Morgunblaðið - 13.02.2012, Blaðsíða 21

Það líkaði afa sérstaklega vel.
Í desember síðastliðnum
flutti ég heim til afa til að vera
honum innan handar í veikind-
um hans. Afi var þákklátur fyrir
það og sagði að það hefði verið
betra en að vinna hvaða lottó-
vinning sem er. Á þessum 6 vik-
um kynntumst við afi enn betur,
við áttum okkar stundir saman,
bæði góðar og erfiðar. Þakka ég
Guði fyrir þann tíma sem við
áttum saman.
Afi minn, þú sem varst ömmu
Nönnu svo góður í veikindum
hennar, þú þarft ekki að hafa
áhyggjur, við munum hugsa vel
um hana.
Elsku afi minn, nú þegar þú
ert farinn í þína síðustu flugferð
er ég viss um að þú ert kominn í
uniformið þitt, gengur um
prúðbúinn á sólríkum sumar-
degi við tjörnina ásamt fjöl-
skyldu og vinum þínum sem þú
saknaðir svo.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Megi Guð og englarnir vera
hjá þér.
Nanna Bryndís Snorradóttir.
„Væna konu, hver hlýtur hana? Hún
er miklu meira virði en perlur. Hjarta
manns hennar treystir henni, hún
gjörir honum gott og ekkert illt alla
ævi daga sína.“
(Orðskviðirnir.)
Minn kæri fyrrverandi
tengdafaðir, afi barnanna minna
og vinur minn eignaðist væna
konu. Hann þreyttist aldrei á að
segja fjölskyldunni og afkom-
endum í hverju hans raunveru-
lega hamingja væri fólgin. Tutt-
ugu dögum áður en hann lést
skrifaði hann mér í bréfskorni
meðal annars þessi orð: „Ég bjó
við þá gæfu alla ævi að eiga
Nönnu. Hún gaf mér líf sitt og
mikið meira. Það var mitt lán
sem ég gat aldrei endurgoldið.“
Nanna er góð, falleg, sönn, kær-
leiksrík, broshýr og skemmtileg.
Naut ég þeirra sæmdarhjóna í
44 ár.
Snorri var ákaflega hreykinn
af afkomendum sínum. Var
hann góður og hjálpsamur afi.
Minningabrotin eru mörg. Í þrjá
áratugi borðuðum við rjúpur
saman á jólunum. Fegðarnir sáu
um að veiða, tengdafaðir minn
var hættur að veiða svo fallega
fugla eftir því sem hann sagði.
Sýnir það kannski þessa mildi
sem einkenndi hans far seinni
hluta lífs síns. Hann var orðinn
auðmjúkur, hlýr og hvers
manns hugljúfi.
Nanna mín elskuleg sem
dvelur á sjúkrastofnun. Hve
átakanlegt og sorglegt það hef-
ur verið að horfa upp á hana
hverfa smám saman. Það skilur
það enginn nema sá sem reynir.
Snorri sýndi hvaða mann hann
hafði að geyma svo um munar.
Hann studdi konuna sína á alla
lund. Þvílíkt þrekvirki. Með
kærleikann að vopni sem fellur
aldrei úr gildi.
Svo ótrúleg ósérhlífni, í auð-
mýkt og vanmætti studdi hann
Nönnu sína og hjúkraði með að-
stoð fjölskyldunnar. Sótti hann
hana heim og keyrði í heimsókn-
ir til að göfga andann og njóta
samvistar. Á sjúkrastofnuninni
lét hann laga gamalt píanó svo
hann gæti spilað fyrir Nönnu og
aðra. Stundum kom ég og tók
nokkur lög, alltaf jafn gaman.
Snorri var brennandi í orðinu
og náði auðveldlega athygli þeg-
ar hann talaði, þó hann vildi
ekki láta bera á sér. Ég var nær
alltaf sammála honum, hann var
svo skynsamur. Kveð ég nú
listamanninn Snorra Snorrason
og ég hugsa til Nönnu minnar.
Vertu sæll, vinur minn.
Þín
Ingibjörg Marteinsdóttir
(Ditta).
Það hryggði okkur að frétta
af andláti mágs okkar, Snorra
Snorrasonar, fyrrv. flugstjóra.
Við minnumst hans sem hins
ástkæra eiginmanns Nönnu
systur okkar og stolts föður
barna þeirra hjóna. Í fjölskyldu
okkar lifir minningin um góðan
dreng, sem við vorum svo lán-
söm að eiga að ævivini.
Sem betur fer vorum við svo
heppin að hitta Snorra nýverið.
Í það skipti var sárt að kveðja
hann. Við vissum að við mund-
um ekki sjá Snorra aftur. Bless-
uð sé minning hans.
Nönnu systur okkar og allri
hennar stóru fjölskyldu sendum
við hjartanlegustu samúðar-
kveðjur.
Bræður Nönnu í Hollandi og
fjölskyldur þeirra,
Berend & Mineke Nagtglas
Willem Nagtglas Versteeg
og Marlous Mannaerts.
Við hjónin fylltumst í senn
harmi og söknuði þegar okkur
barst sú frétt þar sem við vor-
um stödd erlendis að hann
Snorri nágranni okkar og vinur
til 30 ára væri dáinn. Andlát
hans kom að vísu ekki á óvart
því Snorri hafði átt við van-
heilsu að stríða í nokkur ár og
síðustu mánuði var ljóst hvert
stefndi.
Við hjónin minnumst þess
þegar við fluttum á Smáraflöt-
ina fyrir rétt rúmum 30 árum að
fyrsti nágranninn sem bauð
okkur velkomin var hann
Snorri. Frá þessum tíma varð
úr traust vinátta með þeim
Snorra og Nönnu, sem voru
ekki einungis frábærir nágrann-
ar heldur einnig góðir vinir.
Fljótlega kom í ljós að Snorri
deildi með okkur mörgum af
sínum lífsskoðunum, ekki síst
brennandi áhuga hans á um-
hverfisvernd. Hann beitti sér af
krafti gegn áformum um að
virkja í Eyjabökkum og við
Kárahnjúka á sínum tíma og
notaði þá ljósmyndir sem hann
tók til að sýna fram á hvaða
náttúruperlum væri verið að
fórna. Þá voru ýmis þjóðfélags-
mál honum hugleikin og oft
voru þau rædd yfir kaffibolla í
garði þeirra hjóna á fallegum
sumardögum þar sem hann var
með svuntuna og bakaði vöfflur
úti á pallinum.
Snorri var einstaklega greið-
vikinn og hjálpsamur. Alltaf
boðinn og búinn til að aðstoða
og mikill ákafamaður í öllu sem
hann tók að sér. Þar dugðu eng-
in vettlingatök. Við minnumst
m.a. stunda þar sem við lögðum
saman til atlögu við geitungabú
í nokkur skipti.
Við minnumst ferða með
Snorra og Nönnu út á Hafna-
berg þar sem hann fangaði
bjargfugla með Hasselblad-
myndavélinni sinni. Snorri var
frábær ljósmyndari og eftir að
hann hætti að fljúga sem flug-
stjóri hjá Flugleiðum hellti hann
sér út í ljósmyndun og sérhæfði
sig m.a. í að mynda fiskiskip um
allt land. Fengum við að njóta
þess að sjá þessar glæsilegu
myndir sem hann tók. Oft
skaust hann yfir til okkar frár á
fæti og sýndi okkur myndir sem
hann hafði nýlega tekið. Við
söknum þess að heyra ekki
lengur létt fótatak Snorra þegar
hann stökk frá sínum garði yfir
til okkar og hringdi bjöllunni
bakdyramegin.
Við minnumst stunda þegar
hann Snorri skenkti okkur gul-
rætur úr garðinum sínum síðla
sumars. Við söknum þess að
heyra ekki lengur til Snorra
spila fallega á píanóið sitt í stof-
unni á síðkvöldum. Við minn-
umst einnig stunda þar sem
okkur var boðið inn á heimili
þeirra Nönnu í tengslum við
ýmis afmæli þeirra þar sem við
fengum að kynnast fjölskyld-
unni og vinum þeirra.
Snorri var einstaklega lifandi
og skemmtilegur maður. Fullur
af orku og lífsgleði. Síðustu árin
voru honum að vísu þungbær
vegna veikinda Nönnu og eigin
veikinda. Hann tók þessum erf-
iðleikum af miklu æðruleysi.
Það var mannbætandi að kynn-
ast honum Snorra.
Við kveðjum okkar góða vin
með þakklæti fyrir allt. Við vott-
um Nönnu og fjölskyldunni okk-
ar dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Snorra
Snorrasonar.
Ragnheiður og Gunnar
Helgi.
Með Snorra Snorrasyni flug-
stjóra er góður maður genginn,
traustur, heiðarlegur og hisp-
urslaus í skoðunum.
Það var stór happdrættis-
vinningur fyrir okkur systkinin
að Snorri skyldi biðja Helga
Arason, flugafgreiðslumann á
Fagurhólsmýri, að koma syni
sínum til sumardvalar í Öræfum
og Helgi skyldi snúa sér til móð-
ur okkar. Það gerðist fyrir tæp-
um fimmtíu árum. Snorri var í
sinni síðustu flugáætlunarferð
til Fagurhólsmýrar á Þorláks-
messu 1962 og dró Helga lítið
eitt afsíðis meðan hann bar upp
erindið. Skammdegissólin gyllti
Salthöfðann og glitraði á hjarni.
Þessu er Snorri oft búinn að
lýsa. Strákurinn kom að
Hnappavöllum með vorinu og
síðar systkini hans, öll báru þau
með sér gleði í bæinn auk þess
að hjálpa til við bústörfin. Þarna
við flugvöllinn var grunnur lagð-
ur að kynnum milli fjölskyldna
Snorra og okkar, kynnum sem
einstök birta leikur um og þró-
aðist í órofa vináttu og tryggð.
Okkur eru minnisstæðar
sendingarnar frá Snorra og
Nönnu, fullir kassar af nýbök-
uðum brauðum, ferskum ávöxt-
um og framandi áleggi, eða
stóru blikkboxin með fína út-
lenska kexinu sem haft var til
spari. Gjafmildi og höfðings-
skapur þeirra hjóna var með
eindæmum. Þá var nú gott að
eiga þau að þegar eitthvað
þurfti að útrétta í höfuðstaðn-
um, hvort sem það voru vara-
hlutir, búrhnífur eða tjald til að
heimasæturnar kæmust á útihá-
tíð í Atlavík. Allt var vel valið og
kom með fyrstu ferð.
Snorri var óskoraður am-
bassador okkar heimilis syðra
þegar kom að því að velja bíla.
Hann gekk frá kaupum á Wil-
lysjeppa fyrir móður okkar vor-
ið 1965. Sá bíll gengur enn.
Snorri tilkeyrði hann áður en
lagt var í fyrstu langferð á hon-
um, norðanlands í Öræfin, því
óbrúuð vötn á Skeiðarársandi
hindruðu för sunnanlands. Þá
var harðvítugt verkfall í landinu
og bensínstöðvar lokaðar en
Snorri var reddari af Guðs náð,
lét brúsa af bensíni fylgja með
og þekkti svo mann og annan,
hringinn kringum landið, sem
útveguðu okkur eldsneyti.
Seinna keyptum við Volkswagen
með aðstoð Snorra og Volvóað-
dáun hans smitaði okkur líka.
Heimili Snorra og Nönnu var
hlýlegt og þar var gaman að
koma, enda leituðum við þangað
í tíma og ótíma, einkum meðan
þau bjuggu í snotra húsinu sem
þau byggðu sjálf við Nýbýlaveg
6. Svo unnum við systur af og til
í Sólarfilmu, fyrirtækinu sem
Snorri og Birgir mágur hans
stofnuðu og betri vinnuveitend-
ur var ekki hægt að hugsa sér.
Snorri tók þar til hendinni í
skorpum, kvikur í hreyfingum
og fjörlegur og í kaffitímunum
sagði hann skemmtilegar sögur
úr fluginu, frásagnarlistin var
honum í blóð borin.
Við eigum margar myndir
eftir Snorra því hann var alltaf
með myndavélina á lofti. Nú eru
þær ómetanlegar heimildir um
horfinn tíma. Of langt er upp að
telja allt það sem við eigum
Snorra að þakka en nú eru okk-
ur efst í huga þakkir fyrir hann
sjálfan.
Börn Snorra og barnabörn
hafa sinnt honum af kærleika í
sjúkdómsraunum hans. Þeim og
öðrum ástvinum hans vottum
við einlæga samúð og honum
sjálfum fylgja góðar óskir yfir í
eilífðarlandið.
Ásdís, Gunnþóra
og Sigurður frá og á
Hnappavöllum.
Fyrir liðlega 60 árum hófust
kynni og samstarf okkar Snorra
hjá Flugfélagi Íslands. Snorri
hafði þá lokið flugnámi, en ári
síðar var hann ráðinn flugmaður
til félagsins og síðar flugstjóri.
Hann var góður flugmaður, var-
kár og óþreytandi að miðla af
sinni reynslu. Snorri hafði næmt
auga fyrir því myndræna og
þess vegna var myndavélin oft-
ast með í för. Hann unni landinu
okkar og tók mikið af myndum.
Á góðviðrisdögum var ekki endi-
lega verið að fljúga í hæstu
hæðum á milli staða, heldur var
flogið lægra svo að farþegar
gætu einnig notið útsýnis og
fegurðar landsins. Snorri var að
eðlisfari mjög tillitssamur mað-
ur og sýndi það sig oft í sam-
skiptum hans við farþega og
aðra. Farsæll var hann í starfi,
en varð að láta af störfum árið
1981 vegna heilsubrests. Hann
sneri sér þá að áhugamáli sínu
sem var ljósmyndun. Hann
sinnti því úr lofti, á sjó og landi.
Ferðaðist vítt um landið til þess
að fanga fegurð þess. Myndir
hans hafa víða verið birtar.
Einnig tók hann mikið af mynd-
um af íslenskum fiskiskipum.
Ávallt var hann tilbúinn ef út-
gerðarmenn eða sjómenn ósk-
uðu eftir að fá tekna mynd af
sínu skipi á leið til lands með
fullfermi af afla eða ef nýtt skip
var að bætast í flota landsins.
Það var sama hvaðan af landinu
beiðnin kom. Snorri mætti á
staðinn í tæka tíð, sigldi gjarnan
til móts við skipið sem átti að
mynda og smellti af í gríð og
erg. Hann hafði yndi af því að
ganga á fjöll. Veiðieðli blundaði
í honum og eitt sinn tókst hon-
um að fá mig með sér á veiðar.
Eftir það fórum við saman
margar veiðiferðir um fjöll og
fagra náttúru landsins.
Hin síðustu árin gekk Snorri
ekki heill til skógar. Hann hafði
ekki hátt um það. Líklega vissu
það einungis hans nánustu. Þeg-
ar þrekið tók að minnka sneri
hann sér að öðru áhugamáli, en
það var að halda til haga því
sem ennþá var hægt að safna af
frumherjasögu flugs á Íslandi.
Varð honum vel ágengt í því, en
hafði á orði að hann harmaði
það að hafa ekki byrjað á þessu
fyrr.
En honum tókst með viðtöl-
um og elju grúskarans að safna
saman heimildum sem annars
hefðu glatast með gengnum.
Áhugi hans á sögu flugsins á Ís-
landi var mikill. Vegna framlags
hans á þessu sviði er saga þess-
arar atvinnugreinar auðugri.
Fyrir nokkrum árum tók
heilsu Nönnu að hraka. Snorri
annaðist hana af mikilli nær-
gætni á heimili þeirra hjóna, svo
lengi sem heilsa hans sjálfs
leyfði.
Það var honum ákaflega sárt
að þurfa að láta hana frá sér á
hjúkrunarheimili, þar sem hún
dvelur nú.
Eftir að Snorri var orðinn
einn hittumst við nokkuð reglu-
lega. Ávallt leiddist umræðuefn-
ið að flugi. Það voru forréttindi
að fá að sitja svona að honum og
hlusta á hann segja frá. Hann
var víðlesinn og fróður um sögu
flugsins í heiminum. Minnið
brást honum ekki og frásagna-
gleðin mikil.
Ég kveð nú minn gamla og
trygga vin með virðingu og
þakklæti í huga.
Við hjónin vottum Nönnu og
fjölskyldunni allri okkar innileg-
ustu samúð.
Henning Á. Bjarnason.
Hugur Snorra Snorrasonar
hneigðist að flugi þegar á barns-
aldri enda var eldri bróðir hans,
Jóhannes, landskunnur flugmað-
ur. Iðulega var komið að
Snorra, þegar hann átti að vera
að lesa skólabækur þar sem
hann var að setja saman flókin
líkön af flugvélum. Snorri lauk
prófi atvinnuflugmanns í
Reykjavík árið 1950 og gerðist
flugmaður hjá Flugfélagi Ís-
lands árið 1952 eftir að hafa
stundað ýmis störf hjá félaginu
á meðan hann beið tækifæris að
fá atvinnu sem flugmaður.
Snorri var snyrtimenni í hví-
vetna. Hann var gætinn, vinsæll
og farsæll flugmaður, en varð að
hætta ævistafi sínu árið 1981
vegna heilsubrests.
Það var ekki bara flugið
sjálft, sem Snorri hafði áhuga á.
Hann safnaði ógrynni ljósmynda
af gömlum og nýjum flugvélum
og hinum margbreytilegustu
skjölum og gögnum frá því í ár-
daga flugsins hér á landi. Meðal
merkra gagna, sem er nú að
finna í Flugsafninu á Akureyri,
fyrir tilverknað Snorra, eru sum
allra fyrstu flugskírteini ís-
lenskra atvinnuflugmanna,
gamlar fundargerðarbækur,
leiðabækur (logbækur) látinna
flugmanna o.s.frv. Snorri stóð
einnig fyrir útgáfu bókarinnar
„Íslenskar flugvélar í 90 ár“.
Bókin er prýdd litmyndum, sem
hann hafði látið hinn heims-
fræga flugvélateiknara Wilfred
Hardy gera á mörgum árum af
flugvélum landsmanna á flugi,
með landslag í bakgrunni, alveg
frá upphafi flugs hér á landi til
útgáfu bókarinnar árið 2010.
En Snorri hafði fleiri járn í
eldinum. Hann stofnaði ásamt
undirrituðum fyrirtækið Sólar-
filmu árið 1961 enda var hann
þá þegar og æ síðan mikill
áhugaljósmyndari og náði mikl-
um árangri á því sviði. Við störf-
uðum báðir hjá Flugfélagi Ís-
lands og rákum Sólarfilmu
saman uns ég hætti störfum á
vettvangi flugmálanna árið 1976.
Í fyrstu þurfti Sólarfilma
frekar einfaldar landslags- og
kaupstaðamyndir til útgáfu-
starfseminnar. Brátt fór Snorri
að sinna vandasamari mynda-
töku bæði að sumar- og vetr-
arlagi. Nokkur hrímuð strá gátu
gjörbreytt fallegri vetrarmynd
frá Mývatni í lítið listaverk.
Sama var að segja um sum-
armyndir Snorra. Hann hafði
líka sérstakt yndi af Þingvalla-
myndum í haustlitum. Smáir
hlutir í náttúrunni urðu honum
eilíf viðfangsefni. Hann smækk-
aði enn myndefni sitt og tók
undir lokin mikið af bráðfalleg-
um myndum af bláberjum,
hrútaberjum og krækiberjum og
smáblómum í náttúru landsins.
Á yngri árum tók Snorri ara-
grúa af báta- og skipamyndum.
Líklega skilur hann eftir sig
meira safn slíkra mynda en
nokkur annar ljósmyndari hér á
landi.
Snorra var margt til lista
lagt. Hann var dæmalaust mús-
íkalskur – kunni alla fallegustu
slagarana frá „í gamla daga“ og
spilaði þá á píanó á fljúgandi
ferð og ljómandi smekklega fyr-
ir Nönnu konu sína og aðra vist-
menn á dvalarheimilinu Sunnu-
hlíð í Kópavogi. Snorri reyndist
Nönnu konu sinni fádæma vel í
miklum veikindum hennar.
Blessuð sé minning Snorra
Snorrasonar.
Birgir Þórhallsson.
Fyrst man ég eftir Snorra
þegar ég var ungur að árum á
svifflugsæfingu á Melgerðismel-
um með Svifflugfélagi Akureyr-
ar, þá var þristurinn, Douglas
DC-3, flugvél Flugfélags Íslands
á Melgerðismelum á leið til Eg-
ilsstaða, flugstjóri var Jóhannes
Snorrason og aðstoðarflugmað-
ur Snorri Snorrason, ég fékk að
sitja í, ekki komumst við til Eg-
ilsstaða en urðum að snúa við til
Melgerðismela. Síðar var ég að-
stoðarflugmaður hjá Snorra á
þristinum hjá Flugfélagi Íslands
þar sem ég var agaður til í
starfinu. Oft var Snorri með
myndavél með sér og tók marg-
ar myndir, ég man að ég spurði
hann einhverju sinni hvað hann
væri alltaf að flækjast með
þessa myndavél, ekki man ég
hverju hann svaraði, en hann
var framsýnni en margur því að
nútíminn sem mér fannst ekkert
merkilegur þá stundina var orð-
inn að fortíð áður en varði og oft
varðveittist hún aðeins í mynd-
unum hans Snorra.
Það er margs að minnast og
stundum var stutt í prakkara-
skapinn, einhverntíma vorum
við í fjárflutningum, við vorum á
Fagurhólsmýri og datt þá í hug
að setja eitt lambið í flugstjóra-
sætið og láta það líta út um
flugstjóragluggann. Snorri tók
mynd af því, myndin birtist síð-
ar í ensku flugblaði með undir-
skriftinni: Flugmannaskortur á
Íslandi.
Við flugum landhelgisflug á
Gljáfaxa fyrir Landhelgisgæsl-
una 1958, það var mikið fjör og
margar myndir tók Snorri af
herskipunum og togurunum,
síðar lagði Snorri sig eftir að
taka myndir af íslensku fiski-
skipunum.
Við Snorri unnum ásamt
fleira góðu fólki að útgáfu flug-
mannatals, þá sem síðar var
framlag hans ómetanlegt. Með
framsýni sinni var hann óþreyt-
andi að safna myndum af flug-
mönnum og úr flugsögunni og
má segja að hann hafi safnað
þeim út um allan bæ, myndum
sem annars hefðu farið í glat-
kistuna.
Með ódrepandi áhuga fékk
Snorri breska listamanninn
Wilfred Hardy til að teikna ís-
lenskar flugvélar úr 90 ára ís-
lenskri flugsögu, þær voru gefn-
ar út í bókinni: Íslenskar
flugvélar, saga í 90 ár.
Í Hávamálum segir:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
Þessi vísa á vel við Snorra,
með framsýni sinni hjálpaði
hann við að reisa íslenskum
flugmönnum og flugsögu bauta-
stein, sá minnisvarði mun halda
nafni hans á lofti.
Ég þakka Snorra ævilanga
vináttu.
Við Ólöf sendum Nönnu og
fjölskyldu innilegar samúðar-
kveðjur.
Skúli Brynjólfur
Steinþórsson.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 13. FEBRÚAR 2012
Ástkær faðir okkar, barnsfaðir, tengdafaðir, sonur minn og
bróðir okkar,
STEFÁN G. BRAGASON
Byggingameistari
lést á Líknardeild Kópavogs aðfaranótt föstudagsins 10.
febrúar.
Daníel I. Stefánsson,
Sigurður Stefánsson, Stefán B. Stefánsson,
Svanhvít B. Tómasdóttir, Sigrún Sigurðardóttir,
Sigurður Sigfússon, Ólafur Bragason,
og tengdadætur.