæja, kemur þá
aldrei fyrir að það sé erfi tt fyrir þig að fá fólk til að taka
þig alvarlega?
Maður rekur sig á það inni á milli. Það gerist ekki oft,
en ef það gerist, þá gerist það til dæmis í bankanum. Þá
mætir maður kannski til einhvers þjónustufulltrúa að
biðja um tilboð í tryggingar þá fer hann bara að hlæja að
manni. Ég segi þá kannski: „Nei, í alvöru, ég þarf að fá
vitrænt tilboð í þetta, annars fer ég bara með viðskiptin
mín annað“, og þá fer hann bara að hlæja ennþá meira.
Það eru svoleiðis aðstæður, þar sem maður ætlar að vera
ákveðni gæinn. Fólkið biðst þá reyndar oftast afsökunar
og segir: „Æ, fyrirgefðu, mér fi nnst þú bara svo fyndinn
þegar þú byrstir þig“, sem er alveg fyndið, ég get vottað
fyrir það. Meira að segja börnin mín fara að hlæja þegar
ég ætla að vera reiður. Þá kem ég kannski inn í herbergi
og góla: „Hey, það þarf að taka til hérna, þetta er eins og í
svínastíu!“ og svo þegar ég fer aftur út og loka, þá springa
þau úr hlátri.
Á netinu má heyra goðsagnakennt símaat frá Ding
dong-árunum þar sem þú segir lögreglumanni að
halda kjafti og fara í rassgat. Hafði þessi símahrekkur
einhverjar afl eiðingar?
Nei, engar. Ef ég man rétt vorum við reyndar kannski
kallaðir til yfi rmanns okkar, yfi rmanns útvarpssviðs, og
við beðnir um að gera ekkert í líkingu við þetta aftur.
Við vorum alltaf í einhverju svona, vorum til dæmis í
keppnum um það hvað við gætum haldið fólki lengi
á línunni þótt værum að bulla í þeim. Við hringdum í
eitthvað handahófskennt fólk og máttum til dæmis bara
segja orðin „hvaða helvítis“ og ekkert annað. Það gat oft
farið upp í fi mm, sex mínútur.
Árið 2004 gekkst þú til liðs við Audda og Sveppa og
gerðist einn af stjórnendum 70 mínútna, seinna
Strákanna. Féllst þú strax inn í hópinn eins og fl ís
við rass eða gerðu þeir þér lífi ð leitt til að byrja
með?
Þeir voru báðir, og eru, alveg yndislegir og
við höldum ennþá miklu sambandi. Það
var Auðunn Blöndal sem kveikti þessa
hugmynd að ég gengi til liðs við
þá. Ég fór upphafl ega bara til
þeirra tveggja í viðtal í
þættinum þeirra
en þeir voru
einmitt
búnir
að
vera að leita að þriðja manni. Svo þegar ég var búinn að
vera í viðtalinu þá kviknaði þessi hugmynd hjá Audda um
hvort ég væri ekki klár í að vera með þeim. Ég þurfti nú
aðeins að hugsa mig um, enda fannst mér mjög skemmti-
legt í útvarpinu, og hafði verið dálítið ragur við að prófa
nýja hluti en ég var náttúrlega búinn að vera að vinna
með Audda og Sveppa í Svínasúpunni. Að lokum ákvað ég
því að kýla á þetta og hef ekki séð eftir því.
Þættirnir voru gífurlega vinsælir á meðal yngri kynslóð-
arinnar. Þurftir þú að fara að haga þér eins og fyrirmynd
unga fólksins eftir að þú byrjaðir í þáttunum?
Já, óbeint þurfti ég að gera það. Það var samt ekkert
fl ókið, ég reyni yfi rleitt að haga mér sæmilega og þurfti
því í rauninni ekki að breyta neinu. Ég var samt alltaf bara
þekktur sem „vinur hans Sveppa“ af krökkunum. Sveppi
er einhvern veginn svo mikil krakkafígúra, með krullaða
hárið og þéttvaxinn. Ég var allavega alltaf að lenda í því að
vera að labba einhvers staðar og þá heyrði maður í lítilli
stelpu: „Mamma, mamma! Þetta er vinur hans Sveppa!
Halló vinur hans Sveppa!“ (hlær). Þessir krakkar nenntu
ekkert að leggja nafnið mitt á minnið. Það var auðvelt að
muna nafnið „Sveppi“, og þessi gæi þarna var bara vinur
hans.
Þið stáluð eftirminnilega senunni á blaðamannafundi
með Will Smith í London þar sem hann lofaði meira að
segja að koma þér í David Letterman. Hefur þú ekkert
rukkað hann um að efna það?
Nei, ertu með númerið hjá honum? Það má endilega
koma því aftur í gang, ég væri meira en til í að koma og
gera köttinn í Letterman. Þetta var góður blaðamanna-
fundur, við fórum á nokkra svona í tengslum við Strák-
ana. Það var alltaf spenna og gaman, við vorum alltaf
hálfpartinn búnir að plana hvað við ætluðum að gera en
svo fór það bara út um gluggann þegar við mættum inn.
Það er allt svo formlegt þarna, það eru lífverðir og allir að
passa upp á ímyndir stjarnanna og það má voðalega lítið
út af bregða. Allir blaðamennirnir eru búnir að undirbúa
sig alveg í bak og fyrir og þess vegna var svo gaman að
láta eins og trúðar þarna. Allt fólkið varð svo hissa, að
við værum að misnota þetta rosalega tækifæri til að
hitta einhverjar goðsagnakenndar persónur í einhvern
fífl agang, köttinn og eitthvað rugl.
Í þáttunum var stundum grínast með að þú værir líkur
Elton John. Hvernig kunnir þú við þá viðlíkingu?
Þetta byrjaði víst einhvern tímann þannig að við Elton
John vorum tvífarar vikunnar í einhverju blaði, það var
kveikjan að þessu. Ég var reyndar líka einhvern tímann
tvífari vikunnar með öðrum manni, honum Ármanni
Reynissyni vinjettugæja (hlær). Það er mjög fyndið að vera
tvífari Ármanns Reynissonar en ég var meira skotinn í því
að vera tvífari Elton John.
Af hverju byrjaðir þú á sínum tíma að herma eftir Jóni
Ársæli?
Það var eiginlega Bjarni æskuvinur minn sem byrjaði að
gera grín að honum og við fórum síðan báðir að herma
eftir honum að einhverju leyti. Bjarni byrjaði og svo stal
ég þessu eiginlega bara af honum svo ef þú ert að lesa
þetta, elsku Bjarni minn,
þá áttu pen-
ing inni
hjá
karlinum. Svo fannst Audda Blö þetta svo ógeðslega
fyndið, við vorum einmitt á þessum tíma að gera grín að
öðru sjónvarpsefni, svo ég lét til leiðast að taka Jón Ársæl
nokkrum sinnum í þeim lið þáttarins. Jón Ársæll sagði
einu sinni sjálfur að ástæðan fyrir því að honum fyndist
þetta í lagi væri af því að ég næði honum svona vel og
bætti við að hann væri í raun farinn að herma eftir mér.
Sóttir þú eitthvað í reynsluna frá BYKO-árunum þegar
þú túlkaðir starfsmann á plani á bensínstöð?
Nei, í rauninni ekki. Ég sótti náttúrlega í FM-heiminn.
Ég vann á FM957 í tvö og hálft ár og þar er þessi frasa-
heimur, menn segja þúsund orð í einni setningu eða helst
meira að segja í einu orði. Pælingin var að hann væri
þannig týpa að hann gæti aldrei orðið svona gæi, sama
hvað hann reyndi, og það heillaði mig. Hann væri bara
„wannabe“ starfsmaður á FM og „wannabe“ umboðsmað-
ur.
Eftir að þættirnir slógu í gegn hefur það trúlega verið
daglegt brauð að fólk stoppaði þig úti á götu til að fara
með einhvern frasa úr þáttunum. Var það þreytandi?
Nei, nei, ég hef nú umburðarlyndi gagnvart svona og
lét þetta aldrei fara í taugarnar á mér. Ég held að maður
eigi bara að vera þakklátur fyrir það ef fólk er ánægt
með það sem þú ert að gera, fólk lýsir ánægjunni svona.
Menn voru kannski að bera stóran kassa af eyrnapinnum
í Hagkaup og kölluðu svo eftir manni: „Já sæll, eigum við
að ræða það eitthvað eða?“, það er bara vinalegt. Svo fékk
ég ófá símtöl þar sem menn voru í partíi og hringdu í mig:
„Heyrðu Pétur, nennirðu ekki að segja „já sæll“?“ og ég
bara: „jú, ertu með stillt á spíker?“ og lét svo vaða og þá
sprakk allt partíið úr hlátri (hlær).
Þú ert fyrst og fremst þekktur sem grínisti þótt Vakta-
seríurnar hafi oft og tíðum verið dramatískar. Hvort
kannt þú betur við að leika grín eða dramatískar senur?
Ég kann bara jafnvel við bæði. Mér fi nnst grín dálítið
skemmtilegt ef það er með smá dramatík í og dramatík
er oft mjög fyndin. Það er mjög fyndið að sjá fullorðið
fólk sem er dauft í dálkinn og er í fýlu, sérstaklega svona
fullorðna menn sem eru í fýlu yfi r einhverju skrýtnu.
Ólafur Ragnar í Vöktunum var náttúrlega bara með þroska
á við lítið barn og gat farið í fýlu yfi r GPS-tæki eða hverju
sem er.
Nú stendur þú fyrir uppistandssýningunni Steini, Pési
og gaur á trommu með Þorsteini Guðmunds og Helga
Svavari. Er þessi sýning einvígi milli ykkar Þorsteins
upp á hvor sé fyndnari?
Nei, langt frá því. Við höfum skemmt áður saman hér
og þar og eins og Steini orðaði svo skemmtilega einhvers
staðar um daginn þá var ástæðan fyrir að hann hafði
samband við mig sú að honum fannst kominn tími á að
vinna með manni sem veit ekki hvernig mangó lítur út.
Ég var sem sagt úti í búð að kaupa mangó en vissi ekkert
hvernig það leit út en ég hitti konu Þorsteins fyrir tilviljun
svo ég spurði hana bara hvernig þetta liti út. Svo sagði
hún manninum sínum frá þessu og þá hugsaði hann
víst: „Jæja, ég þarf að fara að vinna með Pétri.“ Hann var
sem sagt með þessa hugmynd að við færum af stað með
uppistandssýningu þar sem við skiptum tímanum
á milli okkar og svo er þetta þannig að
gaurinn á trommu brýtur þetta upp á
meðan skiptingarnar eiga sér stað.
Ég var samt alltaf bara
þekktur sem „vinur hans
Sveppa“ af krökkunum. Sveppi
er einhvern veginn svo mikil
krakkafígúra, með krullaða
hárið og þéttvaxinn.
WILL SMITH
HREIFST AF
KETTINUM
Árið 2005 héldu þremenningarnir
Auddi, Pétur Jóhann og Sveppi
út til London á blaðamannafund
með stórleikaranum Will Smith
þegar verið var að kynna rómantísku
gamanmyndina Hitch. Á blaða-
mannafundinum beindist fl jótlega
öll athygli að tríóinu enda létu þeir
ekki eins og hefðbundnir blaðamenn. Meðal annars spurðu
þeir Smith hvort hann ætti sér einhvern leyndan hæfi leika, og
vísuðu í hæfi leika Péturs í að herma eftir ketti sem dæmi um
slíkt. Stórleikaranum fannst mikið til kattareftirhermunnar
koma og sagðist ætla að redda Pétri plássi í spjallþætti David
Letterman. Sjálfur sagðist Will Smith frábær í að grípa vínber
með munninum. Horfa má á blaðamannafundinn á YouTube.
ÞRÍFARAR VIKUNNAR?