Helgafell - 01.05.1945, Blaðsíða 81

LETTARA HJAL
75
Stefánsson hafi verið sjálfkjörinn til forseta-
tignar á þessu Listamannaþingi. Hann er upp-
runninn úr sama byggðarlagi og Jónas Hall-
grímsson, og hefur fyrir löngu gerzt vinsælast-
ur allra núlifandi Ijóðskálda með þjóð sinni,
cins og berlegast kom fram á fimmtugsafmæli
hans í vetur, þó að Helgafell ætti minni hlut
að þeim afmælisfagnaði en sæmt hefði árvökru
bókmenntatímariti. En við þetta tækifæri
hyllti öll þjóðin Davíð Stefánsson af slíkri ein-
lægni, að öllum, sem sinna svipaðri köllun,
hlýtur að finnast hlutskipti sitt í þjóðfélaginu
vænlegra fyrir bragðið. Jafnvel fyrir skemmri
DAVÍÐ tlma Cn manns:hchr s>ðan
STEFÁNSSON hcfði verið óhngsanJ
að nokkru arburðaskaldi
mætti takast að safna þjóðinni um sig til svip-
aðrar hrifningar, og vissulega er þetta eftir-
tektarverður vottur þess, hvcrsu henni hefur
vaxið skilningur á gildi andlegrar þjónustu.
Allir bókmenntasinnaðir Islendingar, sem
komnir voru til nokkurs þroska á árunum upp
úr heimsstyrjöldinni fyrri, minnast þess ennþá,
hvílíkur viðburður það var, er fyrsta ljóðabók
Davíðs, Svartar fjaðrir, kom út, enda hafa fá
ung ljóðskáld farið jafn glæsilega af stað. Ef
til vill er það þó mest vegna þess, að ég Ias
þessi kvæði svo ungur og lcit auk þess mjög
upp til höfundarins, að mér þykir enn í dag
vænna um Svartar fjaðrir en nokkra aðra af
bókum hans, því að vel er mér ljóst, að mörg
af sínum beztu ljóðum hefur hann ort síðan.
Frá upphafi vega hefur ljóðhneigð Davíðs ver-
ið furðulega rík, ólogin og óstýrilát, og þcss
ber allur skáldskapur hans merki. Ég hygg, að
honum hafi mörgum stundum verið jafn eðli-
legt að leita tilfinningum sínum farvegs í
hrynjandi Ijóðsins eins og að draga andann, og
einmitt þessvegna er svo mikið af óbundnum
fögnuði og söng í kvæðum hans. En einnig
af sömu ástæðu tel ég vafasamt, að Davíð sé
þannig skapi farinn, að honum láti að jafn-
aði eins vel að liggja yfir kvæðum sínum og
nostra við þau. I sumum þeirra hefur mér
fundizt þess gæta, að Ijóðið hafi trúað tilfinn-
ingum skáldsins fyrir sér en ekki gagnstætt.
Hitt er þó umtalsverðara, að víða er Davíð
jöfnum höndum skáld og listamaður, og ég
hygg, að'það mundi koma í ljós, ef slíkrar
tilraunar yrði freistað, að fá eða engin íslenzk
nútímaskáld stæðu undir stærra úrvali af
góðum kveðskap.
En raunar verður skáldskapur Davíðs Stef-
ánssonar aldrci metinn að fullum verðleikum
eftir listgildi hans einu saman. Vegna þess
að honum hefur tekizt öðrum betur að ná eyr-
um alþjóðar, hefur fjöldi fólks um allt ís-
land tamið sér lestur góðra ljóða og lært að
meta þau. Að þessu leyti hefur Davíð einnig
haft hina mestu þýðingu fyrir skáld vor í nútíð
og framtíð. Hann hefur orðið til þcss að stækka
lesendahóp þcirra mjög verulega, og fyrir þetta
að minnsta kosti ætti þcim öllum að vera
ljúft að þakka Davíð Stcfánssyni.
T. G