Morgunblaðið - 10.05.2012, Blaðsíða 49

vík og átti stærstan þátt í því að
við urðum Íslandsmeistarar
1964, 1969, 1971 og 1973.
Ógleymanlegar ferðir til þátt-
töku í Evrópukeppni gegn stór-
liðum á borð við Real Madrid,
Tottenham og Everton tók Haf-
steinn að sér að skipuleggja og
leysti vel af hendi. Lagði hann
mikið upp úr því að makar og
stuðningsmenn fengju að fljóta
með sem gerði ferðirnar enn
skemmtilegri fyrir vikið. Utan
Keflavíkur lét Hafsteinn líka til
sín taka. Hann var mjög virtur í
knattspyrnuhreyfingunni og
sinnti ýmsum ábyrgðarstöðum
svo sem nefndarstörfum, var
landsliðseinvaldur auk þess sem
hann þekkti lög og reglur KSÍ
hvað best og var til hans leitað ef
vafamál komu upp.
Það var mitt lán að hafa Haf-
stein sem læriföður og átti hann
stóran þátt í að mitt ævistarf
varð á sviði íþróttakennslu og
þjálfunar. Hafsteinn var sá sem
réð mig í mitt fyrsta starf eftir
að ég útskrifaðist sem íþrótta-
kennari og var ómetanlegt að
starfa við hlið hans og njóta
reynslu og leiðsagnar á mínum
fyrstu starfsárum.
Á kveðjustundinni er mér efst
í huga þakklæti. Þakklæti fyrir
allan þann stuðning og vináttu
sem hann veitti mér í gegnum
tíðina.
Ég og fjölskylda mín votta Jó-
hönnu, börnum og fjölskyldum
þeirra dýpstu samúð.
Guðni Kjartansson
og fjölskylda.
Traustur félagi er fallinn frá,
foringinn og íþróttafrömuðurinn
Hafsteinn Guðmundsson. Haf-
steinn var aðalhvatamaður að
stofnun íþróttabandalags Kefla-
víkur og formaður í rúm 20 ár
frá stofnun árið 1956.
Hann naut mikillar virðingar
allra þeirra sem störfuðu með
honum, var greindur, skipulagð-
ur, eljusamur og metnaðarfullur
keppnismaður en jafnframt góð-
ur og traustur félagi. Hann hafði
mikla þekkingu á knattspyrnu og
vissi hvað þurfti til að skapa góða
og sterka liðsheild. Með mikilli
elju tókst honum að skapa sterka
félagslega heild í kringum knatt-
spyrnuna og á ótrúlega stuttum
tíma að gera Keflavík að stór-
veldi í knattspyrnu.
Árið 1964, aðeins 8 árum eftir
aðkomu hans að þessum málum,
varð Kefavík Íslandsmeistari í
meistaraflokki og hampaði þeim
titli alls 4 sinnum á 9 árum, síð-
ast 1973. Þá var Hafsteinn góð
fyrirmynd ungra íþróttamanna,
var fyrrverandi landsliðmaður í
knattspyrnu og stakur reglu-
maður.
Það voru ófáar ferðirnar hér-
lendis og erlendis sem knatt-
spyrnulið Keflavíkur fór ásamt
mökum og stuðningsmönnum og
öllu þessu var stjórnað af Haf-
steini Guðmundssyni. Hann lagði
alla tíð mikla áherslu á að eig-
inkonur knattspyrnumanna
„knattspyrnuekkjurnar“ kæmu
með í sem flestar ferðir liðsins en
upp frá því var saumaklúbbur
stofnaður og starfar enn. Haf-
steinn sýndi þannig mikinn skiln-
ing á þeim fórnum sem leikmenn
og fjölskyldur þeirra þurftu að
færa til þess að árangur næðist á
knattspyrnuvellinum. Í þá tíð
voru flugvélar teknar á leigu og
fylltar af stuðningsmönnum þeg-
ar spilað var í Evrópukeppni við
stórlið eins og Real Madrid,
Everton, Tottenham, Hambur-
ger, Hadjuk Split og fleiri lið og
jafnvel allt til Bermúdaeyja. Sag-
an segir að forráðamaður annars
félags hafi komið að máli við
Hafstein og sagt: Heppnin er
alltaf með ykkur, geturðu gefið
mér uppskriftina? Hafsteinn var
fljótur til svara: Hvað, sendið þið
ekki óútfyllta ávísun með þátt-
tökutilkynningunum.
Hafsteinn fékk fjölda viður-
kenninga fyrir sín merku störf
fyrir íþróttahreyfinguna og nú
síðast á þessu ári sæmdi forseti
Íslands Hafstein riddarakrossi
hinnar íslensku fálkaorðu fyrir
sín störf og átti hann sannarlega
þá viðurkenningu skilda.
Um leið og við þökkum Haf-
steini samfylgdina og hans óeig-
ingjarna starf í þágu knattspyrn-
unnar vottum við eiginkonu
hans, börnum og öðrum aðstand-
endum okkar dýpstu samúð. Hvíl
í friði.
Jón Ólafur Jónsson, Karl
Hermannsson, Ástráður
Gunnarsson, Einar
Gunnarsson, Hjörtur
Zakaríasson, Ólafur
Júlíusson og eiginkonur.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Val
Við Valsmenn kveðjum í dag
góðan félaga þegar við sjáum á
bak Hafsteini Guðmundssyni.
Hafsteinn lék knattspyrnu og
handknattleik með Val um nokk-
urra ára skeið á sínum yngri ár-
um og var fyrsti leikmaður Vals
sem lék A-landsleik í báðum
greinum, og annar tveggja Ís-
lendinga sem náðu þeim merka
áfanga árið 1950. Hafsteinn varð
margfaldur Íslandsmeistari með
meistaraflokkum Vals í knatt-
spyrnu og handknattleik enda
sannkallaður afreksmaður. Eftir
að Hafsteinn flutti til Keflavíkur
voru ætíð mikil tengsl og vin-
áttubönd á milli hans og Vals,
enda var hans sárt saknað á
Hlíðarenda.
Á kveðjustund þakkar Knatt-
spyrnufélagið Valur innilega fyr-
ir það framlag sem Hafsteinn
lagði til félagsins og ekki síður til
knattspyrnunnar og íþrótta í
landinu. Sendum eftirlifandi
konu Hafsteins, Jóhönnu Guð-
jónsdóttur, og fjölskyldu einlæg-
ar samúðarkveðjur.
F.h. Knattspyrnufélagsins
Vals,
Hörður Gunnarsson formað-
ur.
Ég minnist Hafsteins með
miklum hlýhug, hann var vanur
að kíkja inn á skrifstofu knatt-
spyrnudeildar reglulega í spjall
og að sjálfsögðu var talað um fót-
bolta. Hann hafði miklar og
sterkar skoðanir á liðinu sínu og
leikmönnum. Þar var rætt um
síðasta leik Keflavíkur og hvern-
ig liðinu hefði gengið. Hann
þekkti flesta leikmennina með
nöfnum og það var greinilegt á
hans tali að hann var enn fullur
af áhuga á knattspyrnu.
Hann hafði einnig mikinn
áhuga á aðstöðumálum knatt-
spyrnunnar og tjáði sig óhikað
um það.
Hafsteinn var einn af þessum
mönnum sem gleymast seint,
hann ruddi brautina í íþróttamál-
um hér í Keflavík og var mikill
leiðtogi eins og hans ferilskrá
ber glöggt vitni um. Síðasta
skiptið sem ég hitti hann var
þegar ég heimsótti hann um síð-
ustu jól og færði honum litla gjöf
frá knattspyrnudeildinni og ég
veit að það gladdi hann mikið.
Hafsteini voru veittar margar
viðurkenningar í gegnum árin og
var hann meðal annars sæmdur
riddarakrossi hinnar íslensku
fálkaorðu, heiðurskrossi ÍSÍ,
heiðurskrossi KSÍ, gullmerki
ÍBK, heiðursgullmerki Keflavík-
ur, gullmerki knattspyrnudeild-
ar Keflavíkur og var heiðurs-
félagi í UMFK. Hafsteinn lék á
sínum tíma með landsliði Ís-
lands, meistaraflokki Vals í
knattspyrnu og síðar með ÍBK.
Hafsteinn var formaður ÍBK frá
stofnun 1956 og til 1975, formað-
ur UMFK 1978-1981 í stjórn
KSÍ 1968-1972, í landsliðsnefnd
KSÍ og síðan einvaldur 1969-
1973.
Fjölskyldu Hafsteins vil ég
senda okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
F.h. knattspyrnudeildar
Keflavíkur.
Þorsteinn Magnússon
formaður.
MINNINGAR 49
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. MAÍ 2012
✝ Kristján ÓskarJónsson fædd-
ist í Brandshúsum
í Gaulverjabæj-
arhreppi 31. mars
1929. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands 29.
apríl 2012. For-
eldrar hans voru
Jón Gíslason frá
Haugi, f. 16.9.
1899, d. 14.10.
1953, og Jóhanna Guðrún
Kristjánsdóttir frá Selfossi, f.
15.2. 1905, d. 6.6. 1991. Systk-
ini Kristjáns eru: Guðmundur,
f. 1930, Gísli Svavar, f. 1931,
d. 2011, Kristín Erla, f. 1935,
Kári, f. 1944, og Kristjana, f.
1947.
Eftirlifandi eiginkona Krist-
jáns er Ásta Benjamínsdóttir,
f. 7.1. 1937, foreldrar hennar
voru Benjamín Hansson, f.
29.6. 1893, d. 4.5. 1961, og
Bríet Ásmundsdóttir, f. 3.4.
1903, d. 1.1. 1976. Ásta og
Kristján gengu í hjónaband
10.5. 1958, börn þeirra eru:
Hansína, f. 21.11. 1958, gift
Jóni Árna Guðmundssyni, f.
1951, börn þeirra eru: Guð-
mundur, f. 1975, d. 1993,
Benjamín, f. 1979, d. 2007, og
Sara, f. 1994. Kristján Jóhann,
f. 7.8. 1962, hann
var í sambúð með
Louise Eileen
Harrison, f. 1968,
þau slitu sam-
vistir, börn þeirra
eru: Heimir Þór
Óskarsson, f. 1986,
Díana Ásta, f.
1988, og Kristján
Alex, f. 1992.
Bríet, f. 30.5.
1977, gift Bene-
dikt Snævari Sigurgeirssyni
Lund, f. 1976, synir þeirra eru
Óskar, f. 2008, og Ísak f. 2011.
Fyrir átti Kristján með Hólm-
fríði Jónsdóttur dótturina
Öldu Björgu, f. 7.7. 1953, gift
Þorvaldi Eiríkssyni, f. 1950,
börn þeirra eru: Benjamín
Ómar, f. 1970, og Hólmfríður
Björg, f. 1977.
Kristján ólst upp á Loft-
stöðum í Gaulverjabæj-
arhreppi. Síðar fluttist hann á
Selfoss, þar byggði hann sér
og fjölskyldu sinni heimili á
Skólavöllum 10. Hann vann
lengst af í Landsbankanum á
Selfossi. Hann var mikill söng-
maður og söng um árabil í
Karlakór Selfoss.
Útför Kristjáns fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 10. maí
2012, og hefst kl. 13.30.
Það er með virðingu og þakk-
læti sem ég kveð fyrrverandi
tengdaföður minn Kristján Jóns-
son sem ég leit reyndar alltaf á
sem tengdaföður minn, þó að leið-
ir okkar Kristjáns sonar hans
skildi. Þau Ásta reyndust mér líka
í raun sem bestu foreldrar, þar
sem mínir bjuggu erlendis. Mér
og börnum mínum var hann alltaf
svo hlýr, góður og þolinmóður og
er hans nú sárt saknað.
Hann var einstaklega duglegur
við að hjálpa afkomendum sínum
með allt, hvort sem um var að
ræða húsbyggingar, garðvinnu,
alls konar útréttingar eða barna-
pössun. Spurði jafnvel þá: „Er
eitthvað fleira sem ég get hjálpað
ykkur með?“
Hann Kristján var glæsilegur
og myndarlegur maður, enda
hugsaði hann alltaf um að vera vel
tilhafður og grínaðist jafnvel með
það hvað oft hann færi í klippingu
og hve gaman hann hefði af að
klæða sig upp á. Hann var líka
langt á undan sinni samtíð með
það að taka til, vaska upp og elda
mat, sem þykir í dag alveg sjálf-
sagt að menn geri, en var það
sannarlega ekki í þá daga.
Gaman fannst öllum að hlusta á
sögur hans úr bernskunni, þegar
hann bjó í sveitinni og veit ég að
börnin mín búa að því alla ævi
hvað hann var natinn við þau, og
munu örugglega segja sínum
börnum þessar sögur í framtíð-
inni. Þannig munu þau halda
minningunni hans afa síns á lofti.
Ég er óendanlega þakklát fyrir
að hafa átt hann Kristján að, og ég
er ekki síður þakklát fyrir hvað
hann gaf börnunum mínum mikið
og ekki síst fyrir það hvað hann
var þeim góður afi.
Veit reyndar að í dag er hann
enn í afahlutverkinu og nú í sum-
arlandinu þar sem hann hefur hitt
þá Guðmund og Benna, dóttur-
syni sína, sem hann missti svo
unga af slysförum og elskaði svo
heitt. Þeirra hefur hann alltaf
saknað svo sárt, að endurfundirn-
ir við þá hafa án efa verið kær-
komnir og gleðiríkir.
Blessuð sé minnig Kristjáns
Jónssonar.
Louise Harrison.
„Mínir vinir fara fjöld“. Þetta
reyna þeir jafnan sem lifa langa
ævi.
Einum þessara vina okkar
auðnaðist ekki að lifa enn eitt
jarðneskt vor; en það er líka sælt
að sofna burt úr heimi inn í gró-
andann.
Kristján Jónsson, fyrrverandi
bankamaður, var kvæntur frænku
okkar, Ástu Benjamínsdóttur;
Hanssonar. Benjamín var afa-
bróður okkar og bróður Jóhanns
Hanssonar, stofnanda Vélsmiðju
Seyðisfjarðar 1907.
Það voru góðar stundir, þegar
Ásta og Kristján stöldruðu við á
ferðalögum austur. Geislandi bros
Ástu og yndislegur, allt um vefj-
andi hlýleiki beggja fylgdi þeim
og fylgir út yfir gröf og dauða. –
Þeim sem þekkja forna austfirska
kvæðið „Um samlíking sólarinn-
ar“ svo gjarnan koma Ásta í hug,
eiginkona Kristjáns í yfir hálfa
öld. Útfarardag hans ber upp á
brúðkaupsdag þeirra, hinn 10.
maí.
Við viljum þakka dýrmætar
stundir með þeim og senda öllu
þeirra fólki innilegustu samúðar-
kveðjur. Enn ber sorgin að dyrum
þess, þó með mildari hætti nú en
það hefur áður mátt reyna.
Kristján átti fagran viðskilnað,
sem hæfði; faðmaði að sér fólk sitt
og stundin var komin. „Þótt eg
talaði tungum manna og engla en
hefði ekki kærleika, yrði eg hljóm-
andi málmur eða hvellandi bjalla.“
Þessi og önnur uppbyggjandi orð
um kærleika í fallgjörnum heimi
er dýrmætt að hafa í huga.
Yngsta barn Ástu og Kristjáns,
Bríet, kemur ásamt fjölskyldu frá
Danmörku til að vera við útför
föður síns. Bríeti sáum við fyrst
sem smábarn við heimsókn á
Djúpavogi; svo skammt síðan í
minningunni. Þannig líður manns-
ævin hraðfleygt.
Í þessu sambandi er dregin
fram heimagerð útlegging á ljóði
eftir Oehlenschläger. Það hefur
reyndar verið snilldarlega þýtt af
Grími Thomsen og nefnt Lík-
söngs-sálmur. En, eins og Danir
segja: „Lidt har også ret“, þá er
túlkunin hér tilfærð. Svo vildi til
að hún var fest á blað um líkt leyti
og burtförin og ekki gefist tími til
breytinga. Margur „húslestur-
inn“, í nýrri merkingu, fór fram
við borðið fyrrum með þeim Ástu
og Kristjáni. Tilrauninni hefur
verið gefið heitið „Lærdómstími“,
því það er ævin vissulega.
Í skógarlundi læra vil
að lifa glaður dauða til;
því víst mun aftur vora;
og rísa mun af moldu þar
og munu dýpka ræturnar
og líf í litum mora.
Til hlýrri landa fuglinn fer,
á fegri staði bendir mér,
þá heldur heim til stranda.
Þá allt hér um mun ísi lagt,
vér eygjum lönd með dýrð og pragt,
sem opin öllum standa.
Af fiðrildinu fræðast á,
að festast ei í hulstri má,
og eigi það má þvinga;
sem ormur skríður um á jörð,
en eigi bindst við kaldan svörð,
því líka lof vil syngja.
Minn lærifaðir, Kristur kær,
ég kýs þér vera miklu nær,
er sorgin þvingar sára.
Hver páskamorgunn minni á,
að meinin hjaðni, þorni brá,
í dali dimmum, tára.
Einn lítinn kross á kalda gröf,
þar koma vinir með sem gjöf,
ef vildu og mættu minnast.
Hjá gömlum arni allt mun tómt,
hvar undum við í húsi frómt;
við fögnuð munum finnast.
(K.V.S.)
Innilegar samúðarkveðjur okk-
ar systranna.
Ester og Kristín.
Kristján föðurbróðir var elstur
í systkinahópnum sínum og var
greinilega fyrirliði þar. Sem ungir
menn byggðu þeir sér tvíbýlishús
á Selfossi saman bræðurnir Krist-
ján og pabbi. Í þessu húsi ólumst
við upp í nánu sambýli svo stund-
um mátti ekki á milli sjá hverjar
úr stelpuskaranum áttu heima
uppi og hverjar niðri.
Kristján var vinamargur, glað-
vær og félagslyndur. Hann hafði
fallega söngrödd, söng bassa í
kirkjukórnum og annan bassa í
karlakórnum – árin í kórunum
telja í mörgum tugum. Í minning-
unni er hann oftast syngjandi, við
vinnu sína svo ómar um húsið, á
góðri stund í vinahópi eða í kór-
starfinu. Og þó hann syngi bassa í
kórunum söng hann eins og besti
tenór þegar hann söng við vinnu
sína heima við.
„Ert þú bróðir hans Kristjáns?
Hann er alltaf svo huggulegur
maður,“ sagði ónefnd kona við
pabba okkar í samkvæmi fyrir
mörgum árum. „Já, við erum
svona bræðurnir,“ varð pabba að
orði. Ekki varð víst meira úr þeim
samræðum.
Kristján föðurbróðir var ein-
mitt mjög huggulegur maður,
smekkmaður í klæðnaði sem og
öðru. Hann var fríður sýnum,
rúmlega meðalmaður á hæð,
grannvaxinn, með falleg geislandi
augu og dökkt liðað hár. Göngu-
lagið svolítið vaggandi, líkt ömmu.
Hann stakk svolítið í stúf við útlit
bræðra sinna, nettur og fínlegur
við hliðina á þeim tæplega tveggja
metrar löngum. Kristján hafði
vöxtinn úr móðurættinni – bar
reyndar nafn móðurafa síns,
Kristjáns í Bár. Hinir bræðurnir
fengu hins vegar vöxt föðurafa
síns, Gísla frá Haugi (sem gárung-
arnir í sveitinni höfðu einhvern
tíma mælt 9 rassa langan eftir að
hafa í sameiningu lagt hann niður
endilangan og þóttust hafa sest
ofan á hann níu hlið við hlið).
Kristján hefur alltaf verið einn
af föstu punktunum í tilverunni,
umhyggjusamur, glaðlegur og
barngóður grallari. Þegar við
fluttum á Skólavellina í nýja húsið
komumst við að því að krakkarnir
í götunni höfðu kynnst honum.
Þau kölluðu hann Bangsímon, en
þannig hafði hann kynnt sig fyrir
þeim. Fjölskyldan kallaði hann
alltaf Kristján, en vinirnir kölluðu
hann gjarnan Stjána.
Kristján var iðjusamur. Ef
hann var ekki í vinnunni tók hann
til hendinni heima við, dundaði í
garðinum eða bílskúrnum eða
dyttaði að einhverju. Ekki var
leiðinlegt þegar þau Ásta komu
niður til okkar með nótnabókina
með sönglögum Inga T. og báðu
Jóhönnu systur að spila fyrir sig.
Þá sungu þau bæði með af hjart-
ans lyst. Þá var gaman að vera til
– og geta tekið þátt í gleði full-
orðna fólksins. Já, og þegar Krist-
ján sagði „ohoj“ og hoppaði pínu-
lítið þá var hann sannarlega
kominn í essið sitt.
Nú er Kristján farinn yfir í
Sumarlandið og á þar örugga
fagnaðarfundi við þá sem á undan
eru farnir, dóttursyni sína tvo,
Gumma og Benn, foreldra sína,
Gísla bróður sína og aðra frændur
og vini. „Margs er að minnast og
margt er hér að þakka.“ Þær eru
dýrmætar minningarnar frá ljúf-
um og áhyggjulausum æskuárum
í sambýli við elskulegan og kæran
frænda og fjölskyldu hans og fyrir
þær þökkum við systurnar á neðri
hæðinni. Minning hans lifir.
Jóhanna, Ólafía Margrét,
Ingunn, Sigrún og Kristín
Guðmundsdætur.
Kristján Óskar
Jónsson
✝
Okkar ástkæra
MARGRÉT V. AÐALSTEINSDÓTTIR,
Kleppsvegi 58,
Reykjavík,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Grund laugar-
daginn 28. apríl, verður jarðsungin frá Foss-
vogskirkju föstudaginn 11. maí kl. 13.00.
Sigurður Berg Bergsteinsson,
Óskar Sigurðsson, Katarzyna S. Sigurdsson,
Sigrún Sigurðardóttir, Hörður Benediktsson,
Hafdís Björg Sigurðardóttir, Óskar Ásgeirsson,
Þjóðbjörg Heiða Þorsteinsdóttir,
Valdís Ingunn Óskarsdóttir,
Markus Georg Oskarsson,
Sigríður Helga Aðalsteinsdóttir,
Jóhanna Sigurbjörg Aðalsteinsdóttir,
Steinunn Sigurðardóttir, Brynjar Valdimarsson.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
EINAR S. M. SVEINSSON
fv. framkvæmdastjóri,
Herjólfsgötu 40,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum föstudaginn 4. maí.
Jarðarförin fer fram frá Víðistaðakirkju föstudaginn 11. maí
kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Barnaspítala Hringsins.
Ingveldur Óskarsdóttir,
Ingigerður Einarsdóttir,
Óskar Einarsson, Unnur Gunnarsdóttir,
Gyða Einarsdóttir, Bjarni Ólafur Bjarnason,
Hildur Einarsdóttir, Sveinn Axel Sveinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.