Helgafell - 01.05.1953, Blaðsíða 126

124
HELGAFELL
sannur og hrífandi. Hljómsveitin er
nú komin á það stig, að þegar hún
nýtur örfandi handleiðslu innblásins
stjórnanda, þarf hún ekki svo mjög að
óttast tæknilega örðugleika í þeim
verkum, sem hún annars ræður við
vegna hljóðfæraskipanar þeirra. En í
starfi Sinfóníuhljómsveitarinnar hefur
þess verið gætt stranglega að mis-
bjóða ekki verkum meistaranna með
breytingum á hljóðfæraskipan eða
samdrætti raddskrár, þótt annað hafi
stundum verið gefið í skyn af fáfróð-
um eða miður góðgjörnum gagnrýn-
endum.
Olav Ivielland hefur hingað til val-
ið sér verkefni aðallega eftir Beethov-
en og Brahms, auk nokkurra verka
eftir Grieg og önnur norsk tónskáld
og fáeina íslenzka höfunda. Þetta mun
hafa verið gert af uppeldisástæðum,
meðfram að minnsta kosti. Er ekkert
nema gott um það að segja, og þá er
hljómsveitarstjórinn kröfuharðari en
eðlilegt má telja, ef hann er ekki á-
nægður með árangur þessa uppeldis.
En ósk áheyrenda mun vera sú, að
framvegis verði reynd meiri fjöl-
breytni í verkefnavalinu, ef það kem-
ur ekki í bág við það, sem fyrst um
sinn verður að vera höfuðmarkmiðið:
uppbygging og þjálfun hljómsveitar-
innar sjálfrar.
Ríkisútvarpið
hefur á rúmum 20 árum þróazt frá
því að vera umkomulaus stvrkþegi
hins opinbera og alger vonarpeningur
til þess að vera nú mesta menning-
arstofnun þjóðarinnar — eða hafa að
minnsta kosti öll skilyrði til að vera
það. — Til útvarpsins eru gerðar
miklar kröfur, og er það eins og vera
ber. Aðalkröfuna á hendur stofnuninni
hefur að sjálfsögðu hinn sundurleiti
hópur hlustendanna, því að þeir borga
brúsann, enda mun hafa verið reynt
að verða við öllum skynsam'legum
óskum þeirra, eftir því sem efni og
ástæður hafa leyft á hverjum tíma.
En um það verða forráðamenn út-
varpsins að sjálfsögðu að dæma, hvað
telja beri skynsamlegt í því sambandi,
og er þar vafalaust margs að gæta.
En nú fyrir skemmstu reis ujip sér-
hagsmunahópur og bar fram fáheyrð-
ar og furðulegar kröfur á hendur út-
varpinu, — ekki sem útvarpshlust-
endur, heldur sem höfundar útvarps-
efnis. Hér var á ferðinni Tónskálda-
félag Islands undir forystu Jóns Leifs,
og krafan er í stuttu máli sú, að ákveð-
inn hundraðshluti af allri tónlist, sem
flutt er í útvarpið, sé sótt í smiðju
félágsmanna. Jafnframt er þess kraf-
izt, að útvarpið annist víðtæka kynn-
ingu á verkum sömu manna á erlend-
um vettvangi, og er ekki á annað
minnzt en að útvarpshlustendur eigi