Morgunblaðið - 02.12.2011, Blaðsíða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 2. DESEMBER 2011
✝ Guðjón Tóm-asson fæddist í
Reykjavík 16.
mars 1931. Hann
andaðist á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 21. nóvember
2011.
Foreldrar hans
voru Tómas Sig-
urþórsson, f. 23.
október 1906 í
Hlíðarendakoti í
Fljótshlíð, d. 18. janúar 1997,
og Sigríður Lilja Jónsdóttir, f.
2. október 1907 í Reykjavík, d.
18. apríl 1984. Bræður Guðjóns
eru Sigurþór Tómasson, f. 29.
ágúst 1935, og Tómas Tóm-
asson, f. 19. október 1944.
Guðjón kvæntist 15. mars
1953 Kristínu Ísleifsdóttur frá
Miðkoti í Fljótshlíð, f. 3. des-
ember 1927, d. 23. apríl 2010.
Börn þeirra eru: 1) Sigríður
Guðjónsdóttir, f. 27. september
1951, maki Jón Ingvarsson, f.
8. febrúar 1946. Börn Sigríðar
eru: Guðrún Þóra Björnsdóttir,
f. 25. otkóber 1971, og Kristín
Lilja Björnsdóttir, f. 6. desem-
ber 1979. Dóttir Jóns er Sús-
anna Jónsdóttir, f. 11. mars
1974. 2) Ingibjörg Guðjóns-
dóttir, f. 16. febrúar 1953. 3)
Guðjón og Kristín hófu bú-
skap á Hvolsvelli árið 1951.
Þau fluttust til Reykjavíkur
árið 1955 og var þeirra fyrsta
heimili í Þingholtsstræti 8.
Þar bjuggu þau til ársins 1963
er þau hófu byggingu raðhúss
í Álftamýri 53. Kristín lést 23.
apríl 2010. Guðjón bjó í Álfta-
mýrinni þar til í september
síðastliðnum er hann flutti að
Kleppsvegi 62. Guðjón fæddist
í Reykjavík og ólst upp í Norð-
urmýrinni. Hann hóf skóla-
göngu sína í Austurbæjarskóla
og þaðan lá leið hans í Gagn-
fræðaskólann í Reykjavík.
Guðjón gekk í Samvinnuskól-
ann í Reykjavík og útskrif-
aðist þaðan vorið 1949. Að
námi loknu hóf hann störf hjá
Kaupfélagi Rangæinga á
Hvolsvelli. Árin 1955 til 1972
vann hann hjá Almenna bygg-
ingarfélaginu og starfaði m.a.
við byggingu Búrfellsvirkj-
unar. Síðan var hann ráðinn
til Landsvirkjunar, þar sem
hann gegndi starfi starfs-
mannastjóra og átti hlut að
máli við margvísleg störf við
virkjanir á síðari árum. Guð-
jón starfaði hjá Landsvirkjun
til ársins 2001 þegar hann lét
af störfum.
Útför Guðjóns fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 2. desem-
ber 2011, og hefst athöfnin kl.
13.
Guðjón Axel Guð-
jónsson, f. 26. sept-
ember 1968, maki
Katrín Björk Ey-
vindsdóttir, f. 6.
apríl 1981. Börn
þeirra eru: Sandra
Dögg, f. 28. sept-
ember 2000, Thelma
Rún, f. 12. júní 2002
og Rakel Lilja, f. 20.
september 2006. 4)
Kristín Laufey Guð-
jónsdóttir, f. 16. október 1971,
maki Óðinn Vignir Jónasson, f.
19. janúar 1969. Börn þeirra
eru: Arna Björk, f. 1. ágúst
1995, Tómas Darri, f. 17. októ-
ber 1999 og Ísleifur Óli, f. 9.
febrúar 2008. Stjúpsonur Guð-
jóns er Kristmann Óskarsson, f.
24. apríl 1944, maki Bergljót
Hermundsdóttir, f. 17. desember
1943. Börn þeirra eru: Gyða, f.
7. mars 1964, maki Jón Ríkharð
Kristjánsson, f. 4. júní 1967,
Auður, f. 11. september 1973,
maki Þórður Pálmason, f. 11.
nóvember 1956, og Kristín Mar-
grét, f. 20. ágúst 1979, maki Jó-
hann Ölvir Guðmundsson, f. 24.
desember 1976. Barna-
barnabörn Guðjóns eru fjórtán
og barnabarnabarnabarnið er
eitt.
Kær vinur er kvaddur.
Foreldrar okkar byggðu sér
heimili með fjölskyldur sínar á
Skeggjagötunni. Það kom í ljós
að við vorum Rangæingar í báð-
ar ættir. Tíminn leið ótrúlega
fljótt, við þroskuðumst og vin-
skapur hélst með okkur og fjöl-
skyldum okkar.
Guðjón fór í nám við Sam-
vinnuskólann og eftir útskrift
þaðan hóf hann störf við Kaup-
félagið á Hvolsvelli og starfaði
þar í 7 ár. Á Hvolsvelli hitti hann
lífsförunaut sinn hana Kristínu
Ísleifsdóttur sem varð eiginkona
hans og stofnuðu þau fjölskyldu.
Honum vegnaði vel í starfi hjá
kaupfélaginu og sagt er að hann
hafi þekkt alla bændur í Rang-
árþingi þegar hann fluttist til
Reykjavíkur. Hann starfaði hjá
Almenna byggingarfélaginu og
vann við Búrfellsvirkjun og hjá
Ístaki að Sogsvirkjun. Síðan hóf
Guðjón störf hjá Landsvirkjun
1973 og vann þar til starfsloka
2001.
Störf Guðjóns hjá vinnuveit-
endum sínum voru margvísleg
sem starfsmannastjóri, bókari og
samningamaður. Honum var sér-
staklega annt um þá sem störf-
uðu við virkjanir á fjöllum og var
oft farið að tillögum hans um að-
búnað starfsmanna og viðurværi.
Vinur minn gekk með ólækn-
andi stangveiðidellu. Við vorum
saman í tveimur veiðifélögum
þar sem við sameinuðum laxveiði
og sveitadvöl með fjölskyldum
okkar. Nú seinustu ár höfðum
við mikið samband. Hann kom í
heimsókn og tryggði „bakkelsi“
ef það vantaði. Þá rifjuðum við
upp gamlar minningar sem náðu
rúm 70 ár aftur í tímann. Nutum
við þessara stunda.
Börnum Guðjóns sendum ég
og fjölskylda mín innilegar sam-
úðarkveðjur.
Tómas Grétar Ólason.
Það var góður og samstilltur
hópur sem var í Austurbæjar-
skólanum nær öll stríðsárin og
útskrifaðist vorið 1944 úr 12 ára
E. Við höfðum upplifað það að
Bretar hernámu skólastofuna
okkar og ráku okkur úr skólan-
um. Við höfðum þó sigur að lok-
um, enda voru þetta sómamenn.
Í þessum bekk vorum við Guðjón
ásamt öllum okkar indælu bekkj-
arsystkinum. Að undirlagi Guð-
jóns hittumst við 12 ára E bekk-
urinn á 70 ára afmæli
Austurbæjarskólans og oft á ári
alltaf síðan. Guðjón stjórnaði
okkur, skipulagði jólahlaðborðin
og árlegar ferðir okkar víðsveg-
ar um nágrannasveitirnar. Ég sá
í dagbókarfærslu minni frá af-
mælisdegi mínum í nóvember
1941 að einn af boðsgestunum
var Gaui. Þá vorum við 10 ára, en
ég bauð honum lika í áttræðisaf-
mælið mitt, 18. nóvember sl.,
loksins búinn að ná honum eins
og öll árin á undan. Hann hringdi
í mig um morguninn og sagðist
vera of slappur til að koma en
bað að heilsa öllum. Þrem dögum
síðar var hann allur. Við ræddum
oft gömlu dagana í barnaskólan-
um, oftast með okkar góða
bekkjarbróður, Árna Steinssyni.
Einhvern tíma í kaffi í Perlunni
með bekkjarsystkinunum spurð-
um við stelpurnar að því hvort
þær myndu eftir einelti í bekkn-
um eða frekjugangi í okkur
strákunum. Þær héldu nú síður,
við strákarnir hefðum verið al-
gerir englar. Við reyndum að spá
betur í þetta og komust að þeirri
niðurstöðu að líklega hefði þessi
góði andi meðal okkar skóla-
systkinanna stafað af áhrifum
frá góðmenninu og hinum af-
bragðsgóða kennara okkar, Stef-
áni Jónssyni skáldi. Hann próf-
aði nýja leikinn sinn – Inn og út
um gluggann – á okkur í skóla-
portinu, kynnti fyrir okkur sög-
una um hann Gutta og orti
stundum söngva um okkur nem-
endurna.
Ég kynntist Gauja betur en
hinum af því að við vorum ná-
grannar og því oftast samferða í
og úr skólanum framhjá herbúð-
unum á Skólavörðuholtinu. Við
áttum margar góðar stundir
saman eftir að ég flutti heim eftir
áralanga útivist, en Guðjón var
einn sá trygglyndasti og besti
vinur sem ég hef átt. Ég dáðist
alltaf að dugnaði Gauja við að
skipuleggja samkomur okkar úr
12 ára E og auk þess fyrir fyrr-
verandi starfsfélaga sína frá
Landsvirkjun og vina- og fjöl-
skylduhópa á Hvolsvelli og um
Rangárvallasýslu, en hugur hans
tengdist mjög Fljótshlíðinni,
Landeyjunum og Eyjafjöllunum,
þangað sem hann átti ættir sínar
að rekja. Starf hans hjá Lands-
virkjun tengdist ekki bara orku-
vinnslu – hann átti nóg af henni
sjálfur. Það voru miklu fremur
mannlegu tengslin og að skipu-
leggja framlag Landsvirkjunar
til umhverfisbóta og menningar-
mála, m.a. með víðtækri ung-
lingastarfsemi. Þar nutu ung-
mennin og verkefnin hins frjóa
anda Guðjóns og hlýjunnar sem
alltaf stafaði frá honum. Ég
sakna míns góða vinar og sendi
börnum hans og fjölskyldu sam-
úðarkveðjur mínar.
Björn Sigurbjörnsson.
Í dag kveðjum við vin okkar
og veiðifélaga, Guðjón Tómas-
son. Liðin eru um það bil 35 ár
frá því að hópur kátra veiðifélaga
hóf að venja komur sínar í
Vatnsdalinn til laxveiða. Guðjón
var óumdeilanlega foringinn í
hópnum enda bar hann hið virðu-
lega viðurnefni, Laxi. Af sérstök-
um ástæðum sem ekki verðar
raktar hér var veiðihópurinn
nefndur „Litla norræna“,
skammstafað LN.
Í byrjun 9. áratugarins yfirgaf
félagið Vatnsdalinn og leitaði á
ný mið. Eftir að hafa þreifað fyr-
ir sér í nokkur ár hafnaði LN í
Hrútafirðinum þar sem tekin var
á leigu á nokkur, sem bar hið
virðulega heiti Laxá í Hrútafirði.
Þetta var árið 1986 og að venju
var Guðjón prímus mótor í
samningaviðræðum við bændur
þar. Fljótlega sköpuðust venjur
og hefðir innan félagsins og
ókrýndur regluvörður var að
sjálfsögðu Laxi, sem sá til þess
að öllum reglum væri stranglega
fylgt og vei þeim auma félaga
sem gerðist brotlegur við þær.
LN efndi reglulega til þorra-
blóta en í upphafi hvers blóts var
aðalfundur haldinn og að sjálf-
sögðu var Guðjón fundarstjóri og
stjórnarformaður þó að hann
hafi aldrei verið kosinn til þess
embættis.
Allir góðir hlutir taka enda og
svo fór að félagið góða LN leyst-
ist upp fyrir nokkrum árum,
þegar leigusamningurinn við
bændur var ekki framlengdur.
Enginn í hópnum harmaði þessi
málalok meir en Guðjón, sem tók
þeim engu að síður með stóískri
ró, sem einkenndi allt hans fas.
Guðjón var fyrsti starfs-
mannastjóri Landsvirkjunar og
gegndi þeirri stöðu í hartnær
aldarfjórðung. Í starfi sínu
reyndi mjög á margslungna
samningatækni Guðjóns í viður-
eign hans við stéttarfélög og má
segja að Guðjóni megi þakka það
góða samband sem Landsvirkjun
átti að öllu jöfnu við stéttarfélög-
in. Við félagarnir nutum góðs af
þessari reynslu Guðjóns í samn-
ingum okkar við veiðiréttarhafa.
Að leiðarlokum þökkum við
Guðjóni fyrir ógleymanlegar
samverustundir og vottum fjöl-
skyldu hans okkar dýpstu sam-
úð.
Fyrir hönd veiðifélagsins
góða,
Litla norræna,
Stefán M. Halldórsson
og Örn Marinósson.
Vinna við rafdreifikerfið
krefst góðrar þekkingar og er oft
unnin við ákaflega erfið skilyrði
uppi í háum möstrum í veðrum
þar sem flestir halda sig innan-
dyra. Guðjón var alla tíð mikill
áhugamaður um samskipti á
vinnumarkaði og gekk hiklaust
fram fyrir skjöldu við að tryggja
að allur aðbúnaður og öryggi
starfsmanna væri eins og best
yrði á kosið hverju sinni. Guðjón
var ákveðinn og stóð fast á
samningsákvæðum, en það þurfti
aldrei að beita hann hörðu við að
sækja rétt starfsmanna ef
ákvæði voru skýr og aldrei hall-
aði hann á rétt starfsmanna. En
ef ekki fundust samningsákvæði
sem stóðu undir þeim kröfum
sem fram voru settar þá stóð
ekki á svarinu: „Já, drengir mín-
ir, þetta er nú bara svona, en við
ræðum þetta betur í næstu
samningum.“
Í tíð Guðjóns voru samskipti
stéttarfélaganna ekki einungis
við LV vegna fastra starfs-
manna, í virkjanasamningum
voru ákvæði um að LV bæri
ábyrgð á því að allir undirverk-
takar fyrirtækisins færu eftir
ákvæðum samningsins. Þannig
að þær deilur sem ekki tókst að
leysa milli starfsmanns og fyr-
irtækis, enduðu hjá viðkomandi
stéttarfélagi og þá var rætt við
Guðjón. Þegar Búrfellsvirkjun
var reist á árunum 1965-1970 sáu
Guðjón og samstarfsfólk hans að
mestu um öll laun þeirra 500
manna sem voru þar að störfum.
Annan hvern fimmtudag var bú-
ið að reikna út laun allra starfs-
manna og Guðjón ók síðan á
Land Rover niður á Selfoss og
fór í bankann og sótti þar pen-
inga fyrir laununum. Þeir voru
settir í pappakassa aftur í Land
Roverinn og Guðjón ók aftur upp
í Búrfell aðfaranótt föstudagsins,
þar sem gengið var frá launa-
umslögum 500 starfsmanna. Þar
var um að ræða fólk sem vann
langan vinnudag og má ætla að
væri þetta fært til nútíðar hafi
verið um að ræða upphæð sem
samsvarið í dag vel ríflega 100
millj. kr. Guðjón hafði oft orð á
þessu þegar við ræddum um
hvernig samfélagið hefði þróast.
Það var á vitorði margra hversu
mikla fjármuni hann var að
ferðast með aleinn í Land Ro-
vernum en aldrei kom nokkrum
manni til hugar en að þetta væri
ekki í lagi.
Í tíð Guðjóns varð LV áber-
andi brautryðjandi í því að lag-
færa þann aðbúnað sem tíðkaðist
á vinnustöðum sem voru fjarri
heimkynnum fólks. Í tíð Guðjóns
breyttist þetta frá því að starfs-
mönnum til fjalla var gert að
liggja í flatsæng í opnum óaðl-
aðandi skálum með slakri snyrti-
og mötuneytisstöðu, yfir í að
starfsmenn fengu sérherbergi og
öll snyrtiaðstaða ásamt mötu-
neytum færðist yfir í það sem við
þekkjum í dag. Mikil afturför
varð á þessu í Kárahnjúkavirkj-
un, þar sá aðalverktakinn um
vinnubúðirnar. Landsfrægt varð
hversu slakur aðbúnaðurinn var.
Guðjón var þá hættur að koma
að þessum málum og tók þetta
ástand mjög nærri sér.
Síðustu starfsár sín beitti
hann sér fyrir því að starfsmönn-
um sem höfðu lagt mikið á sig við
að reisa og viðhalda raforku-
dreifikerfinu stæðu til boða létt-
ari störf. Við rafiðnaðarmenn
minnumst Guðjóns sem heil-
steypts og vel gerðs manns,
hann var drengur góður. Við
þökkum margar góðar stundir
og sendum fjölskyldu hans hug-
heilar samúðarkveðjur.
Guðmundur Gunnarsson.
Guðjón Tómasson HINSTA KVEÐJAÞei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson.)
Kveðja,
Þórhildur, Guðrún,
Margrét og Ragnhildur.
Hún Sísí móðursystir mín var
engri lík og þótt hennar verði
sárt saknað er sérstaklega ljúft
að rifja upp minningar af henni.
Allt við Sísí og í kringum hana
var fágað og „elegant“. Hún var
einstaklega smekkleg og meiri
hefðardömu hef ég aldrei kynnst.
Það sem hún sagði og gerði virk-
aði einlægt, gegnheilt og aldrei
yfirborðskennt. Hún var hrein-
skilin og óhrædd við að segja það
sem henni fannst. Sísí var alltaf
litríkur karakter og heimsborg-
ari. Hún var afar sterk mann-
eskja sem virtist stundum ekki
óttast neitt í lífinu. Hún hafði til
að bera mikinn kjark og tókst á
við endurtekin veikindi í seinni
tíð af ótrúlegu æðruleysi. Hún
Sísí var fárveik á spítala einn
daginn en nokkrum dögum síðar
Sigríður
Gunnarsdóttir
✝ Sigríður Gunn-arsdóttir fædd-
ist í Von við Lauga-
veg í Reykjavík 26.
september 1927.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 11. nóvember
2011.
Útför Sigríðar
fór fram frá Bú-
staðakirkju 21.
nóvember 2011.
var hún jafnvel flog-
in yfir hálfan hnött-
inn til að heimsækja
Nonna son sinn al-
sæl og eldhress.
Þótt ég hafi bara
kynnst Sísí á full-
orðinsaldri hafa þær
systur verið að rifja
upp ýmis prakkara-
strik frá sínum
yngri árum sem eru
í raun efni í heila
bók. Þar gæti ég trúað að hlutur
Sísíar vægi þungt. Sísí og
mamma gerðu t.d. Gyðu elstu
systur sinni lífið leitt með því að
elta hana í bæinn með stólpípur á
lofti sem þær notuðu til að
sprauta yfir hana vatni. Einnig
stríddu þær vinnumönnum á
Gunnarshólma sem þeim líkaði
ekki við með ótrúlega hugvits-
samlegum uppátækjum.
Sú albesta saga sem ég hef
heyrt af Sísí, og jafnvel af nokk-
urri manneskju, er þegar þær
systur voru unglingar á Gunnars-
hólma og Sísí langaði í bíó í bæn-
um. Móðir mín ráðlagði þá Sísí að
þykjast vera komin með botn-
langakast. Sísí fannst hugmyndin
greinilega góð og lék hlutverk
sitt það vel að faðir þeirra sem
sjaldan tók sér frí úr vinnu fór
með hana á spítala. Þar var hún
skorin upp og alheilbrigður botn-
langinn fjarlægður. Þegar Sísí
rifjaði upp þessa sögu minntist
hún þess helst að hafa verið svo
þyrst þegar hún vaknaði að hún
tók það til bragðs að þamba vatn-
ið úr hitapokanum þar sem henni
hafði verið neitað um vatn. Þessi
saga lýsir uppátækjasemi þeirra
systra, kjarki og óttaleysi Sísíar
vel. Mér er það til efs að margar
manneskjur hefðu þorað að
ganga alla leið með svona hug-
mynd.
Á jólunum vorum við fjölskyld-
an svo heppin að fá að eyða dýr-
mætum stundum með Sísí. Þetta
eru stundir sem við eigum öll eft-
ir að sakna. Sísí var aldrei spör á
hrósið þegar henni líkaði eitthvað
vel. Maturinn sem henni var boð-
ið upp á var alveg „deluxe“ og í
hvert skipti yfirleitt sá besti sem
hún hafði smakkað. Nærvera
Sísíar hafði góð áhrif á okkur öll
og hún bar alltaf með sér jólaand-
ann, gleði, húmor, þakklæti og
frið. Fyrir þessar stundir og allar
aðrar með Sísí er ég óendanlega
þakklát og finnst hún virkilega
hafa kennt mér mikið um lífið og
hvers konar hugarfar er farsælt
til þess að mæta því sem að hönd-
um ber hverju sinni. Blessuð sé
minning þessarar yndislegu
frænku sem er og verður alltaf í
mínum huga algjörlega ógleym-
anleg.
Elsku Lilja, Nonni, börn,
barnabörn og systur. Megi andi
Sísíar lifa áfram með ykkur öllum
og ylja ykkur um ókomna tíð.
Guðbjörg Daníelsdóttir.
Einkennilegt er að fyrir
skömmu eða jafnvel hinn 11. sl.,
varð mér hugsað til Sigríðar
Gunnarsdóttur, þessarar merku
og fallegu konu sem setti á lagg-
irnar fyrsta tískuskóla á Íslandi,
hann var til húsa rétt fyrir ofan
Hlemm. En svo sá ég í Morgun-
blaðinu að það var verið að bera
hana til grafar. Ég varð hugsi, og
ég hugsaði til baka, því ég varð
þess aðnjótandi að komast í
þennan skóla er hann tók til
starfa. Ég feimin og hlédræg
sveitastúlkan, en Sigríður tók
mér brosandi og opnum örmum,
mér varð starsýnt á hana því hún
var svo falleg og bar höfuðið hátt.
Þessi skóli er mér ógleyman-
legur, þar lærði ég svo margt
gott, t.d. hvernig konur eiga
ganga upp og niður stiga í hæla-
háum skóm og hvernig á að hafa
fæturna er við sitjum og bara
óteljandi margt gott. Það hefur
engin svo ég viti komið í stað
þessarar merku konu, hún var
sérstök, hún kom með nýjungar
inn í okkar litla land og var sterk
og var stórglæsileg.
Ég hef oft hugsað til Sigríðar í
gegnum árin, sérstaklega á vorin
þegar fermingarnar byrja, þá
kemur í huga minn: nú vantar
Sigríði. Sigríður mín, ég þakka
þér allt sem þú kenndir mér og
okkur stúlkunum sem voru hjá
þér í skólanum. Blessuð sé minn-
ing hennar og megi góður guð
blessa afkomendur og fjölskyldur
þessarar hugrökku konu sem ég
mun seint gleyma.
Sólrún Guðjónsdóttir.
✝
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
HÓLMFRÍÐAR V. KRISTJÁNSDÓTTUR,
Hæðargarði 29,
Reykjavík.
Helga Þorkelsdóttir, Andrés Þórðarson,
Kristján Þorkelsson, Sigurdís Sigurðardóttir,
Guðmundur Þorkelsson, Kristjana Stefánsdóttir,
Guðríður Þorkelsdóttir, Guðmann Héðinsson,
Viðar Þorkelsson, Sigríður Svava Þorsteinsdóttir
og ömmubörn.