Morgunblaðið - 05.03.2012, Blaðsíða 19
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. MARS 2012
✝ GuðbjörgBjarnadóttir
var fædd í Reykja-
vík 22. febrúar
1923. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
27. febrúar 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Bjarni
Bjarnason, bóndi á
Litla-Ármóti, f.
25.4. 1887, d. 19.1.
1971 og Sigurbjörg Sigurð-
ardóttir, húsfreyja á Litla-
Ármóti, f. 14.4. 1899, d. 24.10.
1982. Systkini hennar eru Bjarni
Ellert, f. 17.11. 1921 og Sigríður,
gift Einari Eberhardtssyni, synir
þeirra eru Helgi Páll og Mar-
teinn. 2) Bjarni, tónlistarkennari,
f. 9.4. 1957, kvæntur Sjöfn Guð-
mundsdóttur, dóttir þeirra er
Guðbjörg Olga. Sjöfn á tvö börn,
Söru og Jósef Eir, frá fyrra
hjónabandi. 3) Eggert Tryggvi,
skrifstofumaður, f. 13.7. 1958,
kvæntur Erlu Sverrisdóttur,
börn þeirra eru Kristófer og
Dagný Eva.
Guðbjörg ólst upp á Litla-
Ármóti í Laugardælasókn. Eftir
að börnin urðu stálpuð fór hún á
vinnumarkaðinn og vann lengst
af sem matráðskona hjá Stáliðj-
unni í Kópavogi. Guðbjörg og
Helgi byggðu sér hús að Kárs-
nesbraut 17 í Kópavogi árið 1956
og bjó Guðbjörg þar alla tíð síð-
an.
Útför Guðbjargar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 5. mars
2012, kl. 11.
f. 27.4. 1936.
Guðbjörg giftist
26.2. 1955 eig-
inmanni sínum, séra
Helga Tryggvasyni
kennara við Kenn-
araskóla Íslands, f.
10.3. 1903, d. 19.8.
1988. Foreldrar
hans voru Tryggvi
Bjarnason, alþing-
ismaður og hrepp-
stjóri, og Elísabet
Eggertsdóttir húsfreyja sem
bjuggu í Kothvammi, Kirkju-
hvammshr. Börn Guðbjargar og
Helga eru: 1) Hellen Sigurbjörg,
grunnskólakennari, f. 3.3. 1956,
Móðir mín, Guðbjörg Bjarna-
dóttir, er látin, 89 ára að aldri.
Hún fæddist í Reykjavík en flutti
ársgömul, ásamt fjölskyldu sinni,
að Litla-Ármóti í Flóa. Ólst hún
þar upp við almenn sveitastörf þar
til hún giftist föður mínum, sr.
Helga Tryggvasyni, yfirkennara.
Þau hófu búskap í Reykjavík, en
byggðu strax á Kársnesbraut 17 í
Kópavogi og bjuggu þar síðan, og
hún áfram eftir hans dag. Faðir
minn var reyndar prestur á Mik-
labæ í Skagafirði í tæpt eitt og
hálft ár árin 1963-64, og var móðir
mín þá í hlutverki prestsfrúar um
skeið.
Mamma var afar myndarleg
húsmóðir, og mikil regla ríkti á
heimilinu varðandi matartíma og
heimilisverk. Hún var hamhleypa
til verka og verkkvíða þekkti hún
ekki. Uppeldi og umönnun okkar
systkina var ávallt í fyrsta sæti hjá
henni. Við erum þrjú, og var eitt
ár á milli barna. Á gömlum mynd-
um sést að hún lagði mikinn metn-
að í að hafa okkur fín og vorum við
alltaf í heimasaumuðum og prjón-
uðum fötum. Þegar við stálpuð-
umst fór hún að vinna úti hálfan
daginn. Þegar barnabörnin komu
til sögunnar áttu þau alltaf athvarf
hjá ömmu sinni, og kynntust henni
vel og voru í góðu sambandi við
hana fram að hinsta degi.
Mamma hélt skýrri hugsun alla
tíð, hafði stálminni og var vel lesin.
Hún var mikið fyrir handavinnu
og var komin um sjötugt þegar
hún hóf að sauma út dúka með
harðangurs- og klaustursaumi, og
saumaði þá marga. Alltaf átti
mamma nóg með kaffinu, enda
heimili hennar miðstöð fjölskyld-
unnar.
Hún var alltaf vel tilhöfð og
endurnýjaði reglulega fötin sín.
Hún hugsaði um sjálfa sig og
heimilið þar til nú í janúar. Þá
greindist hún með langt gengið
krabbamein og lést á líknardeild
Landspítalans eftir stutta legu.
Móðir mín var sátt kona, bæði
við fólk og hlutskipti sitt í lífinu, og
þegar kallið kom, þá kvaddi hún
sátt. Blessuð sé minning hennar.
Hellen Sigurbjörg
Helgadóttir.
Með þakklæti og söknuði kveð
ég tengdamóður mína, Guðbjörgu
Bjarnadóttur. Við höfum í sátt og
samlyndi búið í sama húsi undan-
farin 25 ár. Hún var fyrirmynd-
arhúsmóðir í alla staði hvort sem
það sneri að matargerð, bakstri,
hannyrðum eða heimilishaldi al-
mennt. Hún bakaði bestu flatkök-
ur sem ég hef fengið og kenndi
mér galdurinn. Þó að hún eldaði
almennt hefðbundinn heimilismat
var hún alltaf óhrædd að breyta til
öðru hverju og prófa nýja rétti.
Sennilega eru ekki margar hátt í
níræðar húsmæður hér á landi
sem elda handa sér þjóðarrétti frá
Mexíkó. Þrestir og starrar fengu
oft að eiga afgangana sem svo að
lokum enduðu á framrúðum bíla
okkar, við mátulega hrifningu eig-
enda.
Guðbjörg hafði almennt áhuga
á lífinu og lifði í núinu og var
sennilega þess vegna aldrei gömul
í okkar augum þó að hún næði 89
ára aldri. Hún hafði ánægju af að
kaupa sér ný föt og var ávallt óað-
finnanlega til fara. Einnig þurfti
hún að eiga bestu tól og tæki og
fékk stundum athugasemdir frá
okkur; t.d. hvort hún hefði nú ver-
ið að kaupa raftæki september-
mánaðar. Hún var góður og þakk-
látur ferðafélagi og kunni ótal
sögur um sveitabæi og íbúa þeirra
í þeim ferðum. Fyrir örfáum árum
fórum við með henni á Strandirn-
ar en þangað hafði hún aldrei
komið áður en hafði samt ein-
hverja sterka tengingu þangað.
Þarna var hún eins og heimamað-
ur og kunni frá mörgu að segja
enda víðlesin. Svona stundir eru
dýrmætar í minningunni. Hún var
mikill kattavinur og fylgdu kettir
henni síðustu áratugina, þó aldrei
nema einn í einu. Guðbjörg hélt
heimili allt til loka eða eins lengi
og stætt var en síðasta mánuðinn
dvaldi hún á sjúkrastofnun.
Hún sýndi æðruleysi í veikind-
um sínum og hélt andlegri reisn
allt til loka. Við eigum aðeins góð-
ar minningar um hana.
Erla Sverrisdóttir.
Elsku besta amma mín. Ég vil
fyrst og fremst þakka fyrir allar
þær yndislegu stundir sem við
höfum átt saman. Þú varst í senn
amma mín, uppalandi, trúnaðar-
vinur, kennari og vinkona. Að
kveðja þig er einstaklega sárt. Ég
er að kveðja stóran hluta af lífi
mínu og mér.
Ég hef ekki verið eldri en 4-5
ára þegar þú kenndir mér að
sauma. Þú sagðir við mig að ég
skyldi fá saumavélina þína þegar
þú værir dáin. Ég hlýt að hafa
brosað, því þú skelltir upp úr og
sagðir að ég mætti nú ekki hlakka
til þess dags og sagðir mér sögu af
ömmu sem lofaði lítilli stelpu ís-
skápnum sínum og stelpan spurði
ömmu sína, full tilhlökkunar, hve-
nær hún myndi nú deyja. Sú hugs-
un hvarflaði þó ekki að mér.
Ég var í raun aldrei tilbúin fyrir
þennan dag þar sem þú varst aldr-
ei gömul. Með svo fallega og slétta
húð, ung í anda og hraust kona
sem þótti svo vænt um kettina
sína og fjölskyldu. Að alast upp
með þér á Kársnesbrautinni var
mér hjartanlega dýrmætt. Ávallt
gat maður leitað til þín hvort sem
málin voru lítil eða stór. Jafnvel
bara að sitja og horfa á sjónvarpið,
þó yfirleitt endaði það í spjalli. Þú
áttir það til að vera stundum dálít-
ið stríðin með þinn grallarasvip.
En það sýndi bara hversu ung í
anda þú varst. Þú varst nýjunga-
gjörn og elskaðir að kaupa þér föt
og fínirí. Þegar þér datt eitthvað í
hug sem þig vantaði, varð það
helst að gerast strax. Það áttum
við algjörlega sameiginlegt. Ég,
þú og pabbi áttum okkar föstu
hefðir. Við fórum ávallt saman á
kattasýningar, bókamarkaði og til
Hveragerðis að kaupa blóm. Með
mömmu fórum við að versla, á lag-
ersölur og annað tilfallandi. Gest-
risin varstu og alltaf var heima-
tilbúið bakkelsi og nammi fyrir
börnin. Þegar þú bjóst á efri hæð-
inni og varst kölluð „amma uppi“
þá söfnuðust ættingjarnir í morg-
unkaffi í pínulitla eldhúsinu um
helgar. Þegar vantaði stóla þótti
ekki mikið mál að sitja á eldhús-
innréttingunni. Á þeim tíma áttir
þú alltaf kandís sem mér þótti
mikið sport að japla á og þá
smakkaði ég minn fyrsta kaffisopa
til að fá að vera eins og allir hinir.
Ég á svo margar góðar minningar
að ég gæti haldið endalaust áfram.
Ég veit að þú náðir háum aldri
og ég er einstaklega þakklát fyrir
þann tíma sem við fengum. Það
breytir þó engu um hversu ósann-
gjarnt og sárt mér þykir að þurfa
kveðja þig svo fljótt. Þú tókst á
þínum veikindum með æðruleysi
og kvaddir þennan heim á friðsæl-
an hátt. Þú ert fyrirmynd mín í líf-
inu og ég mun aldrei gleyma þér.
Dagný Eva Eggertsdóttir.
Elsku amma, leiðir okkar skilja
hér og það hefur verið erfitt að
sætta sig við það. Ég hafði alltaf
gert ráð fyrir að þú yrðir meðal
elstu kvenna, kona sem aðeins fór
inn á spítala til að fæða börn og
vegna kviðslits snemma á ævinni.
Því var það mikið áfall að frétta af
veikindum þínum. En þú sýndir
yfirvegun og æðruleysi andspænis
erfiðinu og hélst í húmorinn og
hlýjuna í garð þinna nánustu allt
fram í lokin.
Ég á þér svo margt að þakka og
það voru forréttindi að fá að alast
upp í húsinu sem þú og afi byggð-
uð. Þú varst mér meira heldur en
amma mín. Þú tókst þátt í uppeldi
mínu, varst vinur minn og á milli
okkar var sérstakt samband sem
ég á eftir að sakna. Einar af mín-
um kærustu æskuminningum eru
þegar ég fékk að skríða upp í bólið
til þín þegar mamma og pabbi
voru farin í vinnuna, hlusta á
snarkið í gömlu Gufunni, malið í
kisu og finna hlýjan faðm þinn um-
vefja mig. Grjónagrautur með
kanilsykri í hádeginu, jólakaka í
kaffinu, nammi í skál á laugardög-
um og þú kallaðir á mig þegar þú
eldaðir reykt hrossakjöt, því ekki
fékk maður það lostæti annars
staðar. Þannig var bernska mín og
hún var góð. Við ræddum alltaf
mikið saman um lífsins gagn og
nauðsynjar og vorum yfirleitt á
öndverðum meiði. En það gerði
ekkert til, ég fékk kaffi og kökur,
þú glottir við gervitönn og sagðir
að þessi vitleysa mundi eldast af
mér og svo kvöddumst við með
kossi og faðmlagi. Ég veit ekki
hvort vitleysan eldist af mér en ég
veit hins vegar að þú munt alltaf
eiga sérstakan stað í hjarta mínu.
Hvíldu í friði, elsku amma mín,
og takk fyrir alla þá ást og hlýju
sem þú veittir mér.
Kristófer.
Guðbjörg
Bjarnadóttir
✝ Ómar MárMagnússon vél-
fræðingur, Fífumóa
3, Reykjanesbæ,
fæddist 11. júlí 1952
á Ísafirði. Hann lést
á Landspítalanum í
Reykjavík 23. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Jóhann-
es Magnús Jóhann-
esson skipasmiður,
f. 2.8. 1929, d. 12.5. 2002, og Guð-
rún Elísa Ólafsdóttir, varafor-
maður Verkalýðs- og sjómanna-
félags Keflavíkur og nágrennis,
f. 3.2. 1932, d. 23.5. 2010 . Bræð-
ur Ómars eru Jóhannes Rúnar
Magnússon, f. 14.4. 1955. Ólafur
Sævar Magnússon, f. 19.2. 1959
og Viðar Magnússon, f. 25.1.
1962. Ómar stund-
aði nám við Gagn-
fræðaskólann í
Keflavík 1965-69 og
Iðnskólann í Kefla-
vík 1971-75. Vél-
virkjanám hjá Ei-
ríki Guðmundssyni í
Dráttarbraut Kefla-
víkur 1971-75.
Sveinspróf 1975.
Hann stundaði nám
við Vélskóla Íslands
1975–1979 (4. stigs vélstjórn-
arnám). Ómar starfaði lengst af
hjá Varnarliðinu á Keflavík-
urflugvelli frá 1980-2006. Ómar
var ókvæntur og barnlaus.
Útför Ómars fer fram frá
Innri-Njarðvíkurkirkju í dag, 5.
mars 2012, og hefst athöfnin kl.
11.
Elskulegur bróðir minn, Ómar
Már Magnússon, hefur kvatt
langt fyrir aldur fram. Skjótt skip-
ast veður í lofti, lífið og tilveran
breytist snöggt. Um það fáum við
engu ráðið. Þrátt fyrir sorgina og
söknuðinn þá leita líka á hugann
góðar og bjartar minningar eftir
áratuga samleið og samveru þar
sem bar aldrei neinn skugga á.
Áleitnastar eru þó æskuminn-
ingar frá fyrri árum þegar við vor-
um ungir drengir í heimahúsum.
Við bræðurnir vorum fjórir, Ómar
elstur, sjö árum eldri en ég. Betri
bróður og leiðbeinanda gat ég
ekki fengið, umhyggjusaman og
hjartahlýjan. Ég leitaði því mikið
til hans og alltaf var hann boðinn
og búinn til að hjálpa mér og leið-
beina með sinni einstöku rósemi
og þægilegheitum. Ómar var ætíð
örlátur á tíma sinn og einstaklega
þolinmóður. Í því sambandi man
ég hve oft við sátum saman og
tefldum, en Ómar hafði kennt mér
mannganginn. Ég minnist þess
ekki að hann hafi synjað mér um
eina einustu skák hvernig sem á
stóð.
Við bræðurnir vorum aldir upp
við mikla útivist og veiðiskap.
Okkur var kennt að bera virðingu
fyrir náttúrunni. Allar frístundir
fjölskyldunnar voru helgaðar
þessu sameiginlega áhugamáli
okkar og áhugi Ómars á útivist
var alltaf mikill. Ómar var einstak-
ur ljúflingur í öllum samskiptum
en mjög dulur svo ekki var alltaf
gott að átta sig á hvað inni fyrir
bjó. Hjálpfýsi, heiðarleiki og sam-
viskusemi voru jafnframt hans
einkenni. Ef Ómar lofaði ein-
hverju þá var óhætt að treysta því.
Hann var alltaf tilbúinn að hjálpa
og var umsvifalaust mættur á
staðinn þegar kallað var eftir hon-
um. Ómar bjó yfir ótrúlegu æðru-
leysi og tókst á við lífið og erfið-
leika þess með einstöku
jafnaðargeði. Ég er Ómari sér-
staklega þakklátur fyrir það hve
vel hann reyndist foreldrum okk-
ar alla tíð. Hann sinnti þeim vel á
þeirra efri árum og eftir fráfall
föður míns reyndist hann móður
minni einstaklega vel. Þar sýndi
Ómar vel hversu traustur og góð-
ur sonur hann var.
Ég á góðar minningar um sam-
verustund með Ómari um síðustu
jól, en hann dvaldi með mér og
fjölskyldu minni á aðfangadags-
kvöld. Ekki hvarflaði það að mér
þá að þetta yrðu síðustu jólin okk-
ar saman. En lífið er hverfult og
nú er komið að kveðjustund. Ég
þakka Ómari allar þær notalegu
samverustundir sem við höfum átt
saman í gegnum tíðina. Minningin
mun lifa með mér um ókomna
framtíð.
Ég kveð Ómar bróður minn
með þessum orðum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem)
Guð blessi minningu Ómars M.
Magnússonar.
Ólafur S. Magnússon.
Fimmtudagurinn 23. febrúar
var eins og hver annar dagur við
störf og athafnir þegar við fengum
tilkynningu um að Ómar hefði orð-
ið bráðkvaddur. Tíðindin voru
óvænt og óraunveruleg, hann sem
var aðeins þremur árum eldri en
ég, 59 ár gamall. Við slíkar að-
stæður fer hugurinn að reika um
þau mörgu ár sem við áttum sam-
an á uppvaxtarárunum á Grenit-
eignum í Keflavík. Á árunum
1960-1970 var mikið af börnum á
okkar aldri í hverfinu og allir tóku
þátt í leik og starfi í götunni, uppi
á heiði eða niðri í fjöru. Það var
farið í eggjatínslu, smíðaðir flekar,
klifrað í björgum og veiði stunduð
á bryggjunni. Ómar var lítið fyrir
strákapör og grallaraskap, hann
sótti í bækur og leið vel í þeirra fé-
lagskap og stundum tókst okkur
bræðrum að fá hann til að taka
þátt í ævintýrum með okkur.
Ómar var elstur okkar bræðra
og fyrirmynd í skóla og vinnu,
duglegur og samviskusamur sem
hann var. Á unglingsárum fengum
við Ómar það hlutverk með pabba
að endurbyggja trillu sem hafði
brotnað í óveðri. Þegar trillan var
klár fórum við feðgar saman á sjó-
inn til að ná í svartfugl, sel, veiða á
handfæri og leggja grásleppunet.
Faðir okkar var duglegur við veið-
ar og honum var mikið í mun að
kenna okkur hvernig við ættum að
bera okkur að við veiðarnar. Upp í
hugann kemur minnisstæð ferð
sem við bræður fórum vestur á
Ísafjörð og fengum lánað húsið
hennar ömmu Önnu um páska.
Það var mikil reisn yfir Ómari
bróður og Óli frænda þegar þeir
sigldu inn fjörðinn og stóðu á
dekki á Gullfossi. Þarna áttum við
góðar stundir fyrir vestan með
frændfólki og vinum og kynnt-
umst páska og skíðamenningu Ís-
firðinga.
Ómar vann með pabba, sem var
skipasmiður hjá Dráttarbraut
Keflavíkur, í nokkur ár og lauk
þar sveinsprófi í vélvirkjun. Eftir
að Ómar lauk fjórða stigi í Vél-
skólanum langaði hann að fara á
sjóinn og fékk starf sem vélamað-
ur hjá Samskipum og var í milli-
landasiglingum. Honum varð
fljótlega ljóst að siglingar og lang-
ar útiverur hentuðu honum ekki
til frambúðar. Hann réð sig til
Varnarliðsins og starfaði þar í 26
ár eða þar til starfsemi þess var
lögð niður. Ómar var alla tíð feim-
inn maður og einrænn, hélt sig
mest út af fyrir sig og forðaðist
mannamót eins og hann komst
upp með. Eftir að faðir okkar féll
frá 2002 var Ómar einstaklega
duglegur að heimsækja og að-
stoða móður okkar á meðan hún
lifði og var missir hans mikill þeg-
ar hún féll frá. Það er sárt að
missa bróður og góðan félaga.
Þinn bróðir
Rúnar.
Horfinn, farinn héðan,
svo hljótt er allt um stund.
Við horfum öll til himins,
er hinsta sofnum blund.
Þá kvaddur kær er bróðir,
er kvikan alltaf sár,
þú enda varst hér alltaf,
öll hin liðnu ár.
Og hvar sem þurfti hjálpar,
þín hönd var komin þar
og fyrir vini og frændur,
sem fastur punktur var.
En líf þitt var allt vinna
og vandlát höndin er,
hvort húsin byggði og báta,
eða bitill myndir sker.
Er bróðir svefns þér býður
útbreidda himinsæng
og bjartir englar brosa
og blaka svölum væng.
Þeir vagga veikum bróður,
í væran svefn og þá,
þú eigir eilíft ljósið
og athvarf himnum á.
(Sigr. Guðný Jónsdóttir.)
Ég kveð þig elsku Ómar með söknuði
en minning þín lifir í hjarta mínu. Guð
geymi þig um alla eilífð.
Þinn bróðir,
Viðar.
Það er sárt að vita að Ómar
frændi er ekki lengur á meðal okk-
ar og hefur kvatt allt of fljótt. Á
svona stundum er þakkarvert að
eiga góðar minningar um þennan
ljúfa, myndarlega mann, allt frá
því hann fæddist. Ég man hve
stolt ég var þegar mamma hans,
Gunna heitin, systir mín, bar hann
undir belti og bað mig að verða
barnapían sín. Vissulega tók ég
því boði. Ómar var yndislegt barn
og við tengdumst snemma vin-
áttuböndum og áttum góðar
stundir saman á Ísafirði.
Ég saknaði hans mikið þegar
hann flutti með foreldrum sínum til
Keflavíkur en, sem betur fór, gáf-
ust mér mörg tækifæri til að hitta
hann. Foreldrar hans fengu mig til
að aðstoða við heimilisstörfin þegar
fleiri drengir bættust í hópinn.
Mér þótti mikið vænt um þessa
fjölskyldu og heimsótti hana eins
oft og ég gat. Heimili þeirra var
alltaf opið fyrir mér.
Ómar tók flestu alvarlega og
þegar við móðir hans vorum að
syngja og sprella þá fannst honum
það bara fíflalegt. En á fullorðins-
árum þótti honum gaman að því.
Fyrir nokkrum árum bjuggum
við Ómar saman í heila viku í sum-
arhúsi á Akureyri með móður hans
og Steina, eiginmanni mínum. Þá
var gleðin ríkjandi og gaman að
hlusta á sögurnar hans um ýmsa
atburði sem gerðust á Keflavíkur-
flugvelli en þar vann Ómar í mörg
ár. Við skemmtum okkur vel sam-
an og töluðum um alla heima og
geima. Ómar var duglegur við að
taka til hendinni og var vandvirkur.
Man að hann mokaði snjóinn úr öll-
um garðinum, ekki bara gangstíg-
inn eins og flestir myndu gera. Eft-
ir að faðir hans féll frá var Ómar
móður sinni mikil hjálparhella. Það
var sár missir fyrir hann þegar hún
féll frá fyrir tæpum tveimur árum.
Við Steini sendum okkar ein-
lægustu samúðarkveðjur til
bræðra hans og fjölskyldna þeirra
og biðjum alla góða vætti að vaka
yfir þeim.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn.)
Hvíl í friði, elskulegi systurson-
ur,
Jóhanna Fjóla Ólafsdóttir.
Ómar Már
Magnússon