Morgunblaðið - 25.05.2012, Side 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MAÍ 2012
✝ Halldór JónGuðjónsson
fæddist á Siglufirði
27. febrúar 1970.
Hann lést á heimili
foreldra sinna 14.
maí 2012.
Foreldrar hans
eru Guðjón Jóhanns-
son f. 2 júlí 1943 og
Valgerður Halldórs-
dóttir f. 6. mars
1947. Halldór er
næstelstur í fjögurra
barna hópi en systkini hans eru
Anna Friðrikka f. 26. júlí 1965,
Jóhann Þór f. 20. febrúar 1982 og
Guðrún Ósk f. 6. júní 1983. Hall-
dór giftist eftirlifandi eiginkonu
tugsaldri en flutti þá til Reykja-
víkur og kynntist þar eiginkonu
sinni Irene. Saman fluttu þau á
Siglufjörð árið 1994 þar sem þau
bjuggu til ársins 2002 en þá flutt-
ust Halldór og fjölskylda hans til
Reykjavíkur og því næst til Mos-
fellsbæjar, þar sem þau settust
að.
Halldór starfaði við ýmis störf
eftir að skólaskyldu lauk, á Siglu-
firði og í Reykjavík vann hann
verslunarstörf en einnig sem
sendibílstjóri. Eftir að hann flutti
aftur til Siglufjarðar var hann
starfsmaður á Sambýlinu, Lind-
argötu 2, en starfaði einnig í
rækjuvinnslu Þormóðs ramma
og hjá SR. Halldór starfaði eftir
það í Öryggismiðstöð Íslands í
Reykjavík eða allt þar til hann lét
af störfum vegna veikinda árið
2009.
Útför Halldórs fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag, 25. maí
2012, kl. 13.30.
sinni Irene Jós-
epsdóttur f. 12.
október 1966 hinn
25. febrúar 1995,
þeirra börn eru
Heba Lind Halldórs-
dóttir f. 3. nóvember
1995, Sunneva
Guðnadóttir f. 27.
september 1986 og
Sigurður Guðnason
f. 19. október 1990.
Foreldrar Irene eru
Jósep Magnússon f.
24. júní 1932 og Matthildur Líndal
Karlsdóttir f. 12 september 1931,
d. 22. júní 2001.
Halldór ólst upp í foreldra-
húsum á Siglufirði fram að tví-
Til elsku Halldórs, pabba.
Sólin brennir nóttina,
og nóttin slökkvir dag;
þú ert athvarf mitt fyrir
og eftir sólarlag.
Þú ert yndi mitt áður
og eftir að dagur rís,
svölun í sumarsins eldi
og sólbráð á vetrarins ís.
Svali á sumardögum
og sólskin um vetrarnótt,
þögn í seiðandi solli
og söngur, ef allt er hljótt.
Söngur í þöglum skógum
og þögn í borganna dyn,
þú gafst mér jörðina og grasið
og guð á himnum að vin.
Þú gafst mér skýin og fjöllin
og guð til að styrkja mig.
Eg fann ei, hvað lífið var fagurt,
fyrr en eg elskaði þig.
Ég fæddist til ljóssins og lífsins,
er lærði eg að unna þér,
og ást mín fær ekki fölnað
fyrr en með sjálfum mér.
Ást mín fær aldrei fölnað,
því eilíft líf mér hún gaf.
Aldirnar hrynja sem öldur
um endalaust tímans haf.
Aldir og andartök hrynja
með undursamlegum nið;
það er ekkert í heiminum öllum
nema eilífðin, guð – og við.
(Sigurður Nordal.)
Við elskum þig og söknum þín,
takk fyrir allt sem þú gafst okk-
ur.
Kveðja,
Irene, Heba Lind,
Sunneva og Sigurður.
Kveðja til elsku drengsins
okkar.
Hvert örstutt spor var auðnuspor
með þér,
– hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur
hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn?
Hve öll sú gleði’ er fyrr naut hugur
minn
er orðin hljómlaus utangátta’ og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm,
hjá undri því, að líta lítinn fót
í litlum skóm, og vita’ að heimsins
grjót
svo hart og sárt er honum fjarri enn,
og heimsins ráð sem brugga vondir
menn,
já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumarnótt.
Ó, alheimsljós, ó, mynd sem hverfur
skjótt.
(Halldór Kiljan Laxness)
Mamma og pabbi.
Til minningar um yndislegan
bróður
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
...
Faðir minn láttu lífsins sól
lýsa upp sorgmætt hjarta.
Hjá þér ég finn frið og skjól.
Láttu svo ljósið þitt bjarta
vekja hann með sól að morgni.
...
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku Irene, Heba Lind,
Sunneva, Siggi, mamma og
pabbi, megi minningin um fal-
legan og kærleiksríkan eigin-
mann, föður og son verða ykkur
styrkur í sorginni.
Fyrir hönd systkina og fjöl-
skyldna,
Jóhann Þór.
Elsku Halldór. Þegar mér
bárust þær fregnir síðastliðinn
mánudag að þú værir látinn
fannst mér eins og heimurinn
hefði stöðvast. Sársaukinn og
sorgin báru mig ofurliði og ekk-
ert fékk mig huggað. Sú stað-
reynd að samverustundirnar
verða ekki fleiri með þér kæri
bróðir og að enginn máttur fær
því breytt er óskiljanleg. Ég veit
að þegar frá líður dvínar sárs-
aukinn sem gagntekur mig í
hvert skipti sem ég hugsa til þín,
en nú virðist lífið óbærilegt og
tómlegt, allt eitthvað svo fjar-
lægt, sorgin svo mikil, svo sár og
nístandi.
Þú komst í heiminn þegar ég
var á fimmta ári og ég var hálf-
móðguð yfir þessu veseni yfir
krílinu í vöggunni en sættist þó
við þig, þú heillaðir mig eins og
aðra. Minnisstæð eru atvik úr
ferðalögum með mömmu og
pabba þegar við vorum yngri. Í
útilegu, þar sem tjaldað var um
nótt og vaknað í birtunni að
morgni á nýjum spennandi stað.
Á Spáni heillaðirðu alla upp úr
skónum með söng og skemmtun
í langri rútuferð. Þú fékkst laun
fyrir og eignaðist nýja aðdáend-
ur. Þú hafðir gaman af því að
troða upp, syngja og grínast en
þrátt fyrir það varstu eilítið
feiminn og vildir ekki alltaf koma
fram á mannamótum, það vissu
bara ekki allir af því. Á viðburð-
um fjölskyldu, vina og kunn-
ingja, áttirðu hug og hjörtu allra
og þú brást ljúfmannlega við
beiðnum um veislustjórn og um-
sjón skemmtiatriða og gerðir
slíkt með glans. Eftir standa nú
minningarnar sem bera vitni um
góða tíma, tímann með þér, elsku
karlinn minn. Þú varst einnig
ákafur fótboltaáhugamaður og
fylgdist alltaf með Tottenham,
þínu uppáhaldsliði. Sjálfur
varstu liðtækur í fótbolta eða allt
þar til veikindi þín settu strik í
reikninginn. Elsku karlinn minn,
með frábæru tilsvörin, svo ein-
staklega orðheppinn og frjór. Í
huga mér koma myndir frá úti-
legunum okkar þar sem stór
hópur úr fjölskyldunni hittist á
„staðnum okkar“. Þá var sungið
og spilað fram á nótt, allir fengu
að vera með og þú leiddir söng-
inn. Ekki má gleyma samveru-
stundunum yfir verslunar-
mannahelgar á Síldarævintýri á
Siglufirði, heima hjá mömmu og
pabba og á Kirkjustígnum, þar
átti stórfjölskyldan ómetanlegar
stundir saman sem seint eða
aldrei gleymast. Þannig var það,
þú settir stefnuna og við fylgd-
um, það er því erfitt að hugsa til
þess að við fáum þín ekki notið
við.
Tilvera þín var stór hluti af lífi
mínu og við höfum fylgst að, mis-
mikið þó enda eigum við bæði
fjölskyldur sem sinna þarf. Þú og
Irene komuð ykkur fyrir í Mosó,
eignuðust pabbastelpuna Hebu
og þú gekkst Sunnevu og Sigga í
föðurstað. Þú stóðst þig vel í
uppeldinu, um það bera börnin
þín vitni. Þau eiga erfitt nú.
Ég hef alltaf verið stolt af þér,
elsku Halldór minn, og vildi að
ég hefði sagt þér það nógu oft, en
stundum eru orð óþörf og ég trúi
að þú hafir vitað hug minn. Í dag
verð ég að kveðja þig en ein-
hvern daginn hittumst við aftur
og þá munum við semja og segja
sögur, fara með vísur, spila tón-
list, spjalla og hlæja að nýju og
halda saman á vit nýrra ævin-
týra. Takk fyrir allt, litli bróðir,
ég elska þig og sakna þín.
Þín systir,
Anna Friðrikka.
Elskulegur frændi og vinur,
Halldór Jón Guðjónsson, er lát-
inn og við sem þekktum hann
rifjum nú upp dýrmætar minn-
ingar um ógleymanlegar stundir
með honum.
Hugurinn leitar til þeirra tíma
sem veittu ánægju. Vinahópur-
inn sem samanstóð af frændfólki,
mökum, vinum og börnum var
þéttur og hittist reglulega til að
eiga saman skemmtilega tíma.
Útilegur, bústaðaferðir, matar-
boð og aðrir atburðir þar sem
gleði, sprell og söngur var í fyr-
irrúmi meðal félaganna eru
minningar sem gott verður að
ylja sér við um ókomna tíð. Hall-
dór var hvers manns hugljúfi og
hrókur alls fagnaðar. Honum var
mikið í mun að leggja rækt við
og treysta böndin við sína nán-
ustu með hvers kyns hittingi
formlegum sem óformlegum. Þó
ekki sé hægt að fylla það skarð
sem nú hefur myndast við fráfall
Halldórs sem kvaddi þessa ver-
öld alltof snemma, skulum við
reyna að treysta böndin hvert
við annað og gleðjast yfir því að
fengið að njóta samvista við hann
og eiga hlutdeild í hans lífi. Þótt
Halldór hafi verið sprelligosi og
prakkari af lífi og sál átti hann
sér líka alvarlegri hliðar sem
færri þekktu. En nú er hann far-
inn, elsku kallinn, og hans er sárt
saknað.
Elsku Irene, Heba Lind, Siggi
og Sunneva. Við finnum styrk í
minningunum um yndislegan
mann sem á sinn stað í hjörtum
okkar allra. Fjölskyldunni allri
og vinum sendum við okkar inni-
legustu samúðaróskir.
Með kveðju,
Leifur Þorvaldsson,
Sigríður Elín Leifsdóttir
og fjölskylda.
Það var fyrir þremur árum
sem ég hitti þig fyrst, kæri vinur,
þú sast einn við borð á Drauma-
kaffi og horfðir á okkar lið spila í
enska boltanum, Tottenham
Hotspur.
Það var í gegnum sameigin-
legt áhugamál okkar, Tottenham
Hotspur, sem við urðum vinir.
Þeir voru ófáir fótboltaleikirnir
sem við horfðum á saman á
Draumakaffi.
Vinátta okkar þróaðist með
tímanum og kynntist ég þér bet-
ur og betur. Veikindi þín höfðu
mikil áhrif á þitt líf og tjáðir þú
mér hve alvarlega veikur þú
værir en aldrei kvartaðir þú
nokkurn tímann. Ég spurði þeg-
ar ég sá þig setjast niður og
standa upp hvað væri eiginlega
að angra þig.
Ég fann til með þér og hugs-
aði oft hversu mikil Guðs gjöf
það er að halda heilsu, geta unn-
ið og lifað eðlilegu lífi. Mig hafði
dreymt um að fara með þér og
Nonna á White Hart Lane að
fylgjast með okkar mönnum, það
verður ekki en ég mun hugsa til
þín þegar ég fer þangað á leik og
veit að þú verður með okkur.
Þú sendir mér skilaboð degi
áður en þú kvaddir þetta líf um
að þú hefðir gefið Tottenham-
treyjuna þína og ég hugsaði með
mér: Hvað er hann að hugsa,
drengurinn? Þú veist eflaust
ástæðuna sjálfur. Núna ertu laus
við þínar þjáningar og líður ef-
laust betur. Ég mun sakna þess
að horfa ekki á fleiri leiki með
Tottenham með þér en ég veit að
þú munt verða nærri okkur.
Elsku karlinn minn, hvíldu í
friði. Fjölskyldu og vinum votta
ég mína dýpstu samúð
„Coys.“
Þinn vinur,
Gestur Valur.
Það var erfitt að fá þær fréttir
að einn af mínum bestu vinum
væri fallinn frá. Svona vini er
frábært að eiga, trúan og traust-
an sem reyndist mér ávallt vel,
ég þakka fyrir það að hafa verið
einn af vinum hans, hvílík for-
réttindi að fá að eiga stutta
stund með svona manni sem var
bara rúmlega 30 ár. Þegar við
Halldór hittumst var alltaf kátt á
hjalla, við létum hugann fljúga
og áttum alltaf frábærar stundir,
við vorum tímalausir í okkar
skemmtunum, hrókar alls fagn-
aðar og það sáu það allir sem
voru með okkur.
Ég á svo margar minningar
um okkur og okkar vinahóp og
brosi við hverja tilhugsun. Kæri
vinur, Halldór ég verð víst að
kveðja þig að sinni með stórt
skarð í hjarta sem verður ekki
fyllt.
Ef þú hrópar
heyra allir til þín.
Ef þú hvíslar
heyra þeir til þín, sem næstir eru.
En þögn þína
heyrir aðeins vinur, sem þykir vænt
um þig.
(Linda Macfarlene.)
Elsku fjölskylda, megi guð
gefa ykkur styrk á erfiðum tím-
um.
Elsku Halldór minn, þegar
við hittumst aftur þá verða fagn-
aðarfundir, Hvíldu í friði, kæri
vinur.
Þinn vinur.
Valur.
Kveðja frá árgangi
1970 á Sigló
Frá 7́6 til 8́6 var þessi hópur
samferða í gegnum grunnskól-
ann á Siglufirði. Fyrst barna-
skólann og svo gaggann. Á þess-
um tíu árum urðu til þau bönd
sem ekkert breytir þó svo að
hver hafi farið sína leið eins og
gengur. Sameiginlega og hvert í
sínu lagi upplifðum við fé-
lagsskap, skemmtun, leiðindi,
spennu, rifrildi, sættir, ástir og
vináttu.
Ríflega aldarfjórðungi eftir að
við yfirgáfum skólann er hóp-
urinn sameiginlega að upplifa
eitthvað í fyrsta sinn. Einn úr
hópnum er farinn.
Á hugann sækja minningar
um opinskáan og orkumikinn
strák. Halldór gat verið aðal-
sprellikarlinn á staðnum eða
fjörugasti danskóngurinn á ball-
inu en undir yfirborði sem oft
var gáskafullt var hugsandi
maður. Hann var leikari af guðs
náð, vinur vina sinna, réttsýnn
og góður drengur.
Þannig minnumst við bekkj-
arsystkinin Halldórs Guðjóns.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Við færum Irene, krökkunum
og fjölskyldu Halldórs okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
F.h. árgangsins,
Birgir, María Elín
og Gíslína.
Halldór Jón
Guðjónsson
✝ SigurbjörgJenný Sig-
urdardóttir var
fædd á Hálsi á
Skógarströnd 25.
mars 1919. Hún lést
15. maí síðastliðinn
á St. Fransiskus-
sjúkrahúsinu í
Stykkishólmi.
Sigurbjörg var
yngsta dóttir
hjónanna Sigurðar
Ögmundssonar bónda á Hálsi,
er var ættaður frá Fjarðarhorni
í Hrútafirði, og konu hans, Hall-
dóru Kristjánsdóttur frá Litla-
Langadal á Skógarströnd.
Systkini Sigurbjargar voru:
Kristján, f. 1911, d. 1987. Guð-
finna, f. 1912, d. 2003. Ögmund-
ur, f. 1913, d.1994. Daníel, f.
1914, d.1997. Ingi-
björg, f. 1917,
d.1999.
Sigurbjörg ólst
upp hjá foreldrum
sínum ásamt fimm
systkinum við
venjuleg sveita-
störf og bjó þar
með foreldrum sín-
um og síðar, systk-
inum sínum, þeim
Kristjáni og Guð-
finnu. Eftir andlát Kristjáns
bjuggu þær systurnar tvær á
Hálsi uns þær seldu jörðina árið
2000 og fluttu á Dvalarheimili
Stykkishólms þar sem þær
bjuggu síðustu árin.
Sigurbjörg var jarðsungin frá
Stykkishólmskirkju 23. maí
2012.
Á stríðsárunum hvöttu yfir-
völd þéttbýlisfólk til að senda
börn sín til sumardvalar í sveit-
um landsins af ótta við mögu-
legar loftárásir. Í dag finnst
manni ótrúlegt að 5 og 6 ára
börn væru send að heiman til
óskyldra, líkt og við systur. En
við vorum lánsamar að fá að
dvelja við ljúft atlæti hjá fjöl-
skyldunni á Hálsi, sex sumur
frá 1942-48. Nýr heimur opn-
aðist okkur borgarbörnunum
og vinskapurinn við Hálsfólkið
hélst í 70 ár.
Á Hálsi bjuggu Sigurður
Ögmundsson, bóndi og söðla-
smiður, og Halldóra Krist-
jánsdóttir. Þrjú fullorðin börn
þeirra sáu um búreksturinn,
Kristján, Guðfinna og Sigur-
björg. Allt var í föstum skorð-
um og hver hafði sitt hlutverk.
Stjáni og Finna unnu útiverk,
en Sigga inniverkin, enda
hafði hún verið á Húsmæðra-
skólanum á Staðarfelli. Sig-
urbjörg hafði létta lund föður
síns, sem var einkar barngóð-
ur.
Búskaparhættir voru að
breytast í sveitum á þessum
tíma, vélvæðing að hefjast, en
Háls var í ýmsu á eftir öðrum
sveitaheimilum og búskapur
með gamla laginu. Eina vélin
á heimilinu var skilvinda. Við
systur trítluðum á engjarnar
með mysu og kaffi í flöskum í
ullarsokkum á öxlunum og
meðlætið var á diski sem klút
var brugðið um. Svo fengum
við að fara með í dún- og
eggjaleit í eyjarnar. Stjáni átti
eina grammófóninn á Strönd-
inni og hann var bráðnauðsyn-
legur á böllunum í samkomu-
húsinu á Dröngum. Til kirkju
að Breiðabólsstað var farið á
hestum og skipt um föt í þúf-
unum við kirkjugarðinn. Við
urðum vitni að þeim merkisat-
burði, þegar fyrsti bílinn ók
niður brattan Hálsinn og inn
Skógarströndina.
Skógarströndin var fjöl-
skyldu okkar systra alla tíð
kær, því móðir okkar, Matthea,
ólst upp á Breiðabólsstað, þar
sem faðir hennar, sr. Jón N.
Jóhannessen, var prestur.
Þegar Guðfinna og Sigur-
björg seldu Háls og eyjarnar
sem fylgdu, snerti það við-
kvæmar taugar hjá okkur
systrum. Háls var nefnilega
okkar. Við „áttum“ litla foss-
inn, álfasætin fyrir neðan bæj-
arhólinn, Lynghólinn, Skógar-
hólana, Grjóthólinn og
eyjarnar allar og við vissum
um álagablettina. Við þekktum
örnefnin óteljandi á jörðinni,
sem sennilega eru nú að falla í
gleymsku.
Með þakklæti í hjarta minn-
umst við Sigurbjargar á Hálsi
og fjölskyldu hennar.
Þuríður og Helga
Guðjónsdætur.
Sigurbjörg
Sigurðardóttir
Vaktsími:
581 3300 & 896 8242
www.utforin.is
Allan sólarhringinn
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sverrir Einarsson Kristín Ingólfsdóttir Hermann Jónasson
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR