Kjarninn - 21.08.2014, Blaðsíða 54

02/05 pistiLL
gangi í þrúgandi hitabylgju að reyna að losna við myndir úr
huga mér af dánum börnum í Palestínu. Fyrr um morguninn
hafði ég límst við netið, líkt og þráhyggjusjúklingur sem
getur ekki stillt sig um að endurtaka óþægilega upplifun aftur
og aftur. Eins og svo oft áður hafði mér fundist ég skyldug til
að smella á hverja einustu frétt um barnamorðin í Palestínu,
þó ekki væri nema til að leggja mitt af mörkum til að halda
þeim á lista yfir mest lesnu fréttinar og lengja þar með líftíma
þeirra. Afleiðingarnar voru þær að ég gat varla litið á barnið
mitt án þess að klökkna og til þess að vera í húsum hæf greip
ég til þess ráðs að labba beint af augum um stund.
spurning um stað og stund
Brátt kom ég að húsi þar sem að minnsta kosti tíu plötur
voru greyptar í stéttina með örlitlu millibili,
hver og ein eins og átakanleg fyrirsögn á
netinu. Ég gat ekki annað en staðnæmst til
að lesa þessar gömlu en þó tímalausu fréttir
af örlögum fólks og í þessu tilfinninganæma
ástandi sortnaði mér fyrir augum að sjá að
þarna höfðu systkini verið leidd út í dauð-
ann, annað ellefu ára stelpa, hitt tíu ára
strákur.
Skyndilega var hryllingurinn svo ná-
lægur, svo allt umlykjandi. Þessar tvær útrýmingarherferðir
á fólki eru auðvitað nátengdar í sögulegum skilningi. Og
önnur þeirra er að gerast núna en á öðrum stað en ég bý, í
beinni útsendingu fyrir okkur samtíðarfólk fórnarlambanna;
hin átti sér stað áður en ég fæddist en á staðnum þar sem ég
bý núna.
Hvað vitið þið?
Mér varð hugsað til leikrits sem ég sá fyrir nokkrum árum
hér í Berlín þar sem ungt fólk frá Palestínu, Þýskalandi og
Ísrael túlkaði fjölskyldusögur sínar, tengsl þessara þjóða í
sögunni og áhrif þeirrar blóðugu orsakakeðju. Hughrifin af
sýningunni voru þau að ofbeldi leiði af sér meira ofbeldi. Ég
„Brátt kom ég að
húsi þar sem að
minnsta kosti tíu
plötur voru greypt-
ar í stéttina með
örlitlu millibili.“