Morgunblaðið - 05.03.2012, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. MARS 2012
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi okkar,
SÆVAR GEIR SVAVARSSON
í Norma,
til heimilis að Furuási 8,
Garðabæ,
lést á líknardeild Landspítala háskóla-
sjúkrahúss í Kópavogi laugardaginn 25. febrúar.
Hann verður jarðsunginn frá Kálfatjarnarkirkju þriðjudaginn
6. mars kl. 15.00.
Unnur I. Þórðardóttir,
Guðrún A. Sævarsdóttir, Þórður Magnússon,
Unnur L. Þórðardóttir,
Magnús S. Þórðarson,
Sævar J. Þórðarson.
✝
Elskulegi maðurinn minn, pabbi okkar, afi,
sonur, tengdasonur og bróðir,
VALGEIR DAÐASON,
Kristnibraut 43,
lést á Landspítalanum Kópavogi þriðju-
daginn 28. febrúar.
Útför hans fer fram frá Grafarvogskirkju
fimmtudaginn 8. mars kl. 11.00.
Blóm og kransar afþakkaðir en þeim sem vilja minnast hans er
bent á Minningarsjóð líknardeildar í Kópavogi, sími 543 1159.
Guðríður Andrésdóttir,
Kristján Daði Valgeirsson, Dagný Eiríksdóttir,
Hrefna Valgeirsdóttir, Ingvar Hermannsson,
Andrea Valgeirsdóttir, Sigurður H. Grétarsson,
Gerður Sturlaugsdóttir,
Valgerður Hrefna Gísladóttir, Andrés Gilsson,
barnabörn og systkini.
Sigurður Guð-
mundsson húsasmíðameistari,
„Gúmmarinn“, er látinn.
Hann var lærifaðir minn og
velgjörðarmaður en kynni okkar
hófust er ég sem ungur maður
kom að loknu námi í héraðsskóla
og vantaði sumarvinnu þar til
næsta skref í námi blasti við.
Þennan athafnamikla húsa-
smíðameistara vantaði sumar-
starfsmenn og hafði ég spurnir
af því. Við vissum hvor af öðrum
því ég hafði unnið á Selfossi tvö
sumur þar á undan. Þegar ég
kom síðan að máli við þennan
unga og kraftmikla meistara
sagði hann samstundis: „Júlli
minn, þú ert ráðinn.“
Þetta samtal og árin þar á eft-
ir áttu eftir að hafa veruleg áhrif
á líf mitt. Að loknu þessu sumri
bauð meistarinn mér að koma á
samning í húsasmíði sem ég þáði
með þökkum. Við gerðum með
okkur samkomulag um að ég
ynni hjá honum á sumrin þar til
lögbundnum verktíma væri náð
og skólaganga mín í iðnskóla
væri stunduð á kvöldin með
Sigurður
Guðmundsson
✝ Sigurður Guð-mundsson var
fæddur á Núpi í
Fljótshlíð 26. maí
1930. Hann lést á
Kanaríeyjum 15.
febrúar sl.
Útför Sigurðar
fór fram frá Sel-
fosskirkju 2. mars
2012.
kennaranámi og
síðan kennslu.
Þetta gekk allt upp
og var ég á endan-
um fyrsti sveinninn
sem meistari minn
útskrifaði. Fyrir
þetta er ég honum
ævinlega þakklátur.
Siggi Gúmm var
ótrúlega glaðvær,
skapgóður, fé-
lagslyndur og mikill
öðlingur. Hann lagði sig fram
um að halda góðum anda í
starfsmannahópnum og fór
gjarnan í starfsmannaferðir á
trukknum Fjalla-Eyvindi í sam-
starfi við félaga sína í öðru fyr-
irtæki í byggingargeiranum á
Selfossi. Leiðin lá í Þórsmörk,
Landmannalaugar og fleiri staði
sem áhugavert var að skoða fyr-
ir ungviði eins og mig sem ekki
hafði ferðast um hálendið fyrr.
Þessar ferðir urðu til þess að
vekja hjá mér áhuga á hálendi
Íslands sem ég hef notið að
ferðast um æ síðan.
Meistari minn var ótrúlega
lausnamiðaður, eins og tíska er
að segja í dag, það var sama
hvað kom upp á, alltaf sagði
hann: „Júlli minn, við reddum
þessu.“
Ég var búsettur utan Selfoss
en það tíðkaðist þá að allir færu
heim í mat í hádegi en oft stóð
þannig á skrefi í verkefnum að
ekki var ráðrúm til að aka heim í
mat. Naut ég þá gestrisni og
hlýju Gústu, konu hans, til að
ungur vinnandi, horaður ung-
lingurinn fengi einhverja nær-
ingu. Gúmmarinn sagði: „Júlli
minn, komdu og fáðu í belginn.“
Á kveðjustundu vil ég þakka
Sigurði Guðmundssyni fyrir þá
velvild og góðu, faglegu fyrir-
mynd sem hann var mér.
Fjölskyldu hans votta ég
dýpstu samúð.
Júlíus Sigurbjörnsson.
Ja, hérna Siggi minn, þetta
ferðalag endaði nú á annan veg
en til stóð í upphafi, en enginn
veit sína ævina fyrr en öll er eða
eins og við ræddum stundum:
„njótum dagsins í dag“, við vit-
um ekkert hvað morgundagur-
inn ber í skauti sér. Þú varst svo
kátur þegar við Ægir komum til
þín um daginn og þú sagðir okk-
ur að þú ætlaðir að skreppa til
Kanarí og hvernig það kom til að
Gúndi færi með þér. Guði sé lof,
fyrir þig, fjölskyldu þína og okk-
ar allra vegna að þú varst ekki
einn úti fyrst svona þurfti að
fara.
Siggi, eða Gúmmarinn eins og
hann var oft kallaður rak hér
með fjölskyldu sinni stór fyrir-
tæki á árum áður og það vita all-
ir sem til hans þekktu að þar fór
harðduglegur, ósérhlífinn og ein-
stakur öðlingur fyrir sínu fyr-
irtæki.
En það vita kannski ekki allir
hve einstaklega heppinn við Æg-
ir og krakkarnir okkar vorum að
fá þessi yndislegu hjón, „Gúmm-
arann og Gústu mína“ eins og
við kölluðum þau oftast, fyrir ná-
granna hérna við hliðina á okk-
ur. Að öðrum nágrönnum ólöst-
uðum verð ég að segja að það
var ekki hægt að hugsa sér betri
nágranna. Mikill samgangur og
vinátta varð á milli okkar og
verður það skarð vandfyllt. En
það verða fleiri en við sem sökn-
um ykkar, ég er hrædd um að
krummarnir eigi eftir að krunka
hátt hér úti á staur og kalla eftir
bitanum sínum sem þú varst svo
iðinn að færa þeim, Siggi minn,
svo ég tali nú ekki um alla smá-
fuglana sem þú fóðraðir af svo
mikilli samviskusemi og natni.
Ég veit líka að okkur mun þykja
ansi tómlegt að sjá þig ekki
nostra við garðinn ykkar í sumar
og fá eins og einn bjór á pall-
inum hjá okkur eins og við gerð-
um stundum að loknum góðum
vinnudegi í garðinum. Ég gant-
aðist stundum með það við Sigga
og Gústu að þau væru ekkert
góðir nágrannar þegar þau voru
búin að skreyta allt hátt og lágt
fyrir jólin… þvílík ljósadýrð og
myndarskapur en auðvitað vissu
þau að þetta var bara hrós og
tóku því brosandi.
Ágústa kvaddi þennan heim í
apríl síðastliðnum og viljum við
fjölskyldan kveðja þessi heiðurs-
hjón og yndislegu nágranna með
orðunum sem hún kvaddi okkur
svo oft með,
Guð geymi þig – ykkur.
Jensína Steingríms-
dóttir og fjölskylda.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Góður vinur er genginn. Sam-
tíðarmaður frá því ég kom fyrst
til fastrar búsetu að Selfossi fyr-
ir u.þ.b. sextíu árum. Siggi Gúm,
eins og hann var ævinlega kall-
aður, var vinsæll og vel látinn,
nærvera hans mannbætandi
hvar sem hann kom að málum.
Glaðværð og góðvild, voru hans
eðlislægu kostir, sem gerðu sam-
skiptin við hann gleðirík og eft-
irminnileg.
Það voru stórhuga menn sem
byggðu hús sín við Smáratún á
árunum milli 1950 og ’60. Vest-
ast, Jón og Lóa frá Austurkoti,
svo Óli sím og Sigrún, þá Guð-
mundur trésmiður Sveinsson og
Vallý, öll tveggja hæða með háu
risi og á móti þeim, að austan
byggðu þau Sigurður og Ágústa
Þórhildur glæsilegt hús að
Smáratúni 15. Í því húsi ríkti
glaðværð og góður andi, enda
voru þau hjón með eindæmum
gestrisin og nutu þess að geta
veitt og greitt götu þeirra mörgu
sem þar bar að garði. Ágústa var
með afbrigðum myndarleg hús-
móðir og hélt vel til haga hinni
séríslensku matargerð og risnu
og man ég marga góða máltíðina
hjá henni frá þeim tíma.
Þegar við Nína byggðum hús-
ið okkar að Engjavegi 67, var
Siggi auðvitað meistarinn að því
verki og engin vandamál til sem
ekki var auðvelt að leysa. Nú á
þessum tímamótum vil ég sér-
staklega þakka þeim, og þeirra
börnum, nærgætni og góðvild
við föður minn, sem átti á þeim
árum oft erfiða daga. Þangað gat
hann alltaf leitað í öruggt skjól
og kom jafnan af þeirra fundi
mettur og bjartsýnni á tilveruna.
Þegar ég lít yfir leiksvið okkar
sem öll vorum ung á þessum ár-
um, en eru nú eitt af öðru að
kveðja hópinn, finn ég, að ég var
ríkur að eiga þetta fólk að vin-
um. Til þeirra var líka oft leitað
og oftar en einu sinni kom Sig-
urður til mín og bauð sína að-
stoð, vissi hann mig í vanda
staddan. Slíkt geymir maður í
hjarta sínu til hinstu stundar. Og
þó aðrir góðir samferðamenn
komi inn á sviðið, gleymast ekki
þau góðu kynni og þau traustu
vinabönd sem þá voru hnýtt.
Mér er það nú til huggunar og
gleði, þegar þú svo snögglega
hverfur sjónum, að við áttum
fyrir stuttu einkar rólega og
skemmtilega og þó nokkuð langa
stund saman, þar sem við rædd-
um undur lífsins og tilgang.
Margs er að minnast og
margt ber að þakka, sem ekki
vannst tími til. En nú er kveðju-
stundin runnin upp og farar-
skjóti þinn ferðbúinn. Far þú í
friði góði vinur, hjartans þökk
fyrir vináttu þína. Megi hinn
mikli andi sem yfir okkur vakir
hugga og styrkja ykkur góðu
börn, fjölskyldur ykkar og vini á
þessari skilnaðarstund. Minning-
in um þau vakir og lifir í hugum
okkar allra.
Árni Valdimarsson og
fjölskylda.
Dyggur félagi okkar er látinn,
Sigurður Guðmundsson. Hann
var einn af stofnendum Lions-
klúbbs Selfoss, fyrir 47 árum, í
vor.
Hann starfaði með okkur
lengst af og gerði hlé í u. þ. b. 10
ár, en kom svo aftur til starfa
fyrir 10-12 árum síðan og var
alla tíð mjög virkur félagi öll ár-
in. Hann hefði orðið 82 ára í vor
nk. og það var ánægjulegt að
fylgjast með því, hvað hann var
virkur félagi, þrátt fyrir háan
aldur. Hann sat tvisvar í stjórn
klúbbsins, fyrst sem ritari og
einnig sem gjaldkeri. Einnig
starfaði hann í hinum ýmsu
nefndum og oftast í ferða- og
skemmtinefnd klúbbsins, sem
lýsir honum nokkuð, vegna þess
að hvert sem hann fór og hvar
sem hann var, fylgdi Sigurði ein-
stök glaðværð og ferskleiki.
Vegna þessa léttleika var nær-
vera hans hverjum manni
ánægjuleg og það má segja að
það hafi ekki komið á óvart að
hans skapadægur hafi komið í
skemmtiferð. Hugsun hans var
ætíð jákvæð og hann bar ríkan
sáttahug, allt sitt líf.
Árið 2006 var Sigurður gerður
að Melvin Jones félaga, sem er
mikill heiður fyrir hvern þann
sem fær þá nafnbót, en Melvin
Jones var stofnandi Lions, fædd-
ur 1879, og var Sigurður vel að
því kominn.
Við félagarnir í Lionsklúbbi
Selfoss, söknum félagsskapar
Sigurðar, en vitum að það er
heilbrigt að deyja og ósk hvers
fullorðins manns að fá að gera
það í fullu fjöri.
Ég fyrir hönd Lionsklúbbs
Selfoss óska aðstandendum,
mína dýpstu samúð.
Gylfi Guðmundsson,
formaður Lionsklúbbs
Selfoss.
Í dag kveðjum við Þórð eða
Tóta eins og hann var kallaður,
langt um aldur fram eftir stutt
en erfið veikindi. Ég mun alltaf
varðveita minningarnar um
ferðalögin til Ólafsvíkur, Siglu-
fjarðar og allar sumarbústaða-
ferðirnar, sem ég var svo heppin
að fara í með Tóta, Láru og Silju.
Það skemmtilega er að uppúr
stendur ferðalagið sjálft á þessa
staði, þar sem Tóti þekkti hverja
þúfu á leiðinni og sagði okkur
sögur af hverjum stað. Hann
gafst ekki upp á að reyna að
kenna okkur Silju örnefnin og
sögurnar þó að við höfum verið
mis-móttækilegar fyrir þeim á
þessum tíma. Þrátt fyrir það
hafa sögurnar greinilega síast
inn því þær rifjast alltaf upp
þegar ég keyri framhjá þessum
stöðum. Það eru ekki margir
dagar síðan ég heyrði mömmu
og Tóta rifja upp Siglufjarðar-
ferðina góðu. Það var gert þegar
við mæðgurnar hittum Tóta í síð-
asta sinn þar sem hann, mamma
og Lára brostu sínu breiðasta á
meðan ferðalagið var rifjað upp.
Mér eru einnig ógleymanlegar
heimsóknirnar til þeirra hjóna til
Washington og Barbados og er
ég ævinlega þakklát fyrir þær
stundir. Tóti var einn þolinmó-
ðasti maður sem ég hef kynnst.
Það er ekki mörgum mönnum
gefið að geta gengið á eftir kon-
um í búðarápi í heilan dag án
þess að kvarta en það gerði Tóti
þegar við Silja fórum með þeim
hjónum til New York fyrir
nokkrum árum. Betri fjölskyldu-
Þórður Ólafsson
✝ Þórður Ólafs-son fæddist á
Núpi í Dýrafirði 26.
júlí 1948. Hann lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi að kvöldi
þriðjudagsins 21.
febrúar.
Útför Þórðar fór
fram frá Víðistaða-
kirkju í Hafnarfirði
2. mars 2012.
mann en Tóta er
erfitt að finna. Þau
hjónin tóku syni
mínum eins og
þeirra eigin afa- og
ömmubarni og þyk-
ir mér einstaklega
vænt um það. Hann
verður reglulega
minntur á það hver
gaf honum uppá-
halds Bósa ljósár-
búninginn, sem þau
færðu honum frá Washington.
Tóti var yndislegur maður
sem ég leit alltaf mikið upp til og
það voru forréttindi fyrir mig og
fjölskyldu mína að fá að kynnast
manni eins og honum.
Elsku Silja mín, Lára, Orri,
Gígja og fjölskyldur, við mæðgur
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Við erum svo
þakklátar fyrir að eiga margar
góðar minningar um Tóta ykkar.
Hlín.
Eitt af því dýrmætasta sem
við íÍlendingar eigum, er okkar
litla, en fallega samfélag. Við
sem höfum dvalið erlendis,
vegna vinnu eða bara hist á sól-
arströnd, finnum oftast hvert
annað og eigum svo margt sam-
eiginlegt. Eigum sameiginlega
vini og jafnvel frændfólk og finn-
um fyrir því þá, hversu dýrmætt
og gott það er að vera Íslend-
ingur.
Við kynntumst Þórði og Láru
í Washington og með okkur
tókst afar góð vinátta sem var og
er okkur mikils virði. Þórður var
heilsteyptur, vinnusamur og
traustur maður sem af alúð,
sinnti erfiðum strörfum hjá Al-
þjóðagjaldeyrissjóðnum. Ferðað-
ist víða um lönd sem áttu erfitt
fyrir og naut þess að veita þeim
aðstoð og deila með þeim af sín-
um viskubrunni af heilindum.
Við áttum margar góðar
stundir saman sem aldrei verður
gleymt. Þórður var traustur og
ráðagóður og við urðum trúnað-
arvinir. Áttum það líka sameig-
inlegt með þeim hjónum að njóta
samvista við annað gott fólk í
hinu litla en góða Íslendinga-
samfélagi í þeirri fallegu, en
kröfuhörðu borg sem Wash-
ington er.
Við nutum þeirra stunda á
golfvellinum þar sem manngæð-
in og heiðarleikinn voru í fyr-
irrúmi, nutum þess að borða
saman á framandi veitingahús-
um og ekki síst þegar líða fór á
kvöldin þegar við sungum saman
en þar naut Þórður sín fullkom-
lega. Hann elskaði þjóð sína og
naut hennar og aldrei hallmælti
hann nokkrum manni. Þórðar
viljum við minnast í fjarlægð,
með síðasta laginu sem við sung-
um saman og birtist textinn hér
á eftir.
Elsku Lára og fjölskylda,
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur og munum að
minning um góðan dreng mun
lifa um aldur og ævi.
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við
dvelur,
og fagrar vonir tengir líf mitt við.
Minn hugur þráir, hjartað ákaft saknar,
er horfnum stundum, ljúfum, dvel ég
hjá.
Heyrirðu ei, þig hjartað kallar á?
Heyrirðu ei storm, er kveðju mína
ber?
Þú fagra minning eftir skildir eina,
sem aldrei gleymist, meðan lífs ég er.
(Valdimar Hólm Hallstað.)
Baldvin og Margrét.
Kær vinur er fallinn frá, fyr-
irvaralítið á besta aldri.
Minningar vakna. Á hugann
leita myndir liðinna daga, Þórð-
ur á unglingsaldri, næstyngstur
fjögurra bræðra. Það var gef-
andi að koma inn í hópinn og
fannst mér ég strax ríkari af
þeim kynnum. Þórður var þrosk-
aður unglingur, bjartur yfirlit-
um, geislandi af æskufjöri og
lífskrafti og glettnin sjaldnast
langt undan. Það var alltaf líf í
kringum hann, kappsfullur og
ekki gaf hann eldri bræðrum
neitt eftir í atgervi þrátt fyrir
aldursmun.
Árin liðu, við tók alvara lífsins.
Fjölskyldur urðu til, lítil börn
uxu úr grasi, studd og hvött til
dáða. Við deildum sorgum og
gleði og ótal tækifæri gáfust til
samveru, sem treysti vináttu- og
fjölskyldubönd.
Minningabrot hrannast upp
um góða samveru heima og
heiman, minningar um daglegt
líf, sorgir og sigra, hátíðir, af-
mæli, ferðalög, útilegur, göngu-
ferðir, kappleiki. Alltaf var gam-
an, líf og fjör og þar átti Þórður
sinn hlut. Hann var hressi og
skemmtilegi frændinn, sem
hvatti á hliðarlínunni og gott var
að eiga athvarf hjá þegar for-
eldrar brugðu sér af bæ. Þórður,
Lára og börnin þrjú eiga stóran
sess í mínu lífi, fyrir það er ég
þakklát.
Þórður var hlýr, tilfinninga-
ríkur „töffari“ sem hreifst auð-
veldlega og kunni að slá á létta
strengi. Hann var traustur og
áræðinn, mikill baráttumaður og
fannst alla jafna engar hindranir
óyfirstíganlegar. Hann hefur nú
lotið í lægra haldi, það er sárt.
Allir þessir dagar sem komu
og fóru, ekki vissi ég að þeir
væru lífið. Sorgin er þung, sökn-
uðurinn sár.
Elsku Lára og fjölskylda,
megið þið finna styrk og skjól á
komandi tímum.
Minning um góðan dreng lifir.
Bryndís Guðmundsdóttir.
Ég kynntist Þórði Ólafssyni
árið 1986 er hann réð mig til
starfa í bankaeftirliti Seðlabanka
Íslands. Starfaði ég undir hans
stjórn í þrettán ár og féll aldrei
skuggi á samstarf okkar þann
tíma. Þórður var heiðarlegur,
fylginn sér og fastur fyrir þegar
á þurfti að halda.
Það væri hægur vandi að
skrifa langan texta um hæfileika
og störf Þórðar Ólafssonar. Ég
tel þó meira um vert að minnast
hans sem trausts og góðs vinar í
áratugi. Slíkar minningar gleym-
ast aldrei.
Ég sendi Láru og fjölskyld-
unni allri hugheilar samúðar-
kveðjur.
Far í friði, kæri vinur.
Jóhann H. Albertsson.