Morgunblaðið - 05.03.2012, Blaðsíða 18

18 UMRÆÐAN
Bréf til blaðsins
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. MARS 2012
Meðal efnis :
Hönnuðir,arkitektar og aðrir
þátttakendur.
Ný íslensk hönnunn.
Húsgögn og innanhúshönnun.
Skipuleggjendur og saga
hönnunarMars.
Dagskráin í ár.
Erlendir gestir á hátíðinni.
Ásamt fullt af öðru spennandi efni
um hönnun.
HönnunarMars
Morgunblaðið gefur þann
22. mars út glæsilegt
sérblað um HönnunarMars
Á HönnunarMars gefst tækifæri til
að skoða úrval af þeim fjölbreytilegu
verkefnum sem íslenskir hönnuðir og
arkitektar starfa við. Hátíðin verður
haldin víðsvegar um Reykjavík
–– Meira fyrir lesendur
PÖNTUN AUGLÝSINGA:
Fyrir kl. 16, FÖSTUDAGINN
16. MARS
Katrín Theódórsdóttir
Sími 569 1105
kata@mbl.is
NÁNARI UPPLÝSINGAR GEFUR:
SÉRBLAÐ
Fyrir tæpum 30 árum var
starfsmanni hjá stóru íslensku fyr-
irtæki með starfsemi í mörgum
löndum sagt upp vegna erfiðleika í
samskiptum hans við yfirmenn
sína. Til að hefna sín fyrir upp-
sögnina greip þessi maður til þess
úrræðis að reka hnífinn í bakið á
starfsmönnum fyrirtækisins með
því að fóðra helsta sorpblað lands-
ins á trúnaðarupplýsingum og
ósannindum um fyrirtækið, sem
hann hafði starfað hjá. Með því
kveikti hann þann eld, sem varð að
mesta galdrabrennumáli 20. ald-
arinnar, og var kallað Hafskips-
málið.
Fjöldi manna, þ. á m. alþing-
ismenn, sem síðar klifu upp í
æðstu embætti þjóðarinnar,
hreifst af galdrabrennufárinu og
fór mikinn. Sama gerðu þeir, sem
höfðu rannsóknarlögreglu og
ákæruvald í hendi sér. Ekki varð
það þeim til álitsauka.
Þessum manni, sem kveikti
galdrabrennueldana forðum, tókst
síðan að klifra eftir krókaleiðum
upp í eitt af æðstu embættum rík-
isstjórnar Jóhönnu og Steingríms
J. og hefur verið áberandi í fjöl-
miðlum síðan í eftirliti með siðferði
fjármálakerfisins.
Nú virðist svo, að ekki hafi hon-
um tekist betur til en svo, að hann
hefur notað stöðu sína til að hnýs-
ast í einkamál annarra með at-
beina þeirra, sem hann átti að
halda á hinni vandrötuðu braut sið-
ferðis í fjármálum.
Því dettur mér séra Hallgrímur
í hug:
„Sjá hér, hvað illan enda,
ótryggð og svikin fá.
Júdasar líkar lenda
leiksbróður sínum hjá…..“
o.s.frv.
Þeim, sem kann að leika hugur á
að lesa spádóm um framhaldið, er
bent á að lesa niðurlagið í 5. versi
16. Passíusálms séra Hallgríms.
Axel Kristjánsson
„Sjá hér, hvað illan enda….“
Höfundur er lögmaður.
Í Prédikaranum
stendur: Öllu er af-
mörkuð stund og sér-
hver hlutur undir himn-
inum hefir sinn tíma. Að
fæðast hefir sinn tíma
og að deyja hefir sinn
tíma; að gróðursetja
hefir sinn tíma og að
rífa upp, sem gróð-
ursett hefur verið, hefir
sinn tíma.
Nú er runnin upp sú
stund að við Íslendingar eigum að
kjósa nýjan forseta. 16 ára embætt-
istími er yfrið nóg fyrir hverja mann-
eskju – og yngra fólk verður að fá að
spreyta sig. Hins vegar kveður gamla
stjórnarskráin ekki á um embættis-
tíma forseta – því er nú verr.
Ólafur Ragnar Grímsson er fyrst og
fremst stjórnmálamaður og hann
kann vel að leika á þau hljóðfæri, sem
honum standa til boða. Enginn frýr
honum vits. Engu að síður finnst und-
irritaðri að hann hafi brostið dóm-
greind í ýmsum mikilvægum málum
og er mér mjög ofarlega í huga þjónk-
un hans við íslensku auðjöfrana, sem
reyndust svo vera loddarar, lukk-
uriddarar og þjófar.
Vissulega er í stjórnarskránni
ákvæði um synjunarvald forseta og
þarf ekki að líta á það sem goðgá þótt
Ólafur hafi nýtt sér það vald. Hins
vegar má líta á það sem mikið virðing-
arleysi við Alþingi Íslendinga að neita
að undirskrifa lögin um Icesave-
samninginn eftir að 70 prósent þing-
manna höfðu samþykkt þau. Óneit-
anlega hefur Alþingi Íslendinga sett
niður í þeim hremmingum, sem yfir
þjóðina hafa gengið, og margar meg-
instofnanir samfélagsins búa við til-
finnanlega myndugleikahrörnun.
Samt er það bjarnargreiði við þjóðina
– þegar til lengri tíma er litið – að ætla
að halda völdum í krafti undir-
skriftasafnana og skoðanakannana.
Það kann ekki góðri lukku að stýra.
Þá þykir mér forsetinn tala af
nokkru yfirlæti og þekkingarleysi um
Evrópusambandið; telur það ekki líf-
vænlegt. Allt er í heiminum hverfult –
það eru vissulega orð að sönnu. En
Evrópusambandið var stofnað á rúst-
um hóflausrar þjóðrembu og sérhags-
muna. Forkólfar þess vildu koma í veg
fyrir að menn væru að höggva mann
og annan í nágrannakrytum. Þetta
hefur tekist í ein 67 ár – einu lengsta
friðartímabili, sem menn rekur minni
til að hafi ríkt í Evrópu. Þeir sem
muna tímana tvenna eru fegnari en frá
megi segja yfir þessum
málavöxtum. Evrópu-
sambandið liðast ekki í
sundur þótt bragðvísi og
bókhaldskúnstir Grikkja
hafi gert skriffinnum í
Brussel grikk. Ísland er
evrópskt land og á sam-
leið með Evrópu-
bandalaginu, hvort sem
við göngum í það eða
verðum fyrir utan það.
Ekki hugnast mér
heldur allt þetta tal um
væntanleg hagvaxt-
arskeið vegna loftslagshlýnunar, sem
opnar sjóleiðina til Kína. Í þeim efnum
er slík vá fyrir dyrum að enginn mun
græða, en margir farast. Íslendingar
eiga litla samleið með Kínverjum.
Landsmenn eru rúmlega 300.000, en
Kínverjar losa líklega einn og hálfan
milljarð. Þetta er ójafn leikur, einkum
ef litið er til þess hversu kínversk
stjórnvöld sýna mannréttindum litla
virðingu. Síðastliðna hálfa öld hafa
Tíbetar mátt kyngja klökkvanum yfir
þeim hugsunarhætti og ofbeldi, sem af
því hlýst. Í þessu máli hefur forseta
vorn brostið dómgreind í lofgjörð sinni
um hagvöxt, ættaðan úr Aust-
urlöndum fjær. Þetta minnir á tælandi
söng Sírenanna í Ódysseifskviðu, sem
ýmsir eiga erfiðara með að standast en
Ódysseifur – enda var hann forsjáll
maður.
Nú hafa um 30.000 Íslendingar
safnað undirskriftum og skora með
þeim á Ólaf að gegna forsetaembætt-
inu enn eitt kjörtímabilið. Það er ekki
fjórðungur atkvæðisbærra manna.
Sumir láta sér málið í léttu rúmi liggja,
en margir vilja að efnt verði til kosn-
inga. En illt er að fara fram gegn sitj-
andi forseta – hver vill standa í því?
Hvað eiga þeir að gera, sem vilja kosn-
ingar? Eiga þeir að senda forseta
bænarskjal? Hvað ætti að standa í því
bænarskjali? „Hættu Ólafur, hættu?“
Nei, það væri ókurteisi. Svona tala
menn ekki við þjóðhöfðingja sinn. Við
verðum að vona að Ólafur dragi sig í
hlé af sjálfsdáðum. Allt hefir sinn tíma.
Eftir Vilborgu Auði
Ísleifsd. Bickel
Vilborg Auður Ísleifsd.
Bickel
» Ólafur Ragnar hefur
setið í 16 ár. Það er
nóg. Dómgreindar-
brestur í ýmsum mál-
um. 30.000 aðdáendur.
Hvað eiga hinir að gera,
sem vilja kosningar?
Höfundur er sagnfræðingur.
Allt hefir sinn tíma
Blaðagrein formanns
innflytjendaráðs og
flóttamannanefndar í
Fréttablaðinu frá því
fyrr í vetur er tilefni
þessarar greinar og er
þetta seinni grein mín af
tveimur. Sú fyrri birtist
í Fréttablaðinu. For-
maðurinn segir að hér á
Íslandi sé nægjanlegt
landrými, vatn og fæða
til að flytja inn flóttamenn í stórum
stíl. Ég hef ýmsar athugasemdir við
þessa draumsýn.
Við erum örþjóð og einu sinni ætlaði
hún sér að sigra heiminn. Þá kom
hrunið. Ætlar þessi örþjóð sér nú í ein-
feldni sinni að bjarga öllum í heim-
inum sem eiga bágt? Er þetta góðsemi
og barnaleg einfeldni eða kannski bara
dómgreindarskortur? Eða kannski
bara einkenni um meðvirkni? Sumir
eru klárlega meðvirkir með bágindum
annarra enn það er varasamt að gera
þjóðina meðvirka líka.
Víða um lönd er litið á það sem
happdrættisvinning að næla sér í evr-
ópskt vegabréf. Það er heil atvinnu-
grein í gangi í fátæku löndunum til að
láta drauminn rætast og hjálp-
arsamtök hjálpa þar líka til.
Sum samtök berjast líka fyrir því að
afnema landamæri og leyfa frjálsan
flutning fólks óhindrað á milli landa.
Venjulegt fólk með eðlilega dóm-
greind sér hvert þetta leiðir, en það er
nú margt fólk sem vill eigið þjóðfélag
feigt því það lítur á það sem gjörspillt
auðvaldsþjóðfélag. Kenningin er sú að
fyrst þurfi að brjóta niður áður en
hægt er að byggja upp. Ein aðferðin
við að brjóta niður er að skapa stjórn-
leysi og það er best gert með því að af-
nema landamæri og leyfa frjálsan
flutning fólks frá fátækum löndum til
ríkra landa.
Það eru helst hraust-
ir, ungir karlmenn sem
tekst að komast í burtu
úr löndum volæðis og
harðstjórnar og eru þeir
oft að flýja stríð og ófrið,
en oftar þó fátækt, at-
vinnuleysi og félagslegt
óréttlæti. Eftir situr
kvenfólkið, börnin,
gamla fólkið og þeir sem
raunverulega þurfa á
hjálp að halda. Þeir sem
ná að komast til Íslands
eru þeir sem síst þurfa á
hjálp að halda.
Það að komast til Íslands og ann-
arra Evrópulanda er takmarkið og svo
er mætt á staðinn með alls konar sög-
ur á vörunum um ofsóknir og bágindi.
Þetta er auðvitað allt mjög sorglegt og
er bara sjálfsbjargarviðleitni.
Bara í Afríku býr yfir milljarður
manna og stór hluti þeirra býr við fá-
tækt og félagslegt óréttlæti. Við get-
um slegið á tölu eins og 300 milljónir til
að geta byrjað að reikna. Lítil 0.1% af
þessum fjölda eru 300 þúsund manns
eða jafnmargir og íslenska þjóðin. Ef
Íslendingar vilja bjarga litlu 0.1% af
fátækum og bágstöddum Afr-
íkumönnum þá þarf að flytja inn 300
þúsund þeirra til Íslands.
Það sér samt ekki högg á vatni á
fjölda fátækra og bágstaddra í Afríku
en íslenskt þjóðfélag, eins og við
þekkjum það, væri búið að vera. Sumir
myndu hlakka yfir því að gjörspillt
auðvaldsþjóðfélag hefði þarna tortímt
sjálfu sér í einfeldni og barnaskap.
Til að fóðra meðvirknina væri heið-
arlegra að úthluta íslenskum vega-
bréfum í Afríku samkvæmt kvóta, til
dæmis eitt þúsund vegabréfum á ári
og láta jafnt til karla og kvenna. Það er
hægt að leita uppi þurfandi fólk og
fjölskyldur. Það er nóg til af þeim.
Borga síðan flutninginn til Íslands og
koma fólkinu inn í íslenskt bótakerfi
því varla væri vinnu að hafa fyrir allan
þennan fjölda. Það liðu ekki margir
áratugir áður en 20-30% þjóðarinnar
ættu rætur sínar að rekja til Afríku. Í
upphafi skyldi endirinn skoða stendur
einhvers staðar, en það er víst ekki í
tísku að horfa til framtíðar frekar en
að horfa í baksýnisspegilinn.
Ef eitthvað er að marka orð áð-
urnefnds formanns þá er unnið að því
bak við tjöldin að galopna landið fyrir
svokölluðum flóttamönnum.
Ég legg til að haldið verði þjóð-
aratkvæði um málefni flóttamanna og
hvert stefna skal með þjóðfélag fram-
tíðarinnar. Meirihluti þjóðarinnar
verður að standa að baki ákvörðunum
sem augljóslega munu gerbreyta þjóð-
félaginu. Hver flóttamaður kostar
þjóðfélagið mikla fjármuni. Þessum
fjármunum er miklu betur varið til
aukins hjálparstarfs erlendis.
Fólk þarf að læra að setja heilbrigð
mörk og þjóðin verður að gera það
sama. Hvað er íslensku þjóðinni fyrir
bestu? Hættum að vera meðvirk. Ís-
lenska þjóðin getur ekki borið ábyrgð
á bágindum fólks í fátæku löndunum.
Hver þjóð verður að bera ábyrgð á
sjálfri sér og sínu fólki.
Ég vísa ábyrgðinni af ástandinu í
þessum löndum á stjórnarherrana
þar, stjórnarfarið, misskiptinguna,
arðránið og spillinguna sem viðgengst
þar. Ábyrgðin er því ekki íslensku
þjóðarinnar, hún er þeirra sem halda
um stjórnartaumana í viðkomandi
löndum.
Eftir Einar Gunnar
Birgisson » Það að komast til Ís-lands og annarra
Evrópulanda er tak-
markið og svo er mætt á
staðinn með alls konar
sögur á vörunum um of-
sóknir og bágindi.
Einar Gunnar Birgisson
Höfundur er fræðimaður.
Flóttamenn, nei takk
Er tillit tekið til aldurs eða kyns, lit-
arháttar eða frávika í þjóðfélögum
nútímans með ofanritaðri fyrirsögn?
Sem varð víst að koma á eftir „jafn-
rétti“ og „frelsi“ er ég skrifaði um
síðast í bréfum til blaðsins, rík-
isstjórnarflokkunum til ama.
Evrópubúar ættu nú sem fyrr að
beina athugulum augum til Banda-
ríkjanna og vonandi gera það líka ís-
lenskir samfylkingarsinnar – sem
verða nú að fara að hlusta á hjarta
sitt, í stað þess að „analísera“ eða þá
„diskútera“ lífshlaupið.
Í Bandaríkjunum geta þeir fundið
rótina að uppgangi Japans áður fyrr,
risi Suður-Kóreu og síðast en ekki
síst uppsveiflu Kína, áhugaverðri.
Miklar fórnir voru þó færðar á sinni
tíð – gleymum ekki því – en allt var
það í þágu hins bandaríska anda:
Fólki ber frelsi (Allt samt innan
ramma laga sem fórnandi er sér fyr-
ir).
Framrás lífsins sýnist núna stefna
hraðbyri um Indland, Mið-Asíu og
Austur-Evrópu, auk alls Rússlands
ugglaust og þeirra samstarfsríkja.
Þegar þar við svo bætast Grænland
og síðast en ekki síst Færeyjar, má
loks aftur öðlast trú á mannkynið,
svo lengi sem bandaríski andinn sé
hafður í fyrirrúmi. Það er mikilvæg-
ast.
Múslimar gætu jafnvel orðið sáttir
við aðra menn (þeir virðast a.m.k.
vera það á Íslandi), Guð gamla testa-
mentisins hjálpar Ísrael vafalaust
um ókomna tíma og einhverjir að-
stoða Afríku líkt og áður. Mið- og
Suður-Ameríka munu líka koma til,
vonum við öll.
Kanada og Ástralía eru þvílík ríki
að þau gætu sem hægast orðið braut-
ryðjendur bandaríkja jarðar – sem
fyrr eða síðar verða að veruleika.
„Heimur batnandi fer,“ sagði gömul
kona sem ég tók mikið mark á.
„Batnandi manni er best að lifa,“ er
málsháttur sem flestir verða að skilja
til fulls en „Frjáls er sá sem ekkert
á,“ er orðtak sem nýtst gæti þeim
sem nú eru að lenda í þroti (sem er
sýnu verst í fyrsta sinn – tilfinn-
ingalítið í þriðja). Upp má alltaf rísa á
ný. Tíminn læknar öll sár og aldrei
bregst það að vetur breytist í vor.
PÁLL PÁLMAR
DANÍELSSON
leigubílstjóri.
Bræðralag? – Úrelt hugtak
Frá Páli Pálmari Daníelssyni