Helgafell - 01.05.1953, Blaðsíða 122

120
HELGAFELL
aður kurfslegri fyndni og dónaleguim
dylgjum. Efnið er þrautleiðinleg þvæla,
hugsjónin sú að verða kaupmaður,
helzt stórkaupmaður. Hetjan fer því í
Verzló, en vegir forsjónarinnar eru
órannsakanlegir, og í sögulokm fær
strákurinn stelpuna og virðist helzt eiga
að gerast forstjóri hinnar fyrirhuguðu
áburðarverksmiðju. Höfundurinn mun
vera barnakennari norður v:ð Eyja-
fjörð, sjálfsagt fær œaður í sínu starfi,
og fyrst hann er svona vel að sér í er-
lendum tungumálum, ætti hann að
íhuga sannleiksgildi hins danska spak-
mælis : „Skomager, bliv ved din læst.“
Gvendur Jóns og ég —
Gvendur Jóns stendur
í stórræðum
Hendrik Ottósson — Bókaútgáfa
Pálma H. Jónssonar Ak.
Hér eru ágætar sögur fyrir stráka,
jafnt gamla sem unga. Svo er guði fyr-
ir þakkandi, að flestir verðum við svo
miklir krakkar fram í andlátíð, að við
höfum alltaf gaman af ævintýrum sem
þessum. Að vísu eru sögurnar dálítið
iT.isiafnar, og allvíða hefði mátt nota
srrellnara orðalag, en flestar eru þær
góðar. Það hefði verið yfrið nóg, að
lesa siö — átta sögur á stangli, til þess
að geta skrifað um bækurnar með góðri
saimvizku, svo keimlíkar eru þær. En
sá, sem þetta ritar, hætti ekki fyrr en
hann hafði lesið báðar bækurnar
spjaldanna á milli — og verður hann
þó að teljast fullorðinn maður. Þótt
undirtitillinn sé „Prakkarasögur úr
Vesturbænum“, eru prakkarastrikin ó-
sköp meinlaus. Ekki er því hætta á, að
bækurnar geri blessuð börnin ódælli en
þau eru fyrir, enda væru það eitthvað
skrítnir strákar og heldur hugimynda-
snauðir, sem þyrftu að sækja uppá-
tæki sín í bækur. En hvernig dettur
manninum í hug að nota eldgamla og
úrelta stafsetningu (aptur, eptir, opt,
lopt, lypta, kraptur) í bókum, sem
fyrst og fremst hljóta að vera ætlaðar
börnum á skólaaldri ? Hann má auðvit-
að hafa sínar skoðanir um réttritun,
þótt vægast sagt séu þær sérvizka ein,
en hvers vegna þarf hann að vera að
rugla börnin í ríminu, svo að þau gati
í næsta tíma ? Allt um það er fengur í
þessum bókum, og hafi höfundur þökk
fyrir góða skemmtan. Hætt er þó við,
að ekki sé hér annar Nonni á ferðinni.
Nokkur orð um
ljóðskáld og Ijóð
Steinn Steinarr, Stefán HörÖur
Grímsson, Sigfús Daðason,
Hannes Sigfússon
Jobsbók, Ljóðaljóðin, Harmaljóðin,
Davíðs-sálmar, Orðskviðirnir, höfund-
ar eins og Shakespeare og Lao-Tse
og aðrir gamlir klassískir höfundar,
sem nútímaskáldin, hér og erlendis
lesa mikið, voru háðir eða töldu sig
háða einhverjum æðri máttarvöldum,
Alvaldi eða guði. Einnig háðir mann-
lífinu, jafnvel hluti af náttúrunni.
En hvernig er þessu varið með nú-
tímaskáldin okkar ? Telja þau sig háð
nokkru slíku ? Öháð ? Hvar standa
skáldin okkar ? Hverju lúta þau ? Hver
er heimspekileg afstaða þeirra ? Hvert
er hið félagslega viðhorf þeirra ?
Ungt skáld getur vissulega ekki
hugsað sér heiminn án ljóða, þó hann
telji ljóðin í sjálfu sér heim út af fyrir
sig.
Ljóðaheimurinn er óháður og kem-