Morgunblaðið - 11.02.2012, Blaðsíða 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 11. FEBRÚAR 2012
Við sviplegt og
ótímabært fráfall Láru Mar-
grétar langar mig að minnast
hennar með nokkrum orðum.
Kynni okkar hófust í Menntaskól-
anum í Reykjavík þegar hún og
Ólafur Grétar skólabróðir minn
voru að draga sig saman. Lára
var ári yngri, lífsglöð, einlæg og
óvenjulega opinská og þeir eig-
inleikar áttu eftir að setja svip
sinn á feril hennar alla tíð. Hún
kom svo sannarlega til dyranna
eins og hún var klædd. Að loknu
stúdentsprófi lá leið okkar Óla í
læknadeild og þess vegna kynnt-
umst við Lára Magga auðvitað
enn betur og hittumst oft. Lára
fór líka í háskólann og síðan að
vinna, meðal annars hjá lækna-
félögunum, en átti eftir að bæta
við sig námi í heilsuhagfræði síð-
ar.
Eftir margra ára dvöl og nám í
útlöndum fórum við að tínast
heim og svo fór að við Valgarður
ásamt nokkrum öðrum pörum,
þar á meðal Láru og Óla, tókum á
leigu gamla íbúðarhúsið í Kirkju-
ferjuhjáleigu í Ölfusi og ætluðum
okkur að rækta þar börnin okkar
sem flest höfðu helst til lítil kynni
haft af lífi utan stórborga. Þessi
kommúnuhugmynd lognaðist þó
smám saman út af þótt hugsjónir
um barnrækt hafi lifað.
Lára Magga fór seinna út í
pólitík og sat á þingi fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn í mörg ár. Ég átti
sæti í borgarstjórn Reykjavíkur
1982 til 1994 og hitti Láru oft á
þeim tíma en á Alþingi endurnýj-
uðum við síðan kynnin svo um
munaði. Við vorum í sama liði og
samherjar þótt við hefðum ekki
alltaf sömu skoðanir í heilbrigð-
Lára Margrét
Ragnarsdóttir
✝ Lára MargrétRagnarsdóttir
fæddist í Reykjavík
9. október 1947.
Hún lést á heimili
sínu 29. janúar
2012.
Lára Margrét
var jarðsungin frá
Dómkirkjunni 10.
febrúar 2012.
ismálum. Henni
fannst án efa nóg
um áhuga minn á
uppbyggingu heilsu-
gæslunnar, hún
hafði að ýmsu leyti
aðra sýn, kannski
vegna veru sinnar í
Ameríku en slíkur
skoðanamunur gerir
lífið bara litríkara
og við létum það
ekki trufla vináttu
okkar. Saman sátum við í heil-
brigðisnefnd Alþingis og einnig
fórum við báðar á allsherjarþing
Sameinuðu þjóðanna eitt haustið.
Það var lærdómsríkur og ógleym-
anlegur tími.
Eftir að Lára hvarf af þingi
voru henni falin ýmis verkefni,
einkum erlendis, og því lágu leiðir
sjaldnar saman. Hún sinnti verk-
um sínum ætíð af bestu getu.
Það er erfitt fyrir aðstandend-
ur og vini þegar Lára Magga
hverfur svo snöggt á braut og án
þess að nokkur hafi náð að kveðja
hana. Við munum öll sakna henn-
ar.
Ástvinum hennar votta ég inni-
lega samúð.
Katrín Fjeldsted.
Nú er hljótt í Vesturbænum en
hátt gellur hlátur í himnaríki.
Horfin er á braut vinkona okkar
til margra ára, hún Lára.
Okkar kynni hófust 1985 þegar
Lára Margrét var ráðin fram-
kvæmdastjóri Stjórnunarfélags
Íslands. Láru varð þá tíðrætt um
markmið og leiðir, sem eftir það
urðu órjúfanlegur þáttur af sam-
skiptum okkar. Hluti þess hóps
sem var þar fyrir og þeirra sem
hún réð til starfa þar hefur tengst
órjúfanlegum böndum. Eftir að
við hættum öll störfum hjá
Stjórnunarfélaginu, sem var árið
1989, höfum við haldið hópinn
undir merkjum Gleðifélagsins
FÍSA „FarinÍStörfAnnarsstað-
ar“. Í gegnum tíðina höfum við
ferðast saman, hlegið saman,
borðað saman og var Lára ávallt
hrókur alls fagnaðar enda mikil
félagsvera. Í ferðalögum okkar
saman um landið kom vel í ljós
hversu vel hún var að sér og víð-
lesin um landið okkar, menningu
og sögu.
Lára lét sig alltaf varða um
hagi okkar hinna eins og um eigin
fjölskyldu væri að ræða.
Kæru Anna Kristín, Yngvi
Steinar og Atli Ragnar, innilegar
samúðarkveðjur frá okkur öllum
og til barnabarna Láru sem voru
ofarlega í huga hennar og fylltu líf
hennar gleði.
Vor hinsti dagur er hniginn
af himnum í saltan mar.
Sú stund kemur aldrei aftur,
sem einu sinni var.
(Halldór Kiljan Laxness)
Við þökkum Láru fyrir sam-
fylgdina. Minning hennar mun
lifa í hjörtum okkar.
Anna Dagný, Áslaug Adda,
Smári, Eggert, Vilborg,
Kristín, Grétar, Magnús Ingi,
Signý, Valtýr og Sigrún.
„Lífsglaður orkubolti“ var
nærtæk lýsing á Láru Möggu á
árum áður, en undanfarin ár átti
hún við erfið veikindi að glíma
sem settu mark sitt á allt hennar
líf. Baráttuandinn var þó lífseig-
ur, þótt þrekið minnkaði, og alltaf
var stutt í brosið og hlý orð í garð
náungans.
Við Lára höfum verið vinkonur
frá því í menntaskóla, saman í
saumaklúbb í yfir 40 ár, samstiga
í stjórnmálum og síðast en ekki
síst voru viðhorf okkar til þess
hvað máli skipti í lífinu svipuð.
Hún vélritaði fyrir mig aðra BA-
ritgerðina mína og við hlupum
saman á Klambratúni og gerðum
þar æfingar með frumburðina
skoppandi í kring. Líf okkar hefur
verið samtvinnað lengi.
Hugsjónabarátta var Láru eðl-
islæg og henni voru falin fjölmörg
trúnaðarstörf innan lands og ut-
an, sem hún sinnti af samvisku-
semi. Starfsþrek hennar var lengi
með ólíkindum, hún var kröfu-
hörð við sjálfa sig og tókst á við
verkefnin af alvöru, þar á meðal
erfiðar og hættulegar ferðir til
Tsjetsjeníu, sem hún hélt ótrauð í,
hugrekki skorti ekki.
Hún var höfðingi heim að
sækja, hafði unun af að dúka fal-
legt borð, búa til gómsætan mat
og bjóða gestum sínum upp á allt
það besta. Síðustu árin fékk
gestagleði hennar minna að njóta
sín, kraftarnir leyfðu það ekki.
Fjölskyldan var Láru alltaf
mikilvæg, heilsufar og hamingja
alls þess stóra hóps. Börnin henn-
ar og síðan barnabörnin léku þar
eðlilega stærsta hlutverkið og á
síðustu árum held ég að samveran
með þeim hafi verið sólarstund-
irnar í lífi hennar.
Er við Baldvin giftum okkur í
Skálholtskirkju fyrir tæpum 20
árum flutti Lára hressilega og fal-
lega ræðu eftir athöfnina. Henni
var létt um mál og hreif tilheyr-
endur gjarnan með sér, var hrók-
ur alls fagnaðar.
Fyrir nokkrum árum komum
við til Strassborgar er hún var þar
við störf. Við vorum þar yfir helgi
og hún bar okkur á höndum sér.
Borgina þekkti hún vel og greini-
legt var að hún var vel kynnt með-
al þeirra mörgu er við hittum þar.
Við gengum með henni um gamla
bæinn, snæddum góðan mat á
notalegum stöðum og komum á
fallegt heimili hennar. Síðdegis á
laugardeginum fórum við í öku-
ferð um nágrenni borgarinnar og
fyrri hluta sunnudagsins um
borgina sjálfa. Hafði Lára fengið
þaulvanan franskan ökumann til
liðs við sig og verða þessar stund-
ir okkur ógleymanlegar.
Okkur hjónin langar að þakka
Láru fyrir vináttuna dýrmætu,
samverustundirnar allar, þegar
margt var spjallað, hlegið og
glaðst en stundum líka slegið á al-
varlegri og jafnvel daprar nótur.
En þannig er jú lífið, það skiptast
á skin og skúrir.
Lífsgöngu yndislegrar konu er
lokið, langt um aldur fram. Við
þökkum fyrir að hafa átt hana
Láru Möggu að vinkonu og vott-
um Önnu Kristínu, Ingva Stein-
ari, Atla Ragnari og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð, svo
og systkinum Láru og öðrum að-
standendum.
Halldóra J. Rafnar og
Baldvin Tryggvason.
Það var um miðjan níunda ára-
tuginn að ég sá hana fyrst. Hún
var að tala á fundi úti í Háskóla.
Ég man hvorki um hvað fundur-
inn var né hverjir aðrir töluðu. En
Láru Margréti man ég vel. Hún
var eftirminnileg kona.
Lára Margrét var skilgetið af-
kvæmi hins borgaralega hluta ’68-
kynslóðarinnar og kvenréttinda-
kona í merg og bein. Hún kom sér
upp kærasta og frumburði í
menntó og sá svo fyrir manninum
sínum svo að hann gæti farið í
læknadeildina. Þegar hann var
búinn fór hún í viðskiptafræði og
eignaðist strákana tvo á námsár-
unum. Byggði raðhús í Breiðholt-
inu og flutti fjölskylduna til Nor-
egs og Bandaríkjanna þar sem
Ólafur lagði stund á augnlækn-
ingar og hún á heilsuhagfræði.
Svo einhenti hún sér í eigin starfs-
frama á vinnumarkaði og gekk
vel. Lára Margrét bar sterk ein-
kenni hins landlæga íslenska
dugnaðar, sem miklar fátt fyrir
sér og kemst flest með vinnusemi
og seiglu.
Árið 1991 tók Lára Margrét
sæti á Alþingi fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn í Reykjavík og sat þar í
þrjú kjörtímabil. Þar gekk hún
óhrædd til verka og gerði sig
strax gildandi, m.a. í utanríkis- og
heilbrigðismálum. Ekki þótti
þessi sjarmerandi og vel lesna
kona alltaf bera tilhlýðilega virð-
ingu fyrir sér eldri og reyndari
þingmönnum. Ég hef það t.d. fyr-
ir satt að ekki hafi þótt við hæfi að
nýliðar tjáðu sig óumbeðnir í ut-
anríkismálanefndinni á þeim ár-
um en þá óskrifuðu reglu hafi
Lára Margrét brotið margsinnis.
En hæfileikunum og reynslunni
sem félagar hennar báru ekki
gæfu til þess að fullnýta hér
heima tók samstarfsfólk hennar á
erlendri grundu opnum örmum.
Og þar var Lára Margrét líka í
essinu sínu.
En stjórnmálin geta verið
háskalegur starfsvettvangur og
tekið sinn toll af heilsu og einka-
lífi. Lára Margrét fór ekki var-
hluta af þeim háska og það var
ekki fyrr en á allra síðustu árum
að henni tókst að yfirvinna heilsu-
brest og aðra erfiðleika. Fátt
benti til annars en að hún ætti góð
ár framundan. Við hittumst í
Höfða í sumar að fagna 20 ára af-
mæli sjálfstæðisyfirlýsingar
Litháens og stuðningi Íslands við
hana. Hún var glöð og við gönt-
uðumst með að gestalistinn í boð-
inu bæri keim af annarri öld. Það
var gott að hitta hana aftur.
Nú hefur Anna Kristín, vin-
kona mín og frumburður Láru
Margrétar, misst mömmu sína.
Það er undarleg tilhugsun en
minnir okkur sem eftir lifum á
mikilvægi þess að fara vel með
hvern dag sem okkur er gefinn.
Blessuð sé minning Láru Mar-
grétar Ragnarsdóttur.
Þórunn Sveinbjarnardóttir.
Fyrir meir en aldarfjórðungi
átti Lára Margrét Ragnarsdóttir
erindi á skrifstofu fjármálaráð-
herra í Arnarhvoli. Það var að
svara beiðni um að takast á hend-
ur stjórnarformennsku í ríkis-
verksmiðju norður á Sauðárkróki.
Þá var hún eins og hún átti að sér.
Hún hafði þurft að hugsa ráð
sitt vel fyrir fundinn því að við-
fangsefnið var nýtt og framandi.
Kvíðboganum leyndi hún ekki. En
það gleymist ekki hvernig lífs-
gleðin og orkan streymdu frá
henni þegar hún hafði gert upp
hug sinn og ákveðið að mæta
nýrri áskorun og axla nýja
ábyrgð.
Þannig eru reyndar flestar
minningar um þessa mætu konu
sem nú er gengin. Hún var æv-
inlega kankvís og brosmild. Segja
má að hún hafi alla jafnan verið
eins og leiftur af nýjum degi.
Hvar sem hún fór eða kom var
nærvera hennar fremur til að
létta lund en þyngja.
Á síðustu árum stóð hún and-
spænis veikindum og mótlæti af
ýmsum toga. Þær aðstæður settu
mark sitt á líf hennar en brutu þó
aldrei niður þá lyndiseinkunn sem
allir þeir, er kynntust henni vel,
komust ekki hjá að hrífast af.
Stundum er sagt um þá sem
þjóðin velur til setu á Alþingi að
þeir séu allir steyptir í sama mót.
Þegar Lára Margrét steig inn á
þann vettvang var það svolítil
hólmganga við þá kenningu.
Mörgum líkaði það vel en öðrum
síður. Hún auðgaði þingstörfin
með ákveðnum skoðunum og
sjálfstæðum vilja í þeim málum
sem voru henni mest hugleikin.
Í stjórnmálastarfi var Lára
Margrét trú hugsjónum sínum. Á
hinni hlið stjórnmálanna, sem
gjarnan er kennd við refinn, hafði
hún hins vegar minna vald. Vera
má að fyrir þá sök hafi hún ekki
alltaf náð markmiðum sínum. En
mestu skiptir að hún var einlæg í
málatilbúnaði og gat sér gott orð
ekki aðeins á Alþingi heldur einn-
ig í Evrópuráðinu þar sem hún
varði drjúgum hluta krafta sinna.
Fundum okkar Láru Mar-
grétar bar síðast saman snemma í
desember. Frá rótum hjarta
hennar streymdi þá vinarþel sem
verkaði eins og hlýr straumur
gegn kulda þungs dags. Megi
fólkið hennar á þessum þunga
degi taka neista þess snotra
hjartalags í arf. Þá vorar fyrr.
Þorsteinn Pálsson.
Andlát Láru Margrétar, kærs
vinar, var bæði snöggt og ótíma-
bært þrátt fyrir að hún hafði
glímt við alvarleg veikindi árum
saman. Þegar við sáumst síðast,
sem var á Landsfundi Sjálfstæð-
isflokksins, var ekkert sem benti
til annars en að ástandið væri
stöðugt. Hún var baráttuglöð að
vanda og langaði til að takast á við
einhver krefjandi verkefni. Þann-
ig var hún reyndar alltaf.
Láru Margréti kynntist ég
fyrst þegar við vorum saman í við-
skiptafræði. Hún var heldur eldri
en við flestir skólafélagarnir enda
komin með fjölskyldu, meira að
segja gift góðum Skagfirðingi,
Ólafi Grétari Guðmundssyni.
Lára Margrét var frábær félagi,
jákvæð, skemmtileg. Það stóð fátt
fyrir henni og hún var þá þegar
komin með marga bolta á loft sem
henni tókst merkilega vel að
halda samtímis lengi á lofti.
Síðar kynntist ég Láru Mar-
gréti þegar hún tók við Stjórnun-
arfélaginu. Þá fékk hún mig
stundum til skrafs og ráðagerða
um námskeiðahaldið og starfsem-
ina að öðru leyti. Stjórnunarfélag-
ið vann á sínum tíma merkt braut-
ryðjandastarf í endurmenntun og
símenntun stjórnenda í atvinnu-
lífinu og hjá hinu opinbera en síð-
ar tóku aðrir öflugri aðilar við
hlutverki þess. Lára Margrét
hafði mikinn metnað í starfi sínu
hjá Stjórnunarfélaginu og skap-
aði starfseminni glæsilega um-
gjörð.
Við Lára Margrét tókum svo
bæði sæti á Alþingi vorið 1991
sem nýir þingmenn Sjálfstæðis-
flokksins. Það urðu miklir fagn-
aðarfundir þegar við hittumst á
okkar fyrsta þingflokksfundi.
Lára Margrét var í framhalds-
námi í heilsuhagfræði og hafði
unnið í stefnumótunarstarfi hjá
Landspítalanum. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á heilbrigðis-
málum og var í heilbrigðisnefnd.
Á mörgum erfiðum málum þurfti
að taka en Lára Margrét átti ekki
alveg skap saman við alþýðu-
flokksmennina sem leiddu heil-
brigðismálin og hvessti stundum
á milli. Hún var í þeim hópi sem
vildi ógjarnan að Sjálfstæðis-
flokkurinn léti heilbrigðismálin
frá sér í stjórnarsamstarfi.
Sem þingmaður lét Lára Mar-
grét mest til sín taka á vettvangi
Evrópuráðsins. Þar naut hún sín
vel og náði miklum árangri sem
fulltrúi Íslands. Hún náði góðu
sambandi við fjölmarga þing-
menn, ávann sér traust og virð-
ingu og var í forystuhópi þing-
manna í ráðinu. Enda starfaði hún
áfram á vettvangi Evrópuráðsins
eftir að hún lét af þingmennsku.
Það er með miklum söknuði
sem við Pála kveðjum Láru Mar-
gréti. Við minnumst góðra sam-
verustunda, sérstaklega síðdegis
á sumardegi í góðviðri á Þingvöll-
um fyrir tveimur árum þegar við
fengum okkur kaffi saman og fór-
um vel yfir farinn veg og hvað
framundan væri.
Lára Margrét var einstaklega
velviljuð kona en á sama tíma
mikil keppnismanneskja og hörð
af sér. Þessa tvo eiginlega er ekki
alltaf gott að sameina en það tókst
henni með aðdáunarverðum
hætti. Lára Margrét hafði örugg-
lega ekki reiknað fyrirfram með
því að þurfa að takast á við heilsu-
brest en það gerði hún af miklu
æðruleysi. Og jákvæðnin og vilja-
styrkurinn dugði fram á síðasta
dag.
Við Pála vottum aðstandendum
Láru Margrétar okkar dýpstu
samúð.
Vilhjálmur Egilsson.
mynd fyrir láru
snemma morguns engi á
einn með vota fætur
dengir ungur drengur ljá
dýjamosinn grætur
litir jarðar lifa í sátt
logn um fjörð og grundir
fugl í lofti flýgur hátt
fiskur vakir undir
sátu hleður sigurlín
sokkaplöggin nýleg
litfríð raular lögin sín
lagleg iðin hlýleg
fullt hús matar fyllir segg
fer svo vel í munni
harðsoðið er indælt egg
úti í náttúrunni
lengi ef maður vinnur verk
verður maður lúinn
sýru vætir sopi kverk
senn er dagur búinn
rauðan málar röðull tind
rómantíkin brjáluð
augnablikið eins og mynd
sem aldrei verður máluð
Mynd máluð fyrir mína ást-
kæru mágkonu daginn eftir að
hún kvaddi okkur.
Valgeir Guðjónsson.
✝
Við færum innilegar þakkir öllum þeim sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærs eiginmanns, föður, tengda-
föður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR SVEINSSONAR,
Billa,
netagerðarmeistara
frá Siglufirði,
Seiðakvísl 3,
Reykjavík.
Starfsfólk Eirarholts og hjúkrunarheimilisins Eirar fær
bestu þakkir fyrir alúð og góða umönnun.
Elísabet Kristinsdóttir,
Þóra Sjöfn Guðmundsdóttir, Reynir Vignir,
Sveinn Guðmundsson,
Birna Guðmundsdóttir, Kolbeinn Finnsson,
barnabörn og langafabörn.
✝
Innilegar þakkir færum við ykkur öllum, sem
sýnt hafið samúð, vináttu og hlýhug við
andlát og útför sonar okkar, bróður, mágs og
barnabarns,
ARNÞÓRS INGA ANDRÉSSONAR.
Sérstakar þakkir færum við Lionsklúbbi
Álftaness, Kvenfélagi Álftaness og öðrum
vinum okkar fyrir ómetanlegan stuðning 4. janúar.
Guð blessi ykkur öll.
Andrés R. Ingólfsson, Guðlaug Helga Konráðsdóttir,
Ása Andrésdóttir,
Auður Ásta Andrésdóttir, Benjamin Beier,
Guðbjörg Guðlaugsdóttir, Hilmar Þór Sunnuson,
Hafliði G. Guðlaugsson, Elva Dröfn Adolfsdóttir,
Konráð G. Guðlaugsson, Eygló Árnadóttir,
Ásta Haraldsdóttir, Steinþór Nygaard,
Ragnheiður Halldórsdóttir, Ingólfur Konráðsson.
✝
Innilegar þakkir færum við öllum þeim sem
vottuðu okkur samúð og hlýhug við andlát
ástkærrar móður okkar, tengdamóður, systur,
ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR SIGURÐARDÓTTUR,
Hrafnistu,
Laugarási.
Þökkum einnig öllu því góða starfsfólki á Hrafnistu sem að henni
kom á undanförnum árum.
Erla Ólafsdóttir, Örvar Ingólfsson,
Örn Ólafsson, Signý Einarsdóttir,
Svala Ólafsdóttir, Sigurður L. Hall,
Hulda Ólafsdóttir, Björn P. Sveinsson,
Ragnar Sigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.