Morgunblaðið - 02.12.2011, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 2011
✝ Róbert EinarÞórðarson,
fæddist í Hafn-
arfirði 28. maí
1925. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Ljósheimum á
Selfossi, 26. nóv-
ember 2011.
Foreldrar hans
voru Sólveig
Bjarnadóttir frá
Sólmundarhöfða í
Innri-Akraneshreppi og Þórður
Einarsson frá Nýlendu í Garði.
Systkini Róberts voru Jón Rós-
ant, f. 1906, d. 1938, Ólafur
Ingi, f. 1909, d. 1990, Sesselja
Sigríður, f. 1910, d. 1976, Hulda
Dagmar, f. 1912, d. 1999, Matt-
hildur, f. 1914, d. 2009, Ásta
Guðrún, f. 1920, Unnur, f. 1926,
og Guðmundur Marinó, f. 1928,
d. 2010. Árið 1947 giftist Róbert
Guðbjörgu Jóhannesdóttur, f.
30. ágúst 1926, d. 25. janúar
eru Birgir Örn, Ómar Aage og
Ellen Alma, 2) Inger, f. 1963,
gift Sveini Þórðarsyni. Börn
þeirra eru Magdalena Katrín og
Breki Þór.
Róbert ólst upp í Hafnarfirði.
Ungur hóf hann störf í Lands-
banka Íslands og vann þar
þangað til hann fór til sjós um
miðjan sjöunda áratuginn eftir
að hann lauk námi í Loftskeyta-
skólanum. Árið 1975 hætti hann
á sjó og hóf störf að nýju í
Landsbankanum og starfaði
það uns hann fór á eftirlaun,
síðast sem útibústjóri Lands-
bankans á Skagaströnd. Í rúma
hálfa öld var Róbert félagi í
Oddfellow-reglunni, fyrst í
stúkunni Þórsteini og síðar kom
hann að stofnun stúkunnar Há-
steins á Selfossi. Hljómlist-
armaður var hann um langt
árabil og spilaði fyrir dansi
bæði í Reykjavík og víða á
landsbyggðinni. Róbert átti
mörg áhugamál um ævina. Má
þar nefna skák, útskurð og
rennismíði, trjárækt og fleira.
Útför Róberts verður gerð
frá Selfosskirkju í dag, föstu-
daginn 2. desember 2011, og
hefst athöfnin klukkan 14.
1975. Guðbjörg og
Róbert eignust
fjórar dætur, en
þær eru 1) Sólveig,
f. 1948, gift Grími
Bjarndal. Dætur
þeirra eru Guð-
björg, Brynhildur,
Hrafnhildur og
Bergrún, 2) Jó-
hanna, f. 1953, gift
Birni Bjarndal
Jónssyni. Synir
þeirra eru Jóhann Haukur og
Unnar Steinn, 3) Matthildur, f.
1954, gift Jens Pétri Jóhanns-
syni. Synir þeirra eru Róbert,
Ingimar Ari og Jóhann Pétur,
4) Unnur Fjóla, f. 1957, gift
Anders Köhler. Börn Unnar af
fyrra hjónabandi með Bernt
Kanstad eru Daniel og Sandra.
Síðari eiginkoma Róberts er
Magdalena B. Jóhannesdóttir, f.
6. maí 1934. Dætur hennar eru
1) Guðrún, f. 1953. Börn hennar
Það er bjartur og fagur
sunnudagur. Snjórinn og þögn-
in umlykja allt.
Ég rifja upp annan sunnudag
og árið er 1975. Þá var líka
snjór. Ég sit í farþegasæti á
Peugeot með kínverska dúkku í
fanginu og dáist að henni. Ég
er nýbúin að fá hana frá mann-
inum sem ekur bílnum. Ég
horfi á hann og hjartað hamast
í brjóstinu. „Má ég kalla þig
pabba?“ Þögnin er óbærileg.
Róbert lítur á mig þessum
djúpu, hlýju, brúnu augum:
„Elsku telpan mín, auðvitað
máttu kalla mig pabba, en láttu
mig aldrei koma upp á milli þín
og pabba þíns.“
Björninn var unninn. Eftir
þetta kallaði ég þig ýmist Ró-
bert eða pabba.
Ég var 12 ára stelpuskott,
illa haldin af afbrýðisemi í þinn
garð. Með rólegheitunum tókst
þér að yfirvinna allar hindranir
sem ég setti fyrir þig.
Þú komst inn í líf okkar á
erfiðum tíma og reyndist mér
alltaf sá faðir sem ég þráði.
Sunnudagsmorgun og ég sit til
fóta í hjónarúminu. Morgun-
verður a la Roberrr og rifjaðar
upp sögur af sjónum og sam-
ferðamönnum þínum. „Komdu
þæl og bleþþuð Þeþþelía mín og
hver heldurðu að þetta þé?“
Þessi setning hefur verið mikið
notuð í byrjun símtala. „Hver
vill fá skeggkossinn?“ kallaðir
þú upp þegar þú varst nýbúinn
að raka þig. Bónorðsbréfið sem
þú skrifaðir mömmu, „hafðieng-
inbilmilliorða“. Einn sunnu-
dagsmorgun stóðstu yfir pott-
unum og varst að útbúa sósu
með hádegismatnum. „Hjálp, ég
er búinn að setja hálfan dall af
hveiti í sósuna og hún þykknar
ekki.“ Mikið rétt, sósan var lap-
þunn. Hveitidallurinn reyndist
vera flórsykur. Alltaf voru mín-
ir vinir ykkar vinir.
Magdalena fæðist þegar ég
er þrítug. Hún dýrkaði afann
sinn og það var gagnkvæmt, og
fyrstu fjögur árin hennar
gekkstu henni í föður stað. Vak-
inn og sofinn, hennar velferð
skipti öllu. Þú varst mikill knús-
ari og notaðir hvert tækifæri til
að knúsa „baddið“ þitt og ég
man sérstaklega eftir einu til-
viki þar sem þú sast með
Magdalenu í fanginu og knús-
aðir. Þá reis sú litla upp og
sagði hátt og skýrt: „Ef þú
hættir ekki að kyssa mig afi, þá
ætla ég aldrei að giftast þér.“
Sveinn kemur inn í líf okkar
Magdalenu þegar hún er fjög-
urra ára og er þá strax velkom-
inn, enda varstu mikið feginn
að ég væri nú komin í „höfn“.
Vinátta ykkar var af þeim toga
að þið þurftuð ekkert alltaf að
tala saman til að skilja hvor
annan. Ég gleymi aldrei brúð-
kaupsdegi mínum, þegar ég
örugg, gekk upp að altarinu
með þig mér við hönd. Breki
Þór fæddist og afafaðmur var
bestur. Afmælisdagarnir þegar
afi og amma hringdu fyrir allar
aldir, vöktu afmælisbarnið og
sungu og spiluðu afmælissöng-
inn.
Elsku hjartans pabbi minn.
Ég vil þakka öll árin, allan
stuðninginn og fyrir að vera
besti afi í heimi fyrir Magda-
lenu og Breka Þór.
Ég sé þig fyrir mér standa í
stafni Þorkels Mána og hefja
þína hinstu för. Þar getur þú
bæði spilað á nikkuna og flyg-
ilinn. Ég trúi að Dísan okkar
sem við erum nýbúin að missa,
taki vel á móti þér með góðu
knúsi ef ég þekki hana rétt. Við
gætum mömmu, sem vakin og
sofin hefur vakað yfir þér alla
tíð og hefur líf hennar gengið út
á það að þér líði sem allra best.
Þín dóttir,
Inger.
Pabbi var glæsilegur þar sem
hann gekk upp Vesturgötu og
Framnesveg að loknum vinnu-
degi, klæddur jakkafötum og
með hatt. Um leið og hann var
kominn heim tók hann upp
nikkuna, kallaði á okkur og síð-
an var spilað og sungið þangað
til sest var við kvöldverðarborð.
Já, það var mikil tónlist á heim-
ilinu, og oft bauð hann mömmu
upp í dans á eldhúsgólfinu þeg-
ar síðasta lag fyrir fréttir
hljómaði í útvarpinu. En pabbi
spilaði ekki bara heima, hann
spilaði líka fyrir dansi á sveita-
böllum og danshúsum borgar-
innar. Við vorum stoltar systur
að eiga flottan pabba.
Pabbi var bankamaður nán-
ast alla sína starfsævi, en um
miðjan sjöunda áratuginn sett-
ist hann á skólabekk, útskrif-
aðist sem loftskeytamaður og
fór til sjós. Hann var á sjónum í
um áratug, mest á togurum, en
einnig á millilandaskipum. Eftir
að mamma lést, langt um aldur
fram, hætti hann á sjó og lá
leiðin á ný í bankann, þar sem
hann var útibússtjóri þegar
hann fór á eftirlaun.
Það var mikið lán fyrir okkur
öll þegar hann eignaðist nýjan
lífsförunaut. Að vera einn átti
ekki við pabba, en með Magda-
lenu tók hann gleði sína á ný og
saman gengu þau í gegnum lífið
í hátt í fjóra áratugi. Hún var
ekki bara konan hans pabba,
heldur líka amma og langamma
barnanna okkar og til þeirra
var alltaf notalegt að koma.
Glæsileg og góð kona sem auðg-
aði líf pabba og okkar allra.
Pabbi var mikill gleðimaður,
hrókur alls fagnaðar og tónlist-
in var alltaf nálæg. Hann hafði
gaman af því að segja sögur og
margir skemmtilegir frasar
hafa orðið til í gegnum árin.
Það var honum því ekki auðvelt
þegar heilsan bilaði fyrir rúmu
ári og hann hafði ekki lengur
getu til að taka þátt. Í tæpt ár
var hann rúmfastur, fyrst á
sjúkrahúsi og síðan á hjúkrun-
arheimilinu Ljósheimum á Sel-
fossi. Þar fékk hann góða
umönnun, allt gert til að gera
lífið eins létt og hægt var. Ég
vil þakka frábæru starfsfólki
sérstaklega fyrir það. Alla daga
heimsótti Magdalena hann og
kom oft með eitthvað gott með
sér, heimagerðan ís eða rjóma-
pönnsur. Ég sat frekar hjá hon-
um á kvöldin og las oft fyrir
hann bækur, okkur báðum til
skemmtunar.
Þegar komið er að leiðarlok-
um eru minningar dýrmætar og
þær eru eilífar ef við erum dug-
leg að rifja þær upp. Minning-
arnar um pabba eru margar og
verður skemmtilegt að kalla
þær fram og brosa.
Jóhanna Róbertsdóttir.
Róbert afi kvaddi þennan
heim um svipað leyti og jörð
varð alhvít sunnan heiða. Það
er táknrænt fyrir þá birtu sem
hann færði samtíðarfólki sínu á
meðan hann lifði.
Afi var maður gleðinnar, náði
ævinlega að kalla fram bros
með grínsögum og tónlist.
Hann naut lífsins og gerði vel
við sig í mat, drykk og öðrum
lífsins unaðssemdum. Skeytti
lítið um læknisráð og úrtölur,
taldi hæpið að það væri til góðs
að halda sig frá hamingjunni.
Afi gaf sér líka tíma fyrir hið
hljóðláta í lífinu. Hann las og
skildi heimsbókmenntirnar,
náði tökum á skáklistinni og
skar út fallega listmuni sem
prýða heimili vina og afkom-
enda.
Hann náði góðum árangri í
starfi, ferðaðist til fjarlægra
landa, fann ástina tvisvar og
eignaðist stóra fjölskyldu.
Afi virtist kannski vera
heppnasti maður í heimi. En
hann þurfti enga heppni, hann
kallaði hamingjuna sjálfur
fram. Smitaði frá sér lífsgleði
og fékk hana til baka með háum
vöxtum.
Nú munum við hin heiðra
minningu Róberts afa með því
að segja af honum grínsögur og
elska lífið eins og hann gerði.
Þá mun lífið elska okkur – rétt
eins og hann.
Haukur.
Þakklæti og stolt kemur upp
í hugann þegar ég minnist afa
míns. Ég átti margar ómetan-
legar stundir með afa og ég er
líka þakklátur fyrir að börn
okkar hjóna fengu tækifæri til
að kynnast honum.
Allar minningar mínar um
afa eru ánægjulegar. Hann var
lífsglaður maður, skemmtilegur
og hlýr. Afi hafði forgangsröð-
ina í lífinu á hreinu: Fyrst kom
fjölskyldan og vinir, svo allt
annað.
Afi kunni listina að njóta.
Hver máltíð var sú besta sem
hann hafði bragðað og þegar
hann heyrði gamansögu hló
hann eins og hann hefði nýverið
uppgötvað hláturinn. Hann
hafði frábæra kímnigáfu og var
landsins besti sögumaður. Afi
var líka mikill tónlistarmaður
og spilaði listavel á flygilinn og
harmonikkuna. Hann var sjálf-
kjörinn veislu- og skemmtana-
stjóri þegar fjölskyldan kom
saman. Honum leiddist ekki að
gegna því hlutverki.
Veraldleg gæði skiptu afa
ekki miklu máli. Á því var þó
ein undantekning. Honum þótti
afskaplega vænt um bílana sína.
Þá sýndi hann bílunum mínum
líka mikinn áhuga. Sérstaklega
eftir að hann sendi gamlan eð-
alvagn í fóstur til mín. Svo töl-
uðum við saman um bílana líkt
og um nána fjölskylduvini væri
að ræða.
Afi var afskaplega vinsæll
maður og hvers manns hugljúfi.
Það var gott að leita til hans og
það var líka ánægjulegt að fá að
aðstoða hann þegar hann leitaði
eftir því. Ég minnist sérstak-
lega góðra stunda þegar við
hjálpuðumst að við að færa
gamlar tónleikaupptökur hans
yfir á geisladiska. Hann ljómaði
þegar hann rifjaði upp gamlar
minningar úr tónlistarstússinu.
Ég kveð elskulegan afa með
virðingu og þökk og bið guð að
varðveita minningu þessa lífs-
glaða og góða manns.
Unnar Steinn.
Sumarið 2005 heimsótti ég
kærastann minn til Íslands í
fyrsta skipti. Ég var nýkomin
úr löngu flugi þegar ég mætti í
skírn lítillar frænku hans,
þreytt og stressuð yfir því að
hitta á einu bretti alla tilvon-
andi tengdafjölskyldu mína.
Þegar til kirkju var komið
mættu mér bros, kurteisislegir
höfuðhnykkir og kossar á kinn.
En þá kom til mín, út úr fjöld-
anum, bústinn og góðlegur
maður, rétti fram höndina og
bauð mig velkomna til Íslands á
fallegri ensku. Þarna var kom-
inn afi kærastans, Róbert afi.
Með þessum orðum hans hurfu
feimnin og spennan og ég fann
að hér átti ég heima.
Á næstu sex árum náði þessi
gamli maður að töfra sig alla
leið að hjartarótum mínum. Þar
sem ég kynntist aldrei mínum
eigin öfum og ömmum, þá varð
hann á endanum afi minn.
Ég mun ávallt minnast Ró-
berts afa við flygilinn sinn, að
spila grípandi djassslagara,
sjarmerandi og geislandi af lífs-
gleði. Við sem kynntumst hon-
um erum heppin að hafa fengið
að elska hann. Ást okkar til
hans mun lifa í hjörtum okkar
alla tíð.
Juliet Björnsson.
Fljótlega eftir að Róbert
Þórðarson kom til starfa á
Skagaströnd sem útibússtjóri
Landsbankans árið 1983 tókust
kynni með okkur. Snemma varð
mér ljóst að Róbert var
skemmtilegur og hlýr maður
með góða kímnigáfu. Hann var
bankamaður af gamla skólan-
um, traustur og samviskusam-
ur. Veg Skagastrandar vildi
hann sem mestan og studdi vel
við bak heimamanna í stærri
hagsmunamálum. Í byrjun var
samstarfið á forsendum starfa
okkar en ég var oddviti sveitar-
félagsins á þeim árum sem Ró-
bert var á Skagaströnd.
Síðan átti samstarf okkar eft-
ir að þróast í góða vináttu sem
haldist hefur síðan. Ekki var
það bara að við deildum sam-
eiginlegri lífssýn í mörgum mál-
um heldur höfðum við báðir
áhuga á tónlist. Þannig var Ró-
bert mikill snillingur í hljóð-
færaleik, lék listavel á harm-
onikku og píanó. Á yngri árum
spilaði hann með landsþekktum
hljómsveitarmönnum. Á heimili
þeirra hjóna á Höfða hér á
Skagaströnd sem alltaf var op-
ið, ríkti glaðværð og hlýja.
Margar góðar stundir rifjast
upp við fráfall vinar míns. Ég
minnist margra sameiginlegra
ferða okkar og eiginkvenna til
Kálfshamarsvíkur eða silungs-
veiða út á Skaga, inn í Selvík
eða í Vatnsdalsá. Þar sátum við
oft á fallegum stöðum og nutum
náttúrunnar og félagsskaparins
og spiluðum á harmonikku.
Eftir að Róbert og Magda-
lena fluttu frá Skagaströnd
breyttust eðlilega samskiptin.
Samverustundunum fækkaði en
þræðinum var haldið með sím-
tölum og heimsóknum. Aldrei
breyttist það að við höfðum
margt að ræða og vináttan var
óbreytt.
Um leið og ég kveð minn
kæra og trausta vin, votta ég
og fjölskylda mín Magdalenu
og öðrum aðstandendum, inni-
lega samúð.
Blessuð sé minning Róberts
Þórðarsonar.
Adolf Jakob Berndsen.
Í dag er til moldar borinn
okkar kæri vinur og bróðir Ró-
bert Einar Þórðarson. Hann
gekk í Oddfellowstúkuna nr. 5
Þórstein 12. febrúar 1959 og
hafði því verið í reglunni í tæp
53 ár, er hann lést. Hann var
einn af stofnendum stúkunnar
nr. 17 Hásteinn á Suðurlandi
hinn 25. apríl 1992 og sótti þar
fundi á meðan heilsan leyfði.
Bróðir Róbert var með þeim
eldri þegar stúkan var stofnuð
og oft var komið heim til hans
og Magdalenu, til skrafs og
ráðagerða. Voru þau hjón oft
kölluð pabbi og mamma af
yngri bræðrunum sem litu upp
til þeirra. Bróðir Róbert var
einlægur og gegnheill Oddfel-
lowi og hann var mjög stoltur
þegar við heiðruðum hann fyrir
50 ára stúkustarf árið 2009.
Hann var mikill músíkant og
spilaði í mörgum danshljóm-
sveitum á sínum yngri árum.
Fengum við Oddfellow-bræður
að njóta þess þar sem hann var
aðalhvatamaður þess að keypt-
ur var flygill af vandaðri gerð í
stúkuheimili okkar. Í hvert
skipti sem hann kom á stúkuf-
und settist hann við flygilinn og
spilaði lög frá gömlu dögunum,
svo unun var á að hlýða. Bróðir
Róbert hafði mjög létt skap og
var alltaf stutt í hláturinn hjá
honum. Hann varð alltaf mjög
áhugasamur þegar talið barst
að gömlu dögunum, þegar hann
spilaði á vinsælustu veitinga-
stöðum Reykjavíkur og átti
hann gott með að muna nöfn
þeirra sem hann spilaði með.
Oft barst talið líka að sjó-
mennskuferli hans sem loft-
skeytamanns á togurum frá
1963 til 1975. En nú er kallið
komið og við fáum ekki lengur
að njóta samvistanna við bróð-
ur Róbert, en hljómanna frá
flyglinum munum við minnast
um ókomin ár.
Fyrir hönd okkar bræðranna
í Oddfellowstúkunni nr.17 Há-
steinn vil ég votta eftirlifandi
eiginkonu hans, Magdalenu B.
Jóhannesdóttur og fjölskyldum
þeirra okkar innilegustu sam-
úð.
Blessuð sé minning bróður
Róberts E. Þórðarsonar.
Bjarni Kristinsson ym. í st.
nr. 17 Hásteinn I.O.O.F.
Róbert Einar
Þórðarson
Fréttir dagsins í dag voru
ekki góðar. Þú minn kæri vinur
ert horfinn á braut en eftir
standa margar góðar minning-
ar. Allt mitt líf hefur heimilis-
fólkið á Efri-Dálksstöðum verið
eins og partur af minni fjöl-
skyldu og oftar en ekki leitaði
ég skjóls þar þegar erfiðleikar
steðjuðu að vitandi að þar var
ætíð huggun að finna. Þú sagðir
við mig: „Þú ert nú eiginlega
bara litla systir mín, Hulda.“
Oft vill það verða svo þegar
maður er svona mikið inni á
heimili einhvers að maður verð-
Kristján Ernst
Kristjánsson
✝ Kristján ErnstKristjánsson
fæddist á Akureyri
3. júní 1963. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspítalans
við Hringbraut 11.
nóvember 2011.
Útför Kristjáns
fór fram í Sval-
barðskirkju á Sval-
barðsströnd 19.
nóvember 2011.
ur bara einn af fjöl-
skyldunni. Mig
langar því að
kveðja þig kæri
vinur og þakka þér
fyrir samfylgdina
með fáum orðum.
Það er svo ótrú-
lega margt sem í
gegnum hugann fer
við fréttir sem
þessar. Myndir
sem hafa verið
geymdar í myndaalbúmi hug-
ans. Hlutir til að þakka og
gleðjast yfir. Takk fyrir að lána
mér alltaf dótið þitt. Flottu
kýrnar og alla traktorana. Þær
voru ekki fáar stundirnar sem
ég var búin að leika mér á
stofugólfinu með allar þessa kýr
sem voru svo miklu fleiri en
mínar. Takk fyrir að leyfa mér
að vera alltaf í herberginu þínu
sitjandi á rúminu þínu að lesa
Tinna. Bjóða mér að koma á
kvikmyndakvöldin þar sem við
vorum að horfa á gömlu 8mm
myndirnar sem Paul hafið tekið
og svo slides-myndirnar. Það
sem við vorum öll búin að hlæja
að þeim.
Hvað þú gast verð ótrúlega
stríðinn og fyndinn og hvað þú
gast verið fljótur að hugsa svo
eitthvað fyndið kæmi út úr út-
úrsnúningnum. Það voru nú
ekki allir glaðir þegar þú fórst
að gera grín að þeim, en við
veltumst um af hlátri og oftar
en ekki voru það mamma þín og
strákarnir sem fundu fyrir því
og svo líka amma Friðrika. Ég
man eftir því þegar við vorum
að hjálpast að við að gefa í
gamla fjósi, hlupum svo yfir í
nýja fjós og hjálpuðum bræðr-
unum að mjólka. Hlustuðum á
Umhverfis jörðin á 45 mínútum
og Hlunkur er þetta. Svo eru
myndir af þér að spila á munn-
hörpuna eða píanóið með Frið-
riki frænda. Góða sumarið sem
ég vann hjá ykkur og margar
aðrar myndir sem ég mun ætíð
geyma í hjarta mér það sem eft-
ir er af minni ævi.
Kveðjustundir eru sárar og
fullar saknaðar en ég hef þá
lífsins trú að þótt ég sjái þig ei
meir á förnum vegi þá lifir þú
áfram í huga mér og ert ein-
ungis hugsun fjarri. Far þú í
friði minn kæri vinur.
Þar til við sjáumst næst.
Þín
Hulda Hrönn.