Morgunblaðið - 18.02.2012, Blaðsíða 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. FEBRÚAR 2012
✝ Guðrún Hálf-danardóttir
fæddist á Bakka á
Mýrum í Austur-
Skaftafellssýslu 30.
janúar 1928. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Suðaust-
urlands 14. febrúar
2012.
Foreldrar Guð-
rúnar voru hjónin
Hálfdan Arason,
bóndi og vélsmiður, og Guðný
Einarsdóttir húsfreyja. Systkini
Guðrúnar eru: Einar, f. 1920, d.
2006, Ari, f. 1922, d. 2003, Inga, f.
1924, d. 1998, eftirlifandi tvíbura-
bróðir Guðrúnar er Helgi.
Svavarsdóttir, f. 1966, gift Stefáni
Stefánssyni, búsett á Höfn. Barna-
börnin eru 15 og barnabarna-
börnin eru 11.
Guðrún vann alla tíð af natni
við sitt heimili og bar það vitni
hagleiks og hugkvæmni. Hún
hafði yndi af hverskonar hann-
yrðum og að rækta garðinn sinn í
óeiginlegri og eiginlegri merk-
ingu. Hin seinni ár hafði hún þann
starfa að heimsækja vistfólk á
hjúkrunarheimilinu og las sögur,
aðstoðaði við hannyrðir ásamt því
að halda uppi skemmtilegum og
fræðandi samræðum við það.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Hafnarkirkju í dag, 18. febrúar
2012, og hefst athöfnin kl. 14.
Árið 1948 giftist
Guðrún Svavari Vig-
fússyni, sjómanni frá
Vopnafirði, og
bjuggu þau sín
fyrstu búskaparár í
Odda á Höfn, síðan
reistu þau sér íbúð-
arhús í Miðtúni 8 á
Höfn. Svavar lést 14.
apríl 1984. Börn
Guðrúnar og Svav-
ars eru: Guðný Haf-
dís, f. 1949, gift Ingvari Þórð-
arsyni búsett á Höfn, Björg, f.
1951, d. 2009, gift Hauki H. Þor-
valdssyni, Vigfús, f. 1955, kvænt-
ur Sigurlaugu Hauksdóttur, bú-
sett í Reykjavík, Snæfríður Hlín
Við andlátsfregn þína,
allt stöðvast í tímans ranni.
Og sorgin mig grípur,
en segja ég vil með sanni,
að ósk mín um bata þinn,
tjáð var í bænunum mínum,
en Guð vildi fá þig,
og hafa með englunum sínum.
Við getum ei breytt því
sem frelsarinn hefur að segja.
Um hver fær að lifa,
og hver á svo næstur að deyja.
Þau örlög sem við höfum hlotið,
það verður að skilja.
Svo auðmjúk og hljóð,
við lútum að frelsarans vilja.
Þó sorgin sé sár,
og erfitt er við hana að una.
Við verðum að skilja,
og alltaf við verðum að muna,
að Guð hann er góður,
og veit hvað er best fyrir sína.
Því treysti ég nú,
að hann geymi vel sálina þína.
Þótt farin þú sért,
og horfin ert burt þessum heimi.
Ég minningu þína,
þá ávallt í hjarta mér geymi.
Ástvini þína, ég bið síðan
Guð minn að styðja,
og þerra burt tárin,
ég ætíð skal fyrir þeim biðja.
(Bryndís Halldóra Jónsdóttir)
Þín „gamla dóttir“
Guðný Hafdís.
Jæja, mamma mín.
Þá er komið að kveðjustund-
inni. Þú ert búin að eiga 83 frábær
ár án teljandi veikinda. Það er
eitthvað sem flestir vildu óska sér
en færri fá uppfyllt. Svo kom
krabbinn og eyðilagði þitt líf og þá
sérstaklega síðustu 5 mánuðina.
Eins og hann gerði við Ingu syst-
ur þína og Björgu dóttur þína. Þú
fórst alltaf langsíðust að sofa á
kvöldin, þú fórst alltaf fyrst á fæt-
ur á morgnana. Einn morguninn
síðastliðið sumar þegar ég hringdi
í þig um sjöleytið varstu búin að
róta í garðinum í tvo tíma. Það var
ekki verið að láta slappleika lyfja-
gjafarinnar ná yfirhöndinni, garð-
vinnan hafði forgang. Þegar við
vorum að vaxa úr grasi borðaðir
þú alltaf eftir að við vorum búin að
borða og passaðir upp á að við
fengjum fyrst mat áður en þú
fórst að nærast. Stundum held ég
að þú hafir ekki fengið mikið þeg-
ar gott var í matinn, en þú gast al-
veg stýrt því.
Ég held að ég hafi ekki alltaf
verið auðveldur eins og þegar við
Guðný systir strukum að heiman
eitt kvöldið, hún 10 ára og ég 4
ára. Við settum sveskjur í rauðan
klút eins og Heiða í ævintýrabók-
inni gerði. En eftir nokkurra tíma
ráf um innbæinn þegar okkur var
orðið kalt snerum við til baka, og
sveskjurnar löngu búnar. Eða
þegar Snæfríður litla systir „tók“
af mér titilinn að vera litla barnið
og ég þurfti að fara í hlutverkið
„stóri bróðir“ sem ég kunni ekki
að vera í. Og þá tóku við hin erfiðu
unglingsár hjá mér með tilheyr-
andi brölti en þú varst samt alltaf
til staðar.
Mikið er ég ánægður með það
að hafa átt þátt í að koma húsinu
þínu í viðunandi stand svo þú gæt-
ir verið þar sem lengst. Og ekki
síst hvað þú varst mikið hörkutól
við að gera það sem gera þurfti
meðan á þessum breytingum stóð.
Hvort sem það var að handlanga,
lyfta undir þunga hluti eða útbúa
mat.
Nú þegar komið er að leiðarlok-
um vil ég þakka þér óendanlega
mikið fyrir alla aðstoð og hvað þú
gafst mikið af þér alveg fram á síð-
ustu stund.
Bestu kveðjur til pabba og
Bjargar systur.
Þinn sonur,
Vigfús.
Elsku mamma. Það er ekki
auðvelt að setja orð á blað undir
þessum kringumstæðum. Við vit-
um að það eina örugga í lífinu er
að við deyjum öll en erum sjaldan
eða aldrei tilbúin að takast á við
dauðann þegar kallið kemur. Þið
pabbi kvödduð á mjög ólíkan hátt,
hann bráðkvaddur allt of ungur en
þú þurftir að heyja baráttu þína í
um ár og tapaðir að lokum. Að
horfa upp á ástvin visna smátt og
smátt og hverfa svo að lokum er
með því erfiðara sem hægt er að
upplifa en æðruleysi þitt var ótrú-
legt. Þú varst að sjálfsögðu ekki
sátt við að þurfa að glíma við
þennan vágest sem ekki bankaði
upp á hjá fjölskyldunni okkar í
fyrsta sinn, en það var ekki oft
sem þú kvartaðir. Það var helst að
þú kvartaðir yfir að fá ekki tíma til
að gera allt sem þú áttir eftir að
gera því eitt er á hreinu, þú sast
aldrei auðum höndum. Handa-
vinnan, blómin þín inni og garð-
urinn þinn. Alls staðar var hægt
að sjá listræna hæfileika þína,
natni og auga fyrir því fallega í
náttúrunni. Svo varstu endalaust
náttúruvæn elsku mamma mín og
mættu fleiri hugsa eins og þú um
lífríkið á jörðunni. Það eru heldur
ekki margir sem ég þekki sem
setja alla aðra en sjálfa sig í fyrsta
sæti en þannig varst þú. Þú áttir
líka vini á öllum aldri – ekkert
kynslóðabil á þeim bæ og allir
kannast við skemmtilegu kímni-
gáfuna þína sem við fengum að
njóta allt fram í andlát þitt.
Ég og fjölskylda mín erum þér
ævinlega þakklát fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur og með okkur.
Börnin mín þrjú elskuðu þig út af
lífinu og syrgja nú sárt. Það mun
enginn fara í þín spor. Við áttum
margar góðar stundir saman svo
nú eigum við stóra innistæðu í
banka minninganna til að ylja
okkur við hvort sem það er frá
ferðunum í kartöflugarðinn, jólun-
um okkar saman, Hollandsferð-
inni frábæru eða öllum þeim
stundum sem við vorum saman –
ég gæti talið endalaust upp.
Ég trúi því að þú sért nú komin
á fund allra þeirra sem farnir eru
á undan þér og pabbi er búinn að
bíða lengi eftir þér. Þú varst hlýj-
asta kona sem ég þekki og fórst á
hlýjasta degi vetrarins. Blessuð sé
minning þín.
Snæfríður Hlín.
Elsku Guðrún mín.
Ég kveð þig með miklum sökn-
uði, en ég trúi því tæpast enn þá
að ég fái ekki að hitta þig aftur. Í
24 ár, eftir að við fluttum til lands-
ins, höfum við átt ljúfar stundir
saman annaðhvort í Reykjavíkinni
eða á Höfn, í bænum sem þú unnir
alltaf svo heitt. Það þurfti aldrei
mikið til að gleðja þig, gönguferðir
í Grasagarðinum voru í miklu
uppáhaldi, en það að geta stoppað
í göt, prjónað sokka, peysur, búið
til músatátiljur og hjónastyttur úr
lopa voru þínar ær og kýr. Ekki
má gleyma öskudagsbúningunum
og öllum gjöfunum sem við færð-
um þér að utan sem þú bjóst síðan
til í tugatali á þinn persónulega og
fallega hátt. Þér var svo sannar-
lega margt til lista lagt. Það snerti
mig jafnframt, Guðrún, hvað þú
varst alltaf umhyggjusöm gagn-
vart öllu og öllum.
Þegar við fluttum til landsins
hafðir þú um langt skeið hugsað
um nána ættingja þína í öðru húsi,
hjálpað móður þinni við að klæða
sig og í hvívetna, útbjóst mat
handa öllum fjórum fjölskyldu-
meðlimunum o.fl. o.fl., en sinntir
jafnframt þinni eigin fjölskyldu. Á
þessum árum, áratugum, var orð-
ið sumarfrí algjör latína í þínum
eyrum. Við vorum því afskaplega
stolt þegar þú komst til Noregs í
heimsókn til okkar Fúsa og Ýmis
litla með henni Snæju þinni sum-
arið eftir að þú misstir Svavar.
Þegar þú komst aftur sigldum við
með risaferju á vit danskra æv-
intýra. Þú naust þess að upplifa
nýjar aðstæður þar sem rigningin
kom beint niður og garðarnir voru
fullir af gróðri og blómum sem þú
þekktir með nafni, en hafðir aldrei
séð áður. Í þínum huga var nægj-
anlegt ævintýri að labba eftir göt-
unum og kíkja inn í garðana.
Garðurinn í kringum húsið þitt á
Höfn var einmitt fagurt vitni um
smekklega konu sem fékk öll blóm
og jurtir til að lifa og blómstra,
meira að segja gómsæt jarðarber
sem þú bjóst til skýli yfir. Í glugg-
unum inni uxu svo tómatarnir.
Guðrún mín, þú varst ekki bara
með græna fingur, þú varst líka
einstök með börn. Þau löðuðust að
þér eins og segull. Þótt þú smátt
og smátt eignaðist sjálf fullt af
barnabörnum voru enn fleiri börn
sem kölluðu þig fyrir ömmu. Þau
áttu hjá þér öruggt skjól og hlýju
og það var alltaf tími til umræðu.
Engir fóru úr húsi nema með fulla
magana. Það var akkúrat það
sama upp á teningnum í okkar
heimsóknum, þú varst þessi
dæmigerða mamma og amma sem
allir vilja eiga. Þú varst líka mikill
húmoristi, hafðir gaman að því að
segja góðar sögur og varst gjarn-
an með hnyttin tilsvör á taktein-
unum. Húmorinn hvarf aldrei,
ekki einu sinni þegar þú lást bana-
leguna. Þú sýndir allan tímann
mikinn styrk og æðruleysi á með-
an þú barðist við hinn illvíga vá-
gest sem hafði betur að lokum.
Elsku Guðrún mín, þú munt
alltaf vera hetja í mínum huga, ég
mun ávallt minnast þín sem ein-
staklega hlýrrar og góðrar konu.
Ég verð ævinlega þakklát fyrir að
hafa kynnst þér, elju þinni og
gestrisni. Ég votta börnum þín-
um, fjölskyldum þeirra og öllum
ættingjum og vinum þínum inni-
lega samúð mína, og ég vona að
hinn jákvæði andi þinn fái að
fylgja okkur öllum svo lengi sem
við lifum.
Þín tengdadóttir,
Sigurlaug Hauksdóttir.
Það er erfitt að kveðja og enn
erfiðara að kveðja manneskju eins
og tengdamóður mína. Hún var
hvorki hávaxin né þéttvaxin hún
Guðrún tengdamóðir, en hvert
einasta gramm var þrungið mann-
kostum sem hver sem kynntist
henni heillaðist af enda var hún
vinmörg og átti vini í flestum
heimshornum sem nú syrgja
hana. Ég var svo lánsamur að
ganga inn í þessa fjölskyldu, og
frá upphafi tóku þau Guðrún og
Svavar mér óskaplega vel.
Eftir að Svavar tengdafaðir
minn lést varð Guðrún hornsteinn
fjölskyldunnar, og frá upphafi leit-
uðu barnabörnin til ömmu sinnar
til að fá aðstoð við ýmislegt svo
sem gerð grímubúninga og annað
sem foreldrarnir höfðu ekki tíma
eða getu til að sinna. Aldrei brást
amman væntingum þeirra enda
fjölhæf og listræn með afbrigðum.
Það hefur oft hvarflað að mér hve
langt hún hefði náð í listsköpun ef
hún hefði lagt hana fyrir sig. Og
þegar garðrækt og listfengi koma
saman verður árangurinn eins og
sjá má í garðinum hennar Rúnu.
Því betur sem maður kynnist
manneskju eins og Rúnu tengda-
móður verður ekki hjá því komist
að maður reynir ósjálfrátt að
verða betri maður og um leið verð-
ur veröldin fátækari við fráfall
hennar.
Þín verður sárt saknað.
Ingvar Þórðarson.
Hún Guðrún tengdamamma
mín er látin. Hún kvaddi lífið er
morgunskíman bauð upp á nýjan
dag með vonir og væntingar. Auð-
vitað voru vonir okkar sem stóð-
um næst Guðrúnu þær að hún yrði
sem lengst með okkur. En eftir að
hafa lifað með sóma og sann og
heilsuna í góðu lagi í 83 ár heim-
sótti hana allsendis óboðinn gest-
ur sem nefnist krabbamein og
settist að í líkama hennar og eirði
ekki fyrr en allar varnir brustu.
Það var fallegur dagur sem rann
upp er Guðrún kvaddi, hæsta hita-
stig vetrarins og næstum hnjúka-
þeyr og þegar rökkva tók að
kveldi dönsuðu norðurljósin á
himninum og einhvern veginn
hugsaði maður í barnslegri trú að
almættið hefði vilja gera Guðrúnu
himnaförina sem glæstasta og
náttúran öll skartaði sínu fegursta
í minningu Guðrúnar sem sjálf
unni náttúrunni af öllu hjarta. Það
blómstraði allt í kringum hana
hvort sem var mannfólkið eða
gróðurinn í garðinum hennar fal-
lega í Miðtúninu þar sem græð-
andi hendur hennar fóru um beðin.
Garðurinn var heill ævintýraheim-
ur og ekki ónýtt fyrir gesti og
gangandi að njóta leiðsagnar Guð-
rúnar um hann. Hún tók líka stolt
á móti verðlaunum bæjarins fyrir
fegursta garðinn á Höfn um árið.
Þeir sem voru svo heppnir að fá að
njóta samfylgdar Guðrúnar voru
lánsamir, var ég einn þeirra. Guð-
rún og Svavar eiginmaður hennar
sem lést löngu fyrir aldur fram
áttu nefnilega falleg og mannvæn-
leg börn og eitt þeirra var Björg
ung og falleg stúlka mér tókst að
nema brott úr föðurhúsum og eftir
það voru samverustundirnar með
Svavari og Guðrúnu tíðar sem og
hinum börnunum þeirra og síðar
fjölskyldum.
Guðrún hafði mikla hæfileika til
að skapa og allt lék í höndunum á
henni og fór þar mest fyrir ýmsum
hlutum úr náttúrunni sem hún
breytti í dýr, mannfólk og vættir.
Ýsubein varð að kríu og fjörustein-
arnir að fólki og tröllum. Dæmi um
fyrirhyggju og sköpun er þegar
sonasonur hennar festi ráð sitt þá
prjónaði hún í litla blómsturpotta
mold og kaktus sem allir veislu-
gestir fengu að gjöf. Fyrir tveimur
árum var húsið hennar í Miðtúni
klætt að utan og var hún þá ætíð
fyrst uppi á morgnana og síðust í
bólið á kvöldin, tók þátt í aðgerð-
inni af lífi og sál. Guðrún var ljúf,
listræn og margvitur kona með
hjartað á réttum stað. Blessuð sé
minning þín og þeirra feðgina
minnar elskulegu Bjargar og hans
Svavars þíns. Ég veit að hvar sem
þið eruð núna ríkir friður og fögn-
uður.
Ykkar er sárt saknað.
Haukur Helgi Þorvaldsson.
Elsku amma.
Aldrei fannst okkur þú gömul
kona fyrr en síðustu dagana áður
en þú kvaddir okkur. Þú tókst á við
öll þín verkefni, bæði auðveld og
torveld, með góðlyndið og kímni-
gáfuna að vopni. Þú fórst helst
aldrei neitt án handavinnunnar
þinnar og ef barnabörnunum var
kalt á puttunum birtist þú alltaf
með vettlingapör til að gefa rétt
eins og þau yxu á trjánum og gafst
ekki upp fyrr en fingurnir voru
orðnir lopaklæddir.
Oft þegar þulir og fréttamenn í
sjónvarpinu sögðu: „Verið þið sæl“
í lok dagskrárliðar svaraðir þú
þeim að bragði „já, vertu sæll/
sæl“. Það fannst manni fyndið.
Mun oftar, nánast alltaf, varstu
með kveikt á útvarpinu. Kannski
til að gleypa í þig allan fróðleikinn
sem þar var að fá og alltaf þegar
þú lærðir eitthvað nýtt sagðir þú
eitthvað á þessa leið: „Jahhá, ég
dey ekki í dag.“ Stundum voru
spiluð fjörug lög sem fengu þig til
að skoppa um húsið og trufla þig
frá öllu því sem þú varst að bar-
dúsa. Og mikið var það sem þú
bardúsaðir. Garðurinn þinn var sá
allra fallegasti, fullur af framandi
blómum og leynistöðum fyrir litla
krakka. Að ógleymdu grænmetinu
og berjunum en allir þeir sem hafa
smakkað jarðarberin þín eru sam-
mála um það að þau finnist ekki
betri. Á sama tíma og þú lopa-
klæddir fjölskylduna þína gættir
þú þess nefnilega að enginn færi
svangur úr þínu húsi. Það var ekki
lítið sem við gófluðum í okkur af
hnossgæti hjá þér kleinum, ástar-
pungum, ömmubrauði og fiski-
lummum. Eins og ömmum einum
er lagið vildir þú helst aldrei að við
hættum að borða. En það var ekki
fyrr en við vorum búin að háma í
okkur eins og brjálæðingar og
lögst á meltuna sem fékkst þú þér
á diskinn.
Þú varst svo mögnuð amma,
alltaf sofnuð síðust og vöknuð
fyrst fyrir allar aldir til að huga að
Guðrún Hálfdanardóttir
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför bróður okkar,
mágs og frænda,
INGÓLFS ÁRNASONAR
vélstjóra.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunar-
heimilisins Markar Suðurlandsbraut fyrir
einstaklega hlýja og góða umönnun.
Ingibjörg Árnadóttir,
Þorbjörg Kjartansdóttir,
Þuríður Árnadóttir, Júlíus Jón Daníelsson,
Sigurður Jónsson, Vibeke Jónsson,
Arnheiður Árnadóttir, Theódór Óskarsson,
Halldóra Árnadóttir, Benedikt Sveinn Kristjánsson
og systkinabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður, faðir, tengdafaðir og
afi,
HILMAR BJÖRNSSON,
Víðihvammi 24,
Kópavogi,
sem lést mánudaginn 13. febrúar, verður
jarðsunginn frá Kópavogskirkju miðviku-
daginn 22. febrúar kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Marie Bögeskov,
Emilía María Hilmarsdóttir, Björn Elíasson,
Björn Bögeskov Hilmarsson,Ólöf Ævarsdóttir,
Hjördís Hilmarsdóttir, Tryggvi Rúnar Guðmundsson
og barnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
dóttir, systir og mágkona,
KRISTJANA GUÐRÚN
BENEDIKTSDÓTTIR,
Kidda,
Arnarsíðu 2B,
Akureyri,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans fimmtudaginn 16. febrúar.
Útförin fer fram frá Glerárkirkju föstudaginn 24. febrúar
kl. 13.30.
Jóhann Benedikt Eðvarðsson,
Eðvarð Eðvarðsson, Elín Helga Hannesdóttir,
Sævar Eðvarðsson,
Sigrún Aðalsteinsdóttir,
Ragnhildur Benediktsdóttir, Einar Pálsson,
Bára Benediktsdóttir, Kristján Torfason,
Víðir Benediktsson, Jenný Ragnarsdóttir,
Sigrún Benediktsdóttir, Ari Jóhann Sigurðsson,
Harpa María Benediktsdóttir,
Andrea Ylfa Benediktsdóttir.
✝
Elskulegur faðir okkar, bróðir og afi,
JÓN GRÍMKELL PÁLSSON,
lést á sjúkrahúsinu í Keflavík laugardaginn
11. febrúar.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju
miðvikudaginn 22. febrúar kl. 15.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Hörður Bjarni Grímkelsson,
Haukur Emil Kaaber.