Helgafell - 01.05.1945, Síða 41

MYNDIN I SPEGLINUM
37
dimmrauðar línur þvert yfir sviðið, en
andlit þeirra fengu á sig hinn djúpa
einingarblæ sviðsins og litanna, órof-
inn og samrýmdan, þótt tvö væru
svört. Hún reyndi að festa þessa sjón
í huganum, ljósmynda hana í hugan-
um, svo að hún gæti skýrt greinilega
frá henni, þegar hún kæmi heim, eða
þegar hún skrifaði vinkonu sinni næst.
Og áður en hún vissi af, var hún farin
að telja kórfólkið, hratt og flausturs-
lega, en ruglaðist tvisvar í fremstu og
fjölmennustu röðinni og lét sér nægja
að gizka á, að það væri eitthvað kring-
um tvöhundruð. í sama bili dundi lófa-
takið í salnum. Bruno Walter gekk inn
á sviðið, umleikinn björtum ljóshring,
sem fylgdi hinum hægu og öruggu
skrefum hans, unz hann hafði stigið
upp á pallinn og hneigt sig fyrir mann-
fjöldanum. Hún hafði séð hann nokkr-
um sinnum áður, bæði í Carnegie-höll
og Metropolitan-óperunni, en samt
kom hann henni ókunnuglega fyrir
sjónir í dag, þar sem hann stóð uppi
á pallinum með tónsprotann í annarri
hendinni og beið þess brosandi, að
lófatakið hljóðnaði í salnum. Kastljós-
ið fyllti stöðugt baugana undir augum
hans og lék eins og skin frá hvítu,
annarlegu báli um hátt ennið og silfur-
grátt hárið, gisið og strítt. Hann var
þýzkur. Hún hafði lesið um hann í
blöðunum fyrir nokkru og vissi, að
hann var útlagi frá föðurlandi sínu og
hafði dvalið óralengi fjarri jörðinni og
skyggninu, þar sem hann hafði fæðst, en
einmittí þessari viku átti hann fimmtíu
ára afmæli sem hljómsveitarstjóri, þó
að hann væri ennþá tæplega sjötugur að
aldri. Fyrir hálfri öld hafði hann í
fyrsta skipti gerzt leiðtogi í veröld hinn-
ar æðstu fegurðar, hinnar ósýnilegu
og óáþreifanlegu fegurðar, sem engin
landamæri geta fjötrað- Og hann hélt
upp á afmælið með því að flytja
þrisvar sinnum í Carnegie-höll Níundu
hljómkviðu Beethovens, tónverkið, sem
hann unni mest, en auk þess Te de-
um laudamus eftir Bruckner. I gær-
kvöldi hafði hann staðið í þessari sömu
birtu, hlustað á dynjandi lófatak eins
og núna, hneigt sig eins og núna. Og
klukkan þrjú á sunnudaginn myndi
hann enn ganga upp á þennan sama
stjórnpall og líta til skiptis á sviðið og
áheyrendurna, með baugana undir
snörum, djúplægum augunum fyllta
af titrandi kastljósinu, en síðan hyrfi
þetta sérstæða afmæli hans inn í minn-
inguna, inn í mistur hins liðna. Hann
sneri baki að mannfjöldanum, eftir
að hann hafði hneigt sig hvað eftir
annað, sneri sér að hljómsveitinni og
kórnum, hóf höfuðið skipandi og
strengdist lítið eitt í herðunum, eins
og hann hefði skyndilega falið sig á
hendur voldugu, framandi afli. I sama
vetfangi og kastljósið slokknaði lyfti
hann tónsprotanum, — og þjóðsöngur
Bandaríkjanna féll í stæltum bylgj-
um út í hálfrökkvaðan salinn.
Hún reis úr sæti sínu eins og allir
aðrir og stóð hreyfingarlaus og þög-
ul, meðan þjóðsöngurinn var leikinn.
Hún fann ekki til neinnar eftirvænt-
ingar né tilhlökkunar, en hugsaði að-
eins í sárri ringlun eins og vonsvikið
barn, að þau hefðu heldur átt að
fara hingað í gærkvöldi eða á sunnu-
daginn, svo að hún hefði ekki þurft
að fara á mis við alla gleði sökum
þjakandi einmanaleika og bljúgrar, sí-
vaxandi smæðarkenndar inni í þessum
afmarkaða, lukta heimi, þar sem birt-
an virtist laða fram milda eindrægni
og tign, andstæða grunnu, kviku og
ofurlítið frágeislandi ljósbroti í dýrum
spegli. Hún fann, hvernig varirnar
þornuðu undir litnum frá Elizabeth Ar-
den, en jafnframt hríslaðist óþægileg-
ur hiti um líkama hennar, svo að hún
ákvað að smeygja sér úr loðkápunni,
áður en hún settist aftur. Hvers vegna