Morgunblaðið - 07.06.2012, Síða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 7. JÚNÍ 2012
✝ Friðrik MikaelHaraldsson
fæddist í Reykjavík
24. júlí 1946. Hann
varð bráðkvaddur
22. apríl 2012. Frið-
rik var sonur
hjónanna Ólafíu
Veronikku Guðna-
dóttur, f. 15. apríl
1914, d. 23. des.
1989, og Haraldar
Ámundínussonar,
hárskerameistara, f. í Reykjavík
13. júní 1906, d. 8. nóvember
1976. Þau bjuggu á Njálsgötu 11
þar sem Haraldur var með hár-
skerastofu.
Eftir barnaskóla fór Friðrik í
Verslunarskóla Íslands og lauk
þaðan stúdentsprófi utan skóla
vorið 1968. Samhliða námi í
Verslunarskólanum lauk hann
atvinnuflugmanns-
prófi 1967. Hann
lauk prófi sem leið-
sögumaður 1978 og
starfaði mestmegn-
is við það. Hann var
formaður Félags
leiðsögumanna frá
1983-1987. Friðrik
hafði umsjón með
ferða- og leitarvefj-
unum www.nat.is
og www.iceland-
online.is þar sem hann safnaði
saman efni og fróðleik um
ferðalög og ferðamannastaði.
Friðrik kvæntist eftirlifandi
konu sinni, Önnu Fanneyju
Birgisdóttur, 20. janúar 1968.
Þau eru barnlaus.
Útför Friðriks fór fram í
Grafarvogskirkju í kyrrþey 30.
apríl 2012.
Þegar mér barst sú frétt að
mágur minn, Friðrik Mikael Har-
aldsson leiðsögumaður, hefði orð-
ið bráðkvaddur langaði mig til að
snúa á tímann og breyta atburða-
rásinni. En ég er ekki alvöld.
Friðrik var sonur hjónanna
Ólafíu Veronikku Guðnadóttur og
Haraldar Ámundínussonar. Þau
bjuggu á Njálsgötu 11 þar sem
Haraldur var með rakarastofu.
Friðrik var 15 ára þegar hann
og hálfsystir mín Anna Fanney
Birgisdóttir, 14 ára, byrja saman á
föstu, en þau ólust upp í sama
hverfi í miðbæ Reykjavíkur. Frið-
rik varð mikill og stór hluti af lífi
mínu og fjölskyldunnar. Oft horfði
ég aðdáunaraugum á þennan
skemmtilega og klára mann og
dáðist að því hversu heppin við
vorum að hafa hann í fjölskyld-
unni. Roger Moore í hlutverki
Dýrlingsins í sjónvarpinu árið
1968 var bara peð í samanburði
við Friðrik. Síðan hét hann líka
Mikael eins og erkiengillinn sem
þýddi örugglega eitthvað.
Reyndar man ég ekki lífið öðru-
vísi en með Friðrik nærri og að
sjálfsögðu Önnu systur mína. At-
burðir í lífi mínu sem hafa mótað
mig eru á einn eða annan hátt
tengdir þeim. Friðrik var sá sem
leiðbeindi mér í ævintýralegum
stigum lífsins og hvatti áfram.
Fyrsta fjallgangan mín þegar við
fórum saman á toppinn á Esjunni
er mér í fersku minni. Óbyggða-
ferðin um Sprengisand á Blazern-
um og við borðuðum saxbauta og
piknikkkartöflur úr dós. Fyrsta
útilegan mín í Landmannalaugar.
Fyrsta ferðin yfir Krossá í Þórs-
mörk á Landrovernum. Fyrstu
gönguskórnir mínir úr Skátabúð-
inni. Allar rækjusamlokurnar sem
við keyptum í Nesti á leiðinni úr
og í bæinn.
Þegar litið er til baka er margs
að minnast. Friðrik var sérlega
bóngóður og stóð við hlið mína í
blíðu og stríðu. Hann reyndist
mér eins og besti faðir og alltaf
gat ég leitað til hans ef eitthvað
var.
Árið 1968 gengu Friðrik og
Anna í hjónaband og það sama ár
útskrifast hann sem stúdent úr
Verslunarskóla Íslands.
Friðrik var ævintýragjarn og
naut þess að ferðast um Ísland.
Hann lauk leiðsögumannsprófi
1978 og starfaði mestan part sem
leiðsögumaður. Hann var aðallega
með þýska ferðamenn en sinnti
einnig leiðsögn á ensku og dönsku.
Anna og Friðrik keyptu hús í
Hverafold 48 um 1990 og bjuggu
þar. Við fjölskylda mín nutum
samvista við Friðrik og það var
mikið tilhlökkunarefni fyrir börn
mín, Önnu og Hrafnkel, að fá að
gista í Hverafoldinni. Hús systur
minnar og mágs var börnunum
mínum og mér alltaf opið.
Í vinnuherbergi Friðriks í
Hverafold er mynd af honum. Þar
sat hann löngum stundum og hélt
úti ferðavefnum www.nat.is.
Myndin er tekin í einni af fjöl-
mörgum ferðum hans um landið
og er undirrituð með þessari
kveðju: „Friðrik Weiss alles, kann
alles.“ (Veit allt, kann allt.)
Önnur eftirmæli þýskrar ferða-
konu eru: „Ég hef ferðast víða, og
kynnst mörgum fararstjórum, en
aldrei hef ég verið með jafngóðan
fararstjóra og Friðrik.“
Hann var leiðsögumaður af lífi
og sál. Sigrar og góður árangur
voru hans einkunnarorð.
Hvíl í friði kæri mágur og hjart-
ans þakkir fyrir leiðsögnina í líf-
inu.
Hulda R. Gestsdóttir.
Við nágrannar Friðriks síðustu
tvo áratugi viljum minnast góðs
drengs í örfáum orðum. Friðrik
var hvers manns hugljúfi en um
leið fylginn sér í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur og réttlætis-
kennd hans var sterk. Hann var
oft að heiman vegna starfa sinna
sem leiðsögumaður bæði heima og
erlendis en var meira hér heima
nú í seinni tíð og var eftirsóttur
fagmaður til leiðsagnar um allt
land. Hann þekkti landið vel, jafnt
sögu þess og náttúrufar. Ber vef-
síðan sem hann ritstýrði, nat.is
um ferðalög ásamt miklu safni
heimilda og fróðleiks, vitni um
faglegan metnað hans.
Anna og Friðrik hafa reynst
þeir bestu nágrannar sem hægt er
að hugsa sér og gott að eiga þau
að. Þangað gátum við og ekki síst
börnin okkar leitað hvenær sem
var og alltaf var viðmót Önnu og
Friðriks hlýtt. Ósjaldan var það
sem Friðrik átti spjall við Möggu
Steinu dóttur okkar í bókabílnum
sem þá hafði viðkomustað á bíla-
stæðum við hlið húss þeirra Önnu,
áður en bókasafnið var opnað í
varanlegu húsnæði í hverfinu.
Þannig varð til vinskapur þeirra
sem varaði það sem eftir var og
ekki dró það úr að þau reyndust
síðar eiga sama áhugmál, að fljúga
um loftin blá, og ekki er ósennilegt
að áhugamál þeirra hafi víðar
skarast þegar hún sérhæfði sig í
málum á sviði umhverfisverk-
fræði. Sama má segja að hafi verið
upp á teningnum að það hafi ekki
verið Friðriki á móti skapi er
Hildur María okkar hóf nám í
jarðfræði sem þannig tengdist
ástríðu hans fyrir náttúru lands-
ins, en Friðrik hafði einmitt boðað
þátttöku sína á Náttúruverndar-
þingi sem haldið var helgina eftir
andlát hans. Þeim Einari Erni
okkar og Friðriki varð einnig vel
til vina. Því má með sanni segja að
vinskapur fjölskyldu okkar og
þeirra Friðriks og Önnu risti
dýpra en venjulegra nágranna.
Friðrik var stoltur af systkina-
börnum Önnu en sum voru oft hjá
þeim sem krakkar og voru þeim
mjög kær.
Það lýsir Friðriki vel þegar
hann kom til okkar og sagði að
þau Anna væru búin að kaupa
kerru og við mættum fá hana lán-
aða og eins þegar hann kom og
sagði að þau væru búin „að láta
helluleggja fyrir hjólhýsið okkar“.
Alltaf var skemmtilegt að koma
við hjá þeim og sjá fallega heimilið
þeirra og alltaf sá maður nýja
hluti leynast þar sem maður hafði
ekki rekið augun í áður, setjast
við eldhúsborðið til að spjalla og
oft til að leita ráða eða fá Friðrik
til að leysa þýskuverkefni.
Við viljum þakka Friðriki fyrir
allt sem hann hefur gert fyrir
okkur og við söknum hans mikið.
Við kveðjum góðan nágranna og
ekki síður góðan vin og vottum
Önnu og fjölskyldu okkar dýpstu
samúð.
Hvíl í friði kæri Friðrik.
Hilmar, Monika
og börn.
Elsku Friðrik. Þegar ég lít til
baka yfir allar þær góðu stundir
sem við höfum átt saman situr eft-
ir óendanlegt þakklæti og gleði í
hjarta mínu. Þú varst alltaf til
staðar til að rétta fram hjálpar-
hönd, sama hvað á gekk.
Þú hafðir alltaf eitthvað til mál-
anna að leggja og það var alveg
sama hvað það var sem þú sagðir;
allir hlustuðu á þig og litu upp til
þín. Þú varst líka með svo
skemmtilegan húmor og alltaf að
grínast í okkur krökkunum og við
höfðum aldeilis gaman af.
Eftir seinasta páskamatarboð
töluðum við Kristrún Vala um að
ná þér, Bill og Benna saman bráð-
lega aftur og taka upp samræð-
urnar ykkar, sem gátu orðið af-
skaplega skrautlegar og fyndnar.
Það verður þó ekki, en við geym-
um minningarnar þess í stað í
hjörtum okkar.
Þakka þér kærlega fyrir allar
góðu stundirnar, viskuna og grín-
ið og fyrir að vera til og veita okk-
ur hinum sem eftir stöndum það
tækifæri að hafa fengið að kynn-
ast þér.
Anna Hera Oddsdóttir.
Friðrik Mikael
Haraldsson
HINSTA KVEÐJA
Nú er lífsins leiðir skilja,
lokið þinni göngu á jörð.
Flyt ég þér af hljóðu hjarta,
hinstu kveðju og þakkargjörð.
Gegnum árin okkar björtu,
átti ég þig í gleði og þraut.
Umhyggju sem aldrei gleymist,
ávallt lést mér falla í skaut.
(Höf. ók.)
Margrét Steinunn
Hilmarsdóttir.
Elsku afi Ken, þakka þér fyr-
ir allar heimsóknirnar til okkar i
Noregi. Okkur fannst alltaf
gaman að hafa þig og ömmu
Sillu hjá okkur og sérstaklega
ánægjulegt að þið gátuð komið á
jólum í mörg ár í röð. Við mun-
um alltaf minnast þess með gleði
þegar þú og pabbi stóðu hlið um
hlið í eldhúsinu og elduðu ýmsa
indverska rétti sem okkur
fannst svo mikið gómsæti og all-
ir nutu svo saman í bústaðnum í
Hemesdal langt upp í fjöllunum
i Noregi. Við þökkum þér fyrir
að þú komst ár eftir ár á kald-
asta timanum þrátt fyrir að þér
hafi fundist heitari staðir aðeins
þægilegri. Þú gerðir þessa tíma
með okkur alveg sérstaka.
Við hugsum til þín með kærleika í dag
og það er ekkert nýtt.
Við hugsuðum til þín í gær
og tíðum þar á undan.
Við hugsum til þín í hljóði
og mælum oft þitt nafn.
Nú eigum við aðeins minningar
og mynd í ramma.
Guð er hjá þér núna
og þú í hjörtum okkar.
Hvil i friði.
Þín,
Anita, Alexander og
Daniel Ervinsbörn.
Sagan byrjar þannig. Ung ís-
lensk stúlka, Silla, fer til Lond-
on til að læra og vinna. Þar hitt-
ir hún prinsinn sinn hann Ken.
Þau giftast og flytja til Íslands.
Þá var vandamál að fá hús-
Ken C. Amin
✝ Kantilal Chun-ibhai Nar-
anbhai Amin, alltaf
kallaður Ken,
fæddist í Nairobi í
Kenía 27. mars
1939. Hann lést á
heimili sínu 15. maí
2012.
Ken var jarð-
sunginn frá Foss-
vogskirkju 30. maí
2012.
næði. Katrín systir
Sillu hefur samband
við mig því mig
vantaði hjálp með
börnin mín þegar ég
var úti að vinna. Úr
varð að ungu hjónin
fluttu til mín. Ken
fékk fljótlega vinnu
en Silla var heima
og allt gekk vel. Þau
áttu von á sínu
fyrsta barni og Aron
fæddist um páskaleytið.
Þarna myndaðist vinátta við
fjölskylduna sem hefur enst hátt
í hálfa öld. Ken gekk vel að verða
góður og gegn Íslendingur með
stóra fjölskyldu. Því börnin urðu
fimm, öll yndisleg.
Nú hefur vinur okkar kvatt
okkur í bili.
Hittumst heil í næsta lífi.
Elsku Silla og fjölskylda. Okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Björg Ísaksdóttir og
fjölskylda.
Ég held ég trúi því ekki enn að
þú sért farinn elsku afi minn, en
það sem ég á frá þér er svo ótrú-
lega mikið. Endalaust af ómet-
anlegum minningum. Ég minnist
þess þegar ég var lítil stelpa og
var svo oft í pössun hjá ykkur
ömmu í Vallargerðinu og við sett-
um upp fuglahúsið saman í garð-
inum, lékum okkur inni í Árna-
garði og borðuðum gult afapopp
sem þú bjóst svo oft til handa
okkur.
Ég minnist þess þegar þú sast
í gráa sófanum að lesa Times-
blaðið þitt og ég sat við hliðina á
þér með teningana sem þú
geymdir í silfurboxinu þínu á
sófaborðinu. Þú varst svo góður
vinur minn elsku afi, þó svo að þú
hafir svo sannarlega kunnað að
tuða í mér, tuðaðir ef ég var með
ljótt og flagnað naglalakk, gat á
nýju gallabuxunum mínum eða
kom heim úr sundi með blautt
hárið.
En í dag fellur allt tuðið alveg í
skuggann af öllum endalausu og
ómetanlegu minningunum sem
ég á um okkur saman. Ég
gleymi því seint þegar ég var í
pössun og við vorum tvö saman,
alveg örugglega að horfa á
strumpana, og ég spyr þig hvort
þú eigir ekki nammi. Þú svarar
því að sjálfsögðu játandi, ferð
inn í eldhús og kemur til baka
með skál með nokkrum chilibit-
um og mjólkurglas! Á þessu
reyndi ég að japla, en það end-
aði þannig að ég drakk mjólkina
og þú kláraðir úr skálinni með
bestu lyst.
Ég hef áttað mig á því núna
hversu dýrmætur tíminn er sem
við höfum og hversu mikilvægt
það er að nota þennan tíma með
fólkinu sem maður elskar. Ég
mun aldrei hætta að sakna þín
elsku afi og ég mun alltaf vera
litla búbbulínan þín.
Rakel Ósk Orradóttir
(Búbba).
Elskulegur mágur minn hefur
kvatt þennan heim. Þó að Ken
hafi ekki alltaf gengið heill til
skógar held ég að enginn hafi
verið því viðbúinn að hann
skyldi fara svona fljótt. Ég sagði
elskulegur, vegna þess að hann
var alltaf svo alúðlegur við alla
og vildi allt fyrir alla gera. Já,
elskan mín var viðkvæðið. Það
var ekki hægt annað en að líka
vel við hann. Áður fyrr rifumst
við samt yfir einhverjum smá-
munum, sem enginn man lengur
hvað var, en við vorum samt
alltaf góðir vinir.
Ég kynntist Ken og Sillu,
konunni hans, stuttu eftir að ég
kynntist manninum mínum.
Hann hafði komið hingað til
lands að heimsækja þau, sem
tóku honum opnum örmum og
dvaldi hann hjá þeim í rúmt ár.
Þá var dóttir þeirra Anita ný-
fædd og eldri synirnir Aron og
Ervin eins og tveggja ára, svo í
mörg horn var að líta. Seinna
bættust svo tvíburarnir Örn og
Orri við og þá varð að ráðast í
það að kaupa húsnæði. Með
útsjónarsemi og vinnu beggja
hjónanna tókst það og bjuggu
þau sér fallegt heimili á Álfhóls-
vegi í Kópavogi.
Það var alltaf jafn gaman að
koma í heimsókn til þeirra, því
allt var í svo góðu skipulagi. Ken
var duglegur að hjálpa til við
húsverkin og dáðist ég oft að
honum fyrir það. Hann var lista-
kokkur og eldaði góðan mat og
var kjúklingakarrýið hans róm-
að. Þau hjónin voru mjög svo
gestrisin og einn indverski
sendiherrann og kona hans vildu
miklu frekar gista hjá þeim en
fara á hótel.
Ken fæddist og ólst upp í Nai-
robi, Kenya. Þar fór hann stund-
um á veiðar með vinum sínum í
frumskógunum. Hann stundaði
nám í Englandi og þar kynntist
hann eftirlifandi eiginkonu
sinni, Sigurbjörgu Jónsdóttur.
Hann kom hingað skömmu eftir
að hann hafði kvænst Sillu og
tók fjölskylda hennar honum
fagnandi. Þá voru ekki margir
útlendingar hér, en ég veit ekki
til þess að hann hafi orðið fyrir
neinum fordómum vegna litar-
háttar eða uppruna, enda hefði
hann bara brosað og vingast við
fólkið eins og hann gerði æv-
inlega.
Ég veit ekki betur en að Ken
sé fyrsti Indverjinn, sem settist
að á Íslandi. Margt hlýtur að
hafa komið honum spánskt fyrir
sjónir, en hann aðlagaðist lífinu
hér og var orðinn mikill Íslend-
ingur. Oft fóru þau hjónin upp í
Heiðmörk að njóta náttúrunnar
þar, auk þess sem þau voru iðu-
lega með vinum sínum Jóni og
Ínu í sumarbústað uppi í Borg-
arfirði.
Það streyma fram minningar-
brotin um skemmtilegar útileg-
ur, þegar börnin okkar voru að
alast upp. Þá þurftu þau stund-
um að hafa með sér sjö pör af
stígvélum, því það var nú ekki
alltaf sólskin.
Síðustu árin voru þau hjónin
dugleg að ferðast saman erlend-
is, nú síðast til Sri Lanka. Við
hjónin vorum búin að hlakka til
að vera með þeim erlendis
næsta haust. Gullbrúðkaupið
var á næsta leiti.
Ken var drengur góður. Hans
er sárt saknað. Blessuð sé minn-
ing hans.
Harpa.
Elsku pabbi minn, nú kveð ég
þig í hinsta sinn og nú ertu komin
á þann stað sem þig hefur lengi
dreymt um. Þú varst mikill dugn-
aðarforkur og kvartaðir aldrei,
sama hvað gekk á, tókst á við lífið
með æðruleysi og dugnaði.
Stundum þegar ég spurði þig
hvort þú værir þreyttur, var
svarið iðulega: „Nei þreyttur,
eftir hvað ætti það að vera“.
Við pabbi áttum margar
ánægjulegar stundir saman,
hvort sem það var heima hjá
mér, í sólskálanum úti á Nesi þar
sem hann bjó með Guðfinnu sinni
eða þá í sumarbústaðnum, sem
var hans líf og yndi. Hann naut
sín best þegar hann hafði eitt-
hvað fyrir stafni og þá sérstak-
lega uppi í bústað við hin ýmsu
störf. Fjölskyldan var honum allt
enda sagði hann að hún væri sinn
mesti auður og það væri fólkið
sitt sem skipti mestu máli.
Margt lærði ég nú af pabba
Hákon Magnús
Kristinsson
✝ Hákon MagnúsKristinsson
vélvirkjameistari
fæddist á Kletti í
Gufudalssveit 7.
ágúst 1922. Hann
lést á hjúkr-
unarheimilinu
Garðvangi í Garði
19. maí 2012. Útför
Hákonar fór fram
frá Njarðvík-
urkirkju, Innri-
Njarðvík, 30. maí 2012.
þegar ég var barn
en ein setning er
mér minnisstæðust.
Þegar hann var að
biðja mig um að
gera eitthvað og ég
sagðist ekki geta
það, þá sagði hann
ávallt: „Bidda mín,
þú getur allt sem þú
vilt, þú verður bara
að vilja það og
mundu að aldrei að
gefast upp.“ Þessi setning hefur
verið mér leiðarljós þegar ég mér
finnst allt vonlaust og ég geti
ekki gert eittvað.
Pabbi gat verið alveg ótrúleg-
ur. Eitt sinn þegar hann og Guð-
finna voru hjá mér í kaffi, og þau
bæði þá komin á níræðisaldurinn,
þá fór Mæja dóttir mín að tala
um að hana langaði að flytja um
helgina í nýju íbúðina sína sem
hún hafði nýlega keypt. Þá stóð
gamli upp úr stólnum og sagði:
„Ég fer heim og sæki kerruna
fyrir þig Mæsa mín. Vertu klár
með flutninginn þegar ég kem til
baka.“ Svona var hann alltaf
fljótur til, ekkert að bíða með það
sem hægt var að framkvæma
strax.
Elsku pabbi minn, haltu áfram
framkvæmdum á nýjum stað
enda veit ég að þér mun ekki
falla verk úr hendi.
Elsku hjartans pabbi minn,
Guð geymi þig á nýjum stað.
Þín dóttir,
Bryndís.