Kjarninn - 07.08.2014, Blaðsíða 43

04/04 álit
í fjallið, á það við á nær öllum jörðum á Veturkjálka. Skógur
sem ekki er nytjaður hvorki til eldiviðar né beitar, vex
óhindrað og þéttis óhóflega. Á snjóþungum vetrum leggst
nýgræðingurinn undan brekkunni og snjóþyngslunum, þá
er með öllu ógengt um skóginn og hann ekki smalaður nema
með góðum smalahundum.
rótarskotin þurfa frið
Til þess að skógurinn geti endurnýjað sig þurfa rótarskotin
að hafa frið til að vaxa en þau eru konfektið fyrir sauðféð,
því skiptir máli fyrir endurnýjun birkiskóga að sprotarnir
fái frið á vorin og á haustin. Hins vegar eru eiginleikar
nýgræðinganna þannig að þeir eru of þéttir og margir,
svo að fá tré vaxa upp og ekki koma upp fallegar hríslur,
ekkert vaxtarrými. Þetta er öllum sjáanlegt í Vallaklifi, þar
sem vegaskurðirnir eru að fyllast. Nú á síðustu árum hefur
birkiskógurinn skriðið upp fjallið hér ofan Hlíðskóga, upp að
bratta, eru það runnar, þéttir og liggja undir snjó á vetrum.
Hófleg beit á skógivaxið land er í góðu lagi bara ef sauðféð er
ekki haft of lengi hvert sumar á landinu.
Mér eiginlega blöskrar hvaða breytingar hafa orðið á
skömmum tíma á gróðurríkinu í brekkum Vallafjalls. Lag-
vaxinn gróður, svo sem hrútaberjalyng og jarðarberjalyng,
er að hverfa undan ofríki t.d. blágresis og bláberjalyngið er
að kaffærast. Gróðurinn er fábrotnari en var og gönguleiðir
torsóttar, svo ekki sé meira sagt, ég ruddi gönguleiðir um
brekkuna. Ég tel að mannkynið standi frammi fyrir ógn
vegna umsvifa sinna, sem ógna afkomu okkar og við öll
berum ábyrgð á. Það er ekki á allt kosið.