Kjarninn - 31.07.2014, Blaðsíða 4

02/03 lEiðaRi
til þess að staldra við og velta því upp, hvort þetta sé skyn-
samleg þróun og hvort það geti verið að launahækkanirnar
séu innistæðulausar þegar málið er skoðað frá öllum hliðum.
Bankaþjónusta á Íslandi er úr takti við alþjóðalega
fjármálamarkaði eftir hrunið, eða því sem næst. Íslenskir
bankar, þeir endurreistu, hafa stigið hænuskref inn á
alþjóðlega lánamarkaði og eru fyrst og fremst byggðir upp á
grunni innlána frá almenningi á Íslandi, einstaklingum og
fyrir tækjum. Hlutabréfa- og skuldabréfamarkaðir hafa verið
að rísa úr rústum hrunsins og hefur umtalsverður árangur
náðst á skömmum tíma við að glæða þessa markaði lífi, svo
þeir geti þjónustað íslenskt atvinnulíf og almenning. Það
sem síðan er mest einkennandi fyrir íslenskan fjármála-
markað, þegar hann er borinn saman við fjármálamarkaði
annars staðar, er að hann er nær allur í
örmyntinni íslenskri krónu, innan víðtækra
fjármagnshafta.
Ekki nein samkeppni
Þessar séríslensku aðstæður gera algengustu
röksemdina sem bankamenn nota til að
réttlæta himinhá laun afar máttlitla. Hún
er sú að fjármálamarkaðir landa heimsins
séu samofnir og því þurfi fjármálafyrirtæki að vera hluti af
alþjóðlegri launaþróun þar sem öll vötn renna til lokum til
Wall Street í New York, City í London og víðlíka svæða þar
sem stærstu fjármálafyrirtæki heimsins eru með starfsemi.
Samkeppnishæfnisrökin eru veik af þessum fyrrnefndu
sökum, svo ekki sé meira sagt.
Íslenskur fjármálamarkaður er í dag innilokaður í
fjármagnshöftum og byggir tilveru sína að mestu á því að
íslenskur almenningur getur ekkert annað gert en að vera með
reikninga hjá hinum nýendurreistu íslensku bönkum. Auk
þess er í gildi yfirlýsing um opinbera ábyrgð á innlánum, það
er ríkisábyrgð á innlánunum, skuldum fjármálafyrirtækjanna.
Í skjóli þessarar yfirlýsingar er allur fjármálageirinn á Íslandi,
jafnvel þó það virðist augljóst öllum að hún er frekar haldlítil.
„Samkeppnis-
hæfnisrökin eru
veik af þessum
fyrrnefndu
sökum, svo ekki
sé meira sagt.“