Morgunblaðið - 12.04.2012, Qupperneq 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 2012
✝ Hjörtur Krist-inn Hjartarson
fæddist 17. desem-
ber 1921 í Vest-
mannaeyjum. Hann
lést í Sunnuhlíð,
hjúkrunarheimili
aldraðra í Kópa-
vogi, 3. apríl 2012.
Foreldrar hans
voru Hjörtur
Magnús Hjartarson
frá Miðey í Land-
eyjum, f. 7.8. 1893, d. 8.10. 1978
og Sólveig Kristjana Hróbjarts-
dóttir, f. á Stokkseyri 28.10.
1902, d. 15.10. 1993. Systkini
Hjartar voru þau Klara Hjart-
ardóttir, f. 1924, Marta Hjart-
ardóttir, f. 1926, Óskar Hjart-
arson, f. 1927, María
Hjartardóttir, f. 1928, d. 1951,
Aðalheiður Hjartardóttir, f.
1930, d. 2012 og Hafsteinn
Hjartarson f. 1932.
Eftirlifandi eiginkona er Jó-
hanna Arnórsdóttir, f. 24.7.
1925. Foreldrar hennar voru
andes, þau eiga tvö börn og
fimm barnabörn en fyrir átti
Arndís dóttur með Guðmundi
Guðmundssyni, Eydís Ósk
Hjartardóttir, f. 1953, maki
Viggó Jóhannsson, þau eiga tvö
börn og sex barnabörn, Kristín
Hjartardóttir, f. 1958, maki
Ingvar Ásgeirsson, saman eign-
uðust þau fjögur börn, þar af
eitt andvana stúlkubarn 1980,
þau slitu samvistir. Seinni sam-
býlismaður er Kjartan Pálm-
arsson, saman eiga þau eitt
barn, þau slitu samvistum.
Hjörtur Kristinn helgaði fyrri
hluta starfsævi sinnar sjó-
mennsku og var lengst af vél-
stjóri. Síðar hóf hann störf í
áhaldahúsi Vestmannaeyja-
bæjar, rak smurstöð og bensín-
afgreiðslu til margra ára og
stundaði ökukennslu svo nokk-
uð sé nefnt. Eftir að þau hjónin
fluttust til Kópavogs nam Hjört-
ur Kristinn símsmíði og vann í
mörg ár við að setja upp sjálf-
virkar símstöðvar fyrir Póst og
síma víða um land. Hjörtur
Kristinn og þau hjónin voru virk
í félagastarfi til margra ára.
Útför Hjartar Kristins
Hjartarsonar fór fram frá Að-
ventkirkjunni í Reykjavík 11.
apríl 2012.
Arnór Magnússon,
f. 17.10. 1897, d.
12.2. 1986 og Krist-
jana Gísladóttir, f.
4.7. 1900, d. 13.10.
1970. Þau Jóhanna
bjuggu fyrst í
Hellisholti hjá for-
eldrum Hjartar
Kristins en byggðu
sér síðan húsið
Lyngholt og svo
Hátún í Vest-
mannaeyjum. Þau hjónin fluttu
frá Eyjum 1966 og bjuggu á
ýmsum stöðum í Kópavogi.
Seinustu árin bjuggu þau í Gull-
smára 11.
Börn Hjartar og Jóhönnu eru
Hjörtur Viðar Hjartarson, f.
1944, d. 1989, maki Hrefna Víg-
lundsdóttir, þau eignuðust þrjú
börn og sjö barnabörn, María
Sólveig Hjartardóttir, f. 1946,
maki Jón Marteinsson, þau eiga
þrjú börn og fimm barnabörn,
Arndís Kristjana Hjartardóttir,
f. 1949, maki Francisco Fern-
Hann afi minn er dáinn og
einhvern veginn finnst mér það
ekki passa. Jú, hann var orðinn
fullorðinn og veikur undir það
síðasta en í mínum huga var afi
stór og sterkur og alltaf eins.
Frá því ég var lítil vildi ég allt-
af vera þar sem afi var. Ég var
svo heppin að njóta þeirra for-
réttinda að fá að ferðast með
ömmu og afa út um allt land og
var afi óþreytandi að segja mér
hvað fjöllin, árnar og dalirnir
hétu sem við keyrðum um.
Hvort sem við sváfum aftur í í
græna Volvo station-bílnum, í
hústjaldinu eða vorum í sum-
arbústað í Svignaskarði, þá var
alltaf gaman og fróðlegt að
ferðast með afa og ömmu.
Afi hafði unun af að veiða og
voru þær ófáar veiðiferðirnar
sem ég fór með ömmu og afa,
en einnig er mér minnisstætt
eitt skipti þegar ég var um 8
ára og afi var að fara í veiðiferð
upp í Veiðivötn með vinnufélög-
unum hjá Símanum og ég var
hundfúl yfir að fá ekki að fara
með. Stundum voru farnar
stórfjölskylduferðir að Þing-
vallavatni til að veiða og voru
það mjög skemmtilegar ferðir.
Ég man að afi kenndi mér að
þræða maðk upp á öngul, hnýta
rétta hnútinn og svo réttu tökin
við veiðarnar.
Afi og amma voru dugleg að
ferðast til útlanda og tvisvar
var ég með þeim á Spáni; einu
sinni á Mallorca hjá mömmu og
Francisco og einu sinni á Kan-
aríeyjum og þá voru Þórir og
Arndís Þóra með. Það var alveg
merkilegt að fylgjast með afa,
því þó hann talaði bara íslensku
var hann ekkert að láta það
stoppa sig í að hafa samskipti
við heimamenn og alltaf náði
hann að gera sig skiljanlegan.
Elsku afi. Það eru engin orð
sem ná yfir það þakklæti og þá
elsku sem ég ber í brjósti til
þín fyrir það sem þú hefur ver-
ið mér alla mína tíð. Hvíldu í
friði.
Jóhanna Kristín.
Það er svo ótrúlegt eitthvað
og erfitt að átta sig á því að afi
sé dáinn, hann var til þegar ég
fæddist, þegar ég var skírð,
þegar ég fermdist, þegar ég
gifti mig og þegar börnin mín
voru skírð. Afi hefur alltaf ver-
ið til. Mikið er skrítið að hugsa
til þess að geta ekki tekið um
hálsinn á honum og knúsað
hann aftur, fundið faðmlagið
hans og heyrt hann segja að ég
sé alltaf svo góð stelpa. Ég veit
það að hann afi er á góðum
stað, afi er kominn til Guðs,
umkringdur englum og hefur
örugglega hitt allt góða fólkið
sem fór á undan honum.
Elsku afi.
Ég man að ég sagði við þig á
90 ára afmælisdaginn þinn að
þú ættir nú mörg ár eftir ólif-
uð. Síðast þegar ég heimsótti
ykkur í Sunnuhlíð gerði ég mér
samt grein fyrir því að hugs-
anlega væru þetta nú kannski
færri en fleiri ár en aldrei datt
mér í hug að svona stuttu
seinna kæmi ég á Sunnuhlíð til
að kveðja þig.
Það var alveg sama hvenær
maður kom, þú brostir alltaf
þegar þú sást okkur og það var
alveg sama hvað var langt eða
stutt síðan við heimsóttum ykk-
ur, þú varst alltaf bara glaður
að sjá okkur. Ég á eftir að
sakna þess að heyra „neiiii,
hver er kominn“ þegar við
komum inn til ykkar.
Ég man svo vel eftir því þeg-
ar ég var nýorðin ólétt, enginn
vissi það, en þú spurðir mig
hvort ég ætlaði ekki að fara að
eignast börn, ég væri nú komin
með góðan mann og gæti nú
ekki beðið endalaust með þetta.
Mikið langaði mig að segja þér
litla leyndarmálið okkar Ró-
berts, en ég brosti bara, ætli þú
hafir nú ekki séð það á mér og
vitað þetta. Þú varst svo
ánægður með Róbert minn og
það er skemmtileg tilviljun að
þið eigið sama afmælisdag.
Ég man líka í kirkjunni þeg-
ar við giftum okkur, þá horfðir
þú allan tímann á mig svo skæl-
brosandi að þú geislaðir eins og
sólin. Það var alveg sama hvert
ég leit eða hvað ég hugsaði um,
allan tímann fann ég að þú
horfðir brosandi til mín og ég
varð að kíkja aftur og aftur –
stundum átti ég erfitt með að
springa ekki bara úr hlátri.
Stundum hugsa ég með mér að
það hefði verið gaman að taka
mynd af þér þarna í kirkjunni
og eiga en þess þurfti ekki því
þessi mynd af þér skælbrosandi
í kirkjunni er alveg föst í minn-
ingunni og ég geymi hana þar.
María Elísabet og Rúnar
Ingi eru búin að spyrja mikið
af hverju þú hafir dáið, þau
hafa líklega verið á sömu skoð-
un og ég, að afi í Kópavogi
mundi lifa endalaust. Við sökn-
um þín öll og við vildum að við
hefðum fengið ennþá lengri
tíma með þér.
Okkur langaði að skrifa fal-
legt ljóð til þín en það er ekk-
ert ljóð nógu fallegt til að lýsa
því hvað þú skiptir okkur miklu
máli, elsku afi. Ég vona inni-
lega að þú hafir vitað hvað okk-
ur þótti nú mikið vænt um þig.
Elsku afi, hvíl í friði og megi
Guð og englarnir vaka yfir þér.
Sólveig Kristjana, Róbert,
Rúnar Ingi Freyr og María
Elísabet Kristín.
Elsku afi og langafi.
Mikið er erfitt að horfa á eft-
ir þér og því fylgir mikill tóm-
leiki. En eftir lifa minningar
svo margar góðar, en eitt er ég
þakklát fyrir, að hafa náð að
kveðja þig og vera hjá þér.
Þú elskaðir okkur öll mjög
mikið og maður fann það og
alltaf fékk maður stórt knús og
koss á kinn frá þér. Svo sagðir
þú: Þú ert alltaf svo góð við
hann afa þinn. Mér þótti alltaf
svo vænt um að heyra það og
það sama með börnin mín.
Aldrei skorti kræsingarnar
hjá ykkur ömmu og því meira
sem maður borðaði því glaðari
varstu. Við munum sakna þín,
elsku afi.
Góða nótt og Guð geymi þig,
elsku afi og langafi.
Ásdís Ósk, Gabríel
Heiðberg, Eydís Ósk
og Kristín Líf.
Hjörtur Kristinn
Hjartarson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi, hvíldu í friði.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Blessuð sé minning þín.
Elsku amma, guð gefi
þér styrk á erfiðum tímum.
Hjörtur, Svava, Jóhanna
og fjölskyldur.
„Komdu nú sæl og blessuð!“
Svona heilsaði hún amma í
sveitinni alltaf í símann þegar
hún hringdi.
Hún fylgdist vel með öllu og
hringdi oft til að heyra í okkur
og spyrja frétta. Þegar við
hugsum til hennar vakna
margar góðar minningar; ný-
bakaðar kleinur, matargerð,
fjöruferðir, berjamór, prjóna-
skapur, kakósúpa og svo mætti
lengi telja.
Hún kunni að kalla á selina
sem komu upp í fjöruna á
Kambsnesi hjá Hrútsstöðum,
þetta fannst okkur mjög
merkilegt og gaman að fylgjast
með. Amma var alltaf létt í
lundu, hló hátt og það var
skemmtilegt að vera í sveitinni.
Það var alltaf tilhlökkun að
fara í heimsókn til ömmu, við
fengum að hjálpa til bæði
heima á bænum og í fjárhús-
unum. Hún sá um að gefa
heimalningunum og það var
mikið sport að fara með og
gefa lömbunum pela.
Einu sinni sem oftar þegar
við vorum í sveitinni að vetri til
Elín Júlíana
Guðlaugsdóttir
✝ Elín JúlíanaGuðlaugsdóttir
fæddist á Borðeyri
við Hrútafjörð 14.
september 1927.
Hún lést á Heil-
brigðisstofnun
Vesturlands, Akra-
nesi, 21. mars 2012.
Útför Elínar Júl-
íönu fór fram frá
Hjarðarholtskirkju
í Dölum 31. mars
2012.
höfðu myndast
stórir skaflar við
bæinn. Við systur
báðum um svarta
ruslapoka til að
renna okkur niður
skaflana. Þetta var
mikið fjör en svo
datt okkur í hug að
bjóða ömmu að
renna sér líka.
Henni leist nú ekki
vel á það en auðvit-
að gerði amma allt fyrir okkur.
Þarna renndi amma sér á sjö-
tugsaldri niður skaflana á
svörtum ruslapoka skellihlæj-
andi og við hlógum að þessu
lengi. Á kvöldin las amma oft
fyrir okkur sögur og ævintýri
meðal annars Litlu stúlkuna
með eldspýturnar og Sitji guðs
englar.
Amma var mikil saumakona.
Við báðum hana að sauma
bleika satínkjóla fyrir ein jólin,
prinsessukjóla með púffermum
og pífum. Þetta var mikil vinna
og hún gerði þetta mjög vel.
Við vorum himinlifandi þessi
jól.
Amma mundi alltaf hvað
hver vildi, mundi hvaða matur
okkur fannst góður og hvernig
hnífapör Böddi frændi vildi
nota og svo framvegis. Hún
gerði sitt besta svo öllum liði
vel. Sælla er að gefa en þiggja
– þannig var amma og erum við
henni mjög þakklátar fyrir allt
sem hún gerði fyrir okkur og
kenndi í gegnum árin.
Við munum alltaf minnast
ömmu með þakklæti og hlýju í
huga.
Dagný Ósk og Signý Björg.
Samstarfskona og kær vin-
kona til margra ára hefur kvatt
þetta líf allt of fljótt. Leiðir
okkar lágu saman fyrir tæpum
35 árum þegar við tengdumst
fjölskylduböndum, en makar
okkar eru náfrændur og miklir
mátar. Það var umtalsverður
samgangur á milli fjölskyldna
okkar um árabil. Egill minn
bar mikla hlýju og ómælda
virðingu fyrir Mummu alla tíð.
Hún var alltaf boðin og búin til
Guðmunda Siggeirs
Ingjaldsdóttir
✝ Guðmunda Sig-geirs Ingjalds-
dóttir fæddist í
Reykjavík 20. sept-
ember 1950. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 23. febr-
úar 2012.
Útför Guðmundu
fór fram frá Kópa-
vogskirkju 2. mars
2012.
þess að aðstoða
hann þegar hann
var einhleypur sjó-
maður, hvort sem
það var að sauma
gardínur eða ann-
ast fjármálin. Hjá
þeim hjónum átti
hann alltaf öruggt
skjól. Mumma er
ein af þessum kon-
um sem geta allt.
Saumar, smíðar,
flísalögn, skreytingar, veislu-
umsjón, næstum hvað sem er
lék í höndunum á henni. Ég leit
alltaf upp til Mummu og undr-
aðist kraftinn í henni, það var
engin lognmolla í kringum
hana. Stórt heimili, húsbygg-
ingar og endurbætur komu
ekki í veg fyrir að hún tæki að
sér hvers konar félagsstörf.
Mumma var glæsileg kona,
sem eftir var tekið og heimili
hennar á hverjum tíma báru
smekkvísi hennar fagurt vitni.
Fjölskyldan var henni mikilvæg
og börnin hennar, barnabörnin
og langömmubarnið voru henni
allt. Mumma var vinur vina
sinna og einstaklega dugleg að
rækta vinabönd. Hún var fatl-
aðri systur sinni, Gunnu, ein-
staklega góð og sýndi hún
henni mikla ræktarsemi alla
tíð.
Mumma hóf störf hjá Lands-
bankanum 1987, þar sem ég var
fyrir. Ég vissi sem var að
Mumma var harðdugleg og var
því ekki lengi að koma henni í
félagsmálin. Mumma starfaði í
þágu starfsmannafélagsins á
ýmsum vettvangi, bæði í
skemmtinefnd, orlofshúsanefnd
og í stjórn FSLÍ svo eitthvað
sé nefnt. Hún var ótrúlega hug-
myndarík og kröftug í störfum
í þágu starfsmanna og hafði
mikinn áhuga á félagsmálum. Í
bankanum starfaði hún fyrst í
útibúinu Austurstræti, þá í Ár-
bæjarútibúi, Sölu- og markaðs-
sviði og að lokum í Viðskipta-
banka.
Mumma greindist með
lungnakrabbamein síðla árs
2010 og á sama tíma greindist
elsta dóttir hennar með
brjóstakrabbamein. Þær
mæðgur háðu því baráttuna
saman. Umhyggja hennar fyrir
fjölskyldunni var henni mikil-
væg og hún hafði mun meiri
áhyggjur af dóttur sinni, en
sinni eigin baráttu. Páll, eig-
inmaður hennar, stóð eins og
klettur við hlið hennar í veik-
indunum. Mumma var lengi vel
bjartsýn og sannfærð um hún
myndi sigrast á veikindum sín-
um og verða allra kerlinga elst.
Henni var ætlað annað hlut-
verk og hún kvaddi þennan
heim 23. febrúar 2012 í faðmi
fjölskyldunnar á líknardeild.
Nú er hún umvafin englum.
Samstarfsmenn og vinnu-
félagar minnast Guðmundu
Ingjaldsdóttur með mikilli
hlýju og söknuði. Fyrir hönd
starfsmanna færi ég bestu
þakkir fyrir óeigingjarnt starf í
þágu starsfmannafélagsins. Við
Egill þökkum áratuga vináttu
sem engan skugga bar á.
Missir Páls og barnanna,
Gunnu og fjölskyldunnar allrar
er mikill og færum við Egill
þeim samúðarkveðjur. Góður
Guð geymi minningu Guð-
mundu Siggeirs Ingjaldsdóttur.
Helga Jónsdóttir,
formaður FSLÍ.
Kæra vinkona. Nú er þínu
lífshlaupi lokið eftir langt og
strangt veikindastríð. Aldrei
heyrði ég þig kvarta en tókst
þetta frekar sem verkefni, allt-
af bjartsýn og jákvæð og horfð-
ir fram á við.
Síðast hitti ég þig í lok febr-
úar og þá varstu orðin hölt og
komin með hækju og varst að
fara yfir gömul bréf allt frá
unga aldri, meðal annars þegar
þú varst í kvennaskólanum í
Lillehammer 16 ára.
Höfðum við mikið gaman af
og hlógum mikið að því sem við
vorum að pæla í þá og áttum
mjög góða stund. Endirinn á
bréfunum á þeim tíma var allt-
af „skrifaðu fljótt og hratt og
allar fréttir“.
Okkar kynni hófust í Mela-
skóla þegar þú komst inn í 12
ára bekk, eftir það fluttir þú í
Laugarnesið en ég var áfran í
Vesturbænum. Við héldum
samt alltaf góðu sambandi og
höfum gert alla tíð.
Ég vil minnast þess er við
fórum ásamt Heiðu á yngri ár-
um til Þingvalla í tjaldútilegu
og af öllum stöðum völdum við
að klöngrast yfir hamrabeltið
að Öxarárfossi og tjölduðum
þar.
Þú varst svo vel klædd eins
og þú værir að fara til Græn-
Edda Farestveit
✝ Edda Farest-veit fæddist á
Hvammstanga 31.
ágúst 1947. Hún
andaðist á krabba-
meinsdeild Land-
spítala - háskóla-
sjúkrahúss 22.
mars 2012.
Útför Eddu Fa-
restveit fór fram
frá Hjallakirkju
Kópavogi 4. apríl
2012.
lands og komst
varla ofan í svefn-
pokann.
Seinna fórum
við í þriggja vikna
ferð til Noregs
undir handleiðslu
föður þíns á þínar
ættarslóðir og
pabbi þinn lét okk-
ur sofa hvora í
sínu herberginu
fyrstu nóttina í
Osló.
Síðan fórum við í siglingu og
rútuferð, meðal annars til
Lillehammer þar sem þú varst
í kvennaskóla. Það var ekki svo
mikið sem farið á eitt ball því
þú varst nýbúin að kynnast
Gunnsteini þínum. Það var
mikið gaman hjá okkur þá.
Þú giftir þig ung og fórst
með þínum manni til Skotlands
og Svíþjóðar og ég flutti síðar
til Hornafjarðar og Bakka-
fjarðar en alltaf vorum við í
góðu bréfasambandi. Þið áttuð
ykkar griðaheimili á Eyrar-
bakka og var gaman að heim-
sækja ykkur þangað, alltaf tek-
ið vel á móti okkur.
Eftir að við fluttum síðar
báðar í Kópavoginn höfum við
verið í góðu sambandi og síð-
ustu tvö árin reynt að ganga
reglulega einu sinni í viku í
Kópvavogsdalnum í Fífunni
eða bara fengið okkur kaffi-
sopa. Þú hefur alltaf haft mik-
inn mannskilning og ræddum
við ýmsa hluti.
Alltaf varstu teinrétt, grönn,
barst þig svo vel og hafðir fal-
legt bros. Ég þakka þér sam-
veruna Edda mín öll þessi ár
og við Svanur vottum eigin-
manni þínum, börnum og
barnabörnum og fjölskyldu
okkar innilegustu samúð.
Þín vinkona,
Svanhildur (Svana).