Morgunblaðið - 11.02.2012, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 2012
✝ Jakob Ólafs-son (Addi)
fæddist í Fagradal
í Mýrdal 2. október
1928. Hann lést 5.
febrúar 2012.
Foreldrar hans
voru Ólafur Jak-
obsson, f. 3. mars
1895 í Skammadal
í Mýrdal, d. 18. júlí
1985 og Sigrún
Guðmundsdóttir, f.
29. október 1894 í Heiðarseli á
Síðu, d. 26. febrúar 1997. Ólaf-
ur og Sigrún hófu búskap sinn í
Fagradal en fluttust til Víkur
1960. Jakob átti sjö systkini:
Magnús Jón, f. 23.2. 1916, Sól-
veig, f. 19.6. 1918, d. 5.5. 2010,
Guðríður, f. 21.10. 1919, d.
21.10. 1984, Kjartan, f. 22.3.
1921, d. 9.11. 1922, Guðfinna
Kjartanía, f. 16.9. 1923, Jakob,
f. 25.11. 1924, d. 9.5. 1926 og
Óskar Hafsteinn, f. 23.9. 1931.
30.12. 1973 giftist Jakob eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Elsu
Pálsdóttur frá Litlu-Heiði í
Mýrdal. Barn þeirra er Ólafur,
f. 26.10. 1969, giftur Lovísu
Ingu Ágústsdóttur, f. 19.8.
1970, saman eiga
þau tvö börn: Elsu
Rún, f. 5.11. 2000
og Birki Frey, f.
15.11. 2003. Jakob
og Elsa hófu sína
sambúð í Vík 1971
en fluttust síðan til
Vestmannaeyja í
júlí 2006.
Addi fór ungur á
sjóinn og stundaði
hann um nokkurra
ára skeið þar til hann gerist
bóndi í Fagradal. Eftir nokk-
urra ára búskap fór hann að
vinna á jarðýtu við vegafram-
kvæmdir og síðar á vélaverk-
stæðinu Víkurvögnum. Þá
sneri hann sér aftur að bústörf-
unum og gerðist bóndi að Litlu-
Heiði um 1981 þrátt fyrir að
búa áfram í Vík. Addi var einn-
ig félagi í Björgunarsveitinni
Víkverja. Síðustu ár ævi sinnar
bjó Addi ásamt konu sinni í
Vestmannaeyjum þar sem Ólaf-
ur sonur þeirra og fjölskylda
býr.
Útför Jakobs fer fram frá
Landakirkju í dag, 11.2. 2012,
og hefst athöfnin kl. 11.
Svili minn, Jakob Ólafsson
frá Fagradal, lést með heldur
sviplegum hætti sunnudaginn 5.
febrúar sl.
Hann var fæddur í Fagradal
í Mýrdal 2. október l928 – eitt
sex barna hjónanna Sigrúnar
Guðmundsdóttur og Ólafs Jak-
obssonar, sem upp komust.
Síðar meir átti Jakob eftir að
taka við búi þeirra um fá ár. En
þá brá hann á önnur ráð, seldi
jörðina frænda sínum og flutti
til Víkur. Hóf hann þá að vinna
á jarðýtum og á vertíðum í
Vestmannaeyjum, var m.a. um
tíma stýrimaður á bát. Seinna
tóku svo við allmörg ár við
framleiðslu Víkurvagna,
sturtuvagna sem þá var nýjung
og urðu fljótt vinsælir meðal
bænda og verktaka.
En þegar þeirri framleiðslu
var hætt gerðist hann aðstoð-
armaður mága sinna á Litlu-
Heiði. Þeir hófu m.a. rófna-
rækt sem í dag er orðin æði
stór í sniðum og býsna nútíma-
vædd.
En aldurinn færðist yfir og
heilsunni hrakaði. Fyrir sex
árum ákváðu þau hjónin að
flytja til Vestmannaeyja þar
sem Ólafur sonur þeirra býr
með konu og börnum. Seldu
hús sitt á Grund og keyptu sér
íbúð á Foldahrauni í Vest-
mannaeyjum.
Síðustu árin urðu honum all-
erfið. Heyrnin var fyrir löngu
farin að gefa sig og síðustu ár-
in líka fæturnir. Því hlýtur
hvíldin að hafa verið honum
kærkomin þótt aðdragandinn
væri stuttur.
Við Jakob vorum svilar eins
og áður sagði, giftir systrum
frá Litlu-Heiði. Þótt við byggj-
um alla tíð hvor í sínum lands-
hluta voru samskipti okkar
mikil í gegnum tíðina. Við fór-
um gjarnan í sumarferðalög,
raunar með fleira fólki okkur
tengdu, m.a.s. um öræfi lands-
ins. Ekki síst þar naut Jakob
sín, enda gamall björgunar-
sveitamaður.
Það lengdist á milli sam-
funda, þegar þau hjón fluttu til
Eyja. Þó man ég vel sumar-
blíðan dag í hitteðfyrra. Þá
sigldum við, tvenn hjón, blíðan
byr úr Landeyjahöfn og áttum
dýrlegan og ógleymanlegan
dag með þeim hjónum við
skoðun Heimaeyjar. Sá dagur
gleymist seint.
En allir dagar eiga kvöld.
Það var komið kvöld í ævi
þessa svila míns og fari hann
nú í friði og Guði falinn.
Samúðarkveðjur sendum við
Áslaug ykkur aðstandendum,
Elsu, Ólafi, Lovísu og börn-
unum.
Brynjólfur Gíslason.
Jakob Ólafsson, eða Addi
eins og hann var jafnan kall-
aður, hefur nú kvatt þennan
heim á sínu áttugasta og fjórða
aldursári. Þó svo að kveðju-
stundina sjálfa hafi borið brátt
að þá hafði heilsu hans hrakað
jafnt og þétt síðastliðin ár.
Sporin voru tekin að þyngjast
og lífskrafturinn fór þverrandi.
Það er mín trú að Addi hafi
kvatt lífið á sama hátt og hann
lifði því, sáttur við guð og
menn.
Ég hef þekkt Adda alla mína
tíð. Formleg tengsl okkar Adda
eru á þann veg að hann var eig-
inmaður hennar Elsu föður-
systur minnar. Hann og Elsa
giftu sig fæðingarárið mitt og
Óli sonur þeirra kom ungur
heim að Litlu-Heiði í sveit og
ég eignaði mér hann strax sem
stóra bróður. Samskipti okkar
Adda urðu svo enn meiri þegar
hann fór að sinna bústörfum
heima á Heiði upp úr 1980 en
þau stundaði hann upp frá því
út starfsævi sína. Það sem ein-
kenndi Adda sem bónda var í
mínum huga aðallega tvennt.
Hann var fyrir það fyrsta ákaf-
lega laginn við smíðar og við-
gerðir ýmiss konar og hins veg-
ar var hann afar elskur að
dýrum. Addi var mikill rollu-
karl og hann dekstraði rollurn-
ar sínar svo mjög að mönnum
fannst stundum nóg um enda
var það spakasta féð á Heiði
þar sem hann réð húsum.
Addi var vinur dýra en hann
var ekki síður vinur barna. Við
systkinin á Heiði nutum í barn-
æsku góðs af gjafmildi hans og
vinsemd og ég veit að þau eru
mörg börnin sem Addi hefur
gaukað einhverju góðu að í
gegnum tíðina. Þegar ég komst
á unglingsárin og fór að ganga í
skóla niðri í Vík gerðist ég al-
gjör heimagangur á heimili
þeirra Adda og Elsu á Grund.
Ég vil meina að hann Óli hafi
hreinlega sofnað á verðinum því
hann var ekki fyrr farinn til
náms að Laugarvatni en ég var
flutt inn í herbergið hans, farin
að stela fötunum hans, komin í
fulla þjónustu hjá Elsu og al-
gjört dekur hjá Adda.
Elsa segir stundum að Addi
hafi látið allt eftir mér og ég
held að það sé nokkuð raun-
sönn lýsing á okkar samskipt-
um. Eftir að ég fékk bílprófið
var Addi alltaf boðinn og búinn
að lána mér bílinn þrátt fyrir
það að ég væri svo sem ekki
burðugur bílstjóri. Fyrst eftir
að ég fékk bílprófið þá lét hann
mig stundum keyra sig í smáer-
indi í Víkinni, út í Skála að
kaupa sígarettur eða út í búð
að kaupa sætindi með kaffinu. Í
mínum huga voru þessar bíl-
ferðir okkar Adda mjög lýsandi
fyrir okkar samskipti. Það var
alveg saman hvernig ég mis-
þyrmdi gírkassanum í bílnum
hans eða hversu mjög bíllinn
hökti undir minni stjórn, hann
sagði bara að þetta væri fínt
hjá mér. Adda var jákvæðni
eðlislæg og hann gerði sér aldr-
ei nokkurn tímann rellu út af
smámunum.
Hann Addi minn hefur nú
bundið bát sinn við bryggju
hinu hinsta sinni í lífsins ólgu-
sjó. Að ferðalokum vil ég færa
honum hjartans þökk fyrir alla
þá gæsku, gjafmildi og þolin-
mæði sem hefur alla tíð ein-
kennt okkar samskipti. Farðu í
friði, fóstri minn.
Ég votta henni Elsu minni,
Óla, Lovísu Ingu og börnunum
mína einlægustu samúð.
Sigrún Tómasdóttir.
Föðurbróður minn Jakob
Ólafsson kvaddi snögglega, það
var í hans stíl. Addi frændi var
ekki maður margra orða.
Glettnin í augunum sagði oft
meira en mörg orð. Hann var
sannur Skaftfellingur og lagði
ekki í vana sinn að segja af-
dráttarlaust já eða nei. Honum
nægði oft að segja hva, ég held
ekki, nú eða einfaldlega ha?
Eftir að reykingamönnum var
sá kostur einn nauðugur að
fara út á svalir eða stétt til þess
að teyga í sig reykinn fylgdist
ég með ferðum Adda í veislum
og ættarmótum og sat um að
fara með honum út og eiga
orðaskipti við hann. Í meitluð-
um setningum var farið yfir
sviðið, menn og málefni, allt og
ekkert var undir í stuttu spjalli.
Hann pírði augun og hristist
þegar hann hló sínum smitandi
hlátri.
Þegar ég var lítil stelpa var
alltaf komið við hjá Adda og
Elsu á Grund. Þvílíkt barnalán
að þau skyldu eignast hann Óla,
alnafna afa okkar Ólafs Jak-
obssonar. Addi og Elsa fluttu
frá Vík til Vestmannaeyja til
þess að vera nær Ólafi syni sín-
um, Lovísu tengdadótturinni og
barnabörnunum Elsu Rún og
Birki Frey. Það þurfti ekki
mörg orð til þess að skilja og
skynja væntumþykju og stolt
Adda frænda þegar hann talaði
um fólkið sitt. Það var gott að
vita af þeim Adda og Elsu í ná-
grenni við þau síðustu árin.
Ég er þakklát fyrir Adda
frænda og er þess fullviss að
Guð hefur búið honum stað í
ríki sínu. Guð blessi Elsu, Óla,
Lovísu og barnabörnin. Blessuð
sé minningin um góðan dreng,
Jakob Ólafsson frá Fagradal.
Sigrún Óskarsdóttir.
Jakob Ólafsson
Lífshamingja manna byggist
að verulegu leyti á því hvernig til
tekst að velja sér lífsförunaut.
Með Katrínu konu minni eignað-
ist ég yndislega tengdaforeldra
og tengdafólk, Andrés og Sigríð-
ur tóku mér opnum örmum frá
upphafi og sömu sögu má segja
um börn þeirra og tengdabörn.
Á þessum tíma var ég að flytja
aftur í heimahagana og hefja þar
búskap með foreldrum mínum.
Andrés og Sigríður voru bæði
bændur af guðs náð og höfðu um
langa hríð rekið búskap að Stóra-
Kroppi í Reykholtsdal. Þau
þekktu því bæði þær tilfinningar
sem lágu að baki ákvörðun minni
að helga mig búskap og studdu
mig með ráðum og dáð. Sigríður
Andrés
Jóhannesson
✝ Andrés Jó-hannesson
fæddist 20. desem-
ber 1931 á Sturlu-
Reykjum í Reyk-
holtsdal, Borg.
Hann lést á Foss-
heimum 1. febrúar
2012.
Útför Andrésar
fór fram frá Grens-
áskirkju 10. febr-
úar 2012.
hefur frá upphafi
séð alfarið um allt
bókhald tengt bú-
rekstrinum og kann
ég henni bestu
þakkir fyrir, því
bókhald er ekki mín
uppáhaldsiðja.
Andrés hefur alltaf
reynst mér ráðholl-
ur og úrræðagóður,
oft umfram það sem
venjulegir höfðu
fram að færa. Skýring á útsjón-
arsemi hans var m.a. sú að sem
ungur maður veiktist hann alvar-
lega af lömunarveiki og gekk því
ekki heill til skógar, hann beitti
því ýmsum brögðum til að létta
sér bústörfin.
Tengdafaðir minn hafði
ákveðnar skoðanir á því hvernig
standa ætti að búskap þannig að
hann skilaði bóndanum lífsviður-
væri og ekki síður ánægju af
starfinu. Búskapur þeirra hjóna
var ræktunarbúskapur af bestu
gerð, miklar afurðir úr fjósi og
fjárhúsum og reiðhestarnir góð-
ir. Andrés og Sigríður ræktuðu
öll tún og byggðu upp öll útihús á
Stóra-Kroppi eftir að þau tóku
þar við búsforráðum. Ég dáðist
oft að því hversu húsakosturinn
var langt á undan sinni samtíð,
bæði með tilliti til vinnuhagræð-
ingar og velferðar búfjár.
Það var mér mikið ánægjuefni
hversu góð vinátta tókst með
Andrési og Sigríði og foreldrum
mínum. Það skorti ekki umræðu-
efnin þegar þeir hittust pabbi og
Andrés, þá var oft glatt á hjalla.
Ein minning er mér sérstaklega
dýrmæt þegar ég hugsa til þeirra
tveggja. Á fögru sumarkvöldi
brugðum við okkur á hestbak
með smálögg í glasi og skoðuðum
Reykjalandið. Þeir nutu þess
fullkomlega að vera vel ríðandi í
fögru umhverfi og auðvitað báðir
á gæðingum úr eigin ræktun. Að
sjálfsögðu var áð öðru hverju og
hresst upp á sálartetrið með ljúf-
fengum guðaveigum.
Ég kynntist því af eigin raun
að tengdafaðir minn var mjög
lagtækur smiður bæði á tré og
járn og munu bæði íbúðarhúsið
okkar og útihúsin bera því vitni
um ókomin ár. Þar fann hann
ýmsar lausnir sem engum höfðu
dottið í hug. Það var löngum við-
kvæði konu minnar: „Spyrjum
pabba, hann kann ráð.“
Í augum barna okkar var afi
Addi nánast æðri vera, enda
óþreytandi við að uppfylla allar
þeirra óskir og væntingar. Minn-
ingin um afa, góðmennsku hans,
þolinmæði og lífsgleði verður
þeim dýrmætt veganesti.
Maðurinn með ljáinn eirir eng-
um, nú var komið að tengdaföður
mínum að fá hvíldina að loknu
óeigingjörnu og giftudrjúgu ævi-
starfi. Ég þakka af alhug alla
okkar samveru.
Sveinn.
Ég hef verið svo lánsöm að
eiga góðar ömmur og góða afa.
Samvistir með þeim hafa kennt
mér margt og á ég um það marg-
ar góðar minningar. Nú eru báðir
afarnir mínir farnir og ég efast
ekki um að þeir verða glaðir að
hittast hinumegin. Eftir á ég
tvær yndislegar ömmur sem ég
vona að ég fái að eyða með mikl-
um tíma til viðbótar.
Alveg frá því ég fæddist vor-
um við afi Addi góðir vinir, ég á
mikið af fallegum myndum sem
amma tók af okkur saman. Ég
man bara eftir einu skipti sem við
urðum ósátt, það var þegar ég
varð alveg hund-hund-hundfúl
sirka 6 ára, mig minnir að það
hafi verið út af því ég missti af
barnatímanum – við höfum mikið
hlegið að því síðan enda held ég
að hvorugt okkar hafi nokkurn
tíma eftir það orðið svona hund-
hund-hundfúlt.
Á meðan borgarbörnin fóru í
sveit fór ég oft til Reykjavíkur til
ömmu og afa og það var alltaf
jafn gaman – margar skoðunar-
ferðir um bæinn og alltaf kókó-
pöffs og smámál (sem eins og
barbí var stranglega bannað
heima í sveitinni). Ferðirnar í
Perluna voru ófáar, því þar var
svo gaman að fá ís, tvær kúlur í
vöfflu. Stundum (lesist alltaf)
langaði mig í meiri ís og þá gaf afi
alltaf peninga fyrir einni kúlu til
viðbótar.
Við höfum gert margt
skemmtilegt saman við afi, allt
frá því að byggja barbíþorp í
stofunni yfir í að velja tölur sem
afi lagari gæti saumað á talna-
lausar flíkur. Stundum fórum við
saman að veiða, þá sendi amma
okkur af stað með dós af maís-
baunum til að beita með. Í einn
veiðiferðinni kenndi afi mér að
róa bát, ég með hægri árina –
hann með vinstri, og hann hafði
endalausa þolinmæði þó að ég
væri miklu hægari að róa og við
hringsóluðum um á vatninu og
veiddum engan fisk í það skiptið.
Afi var alltaf mjög snyrtilegur
og vel tilhafður, vildi vera fínn í
tauinu. Hann kenndi mér ýmis-
legt tengt umhirðu eins og að
blása hárið – við fórum einu sinni
sér ferð með ömmu í raftækja-
verslun að kaupa hárblásara og
svo blés afi hárið mitt og greiddi.
Þegar ég eignaðist mína fyrstu
hælaskó kenndi hann mér líka
hvernig ætti að bera sig á þeim
þrátt fyrir að hafa aldrei gengið á
svoleiðis sjálfur.
Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa átt hann afa Adda, mér þótti
alveg óskaplega vænt um hann
og á eftir að sakna hans mikið.
Sigríður Sóley.
✝
Ástkær faðir okkar,
KJARTAN JÓN HJARTARSON
vélfræðingur,
lést á Hrafnistu í Hafnarfirði mánudaginn
30. janúar.
Útför hefur farið fram.
Við þökkum starfsfólki Hrafnistu góða
umönnun síðstu árin.
Jóhannes Andri Kjartansson, Ragnheiður Björgvinsdóttir,
Guðbjörn Ívar Kjartansson, Aliyah Jaber,
Ágúst Ingi Kjartansson, Freydís Halla Friðriksdóttir,
barnabörn og aðrir aðstandendur.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
SIGRÚN S. HAFSTEIN,
lést á Landspítalanum Fossvogi miðviku-
daginn 8. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Langholtskirkju
föstudaginn 17. febrúar kl. 13.00.
Stefán Jón Hafstein, Guðrún K. Sigurðardóttir,
Þórunn Júníana Hafstein,
Sigrún Soffía Hafstein, Snæbjörn Jónsson,
Hildur Björg Hafstein, Stefán B. Mikaelsson,
Hannes Júlíus Hafstein, Hrafnhildur B. Haraldsdóttir
og barnabörn.
✝
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SKÚLI EINARSSON,
sem lést sunnudaginn 5. febrúar, verður
jarðsunginn frá Dómkirkjunni í Reykjavík
mánudaginn 13. febrúar kl. 13.00.
Þeim sem vildu minnast hans er bent á
líknardeild Landspítalans í Kópavogi.
Ingifríður R. Skúladóttir, Guðmundur Örn Guðbjartsson,
Árni Einar Skúlason, Ann-Sofie Bertholdsson,
Einar Jón Skúlason Hansen, Ann Hansen,
Tómas Freyr Skúlason,
Alexía Ýr, Guðmundur Dór, Einar Kristján, Hrafnkell Skúli,
Dennis, Thorvald, Patrik Birnir, Aksel og Elise.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÞORGRÍMUR ÞORGRÍMSSON
stórkaupmaður og fyrrverandi
ræðismaður Chile,
Skildinganesi 23,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum í Fossvogi sunnudaginn 29. janúar.
Jarðarförin fór fram í kyrrþey miðvikudaginn 8. febrúar að
ósk viðkomandi.
Jóhanna Kjartansdóttir Örvar,
Hanna Þóra Þorgrímsdóttir,
Hrafnhildur Þorgrímsdóttir,
Þorgrímur Þ. Þorgrímsson, Elísabeth Saguar,
Astrid E. Þorgrímsdóttir,
Daníel Þór Þorgrímsson.