Kjarninn - 26.06.2014, Blaðsíða 65

02/11 íþróttir
ekki bara knattspyrna. Klukkan er nýorðin átta að morgni
en úti er nálægt 30 gráðu hiti og hvítir sólargeislar streyma
inn í gegnum eina gluggann á stofunni. Drengirnir eru allir
klæddir í bláan og gráan Adidas-fatnað. Þeir eru með svipað-
ar töskur og með svipaðar klippingar. Það sér enginn á þeim
hver þeirra fékk áður þrjár máltíðir á dag og hver þeirra fékk
bara eina.
Ousseynou skrifar niður textann sem Niane skrifaði upp
á töflu í stílabók með myndum af senegölskum knattspyrnu-
hetjum framan á. Hann gerir það eins hratt og hann getur og
með fallegri tengiskrift: „Þetta er falleg íbúð...“. Við hliðina
á honum situr Ousmane Diaw. Hann er þegar búinn og sýnir
kennaranum, sem hann kallar bara Sir, stílabókina sína.
„Sjáðu hérna, Sir, sjáðu!“
„Flott, Ousmane,“ segir Niane og blikkar hann yfir
kringlótt gleraugun.
Draumurinn um evrópu
Í Senegal spila allir knattspyrnu, alls staðar. Á alls kyns
undirlagi. Án eða í skóm. Með eða án bolta með lofti í. Alla
dreymir um það sama: að spila knattspyrnu í Evrópu. Að geta
klætt sig í ekta Barcelona-búning – ekki gervitreyju sem er
götótt og skítug. Að geta spilað á grasvelli, ekki sandvelli sem
liggur í halla. Og þá dreymir auðvitað um peninga. Næga
peninga til að sjá fyrir allri fjölskyldunni.
Nemendurnir átta sem sitja í enskutímanum hjá Niang
hafa allir fengið einstakt tækifæri upp í hendurnar.
Ásamt tíu öðrum drengjum var þeim í fyrra boðið pláss í
knattspyrnuakademíu og heimavistarskóla Diambars, í
samkeppni við börn hvaðanæva í Senegal. Þeir sem eru með
mestu knattspyrnuhæfileikana eru valdir óháð því hvaða guð
þeir trúa á, hversu mikla peninga foreldrar þeirra eiga eða
hvort þeir hafa nokkru sinni komið áður inn í kennslustofu.
Hér fá þeir menntun og metnaðarfullt knattspyrnuuppeldi.
Og þetta er allt frítt.
Það er vandamál í Senegal að drengir hætta í skóla til
að leggja allt undir við að ná árangri í knattspyrnu. Og