Monitor - 01.12.2011, Page 13

13 FIMMTUDAGUR 1. DESEMBER 2011 Monitor
Allir landsmenn þekkja Loga Geirs fyrir hans þrumuskot
sem einn af „Strákunum okkar“. Hann sagði skilið við
handboltann í sumar eftir farsælan feril þar sem hann
varð meðal annars tvöfaldur Evrópumeistari með Lemgo
og nú síðast Íslandsmeistari með FH. Hafnfi rðingurinn
knái er þó hvergi af baki dottinn enda uppfullur af hug-
myndum og segist hann sjálfur vera algjörlega ofvirkur.
Logi segist einnig vera fyrirtæki út af fyrir sig sem býður
upp á einkaþjálfun, fyrirlestra og handboltaskóla svo
eitthvað sé nefnt en nýjasti starfstitill hans er sennilega
„upprennandi poppstjarna“ því í gær kom út lagið Komdu
með, sem fl utt er af okkar manni. „Ég er ekki alveg klár
á því hvert þetta stefnir en ég held að þetta verði algjör
partíslagari, að öllu gríni slepptu,“ segir Logi jákvæður og
brattur að vanda.
Þú upplifðir margt á handboltaferli sem þó tók fl jótar
endi heldur en dæmigerður íþróttamannsferill. Er
eitthvað skemmtilegra en að spila á stórmóti með
íslenska landsliðinu, þegar það er góður andi í hópnum,
vel gengur og öll þjóðin er á bak við mann?
Nei, það er alveg einstök tilfi nning. Maður veit ekkert
hvað þjóðarstolt er fyrr en maður fær að fara í miðpunkt-
inn á því. Ef þú lætur einhvern lýsa fyrir þér hvernig það
er að verða pabbi, þá er aldrei hægt að lýsa því nákvæm-
lega og það er eins með landsleikina. Það er allt annað
sport að spila landsleik heldur en að spila bara handbolta.
Ég sakna þess mjög mikið enda snerist allt mitt líf frá
fi mmtán ára aldri til 28 ára um að ég ætlaði að skara fram
úr og vinna til verðlauna, sem ég gerði, og allt annað var
hliðarverkefni.
Hvernig krakki varst þú?
Ég var frekar ofvirkur krakki og dálítið stríðinn og uppá-
tækjasamur. Það endurspeglast kannski svolítið í syni
mínum, þótt hann sé bara sautján mánaða. Mamma
gekk með mig í beisli alveg til þriggja ára aldurs. Hún
sagði mér einmitt fyrir ekki svo löngu að krakkar hafi
oft spurt: „Af hverju ertu alltaf með strákinn þinn í
bandi?“ (hlær).
Heimildir Monitor herma að þú hafi r stolið bíl pabba
þíns tólf ára að aldri og farið að rúnta um Hafnarfjörð-
inn. Satt eða logið?
Þetta er alveg rétt. Ég hafði fengið að keyra nokkrum
sinnum í sveitinni og hef alltaf haft áhuga á alls kyns
mótorum, fékk skellinöðru ungur og svona. Þarna brást
maður kannski aðeins traustinu, pabbi var í útlöndum,
mamma í vinnunni og bíllinn heima. Maður kom heim úr
skólanum, pabbi var náttúrlega búinn að kenna mér að
keyra í sveitinni, svo ég fór bara á rúntinn. Ég var síðan
reyndar tekinn, löggan stoppaði mig, svo mamma þurfti
að sækja mig upp á stöð. Ég gerði þetta aldrei aftur, ég
lærði þarna ágætis lexíu svo ég mæli náttúrlega ekki með
því að nokkur geri svona vitleysu. Hugsunin var ekki
orðin alveg nógu rökrétt á þessum tíma.
Varst þú alltaf bestur í árgangnum þínum í handbolta?
Nei, ég var alltaf voða lélegur upp yngri fl okkana. Ég var
alltaf í B-liði, spilaði lítið og var ekkert áberandi. Það var
ekki fyrr en ég einsetti mér að komast langt, fór að kynna
mér hvað þeir sem voru að ná árangri í íþróttinni voru að
gera, að ég fór að taka framförum. Ég var rosalega seinn í
líkamlegum þroska, ég er í kringum nítján ára þegar ég fæ
hár á typpið. Út af þessu var ég alltaf rosalega spéhrædd-
ur og fór ekki í sturtu með hinum. Sem betur fer er ég
búinn að sigrast á þessu í dag, ég er góður, engar áhyggjur,
þetta er komið (hlær). Maður glímdi við ýmislegt þarna
sem mótaði mann að þeim sem maður er í dag.
Þú segist hafa ákveðið þegar þú varst 18 ára að verða
atvinnumaður í handbolta. Beittir þú „The Secret“-að-
ferðunum til að ná markmiðinu?
Já, meðal annars. Allt sem við gerum eða mun gerast
ræðst af hugsunum okkar. Allt sem við hugsum gerist, því
heimurinn og allt sem er í honum er samansett af raf-
eindum og orku sem við stýrum sjálf og ákveðum. Fæstir
gera sér grein fyrir því. Jákvætt hugarfar er 90% sterkara
en neikvætt. Ég sá eitthvað fyrir mér, setti mér markmiðið
og langaði það ógeðslega mikið. Þetta er þrennt sem þeir
sem ná árangri eiga allir sameiginlegt. Margir halda að
það að ná árangri sé bara eitthvað „walk in the park“ en
þetta er löng þrautaganga. Ég þurfti oft að taka eitt skref
aftur á bak til að komast tvö áfram. Ég hélt fyrirlestur með
Magnúsi Scheving á Akranesi um daginn og þá sagði hann
að maður þyrfti 10.000 klukkutíma til að verða frábær í
einhverju, það er líklega ekki fjarri lagi hjá honum. Það er
algengur misskilningur sem krökkum er kenndur að það
sé æfi ngin sem skapi meistarann. Það er aukaæfi ngin sem
skapar meistarann. Þú ert með þrjátíu krakka á fótbolta-
æfi ngu og það er nánast ómögulegt að skara fram úr, en
þeir sem fara að leika sér aukalega með bolta eftir skóla
eða æfa, þeir verða betri en hinir og ná árangri.
Hvert var markmiðið þitt nákvæmlega?
Ég einsetti mér að ég ætlaði í besta lið í heimi, TBV-
Lemgo og ég ætlaði að gera það innan fi mm ára. Svo náði
ég því, fjórum árum seinna sat ég í bílnum hjá Daniel
Stephan sem var valinn besti handboltamaður í heimi
árið 1998. Ég fór úr því að spila fyrir meistarafl okk FH fyrir
framan 300 manns yfi r í það að spila fyrsta leikinn með
Lemgo fyrir framan 32.000 manns, sem er heimsmetsleik-
ur. Sagan mín er í raun öskubuskuævintýri.
Hvernig hófst þetta ævintýri?
Ég fór út sem ungur gutti, vissi ekkert hvar ég var að
fara að búa eða neitt, mér var alveg sama. Ég sagði við þá:
„Reddið mér íbúð og reddið mér bíl, ég mæti og ætla bara
að spila handbolta.“ Svo ætlaði ég að vinna til verðlauna
og komast í hóp þeirra bestu. Ég fór bara út með bakpoka,
ég er ekki að grínast, engin föt eða neitt og ég átti 80
þúsund krónur sem ég skipti yfi r í evrur. Það var allt sem
ég átti þegar ég fór út. Svo byrjaði ég á aumum samningi
með 300-400 þúsund á mánuði og undir lokin var ég
kominn með einhverjar milljónir á mánuði. Í millitíðinni
keypti ég mér sextán íbúðir í Þýskalandi og á ennþá sex,
svo ef einhver er að fara út skal sá ekki hika við að senda
mér tölvupóst (hlær). Það er nú sem betur fer allt að
klárast.
Álitu menn þig ekkert klikkaðan þegar þú settir þér
svona háleit markmið?
Jú, ég held að fólki hafi fundist ég pínu skrýtinn að vera
sextán ára og segjast ætla að komast í besta lið í heimi en
vera samt bara í B-liði 3. fl okks. Ég missti þetta kannski
út úr mér við vini mína og fólk hló að þessu. Það er
gífurlegur fórnarkostnaður fólginn í því að ætla að verða
góður í einhverju. Þegar vinir mínir fóru að fara í partí
sautján, átján ára gamlir og kannski að fi kta við áfengi þá
sá ég mér alltaf leik á borði og hugsaði: „Þegar þeir fara
að drekka, þá ætla ég að fara að æfa mig.“ Ég fór alltaf út
að hlaupa á kvöldin, lyfti og gerði alls konar æfi ngar. Ég
hugsaði: „Ef ég geri þetta, þá mun ég komast alla þessa
leið.“ Þessu fylgdi ég eftir og þess vegna komst ég þessa
leið.
Mér skilst að þú hafi r á tímabili búið í lyftingaskúrnum
í Kaplakrika sem nú er búið að rífa. Sérð þú mikið eftir
honum?
Ég sé gífurlega mikið eftir honum, þarna tókum við
rosalegar lyftingar. Það eru fl eiri íþróttamenn sem hafa
farið í gegnum þennan skúr og komist í atvinnumennsk-
una eins og Aron Pálmarsson, Ólafur Guðmundsson
og Emil Hallfreðsson fótboltamaður. Við ólumst upp í
þessum skúr, kölluðum hann alltaf „The Chamber“. Lóðin
þarna voru rosalega hrá þannig manni leið alltaf eins og
maður væri Rocky, maður var allur í siggi á höndunum og
með tónlist á fullu blasti. Það voru engin gúmmí í salnum,
þetta var bara járn. Þetta var sko „að rífa í járnin“. Þarna
þyngdi ég mig örugglega um tuttugu kíló á svona einu og
hálfu ári.
Þið íslensku Ólympíufararnir hittuð bandaríska körfu-
boltalandsliðið á sínum tíma en þú átt meira að segja
mynd af þér með LeBron James. Hver voru kynni þín af
NBA-stjörnunum?
Þetta var mjög fyndið. Ég var svona feiti gaurinn þarna,
skjannahvítur í tölvunni niðri í móttökunni á hótelinu
okkar og svo heyri ég allt í einu einhver geðveik læti og
þá mæta þeir allir inn þar sem ég sit á sekknum. Þarna
koma LeBron James og Jason Kidd og fl eiri og spyrja: „Hey,
where is Ragga?“ og ég hugsaði strax: „Hvaða djók er
þetta?“ LeBron James var að spyrja mig hvar Ragnheiður
Ragnarsdóttir sundkona væri. Hún hafði víst hitt þá og
sagt þeim að þeir yrðu að koma og hitta sætu stelpurnar
frá Íslandi svo þeir komu þá sérstaklega til að hitta á þær,
með 100 Kínverja í eftirdragi sem voru allir að reyna að fá
eiginhandaráritanir. Ég er ekki mikið fyrir að missa mig
yfi r einhverju svona, þótt einhverjar stórstjörnur eins og
Nadal og Nowitzki væru þarna á svæðinu, og er ekki beint
týpan í að biðja um að fá að taka mynd af svona liði en í
þetta sinn skottaðist ég í bol og lét taka
mynd, þeir voru náttúrlega aðalstjörnurnar
þarna á ÓL.
Heimildir Monitor herma að þú hafi r reynslu af því að
vera hent út af hóteli. Hvað gerðir þú af þér?
Það var þegar við Aron Pálmars fórum saman út til
Mallorca árið 2008. Ég sagði Aroni að taka bara með sér
bakpoka, að vera ekkert að pakka í stóra tösku, og svo
myndum við bara redda hótelherbergi þegar við værum
mættir út en svo var ekkert laust á hótelunum, þetta var
á algjörum háannatíma. Fyrstu nóttina enduðum við
á að gista á ströndinni og ég vaknaði daginn eftir með
svona 600 moskítóbit. Næstu nótt vorum við að verða
geðveikir á því að það væri ekkert laust og enduðum á
að sofa í móttökunni á einu hótelinu, við földum okkur í
einu horni. Þá hringir starfsmaðurinn í móttökunni bara
á lögguna sem mætir, vekur okkur og rekur út af hótelinu.
Aron endaði meira að segja á að labba beint á glerhurð á
leiðinni út, það er góð minning. Þetta var rosalegt högg
(hlær).
Þú komst heim eftir atvinnumannaferilinn, varðst
Ísandsmeistari með FH en lagðir svo skóna á hilluna
vegna meiðsla. Hvernig er að hugsa til þess að héðan í
frá munir þú bara upplifa handbolta af hliðarlínunni?
Þetta var hluti af planinu, ég sagðist alltaf ætla að koma
heim eftir atvinnumennskuna og verða Íslandsmeistari
með FH og stóð við það. Annars glími ég við eitt sem
ég hef aldrei skilið en ég missi algjörlega áhugann á hand-
bolta. Ég fer ekki einu sinni á leiki. Ég fylgist ekkert með
handboltanum úti í heimi lengur, ég veit ekkert hverjir
eru bestir, hvað er að gerast. Ég er tengdur FH og tek þátt
í félaginu, ég er viðburðastjóri hjá þeim, en leikurinn
sjálfur er algjörlega farinn hjá mér. Mín leið í lífi nu heldur
bara áfram á nýjar brautir.
Hvernig var að koma úr atvinnumannaferli og fara að
vinna sem viðskiptakarl frá níu til fi mm?
Það var rosalega erfi tt. Ég hafði náttúrlega verið í eigin
rekstri, ég setti Silver á laggirnar með Bjögga, en seldi mig
út úr því. Þetta er hluti af þessu með áhugann hjá mér,
ef ég missi áhugann á einhverju þá týnist þetta hjá mér.
Ég fór samt í viðskiptafræði í Bifröst til að læra að setja
upp fyrirtæki. Við seldum yfi r 30.000 dollur af geli en ég
seldi mig út úr þessu á núlli, svona í alvöru. Allur ágóði
af þessu rann til góðgerðamála. Silver er engu að síður í
fullum gangi og gengur bara mjög vel. Upphafl ega var það
að búa til hárgel náttúrlega grín. Eftir atvinnumennskuna
byrjaði ég hjá Einari Bárðarsyni á Kananum. Það var
gífurlega lærdómsríkur tími upp á að læra á markaðinn.
Þar lærði ég að það eru atvinnumenn úti um allt, það eru
til atvinnumenn í markaðssetningu og viðskiptum. Svo
var ég keyptur yfi r frá Kananum til Cintamani og Asics
þar sem ég er „brand manager“ yfi r Asics. Núna er síðan
viðskiptahugmynd með þremur félögum mínum farin á
fullt og við stefnum að því að opna fyrirtæki á næsta ári
sem verður algjör sprengja.
Þú ert trúlega einn af fáum íslenskum
íþróttamönnum sem á sér eigið
lógó. Hver er sagan á bak við
þetta merki?
Þetta byrjaði með heimasíð-
unni minni sem ég var með
úti, logigeirsson.de, þar var
ég með gríðarlega lesningu.
Það fór aldrei undir 500 manns
á dag og ég var þarna í sex ár.
Mér fannst síðan bara kúl að vera
með eigið vörumerki. Ég sem persóna
er náttúrlega í rauninni lítið fyrirtæki. Ég er að halda
fyrirlestra, hef verið að taka lagið hér og þar sem er núna
kannski að fara af stað af meiri krafti, svo er ég með
einkaþjálfun, handboltaskóla og er að bjóða upp á alls
konar. Fyrir vikið kom ég mér upp þessu lógói, eitthvað
sem fólk tengir við mig. Þetta er bókstafurinn „L“, táknið
„&“ og bókstafurinn „I“, L-og-i.
Fyrir rúmu ári síðan gafst þú líka út bók um atvinnu-
mannaferil þinn, 10.10.10, sem átti að fjalla um dökku
hliðar atvinnumennskunnar. Fékkst þú mikið að
kynnast þeim?
Mig langaði að segja fólki frá því hverju
maður gæti lent í ef maður fer út í þennan
Ég var rosalega seinn
í líkamlegum þroska,
ég er í kringum nítján ára
þegar ég fæ hár á typpið.
HRAÐASPURNINGAR
Uppáhaldsmatur: Jólamaturinn.
Uppáhaldsstaður í heiminum: Mónakó.
Æskufyrirmynd: Faðir minn og eldri bróðir
minn, Brynjar.
Uppáhaldstónlistarmaður: Xavier Naidoo frá
Þýskalandi.
Helsti kostur: Ég er með sterkt og gott
hugarfar.
Helsti ókostur: Ég á stundum erfi tt með að
einbeita mér að einhverju einu, er alltaf með
svo mikið í gangi í einu.
Texti: Einar Lövdahl Gunnlaugsson einar@monitor.is
Myndir: Sigurgeir Sigurðsson sigurgeir@mbl.is
Í FAÐMI RISA
Logi Geirs ásamt vinum sínum á ÓL 2008, þeim LeBron
James, Jason Kidd og badminton drottningunni Rögnu Ingólfs.
Logi segist hafa „setið á sekknum“ í hótelmóttökunni þegar
NBA-stjörnurnar ruddust inn með hundrað Kínverja í eftirdragi.