Morgunblaðið - 05.03.2012, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. MARS 2012
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
INGÓLFUR ÓLAFSSON
vélstjóri,
frá Grænumýri,
Seltjarnarnesi,
verður jarðsunginn frá Neskirkju
miðvikudaginn
7. mars kl. 15.00.
Árný Valgerður Ingólfsdóttir, Kolbeinn Guðmundsson,
Sigríður Ingólfsdóttir,
Ólafía Ingibjörg Ingólfsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ HrafnhildurHöskuldsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 29. júlí 1942.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi
20. febrúar síðast-
liðinn.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Höskuldur Bald-
vinsson rafmagns-
verkfræðingur, f. 1. júní 1895,
d. 26. maí 1982 og Þórdís Ragn-
hildur Björnsdóttir húsmóðir,
f. 5. september 1906, d. 16.
mars 1971. Systkini Hrafnhild-
ar eru Gunnar, f. 1929, d. 1972,
Björn, f. 1933, d. 2011, Val-
gerður, f. 1935, Bjarni, f. 1940,
1992 og Ástu, f. 1998 2) Auður,
f. 16. des. 1970, gift David
Tomis. Þau eiga tvö börn,
Emmu, f. 2005 og Tómas, f.
2006. Hrafnhildur var fædd og
uppalin á Bergstaðastræti 72.
Eftir landspróf fór hún m.a. í
nám til Englands og síðar í öld-
ungadeild Menntaskólans við
Hamrahlíð. Hrafnhildur og
Loftur héldu til Svíþjóðar 1966
þar sem Loftur lauk námi í
tannlækningum en Hrafnhildur
vann þar ýmis störf og eignast
þar börnin tvö. Eftir nám í Sví-
þjóð fluttu Loftur og Hrafn-
hildur á æskuheimili hennar að
Bergstaðastræti í Reykjavík og
bjuggu þar alla tíð. Hrafnhild-
ur starfaði lengstum á tann-
læknastofu þeirra hjóna, síðast
í Garðastræti 13a.
Hrafnhildur var við góða
heilsu þar til fyrir tæpum
tveimur árum er hún greindist
með krabbamein.
Útför Hrafnhildar fór fram í
kyrrþey að ósk hinnar látnu.
d. 1941 og tvíbura-
bróðir Hrafnhildar
Örn, f. 1942.
Hrafnhildur giftist
12. september
1964 Lofti Ólafs-
syni tannlækni, f.
24. febrúar 1942,
d. 17. nóvember
2005. Foreldrar
hans voru Ólafur
Magnússon skrif-
stofumaður, f. 5.
jan. 1907, d. 31. okt. 1982 og
Sigríður Bjarnadóttir hús-
freyja, f. 25. mars 1905, d. 24.
júlí 1957. Börn Hrafnhildar og
Lofts eru: 1) Ólafur, f. 29. sept.
1966, kvæntur Dagnýju Her-
mannsdóttur. Þau eiga þrjú
börn, Birtu, f. 1989, Grím, f.
Ég kynntist Höddu fyrst á
námsárunum í Stokkhólmi þar
sem við bjuggum á sama stúd-
entagarði, hún og maður hennar
Loftur. Loftur var í framhalds-
námi í tannlækningum og þau
áttu nýfæddan son þegar þau
fluttu inn á garðinn og lífið lék
við þau í sænsku velferðinni. Ég
passaði stundum Óla litla þegar
þau hjón langaði í bíó eða eitt-
hvað út á lífið, við hittumst allt
að því daglega og á þessum ár-
um var lagður grunnur að vin-
áttu sem entist alla þeirra ævi.
Nokkur okkar sem vorum sam-
tíma í Stokkhólmi þessi ár í lok
sjöunda áratugarins hafa haldið
hópinn og hist árlega í bráðum
fjörtíu ár heima hjá þeim mekt-
arhjónum Höddu og Lofti í des-
ember ár hvert og haldið upp á
Lúsíu. Lúsíuhópurinn hefur á
síðari árum einnig farið saman í
árlegar fjallgöngur og framan af
var Hadda með í þeim ferðum
þar til þrekið þraut nú síðustu
misseri.
Það er erfitt að minnast
Höddu án þess að rætt sé um
þau Loft bæði, því svo einstak-
lega samrýmd og samhent voru
þau. Eftir námslok Lofts í
Stokkhólmi fluttust þau hjón
norður til bæjarins Vilhelminu
nyrst í Svíþjóð, þar sem Loftur
hafði fengið tannlæknastöðu.
Eftir heimkomu til Íslands flutti
Hadda á bernskuheimili sitt að
Bergstaðastræti 72, þar sem
þau bjuggu alla tíð síðan. Og
þangað var svo sannarlega gott
að koma. Hadda var frábær
gestgjafi og hélt myndarlegt
heimili, þótt Loftur léti rækilega
til sín taka þegar mikið lá við,
eins og í Lúsíuveislunum góðu.
Hún barst aldrei mikið á en bjó
yfir miklum mannkostum. Hún
hafði skemmtilega hógværa og
hlýja nærveru og tók öllum
gestum opnum örmum. Enda
lögðu listmenn hinna ýmsu list-
greina leið sína þangað, því að
þau hjón voru vinamörg og vin-
sæl. Einkum voru það mynda-
listarmenn og kollegar Tryggva
mágs hennar sem maður gjarn-
an hitti þar og þá var oft glatt á
hjalla.
Eftir að börn þeirra, Auður
og Ólafur, voru orðin fullorðin
og flutt að heiman, starfaði
Hadda sem klínikdama hjá
manni sínum allt þar til hann
lést fyrir örfáum árum. Hún var
mesti dugnaðarforkur, og fór
allt vel úr hendi sem hún fékkst
við. Eftir lát Lofts lét Hadda
ekki deigan síga, hún sinnti
barnabörnum, las ósköpin öll,
fór gangandi allra sinna ferða,
synti mikið og lagðist í ferðalög
til fjarlægra landa. Hún hafði
skemmtilegt skopskyn og gat
verið ágætlega orðheppin í at-
hugasemdum. Tók veikindum
sínum af æðruleysi og jafnvel
húmor. Í síðustu heimsókn okk-
ar hjóna til hennar á líknar-
deildina fyrir skömmu var hún
hin brattasta, á kafi í lestri jóla-
bókanna og aðspurð hvort henni
fyndist ekki ami af of miklum
heimsóknum, svaraði hún bros-
andi: Nei, ég er alltaf í stuði!
Það er eftirsjá að Höddu úr
Lúsíuhópnum og lífinu. Við
hjónin sendum Auði og Óla og
fjölskyldum þeirra okkar ein-
lægustu samúðarkveðjur. Von-
andi hittast þau nú „hinum meg-
in“ þessi einstöku
öndvegishjón,sem ekkert fékk
aðskilið meðan þau dvöldu með-
al okkar, glöð og gjafmild.
Stefán Baldursson.
Hinn 1. desember 1966 hafði
sendiráð Íslands í Stokkhólmi
kokkteilboð fyrir Íslendinga í
borginni. Ég var tæplega 18 ára,
nýlega komin til Stokkhólms og
ósköp feimin í svona fínum
húsakynnum. Fljótlega kom ég
auga á fallega ljóshærða stúlku
sem sat í hægindastól umkringd
piltum. Fljótlega fórum við að
tala saman. Stúlkan hét Hrafn-
hildur, kölluð Hadda. Hún og
Loftur, eiginmaður hennar, voru
nýkomin til Stokkhólms rétt
eins og ég þar sem Loftur var
að ljúka tannlæknanámi. Frá
þessum degi voru Hadda og
Loftur mikilvægar persónur í
lífi mínu. Ég varð fljótlega tíður
gestur í litlu stúdentaíbúðinni
þeirra. Þau voru aðeins 24 ára
en áttu tveggja mánaða son,
Ólaf, sem ég stundum fékk að
passa mér til mikillar ánægju.
Alltaf tóku þau jafn vel á móti
mér og létu mig aldrei finna að
þeim fyndist ég krakkaleg og
óreynd. Þegar Óli var sex mán-
aða fór hann á vöggustofu og
Hadda byrjaði að vinna til að sjá
fyrir fjölskyldunni. Þegar Loft-
ur var að lesa undir próf um
helgar kom Hadda til mín í
leiguherbergið mitt á Nybro-
götu. Þar klifraði Óli um sófa og
borð eða dundaði sér á gólfinu
meðan við drukkum Neskaffi og
spjölluðum. Oft fórum við í lang-
ar gönguferðir um borgina.
Einu sinni spurði ég hana hvort
henni þætti ekki erfitt að kom-
ast leiðar sinnar með barnavagn
í öllum fólksfjöldanum í mið-
borginni. „Ég keyri nú bara á
fólk ef það færir sig ekki,“ sagði
Hadda ákveðin. Þetta tilsvar er
dæmigert fyrir hana, hún keyrði
kurteislega en ákveðið á þá sem
að ástæðulausu voru að flækjast
fyrir henni bókstaflega eða til-
finningalega.
Loftur lauk tannlæknanáminu
haustið 1968. Vorið eftir fluttu
þau til Vilhelmína í Norður-Sví-
þjóð þar sem Loftur fékk stöðu
sem tannlæknir. Þá varð líf mitt
í Stokkhólmi daprara og ein-
manalegra.
Eftir nokkur ár í Vilhelmína,
þar sem Auður dóttir þeirra
fæddist, fluttu þau heim til
Reykjavíkur og áttu síðan heim-
ili á Bergstaðastræti 72. Þangað
kom ég í nánast hvert skipti
sem ég kom til Íslands. Hjá
þeim fékk ég alltaf innilegar
móttökur. Með hugulsemi og
hlýju fyldgust þau með mér.
Mér fannst að ég væri enn undir
þeirra verndarvæng rétt eins og
þegar ég var einmana unglingur
í Stokkhólmi. Það var mikið
áfall fyrir okkur öll, sem þótti
vænna um Loft en flesta aðra
menn, þegar hann veiktist af
krabbameini sem dró hann til
dauða á örfáum mánuðum. Ég
mun aldrei fyrirgefa forsjóninni
þær kvalir sem hann þurfti að
líða áður en yfir lauk. Hadda
bar sig vel. Hún ferðaðist mikið,
fór til Tíbets og Egyptalands og
hafði frá mörgu skemmtilegu að
segja frá ferðum sínum. Þó
hafði ég á tilfinningunni að hún
væri að flýja hinn óbærilega
tómleika á Bergstaðastrætinu til
staða þar sem hún gat syrgt í
friði. Hún tókst á við sinn eigin
dauðadóm með sömu stillingu og
hún fylgdi Lofti til hinstu stund-
ar og kvartaði aldrei, enda þoldi
hún ekki vorkunnsemi af neinu
tagi.
Ég veit ekki hvort eitthvað
tekur við handan við gröf og
dauða, ef svo er þá er ég viss
um að Hadda og Loftur eru þar
saman, þau sem alltaf fylgdust
að í þessu lífi.
Þórgunnur Harpa Snædal.
Nú er hún Hadda okkar dáin,
eftir langa baráttu við sjúkdóm-
inn skæða, krabbameinið. Hún
fór í gegnum þá raun af sömu
þrautseigju og æðruleysi og
hennar var háttur í lífinu. Aldrei
mörg orð, aldrei kvartað, aldrei
reiði. Í mesta lagi undrun yfir
framgangi sjúkdómsins og vilji
til að láta hann aldrei stjórna
öðru en því sem var óumflýj-
anlegt. Sömu viðbrögð sýndi
hún við banalegu Lofts sem
hvarf frá okkur alltof fljótt fyrir
rúmum sex árum – þó að okkur
finnist það hafa gerst í gær.
Við áttum samfylgd í áratugi,
allt frá námsárunum í Svíþjóð.
Upp úr 1970 þegar heim var
komið tóku þau Loftur og
Hadda upp þann fallega sænska
sið að fagna Lúsíu um miðjan
desember. Fljótlega varð þetta
þéttur hópur gamalla Svíþjóð-
arstúdenta og maka sem naut
gestrisni hjá gestgjöfum sem
kunnu svo sannarlega allt sem
til þurfti. Þessi heita, rauða
samkoma, kertaljós og pipar-
kökurnar hennar Höddu var til-
hlökkunarefni allt árið. Þau hjón
voru með afbrigðum gestrisin,
enda bæði listakokkar og list-
unnendur sem bjuggu sér nota-
legt heimili. Margar góðar
minningar úr fallegu litlu stof-
unum á Bergstaðastrætinu
munu ekki gleymast: Heit
glöggin rýkur í sama gamla
sænska pottinum, sænsku jóla-
lögin í bakgrunni og ljúft skraf
á „góðra vina fundi“.
Að sitja í tannlæknastólnum á
haustmánuðum varð allt mun
auðveldara – bæði myrkrið og
borinn – þegar Loftur lét dæl-
una ganga, sagði fréttir og gam-
ansögur á sinn hátt og lét svo
hina langþráðu setningu læðast
fram í lokin: Jú, það yrði Lús-
íuhátíð á Bergstaðastrætinu í ár
– einsog venjulega. Og Hadda
brosti kankvís um leið og hún
rétti fram vatnsglasið og tók
undir með nokkrum mikilvæg-
um staðfestingarorðum um að
ýmislegt væri þegar „í prósess“,
essensinn, innlögð síldin, sér-
unnið kjöt, ostar frá Köben!
Þannig varð Lúsíuhátíðin og
vinarþelið eins og lýsandi gim-
steinn í myrkrinu og í straumi
tímans. Að missa bæði Loft og
nú Höddu úr okkar góða vina-
hópi hefur verið sárt fyrir okkur
jafnaldrana, þjappað okkur sam-
an og minnt okkur á hversu óút-
reiknanlegt lífið er – að við eig-
um bara daginn og stundina –
og skyndilega er allt búið. Við
ræktum áfram minningu þeirra
heiðurshjóna, höldum áfram
Lúsíu meðan stætt er og rækt-
um vináttuna í sumarferðum í
íslenskri náttúru.
Það hefur reynt á þau Óla og
Auði að sjá á eftir báðum for-
eldrum sínum, og börnin að
missa afa og ömmu, með of
skömmu millibili og svo allt of
fljótt. Við hjónin og synir okkar,
Orri og Viðar, sendum þeim og
fjölskyldunni allri innilegar sam-
úðarkveðjur. Góðar minningar
munu fylgja þeim á leiðinni
fram á veginn.
Sigrún og Þorsteinn.
Hrafnhildur
Höskuldsdóttir
Að skrifa minningagrein
Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum
dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til
birtingar á mánudag og þriðjudag.
Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins
hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt
sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000
tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum,
þar sem þær eru öllum opnar.
Elskuleg eiginkona, móðir, tengdamóðir og
amma,
REBEKKA ODDNÝ RAGNARSDÓTTIR
Burknavöllum 5, Hafnarfirði
lést á Landspítalanum miðvikudaginn 29.
febrúar. Útför hennar fer fram frá Fríkirkjunni
í Hafnarfirði föstudaginn 9. mars kl. 13:00.
Blóm og kransar afþakkaðir en við bendum
á Ljósið.
Ævar Þór Þórhallsson,
Gunnar Skúlason, Sigríður K. Jónsdóttir,
Ragnar Skúlason,
Unnur Skúladóttir, Ólafur Leósson,
Hanna Jóna Skúladóttir, Ásgeir Elvarsson,s
stjúpsynir tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
MARGRÉT FINNBOGADÓTTIR,
andaðist laugardaginn 3. mars á
Droplaugarstöðum.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Valgerður Jóhannesdóttir, Sig. Sverrir Guðmundsson,
Rafnhildur Jóhannesdóttir, Agnar Olsen,
og fjölskyldur.
Móðir okkar, tengdamóðir,amma og langamma,
ELÍSABET VIGFÚSDÓTTIR
frá Valdarási,
lést á sjúkrahúsinu á Hvammstanga mánudaginn
13. febrúar. Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Börn, tengdabörn, barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær systir okkar, mágkona og frænka,
KRISTÍN HELGADÓTTIR,
Brekkubæ 3,
Reykjavík,
sem lést 29. febrúar, verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju fimmtud. 8. mars kl. 15:00.
Þeim sem vildu minnast hennar er bent á
Styrktarfélag krabbameinssjúkra barna og
Umhyggju.
Logi Helgason,
O. Stefanía Helgadóttir, Bergþór Engilbertsson,
Bryndís Helgadóttir,
Jón Tryggvi Helgason, Hrönn Ísleifsdóttir,
Helgi Þór Helgason, Soffía Jónsdóttir,
og fjölskyldur.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og langamma
KATLA MARGRÉT ÓLAFSDÓTTIR,
Sjávargötu 13, Álftanesi,
hefur verið jarðsungin í kyrrþey að ósk
hinnar látnu. Þeim sem langar að minnast
Kötlu er bent á líknardeild LHS í Kópavogi.
Ástvaldur Eiríksson,
Ólafur Þ. Pálsson, Lára Björnsdóttir,
Lárus Rúnar Ástvaldsson, Kristín Stefánsdóttir,
S. Helga Ástvaldsdóttir, Ágúst Kárason,
Erla Lóa Ástvaldsdóttir.
Móðir okkar,
GUÐRÚN ÓLAFSDÓTTIR
frá Efra-Lóni, Skálagerði 7, Reykjavík,
lést á Landspítalanum 2.mars
Sigríður Sigurðardóttir,
Þóra G. Sigurðardóttir,
Jónína Stefanía Sigurðardóttir,
Ólöf Unnur Sigurðardóttir,
Anna Björk Sigurðardóttir.