Morgunblaðið - 02.12.2011, Side 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 2011
✝ Jónas Jónassonfæddist í
Reykjavík 3. maí
1931. Hann lést á
líknardeild LSH í
Kópavogi 22. nóv-
ember 2011.
Foreldrar hans
voru Jónas Þor-
bergsson útvarps-
stjóri, f. 22. janúar
1885 á Helgastöð-
um i Reykjadal, S-
Þingeyjarsýslu, d. 6. júní 1968,
og Sigurlaug Margrét Jón-
asdóttir húsmóðir, f. 30. janúar
1898 í Háagerði, Vindhæl-
ishreppi, Húnavatnssýslu, d. 10.
janúar 1985. Systir Jónasar er
Björg, f. 22. maí 1926. Hálfsystir
samfeðra, Kolbrún, f. 9. júní
1921, d. 7. ágúst 1987. Eig-
inkona Jónasar er Sigrún Sig-
urðardóttir dagskrárgerð-
armaður, f. 18. janúar 1938.
Foreldrar hennar voru Guð-
ríður Sigurðardóttir, f. 13. mars
1913, d. 2. mars 1980, og Sig-
urður Jónsson, f. 30. maí 1913,
d. 31. október 1995. Dóttir
þeirra er Sigurlaug Margrét út-
varpsmaður, f. 12. nóvember
1963. Maki Torfi Hjálmarsson
gullsmiður, f. 28. ágúst 1962.
Börn þeirra eru: Freyr, f. 1990,
vík og á Ísafirði. Hann lærði
leiklist í leiklistarskóla Ævars
Kvaran og var síðar kennari
þar. Hann kynnti sér kvik-
myndagerð og flutning útvarps-
leikrita í London 1951, tók nám-
skeið í stjórnun sjónvarpsþátta
hjá danska sjónvarpinu 1963.
Hann hóf störf á fréttastofu rík-
isútvarpsins 17 ára og starfaði
hjá útvarpinu nær óslitið til
dauðadags. Á ferlinum starfaði
hann á flestum deildum útvarps-
ins. Hann veitti forstöðu rík-
isútvarpinu á Akureyri og var
upphafsmaður fyrsta svæð-
isútvarpsins. Hann skrifaði og
leikstýrði mörgum útvarps-
leikritum og setti upp leiksýn-
ingar víða um land. Hann skrif-
aði greinar í mörg blöð og
tímarit. Hann skrifaði nokkrar
bækur. Bókin Polli, ég og allir
hinir fékk verðlaun sem besta
bók ársins 1973. Hann skrifaði
revíuna Alvörukrónan, með
Gunnari M. Magnúss. Hann
gerði mikinn fjölda útvarps-
þátta af ýmsum toga en þekkt-
astur var hann fyrir Kvöldgesti,
viðtalsþátt sem hefur verið á
föstudagskvöldum óslitið í 30 ár.
Eftir hann liggur fjöldi laga sem
hann samdi. Þekktust þeirra eru
Vor í Vaglaskógi og Hagavagn-
inn.
Jónas verður jarðsunginn frá
Hallgrímskirkju í dag, 2. desem-
ber 2011, kl.13.
Sigrún, f. 1994, og
Sólveig, f. 1998.
Fyrri eiginkona
Jónasar er Auður
Steingrímsdóttir, f.
6. janúar 1935.
Dætur þeirra: 1)
Hjördís Rut hjúkr-
unarfræðingur, f.
26. ágúst 1954.
Maki Hallur Mar
Elíson Olsen, f. 1.
júní 1956. Börn
þeirra eru: Jónas Baldur, f.
1975, unnusta hans Soffía Rúna
Lúðvíksdóttir, f. 1983, sonur
þeirra Ísak Logi, synir Jónasar,
Axel Þór og Gabríel. Sævar Örn,
f. 1977, eiginkona hans Anna
Dóra Daníelsdóttir, f. 1974, börn
þeirra Dagný Rut og Patrekur
Almar.
Sigrún María, f. 1979, unnusti
Arnar Sverrisson, f. 1972, dóttir
þeirra Elísabet Harpa, sonur
Sigrúnar Baldur Örn. 2) Berg-
lind Björk söngkona, f. 11. febr-
úar 1959. Maki Jón Haukur
Jensson kvikmyndatökumaður,
f. 11. janúar 1958. Sonur þeirra
er Jökull Ernir, f. 1988, dóttir
hennar Auður Harpa, f. 1977,
sonur Auðar Róbert Andri. Jón-
as var gagnfræðingur. Hann
stundaði tónlistarnám í Reykja-
Það hlýtur að vera mikil kúnst
að vera dáinn, sagði pabbi við mig
rétt áður en hann dó, ég hristi
höfuðið og hló og þannig ná-
kvæmlega voru þessar síðustu
vikur með pabba. Hann hjálpaði
okkur að sætta okkur við orðinn
hlut og þá hófst þótt ótrúlegt
megi segja skemmtilegt tímabil
hjá okkur fjölskyldunni sem við
tókum fagnandi. Við höfðum tíma
til að strjúka honum um vanga og
ég tók glöð við símtölum þar sem
hann benti mér á það að maður
segir ekki ok í útsendingu og
hann gerði endalaust grín að mér
þegar ég kynnti klassíska tónlist í
morgunþætti rásar eitt. Við gát-
um rifist um mat, ég sagði honum
að hann hefði ömurlegan matars-
mekk, hann hló bara að mér og
spurði hvort pasta væri matur!
En þessar síðustu vikur fékk
hann mat á heilann, sagðist vera
eins og ófrísk kona, og vildi fá
pönnukökur, hangikjöt, hakkað
buff, illa þefjandi „gamla óla“ og
siginn fisk. Það endaði með því að
það varð hans síðasta máltíð, og
ég mun aldrei aftur kvarta yfir
ólykt og það er aldrei að vita
nema ég leggi í að smakka á uppá-
haldsmatnum hans pabba. Úr
herbergi hans á líknardeildinni
ómaði rás eitt og ilmvatnslyktin
kitlaði nefið, þarna lá hann og
brosti í hvert sinn sem maður
kom í heimsókn og hann fór að
segja okkur frá Sumarlandinu
sem biði hans. Orð hans höfðu
ekki bara áhrif á okkur fjölskyld-
una heldur einnig út í samfélaginu
og ég varð svo stolt af honum,
þarna sat pabbi minn fárveikur og
hjálpaði okkur og fólki út í bæ.
Það var einstakt og fyrir það verð
ég ævinlega þakklát, ég átti frá-
bæran pabba.
Sigurlaug Margrét
Jónasdóttir.
Afi tók veikindum sínum mjög
vel, betur en nokkurn mann hefði
grunað. Ég var dugleg að fara í
heimsóknir til afa upp á spítala og
því er ég ævinlega þakklát. Þessir
rúmlega þrír mánuðir eiga alltaf
eftir að sitja fastir í huga mér, afi
orðinn mjög veikur en einhvern
veginn sást það ekki á honum fyrr
en síðustu dagana. Hann brosti
allan liðlangan daginn, var ótrú-
lega sáttur með ástandið sem
hann var kominn í. Í hvert einasta
skipti sem ég kom inn á stofuna
hans ljómaði hann af gleði og
sagði við mig „ertu komin ljúfan
mín“ og brosti. Ég gat setið
stundunum saman hjá afa og
spjallað um lífið og tilveruna,
enda var hann ekki bara afi minn
heldur einn af mínum bestu vin-
um, hann skildi mig svo vel og
það var svo þægilegt að tala við
hann. Minningarnar eru ótelj-
andi, öll kvöld fór ég niður til afa
og bauð góða nótt og oftar en ekki
settist ég hjá honum og við feng-
um okkur te og spjölluðum sam-
an um lífið. Þegar greiningin var
komin í ljós tók hann mig á tal,
þetta eru samræður sem ég mun
aldrei gleyma. Hann sagðist vera
á leið í sumarlandið, þar sem allt
væri blómum skreytt og lífið ynd-
islegt. Við töluðum saman mjög
lengi og það sem afi lagði mestu
áherslu á var að mér liði vel og
hann sagði mér að hann væri
sáttur. Ég hef alla mína ævi ótt-
ast þennan tíma, að ég gæti ekki
lengur komið niður til afa og haft
það huggulegt og talað við hann.
Ég sagði við hann á spítalanum
að ég óttaðist það að kveðja hann,
þá horfði hann á mig og sagði:
„Við þurfum ekki að kveðjast, þú
hittir mig aftur, ég verð líka í
kringum þig og læt þig vita af
mér.“ Það sem afa fannst mikil-
vægast í veikindum sínum var að
hans nánasta fólki liði vel, hug-
arfar hans hjálpaði okkur að tak-
ast á við sorgina sem var í vænd-
um. Stofan hans afa á
líknardeildinni var full að birtu og
gleði, ilmvatnslyktin hans og óm-
urinn af rás eitt og hláturinn í afa
og fjölskyldunni, það var einmitt
það sem að einkenndi þennan erf-
iða tíma, við gátum hlegið með
afa og skemmt okkur þegar við
komum í heimsókn til hans. Þessi
tími var ótrúlega erfiður en á
sama tíma yndislegur, því að
stundirnar sem við áttum með afa
voru frábærar og þær munu að
eilífu sitja fastar í mér. Hann
sagði við mig í einu af okkar sam-
tölum þegar við töluðum um
dauðann „grátið mig ekki, gleðj-
ist mér frekar“. Ég held að það
verði svolítið erfitt en einhvern
veginn mun ég reyna það fyrir
afa. Söknuðurinn er gífurlegur og
tímarnir framundan eru ekki
auðveldir en fjölskyldan stendur
saman og það er það sem skiptir
máli. Það var líka það sem afi
vildi. En núna er kominn tími á
kveðjustund og þessi kaflaskipti í
mínu lífi eru mér afar erfið. Ég
kveð þig, elsku afi, með hrikaleg-
um söknuði og trega og þakka
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir
mig, ég veit ekki hvar ég væri ef
að ég hefði ekki haft þig í mínu
lífi. Ég elska þig til tunglsins og
til baka eins og við sögðum alltaf.
Og ekki hafa áhyggjur af ömmu,
við pössum vel upp á hana. Sé þig
í sumarlandinu, elsku afi minn.
Sigrún Torfadóttir.
Kveðja frá Ríkisútvarpinu
Sumir halda því fram með
gildum rökum að þegar allt kem-
ur til alls – og búið er að skilja
hismið frá kjarnanum – hafi fjöl-
miðlar aðeins eitt hlutverk: að
segja sögur. Þær eru af ótal
gerðum og sagðar með margvís-
legum aðferðum – af fólki og fyr-
irbærum. Þær eru langar og
stuttar, – til upplýsingar og af-
þreyingar – sorglegar og
skemmtilegar – af stórum við-
burðum og smáum – af venju-
legu fólki í óvenjulegum aðstæð-
um og óvenjulegu fólki í
venjulegum aðstæðum – raun-
verulegar og skáldaðar – sannar
og lognar. Og sögurnar eru sagð-
ar með ýmsum hætti. Með upp-
lestri og innblæstri – tali og tón-
um – leik og ljóðum; söng og
mynd. Og þær geta verið sagðar
með samtali. Og þannig sagði
Jónas Jónasson flestar sínar
sögur. Með samtali. Sína sam-
talslist þróaði Jónas og þroskaði,
fínstillti, pússaði og póleraði
þangað til engu varð saman jafn-
að. Góður undirbúningur, næm-
ur skilningur á persónueiginleik-
um viðmælandans, einlægni og
óbilandi virðing og auðmýkt
gagnvart hlustendum gerði þessi
samtöl þannig að á þau var hlust-
að umfram önnur. Ofan á þetta
bættist svo óútskýranlegur „út-
varpssjarmur“ og svo mikið
sjálfstraust að það leyfði langar
þagnir, sem fáir þora að beita,
enda oftast ekki talið til eftir-
breytni í útvarpi.
Þættir Jónasar eru fyrir
löngu komnir í flokk með sígildu
útvarpsefni, sem er snar þáttur í
sögu Ríkisútvarpsins, og mynda
fjársjóð sem ausið verður af um
ókomna tíð. Minning og saga
fjölmargra einstaklinga er líka
varðveitt í þessum þáttum, sem
einnig gerir þá ómetanlega.
Enginn hjá RÚV treystir sér til
að segja nákvæmlega til um
fjölda þeirra samtala sem út-
varpað hefur verið með Jónasi
en bara þættirnir hans, Kvöld-
gestir, urðu fleiri en þúsund.
Þeim síðasta verður útvarpað á
venjulegum tíma á Rás 1 í kvöld
– með sætaskiptum. Jónas verð-
ur sjálfur síðasti Kvöldgestur-
inn.
Fyrir allt þetta og 60 ára sam-
fylgd þakkar Ríkisútvarpið Jón-
asi af heilum hug og heitu hjarta.
Við kveðjum þennan góða sam-
ferðamann okkar með djúpri
virðingu og sendum fjölskyldu
hans okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Öllum þeim sem unna
góðu útvarpi má það svo vera
huggun harmi gegn að Jónas lifir
með okkur áfram í verkum sínum
– í bókstaflegri skilningi en flestir
aðrir.
Páll Magnússon.
Vinnan á bak við tjöldin gleym-
ist stundum þegar glæsimenni og
sjarmatröll eiga í hlut. Menn
hneigjast til þess að halda að
sviðsljósið eða hljóðneminn kalli
fram tilbúin atriði án nokkurs
undirbúnings. Jónas Jónasson er
dæmi um mann sem ýmsir héldu
að smellti bara fingrum og þá
væri allt tilbúið. Við sem störfuð-
um með Jónasi um áratugaskeið
vitum að sú er ekki raunin. Við
vitum að vart getur vandvirkari
mann í íslenku útvarpssögunni.
Hann undirbjó alla sína þætti af
stakri kostgæfni og það svo að
jaðraði við smásmygli á stundum.
En hann átti sér líka sýn um út-
varp. Útvarp átti að vera vandað,
glæsilegt, það átti að skipta máli.
Hann vildi ekki láta neitt hindra
undirbúning góðs efnis. Ef mann-
legar þjáningar í okkar heims-
hluta voru mestar á Norður-Ír-
landi, þá fannst Jónasi eðlilegasti
hlutur í heimi að fara á vettvang
og miðla upplifuninni í gegnum
hljóðnemann til hlustenda sinna.
Ef þyngslin voru að verða óbæri-
leg fékk Jónas til sín unga leikara
og höfunda og skemmtiefni fyrir
útvarp var búið til á skrifstofunni
hans. Reynsla hans úr leikhúsi
kom að góðum notum við fram-
leiðslu skemmtiþátta eins og Úl-
len dúllen doff.
Í byrjun níunda áratugar síð-
ustu aldar var honum falið að
koma á fót fyrstu landshlutastöð
Ríkisútvarpsins. Hann tók þetta
hlutverk mjög alvarlega, flutti til
Akureyrar og hófst handa um að
skapa útvarpsstöð. Þar var hvorki
gamla útvarpsstjarnan Jónas
Jónasson né litlaus skrifstofublók
úr ríkisappírati mætt, heldur
hugsjónamaðurinn sem hafði
skýra mynd af fullgildri sjálf-
stæðri menningarstofnun. Hann
sá ekki fyrir sér eitthvert lítið
tannhjól í fjölmiðlavél ríkisins
heldur fylgihnött með öllum
græjum sem kynnti tengingu sína
við móðurskipið með sérstöku
stefi.
Jónas Jónasson helgaði Ríkis-
útvarpinu alla sína krafta frá
æskudögum. Hann var nokkurn
veginn jafnaldri stofnunarinnar
og við sem kveðjum hann í dag
vitum að þáttaskilin eru afger-
andi. Sigrún og Silla eru vel und-
irbúnar, kveðjuvikurnar hafa ver-
ið óvenjulega bjartar, en samt er
söknuðurinn sár. Sendi þeim og
öðrum afkomendum samúðar-
kveðjur.
Ævar Kjartansson.
Hann var óneitanlega með lit-
ríkari persónuleikum sem ég hef
kynnst – og það var gott að eiga
hann að vini. Við röktum vinskap-
inn aftur til ársins 1958, þegar
hann var blaðamaður á Vikunni
og tók viðtal við föður minn heit-
inn; ég var fenginn til að leiða
hann um leyndarkima ölgerðar –
og þar sem báðir þóttust nokkrir
sérfræðingar í áfengismenningu
myndaðist þarna hugarfarslegt
bræðralag. Ári seinna reyndist
hann mér haukur í horni, þegar
ég um vetrarskeið fékk tækifæri á
að reyna mig við þáttagerð hjá
Ríkisútvarpinu við Skúlagötu;
hann var aftur kominn á heima-
slóðir og stutt að leita í smiðju hjá
honum.
Svo liðu árin – og allt í einu vor-
um við Jónas orðnir drykkju-
menn saman; sátum lengi dags á
hádegisbörum í miðri viku þegar
aðrir voru að vinna og töldum
okkur heimsmenn að skemmta
sér. Umhverfið umbar okkur með
vorkunnsamri fyrirlitningu – en
við tókum ekki eftir því heims-
mennirnir; uppteknir af okkur
sjálfum og perlandi glösunum á
borðinu.
Við gáfumst upp sama árið; ég í
janúar og hann í ágúst 1976, báðir
nær dauða en lífi og öll skemmtun
löngu fyrir bí – heimsmennskan
líka. Freeport-spítalinn tók við
flökunum, endurhannaði þau – og
svo kom sólin upp. Sólaruppkom-
an og öll lífsreynslan tendraði
báða, útvarpsmanninn og lista-
manninn í Jónasi – og fljótlega
eftir heimkomu var hann kominn
á kaf í þáttagerð um alkóhólisma;
bóka- og leikritaskrif um reynsl-
una – og þessa ofurkvöl sem sjúk-
dómnum fylgir.
Leikrit hans Glerhúsið, þar
sem sviðsmyndin var stofa í koní-
aksglasi, kom á fjalirnar í Iðnó
fyrir 1980 og vakti snarpa athygli,
en ekki eins mikla aðsókn og
vænst var; þjóðin var ekki alveg
tilbúin fyrir þessa opinskáu lýs-
ingu á fjölskyldulífi alkóhólistans,
sem var í senn hárbeitt og nagaði
þjóðarsálina. Leikhússtjórar
ættu að gefa sér kvöldstund að
lesa þetta leikrit núna, áratugum
seinna – og sjá hvort ekki sé kom-
inn tími til að færa það á fjalir á
ný; þjóðin er með öðrum brag í
dag, þremur árum eftir hrun – og
augu hennar opnari fyrir veikleik-
um sínum.
Gerjun nýsiðar í áfengismálum
landsins var komin á fulla ferð
þegar Jónas kom heim úr
Bjarmalandsferðinni; Freeport-
klúbburinn var stofnaður daginn
sem hann flaug út – og SÁÁ ári
seinna. Hann varð strax virkur
stuðningsmaður málefnisins – og
það munaði um hann; þjóðin
þekkti hann og naut þess að
hlusta á hann; treysti því sem
hann sagði – og hann var sterkur
áróðursmaður þessi fyrstu ár. En
þegar frá leið dró hann sig úr fé-
lagsmálunum. Í margmenninu
sem í honum bjó; útvarpsmann-
inum, rithöfundinum, leikrita-
skáldinu og tónsmiðnum, leyndist
nefnilega friðsemdarmaðurinn
Jónas – og sem listamanni, einnig
ofurlítil prímadonna og var hann
því auðsærður stundum. Menn
sáust ekki alltaf fyrir þegar verið
var að vinna málefninu fylgis á
þessum árum – og rákust þá
gjarnan hver á annars horn, sem
var ekki alveg lífsstíll Jónasar
Jónassonar. Hann var þó alltaf til
staðar ef á þurfti að halda – og oft
mátti merkja það í þáttum hans
hvar hjarta hans sló.
Hann hringdi í mig í lok sept-
ember, til að samhryggjast mér
vegna andláts Þórunnar minnar;
kvaðst sjálfur kominn á spítala og
vera að búa sig undir að kveðja,
sáttur við guð og menn. Við
kvöddumst í þessu símtali; þökk-
uðum hvor öðrum vináttu áratug-
anna – og allt varð dálítið súrreal-
ískt. Þau verða skrýtin þessi jól!
Tómas Agnar Tómasson.
Sumir hafa notalegri nærveru
en aðrir. Jónas Jónasson var einn
þeirra manna.
Við kynntumst í upphafi sjö-
unda áratugarins á Akureyri. Það
var um vetur. Jónas var staddur
einhverra erinda á Hótel Kea og
heyrði kunnuglega tóna frá píanói
og gekk inn í salinn. Hann hafði
þá nýlega samið Hagavagninn og
undraðist það að einhver píanisti
norður á Akureyri kynni þetta
lag. Við skiptumst á nokkrum
orðum. Hann bað mig að spila lag
í útvarpsþætti sem hann var að
vinna að um þessar mundir fyrir
norðan.
Þessi kynni urðu upphaf
traustrar vináttu, sem aldrei bar
skugga á.
Leiðir okkar áttu eftir að liggja
oft saman við ólíkar aðstæður og
seinna gerðist ég læknir hans.
Jónas var fjölhæfur listamað-
ur. Hann var lærður bæði í tónlist
og leiklist. Hann var sérlega rit-
fær og skrifaði góðan stíl. Lands-
frægur var hann fyrir sína frá-
bæru útvarpsþætti. Á
föstudagskvöldum hlustaði stór
hluti landsmanna á Kvöldgestina
hans. Hann hafði næma tilfinn-
ingu fyrir tónlist, samdi gullfalleg
lög, Hagavagninn, Kvöldljóð, Vor
í Vaglaskógi, svo einhver séu
nefnd, allt perlur.
Fyrir skömmu fór að gæta
verulegs heilsubrests hjá Jónasi.
Ég sat við sjúkrabeð hans ekki
löngu áður en hann kvaddi þenn-
an heim. Við ræddum stuttlega
lífshlaup okkar beggja, um eilífð-
ina, hvað tæki við eftir dauðann,
framhaldslíf. Hann var æðrulaus.
Hann hélt ekki, hann vissi að ný
tilvera tæki við og sagðist myndu
láta mig vita af sér, þess mætti ég
vera fullviss.
Nú þegar jólahátíðin nálgast
mun ég sakna þess að heyra ekki
rödd Jónasar í símanum á að-
fangadag, en í stað þess að senda
jólakort hafði þann sið að hringja í
mig og óska mér gleðilegrar há-
tíðar. Mér þótti afar vænt um
þetta talandi jólakort.
Við leiðarlok vinar míns Jón-
asar, kveð ég hann og þakka sam-
fylgdina. Eftir sitja minningar um
góðan dreng. Sigrúnu, eiginkonu
Jónasar, og aðstandendum öllum
votta ég dýpstu samúð. Megi
minningin veita þeim huggun og
styrk.
Haukur Heiðar Ingólfsson.
Fyrstu kynni okkar Jónasar
Jónassonar bar að með eilítið sér-
stökum hætti. Fyrir réttum 40 ár-
um hringdi hann í mig á dagblaðið
Vísi til að skamma mig. Hann var
ósáttur við þau bréf sem ég hafði
birt í lesendadálkum blaðsins þar
sem útvarpshlustendur hrósuðu
honum í hástert. Þó að mér fynd-
ist Jónas í rauninni ekkert hafa
um það að segja hvað sagt væri
um hann sem fjölmiðlamann varð
ég við þeirri eindregnu ósk hans
að birta ekki meira hrós um hann
í dálkum Vísis. Þótt Jónas væri
ekki nema fertugur þegar þetta
var átti hann 27 ára starsferil að
baki á Ríkisútvarpinu. Sjálfur var
ég rétt að verða tvítugur og
fannst því ekki stætt á því að vera
með einhverja stæla við „the
grand old man“ í faginu.
Aldarfjórðungi síðar leiddu ör-
lögin okkur saman á ný. Þá hafði
ég tekið að mér að ritstýra tíma-
ritinu Mannlífi um tíma, en þar
var Jónas fastapenni og skrifað
viðtöl í anda Kvöldgesta, þess vin-
sæla útvarpsþáttar á RÚV. Þegar
ég hitti Jónas augliti til auglitis í
fyrsta skipti óskaði ég þess að
geta orðið eins og hann, bæði í út-
liti og fasi – og það án tafar.
Aldrei hef ég kynnst annarri
eins natni og nákvæmni og Jónas
sýndi í ritstörfum sínum. Fyrst
áttum við löng samtöl þar sem við
veltum fyrir okkur nöfnum fjölda
hugsanlegra viðmælenda og
hvert umræðuefnið gæti verið í
smáatriðum við hvern og einn.
Síðan sótti ég til hans útprentað
handrit, sem Jónas vildi fá skil-
merkilegt álit mitt á. Loks var svo
að sækja viðtalið til hans fullbúið
á disklingi og alltaf stóð Jónas við
umsaminn skilafrest upp á punkt
og prik.
Jónas talaði hreint út um hlut-
ina og hafði klárar skoðanir á
mönnum og málefnum. Hunn
fussaði og sveiaði þegar talið
barst að einhverjum sem honum
fannst vera merkikerti, en varð að
sama skapi áhugasamur þegar
nöfn almennilegs fólks bar á
góma, hvort sem það var úr röð-
um hvunndagshetja eða mikil-
menna. Það var því í senn fróðlegt
og skemmtilegt að ræða við Jón-
as, sem hafði á ferlinum tekið svo
mörg viðtöl um ólík málefni.
Þegar kom að því að ég hætti á
Mannlífi og tók upp að nýju eigin
útgáfustarfsemi fylltist ég stolti
þegar Jónas hringdi til mín á
fyrsta degi og kvaðst vilja flytja
sig yfir og halda áfram samstarf-
inu og stóð það allt þar til ég ég
hætti útgáfustarfsemi.
Fundum okkar yfir kaffibollum
á heimili hans eða á RÚV fækkaði
ekkert þrátt fyrir að við tengd-
umst loks netinu. Jónas var nefni-
lega ekkert óskaplega spenntur
fyrir að læra á þessa nýju tækni.
Taldi ég það heldur ekki eftir mér
að skjótast yfir á RÚV til að
senda sjálfum mér tölvupóst frá
honum með viðtölunum, því þann-
ig áttum við aukalega enn fleiri
ágæt samtöl um menn og málefni.
Margir hafa dáðst að því
Jónas Jónasson