Helgafell - 01.05.1953, Blaðsíða 58

56
HELGAFELL
ár. Sýndi nefndin enn framsýni sína,
með því að þekkjast þetta, og varð
dr. Franz Mixa fyrir valinu. Hann
var bráðsnjall og fjölhæfur tónlistar-
maður og reyndist hinn ötulasti starfs-
maður í þágu íslenzkrar tónlistar.
Fyrir forgörígu Páls Tsólfssonar. dr.
Mixa og nokkurra áhugamanna var
nú stofnaður grannur vísir að tón-
listarskóia í Reykjavík, og var ætl-
unarverk hans fyrst og fremst að
veita tilsögn félögum hljómsveitar-
inriar sjálfrar. En þessi veiki gróður
átti við vorkulda að' stríða, og Hljóm-
sveit Reykjavíkur var þess ekki megn-
ug að veita honum nægilegt skjól og
nauðsynlegan stuðning.
En nú reis upp félagsskapur ungra
áhugamanna, og voru aðal forgöngu-
mennirnir jafnframt félagar í hljóm-
sveitinni, en Páll Isólfsson og dr. Mixa
lögðu á ráðin um framkvæmdir. Páll
setti sér þegar það aðalmarkmið að
sjá skólanum borgið. En það, sem gaf
hounm og félagsmönnnm þrek og hug-
rekki til að ráðast í þessa raun, var
það, að þeir eygðu annað stærra og
hærra takmark fram undan: stofnun
fullkominnar sinfónískrar hljómsveit-
ar, sem í framtíðinni yrði undirstaða
allrar æðri tónlistarmenningar í land-
inu, að sínu leyti á borð við Þjóðleik-
húsið, sem einnig var byrjað að reisa
um þetta leyti. Páll ísólfsson hélt því
réttilega fram, að með Tónlistarskói-
anum væri traustastur og heilbrigð-
astur grundvöllur lagður að slíkri
menningarstofnun, og hefur sú trú
ekki orðið sér til skammar. Stofnend-
ur Tónlistarfélagsins og hinn listræni
ráðunautur þess, Páll Isólfsson. gengu
ekki gruflandi að því, að hér varð
ekki sáð í dag og uppskorið á morgun,
lieldur varð að hafa langlundargeð
skógræktarmannsins, sem erjar jörð-
ina alla ævi, en væntir ekki fullrar
uppskeru né arðs fyrr en eftir hundr-
að ár eða svo. Bjartsýni þeirra var í
ætt við stórhug þeirra, sem gerðu Al-
þingishátíðina að mesta tónlistarvið-
burði, sem orðið hefur á Islandi, og
líklega vakin af honum, að minnsta
kosti á óbeinan hátt. En auk bjart-
sýni og áhuga var annað nauðsynlegt:
þolinmæði og þrautseigja. Annarsveg-
ar vegna þess, að hér var um að ræða
yiðfangsefni, sem aldrei vrði leyst til
fulls, hinsvegar gagnvart þeirri tregðu
og því tómlæti, sem sumir telja að sé
einkenni landans og vissulega hefur
mótað afstöðu hans til ýmissa þeirra
fyrirtækja, sem ekki skila samstundis
graut í aska. Hið þriðja var einnig
nauðsynlegt, ef árangur átti að verða
til frambúðar af starfinu: framsýni
og viljaþrek til að gera fyllstu menn-
ingarkröfur í hverju efni og sætta sig
aldrei við annað en það bezta.
IV.
Páll ísólfsson var um það leyti,
sem Tónlistarskólinn var stofnaður,
tvímælalaust bezt menntaður allra ís-
lenzkra tónlistarmanna. Hann var af
mestu tónlistarætt landsins og hafði
aiizt upp undir handleiðslu próf. Ivarl
Straube í Tómasarkirkjunni í Leipzig,
þar sem enn ríkir andi meistarans Jóh.
Seb. Bach, og notið tilsagnar Max
Regers og fleiri þeirra tónsnillinga,
sem hæst bar í Þýzkalandi kringum
fyrri heimsstyrjöldina. Síðan hafði
hann stundað framhaldsnám hjá org-
elsnillingnum Bonnet í París. Honum
hefðu verið allir vegir færir meðal
hinna mestu tónlistarþjóða, ef hann
hefði kosið að setjast þar að, en sú
var hamingja íslenzkrar tónlistar, að