Helgafell - 01.05.1953, Blaðsíða 115

BOKMENNTIR
113
Vögguvísa
Elías Mar — Helgafell
Þegar maður hefur lesið nokkrar síð-
ur í þessari bók, fer maður að gera sér
miklar vonir. Lýsingarnar á hugsunum
drengsins innbrotsnóttina og daginn
eftir eru með snilldarbrag, eðlilegar,
íneitlaðar, og hvergi ýktar. Félögum
hans er líka allvel lýst, þótt dálítið
korni það manni spánskt fyrir, hvernig
Þeir blanda saman götumáli og bókmáli
i samræðucn sínum. Höfundur þekkir
sina Reykjavík, gæja hennar og pæj-
ur. og drenginn skilur hann út í æsar.
Atriðið heima hjá bernskuvininum
Leifi, er ritað af jafnnæmum skilningi
°g upphafið, og fleiri kaflana mætti
nefna. En þegar fram í sækir, verður
hókin yfirleitt miklu slakari. Það er
ahtaf heldur aumingjalegt, þegar höf-
undur setur persónur srnar á fyllirí, af
t>ví að han veit ekki hvað hann á við
fc^r að gera. Líkega er það þó óhjá-
kvæmilegt hér, en gjarna hefði mátt
ata renna af þeLm einstöku sinnum.
hfér virðist höfundur ekki hafa meira
segja í bili og reynir svo að bjarga
Ser á klaufalegu kananíði. í stílnum
gætir nokkurra áhrifa frá Laxness, en
hau eru til bóta og ekki það mikil, að
^gt sé að nöldra um stælingu, nema
yað heildsalinn og guðfræðingurinn
®ru sóttir til hans. Þeir verða skrípi í
öndum höfundar og þvaður þeirra
ekki
e'nu sinni fyndið nema örsjaldan.
...* x J “V.iUCl UlVjUlV.Ull,
1 ustu blaðsíðurnar eru augljós stæl-
lng a James Joyce, sem kemur heldur
°Uotalega við mann, en þó kemst höf-
undur furðanlega frá þessu. Þrátt fyrir
essa vankanta og raunar fleira, er
ögguvísa góð bók og fyllilega þess
^er að lesa hana. Höfundur veit hvað
ann ædar að segja um alvarlegt mál,
sem honum liggur á hjarta og segir það
svo, að allir mega skilja. Þegar á allt
er litið, er Elías Mar einn þeirra sárfáu
ir.eðal yngri skáldsagnahöfunda vorra,
sem hægt er að binda nokkrar vonir
við.
í biðsal hjónabandsins
Þórunn Elja Magnúsdóttir —
Prentfell h.f. 1949
Ekki er auðvelt að gera sér grein
fyrir því í fljótu bragði, í hvaða til-
gangi þessi bók er samin. Sennilegast
virðist, að höfundur hafi bara ætlað sér
að semja bók — og gert það, hvað sem
tautaði. Sagan er klaufalega skrifuð
og hefur engan sýnilegan boðskap að
flytja. Þar eru einlægar langlokur um
lítilsverða hluti, og er það ef til vill
list út af fyrir sig, að gera ekki stærri
bók svo langdregna. Oþarflega mikið
er þar af sveitasmjaðri og ungmennafé-
lags-rómantík, líklega til að drýgja bók-
ina og ná mátulegri lengd. Efnið er
margþvældur barnaskapur, en höfund-
ur er sífellt að tæpa á kynferðisrnálum
og fer lengra í því en hæfilegt virðist í
bók fyrir unglingsstúlkur, ef hún er ætl-
uð þeim. Annars er ekki ljóst, fyrir
hvern bókin er skrifuð. Varla fyrir ung-
ar og óþroskaðar stúlkur, og enn síð-
ur fyrir fullorðið fólk. Engin sérstök
stíleinkenni er hér að finna, nema hvað
stíllinn er heldur stirður og þvingaður,
en málið í sjálfu sér gott. Hér úir og
grúir af útúrdúrum, sem ekkert koma
efninu við, ef um eitthvert efni er að
ræða. Samtölin eru staglkennd og ó-
eðlileg, eins og fólkið sé að halda ræð-
ur hvert yfir öðru. Þannig talar enginn.
Og elskendur hittast varla svo í bók-
inni, að þeir fari ekki að þylja einhver