Helgafell - 01.05.1953, Blaðsíða 130

128
HELGAFELL
senii, en sá eiginleiki er ætíð til prýði
hverjum manni og söngvurum miklu
nauðsynlegri en margur lcynni ef til
vill að lialda.
Það mun hafa verið árið 1943 sem
Guðmundur vakti fyrst á sér veru-
lega athygli, er hann söng hlutverk
Krists í Jóhannesar-passíunni eftir
Bacli. Síðan stundaði hann söngnám
í Ameríku og Svíþjóð í nokkur ár, en
hefur annars starfað hér sem söngvari
og söngkennari. Honum hefur alltaf
verið mjög létt um söng, kannske helzt
til of létt, og hann heíur átt miklum
vinsældum að fagna meðal almenn-
ings. Því hefur hann verið mjög eftir-
sóttur „skemmtikraftur“ á hverskyns
mannamótum. Þessháttar ígripasöng-
ur er ekki til langframa þroskavæn-
legur ungum listamanni og á í raun-
inni lítið skylt við það lífræna sköpun-
arstarf, sem gerir sönginn að list. Það
er alkunna, að hæfilegir erfiðleikar
herða stál andans. En þau viðfangs-
efni, sem Guðmundi voru fengin,
höfðu ekki slíka erfiðleika að bjóða
honum. I átökunum við hið stór-
brotna og veigamikla hlutverk Rígó-
lettós fékk hann loks að reyna sig til
fulls, og þá var eins og hann losnaði
úr álögum. Söngur hans fékk allt í
einu nýja dýpt og nýtt líf, og það kom
í Ijós, að með honum leyndust hæfi-
leikar, bæði músíkalskir og drama-
tískir, sem aðeins fáir höfðu trúað að
hann byggi yfir. „Debut“ Guðmund-
ar Jónssonar í Rígólettó er mesti við-
burður þeirrar tegundar, sem orðið
hefur í Þjóðleikhúsinu.
Það fór eins og vænta mátti í Kaup-
mannahöfn: Guðmundur „kom, sá og
sigraði“. Dómar um söng hans voru
allir á eina leið og mjög lofsamlegir.
Vonandi verður þetta upphaf þess, að
þessi glæsilegi söngvari fái í framtíð-
inni að neyta hæfileika sinna. betur
en verið hefur til þessa.
Lárus Sigurbjörnsson
fimmtugur
Lárus Sigurbjörnsson verður fimm-
tugur 22. maí n.k. Hann lagði ungur
stund á blaðamennsku og ritstörf, gaf
út allstórt smásagnasafn á dönsku
rúmlega tvítugur, (Over passet og
andre fgrtællinger, 1925), og hefur
einnig skrifað nokkur smærri leikrit,
m. a. Þrjá þætti, 1930. En kunnastur
hefur Lárus orðið fyrir rannsóknir sín-
ar og heimildasöfnun um íslenzka
leiksögu og má fullyrða, að í þehn
fræðuin standi enginn honum á sporði.
Þannig hefur hann allra manna bezt
rannsakað ævi og starfsferil Sigurðar
Guðmundssonar, málara, en hann var
eins og kunnugt er einn svipmesti og
sérkennilegasti frömuður íslenzkrar