Kjarninn - 11.09.2014, Blaðsíða 52

02/04 Pistill
svo innilegur að stelpan getur hvergi annars staðar fundið
strák sem á eins vel við hana. Sama þótt hún þoli hann ekki
og langi mest til að giftast öðrum, ólíkt siðfágaðri, náunga.
Samband af þessum toga gæti flokkast undir svokallað
haltu-mér-slepptu-mér-samband og ég er ekki frá því að
margir Íslendingar, búsettir í öðrum löndum, kannist við
tilfinninguna.
Hættulegt móðurmál
Mér finnst fátt betra en að finna kalt haustloft glefsa í nefið á
mér strax í landganginum að Leifsstöð. Það breytir samt ekki
því að í draumaveröld minni fyrirfinnast hvorki þjóðerni né
landamæri, enda trúi ég að heimurinn væri betur settur án
þeirra; reyndar menningarlega eins leitari
(og þar af leiðandi leiðinlegri) en ólíkt
friðsamari.
Ég elska ekki Ísland sem þjóðríki, því
síður elska ég fólk bara af því að það er
íslenskt. Ég elska bara þennan stað í heim-
inum þar sem ég fékk að vera barn og þar
sem ég öðlaðist allar þessar minningar sem
gerðu mig að mér. Ég elska hann af því að ég
er með hausinn fullan af skringilegum táknum og hljóðum
sem rétt samsett kallast íslenska. Í þessari mótsagnakenndu
nostalgíu felast átthagafjötrar mínir.
Þetta rann upp fyrir mér í gær þegar ég var að spjalla við
konu á mínu reki frá Ísrael, búsetta í Berlín.
Hún sagði mér togstreitunni sem fylgir því að skammast
sín fyrir voðaverk stjórnvalda í landinu þar sem hún á sitt
ríkisfang um leið og hún, rétt eins og ég, getur fundið bæði
fyrir söknuði og nostalgíu á samkomum þar sem ilm af
barnæskunni leggur af matarréttunum og fólkið talar saman
á tungumálinu sem hún drakk í sig með móðurmjólkinni.
Móðurmálið sem hún getur þessa dagana varla talað án
ónota úti á götu í stórborg.
Ég sagði henni frá því að það væru ekki mörg ár síðan
Íslendingar hefðu sumir hverjir upplifað fyrirlitningu í sinn
„Ég elska hann
af því að ég er
með hausinn
fullan af skrngi-
legum táknum
og hljóðum.“