Helgafell - 01.05.1953, Blaðsíða 107

BÓKMENNTIR
105
auga á. He/JurSu, að ég haji aldrei átt
mócSur? er skrýtin jólasaga, beisk og
smellin. Sumum oex jis\ur um hrygg.
Gamla fólkiS enn, en hér nær hann
tökunuan á því. Agætlega skrifuS saga.
Sagt jrá meSjerÓ dýra ásamt öðru er
dágóS lýsing á niSurbældum sadisma.
A behk meS s\áldum á hvítu torgi.
GóS saga í Saroyan-stíl, en höf. fer of
langt í stílbrellunum, og máliS verSur
óeSIilegt. Hinn rí\i unglingur er slyngMr
aróSur, látlaus og vel skrifuS saga. A8
oera jullorÖinn er slúSur. Um síSustu
söguna segir höf. í formála, aS hún
sé eiginlega ekki scnásaga, hvorki aS
Wggingu né annarri meSferS, og er
þaS mála sannast. ,,— hún átti aldrei
að verSa lengri en þetta, heldur miklu
styttri. Loksins í vetur kom ég því í
verk aS hripa hana upp, áSur en meiri
^ætta varS á, að hún lengdist í þaS
oendanlega“. ViS þetta er aSeins því
að baeta, að hann hefði átt aS skrifa
soguna se*m allra fyrst — eSa helzt að
^áta það alveg ógert.
^fjár ljóðabækur
Ó, Bella-mía
er nóttin lokkar
þá ert þú og ég
í einni sæng.
Þessar ljóðlínur eru ekki, eins og
ymsir kynnu að halda, danslagatexti
VerSlaunaSur af S.K.T. Þetta er ásta-
'Íóð, ort undir dægranna fargi af
Kfistjáni ljóðskáldi RöSuls. Hann yrk-
lr h'ka um Ramsý og Dúrý og Arítu.
Aumingja stúlkurnar aS heita svona
^öfnum og fá svo þessi kvæSi um sig.
engsta kvæði bókarinnar heitir Hugð-
p’. minnir undarlega mikið á orðkynngi
>nars Ben. þegar hún er sem andlaus-
Ust. Eru þá talin fimm kvæði af fimm-
tíu og fimm í kvæðabók Röðuls. Þeg-
ar ég fletti bókinni í fyrsta sinni rakst
ég þar einhvers staðar á tært lýríska
ljóðlínu — ég fann hana ekki aftur, en
hún leynist í einhverju af þessum fimm-
tíu og ficr.cn kvæSum. Kannske verða
slíkar línur auðfundnari í næstu kvæða-
bók höfundar.
1 æsku þekkti ég fólk, sem kunni
passíusálma séra Hallgríms næstum ut-
an að. Nú er allt svoleiðis fólk komið
undir græna torfu. Hins vegar þekki ég
nú a. m. k. tvo menn, sem kunna næst-
um utanað kvæðabók Jónasar Svafárs :
ÞaS blæðir úr morgunsármu. Ég hef
margreynt að læra stytzta kvæði bókar-
innar, 5 orð, en gleymi því jafnóðum.
Mér er þó ekki grunlaust um að hann sé
skáld, mannskrattinn. Ætti ég að leggja
fram sannanir kæmi á mig hik, en ég
hef þetta á tilfinningunni. Þetta litla
kvæðakver er heldur ekki alveg laust
við húmor. Má vera að sá húmor sé
án vilja og vitundar höfundar, en sama
er hvaðan gott kemur. Teikningarnar
þori ég ekki að daema. Listfræðingarn-
ir verða svo vondir þegar aimatörar út-
tala sig um myndakúnstina, en mynd-
in framan við fyrsta kvæðið minnir mig
þægilega á köttinn í kvikmynd Disneys
um Pinocchio. Kettir eru mitt uppá-
hald. Eg ætla að kaupa næstu bók
Svafárs, Regnbogastrengur kvíðans,
1954.
Og svo er það SóleyjarkvæSi Jó-
hannesar úr Kötlum. Þúsundir manna
í þessu landi — og það ekki aSeins
þessir vondu, sem mæla brýr með mál-