Helgafell - 01.05.1953, Blaðsíða 127

125
Á FÖRNUM VEGI
að bera kostnaðinn af þeim fram-
kvæmdum. En sé þessum kröfum ekki
sinnt, þá skal mega vænta algers
banns við flutningi íslenzkrar tónlist-
ar í útvarpinu. Til frekari áréttingar
sendi félagið útvarpsráði ákveðnar
),reglur“ um það, hvernig haga skuli
flutningi íslenzkrar tónlistar í útvarp-
^ð til þess að tónskáldin séu ánægð.
„Reglur“ þessar hafa verið birtar í
dagblöðunum, en þær eru svo merki-
legt plagg, að þær eiga vel skilið að
birtast einu sinni enn:
„1. Hvert íslenzkt verk fyrir hljóm-
sveit eða hljómsveit og kór sé
ekki flutt í útvarpinu sjaldnar en
2 sinnum á ári.
Hvert íslenzkt verk stofutónlist-
ar (hljóðfæralög, sónötur, dúó,
tríó, kvartettar m. m.) ekki
sjaldnar en 2 sinnum á ári.
3. Hvert íslenzkt verk fyrir kór án
undirleiks ekki sjaldnar en 6 sinn-
um á ári.
4- Hvert íslenzkt einsöngslag ekki
sjaldnar en að minnsta kosti 12
sinnum á ári.
Hvert íslenzkt danslag eða
skemmtilag sé ekki flutt sjaldnar
en 52 sinnum á ári.
°- Hvert íslenzkt danslag eða
verk séu á fyrsta og næstfvrsta
ári endurtekin í útvarpinu ekki
sjaldnar en 6 sinnum á árí með
ekki lengra tímabili á milli en 10
dögum (sic!).
1' Ef talið er orka tvímælis að plöt-
Ur eða tónbönd verkanna séu not-
hæfar að því er snertir flutning-
mn eða upptökugæðin, þá skulu
tónskáldin sjálfa eða orfingjar
þeirra (sic!) skera úr þessu að því
er snertir þeirra eigin verk“.
Lausleg áætlun, sem gerð hefur ver-
ið, sýnir það, að væru þessar reglur
upp teknar í framkvæmd, mundi eng-
in önnur tónlist en íslenzk komast að
í útvarpinu, nema tónlistarflutningur
þess í heild væri jafnframt aukinn.
Hinsvegar mundi hlustendum gefast á
að hlýða á „Sögusinfóníuna“ eftir Jón
Leifs 12 sinnum á næstu tveimur ár-
um „með ekki lengra tímabili á milli
en 10 dögum“(!), en hin íslenzka út-
gáfa Skúla Halldórssonar á laginu
„Domino“ mundi hljóma í útvarpinu
vikulega, líklega til efsta dags(?!) —
Engin tónlist er svo góð, að hún þoli
slíka ineðferð, og hvers eiga hlustend-
urnir að gjalda — og raunar líka tón-
skáldin sjálf?
Hugsum okkur, að Ijóðskáld og leik-
ritaskáld, sem vissulega eiga líka hönk
upp í bakið á útvarpinu, engu síður
en tónskáldin, settu nú fram hógvær-
ar kröfur í sama anda og þessar. T. d.,
að hvert íslenzkt kvæði, 16 ljóðlínur
eða styttra, skuli flutt í útvarpið eigi
sjaldnar en fjórum sinnum á ári, og
öll lengri kvæði íslenzkra skálda ekki
sjaldnar en tvisvar árlega, en öll ís-
lenzk leikrit, án tillits til tegundar og
gæða, skyldu flutt í útvarpið einu
sinni á hverju þriggja ára tíinabili.
Eða ættu ekki orðsins skáld að eiga
svipaða kröfu á hendur útvarpinu um
kynningu nýrra verka sinna eins og
tónskáldin telja sig eiga?
Það er skylda forráðamanna út-
varpsins að styðja eftir megni hverja
heilbrigða viðleitni til framfara og ný-
sköpunar í listum og menningarmál-
um, með það fyrir augum að auka
fjölbreytni og menningargildi útvarps-
dagskrárinnar. Hitt er einnig skylda
þeirra, að koma í veg fyrir að útvarpið
— í stað þess að vera andlegur heilsu-
brunnur og orkugjafi — verði gert að