Kjarninn - 11.09.2014, Blaðsíða 54

04/04 Pistill
vænt um landið sitt og fólkið sem það byggir. Ef þeim væri
sama um þessa þjóð, þá myndu þeir ósköp einfaldlega þegja.
Samt hefur Sigmundur Davíð trekk í trekk gefið til kynna að
þeir sem gagnrýna stjórnvöld geri það af því þeir séu ekki
nógu þjóðhollir.
Það er ekki bara dónaskapur og heimska að halda því
fram heldur líka fádæma afneitun hjá manni sem fer fyrir
Framsóknarflokknum, flokki sem átti stóran þátt í hinum
ýmsu uppátækjum sem leiddu til þess að Ísland var næstum
því ekki lengur til. Nema þá kannski sem skólabókardæmi
um heimóttarlega fjárglæfrastarfsemi.
Hrun ii
Sigmundur Davíð getur haldið áfram að tjá sig um skortinn
á þjóðernishollustu í hinum og þessum hátíðarræðum en
það breytir því samt ekki að ég, líkt og svo margir aðrir sem
gagnrýna hann, elska Ísland. Og í augnablikinu er ein helsta
hættan sem steðjar að Íslandi (fyrir utan einstaka eldfjall)
áðurnefndur forætisráðherra og fylgilið hans í eilífri herferð
sinni að klíkuvæða landið og þagga eftir bestu getu í gagn-
rýnum röddum.
Stjórnmálamenn hafa það því miður í valdi sínu að ræna
kjósendur landinu sínu. Á þann hátt að ekkert stendur eftir
nema æskuminning um soðna ýsu með hamsatólg, fjörið
í síðustu Druslugöngu í íslenskri sumargolu, misgóð ára-
mótaskaup og vegabréf sem dugar ekki lengur til að leigja
sér þrjátíu fermetra í meðalstórri borg því að í Hruni II
misstu Íslendingar endanlega æruna.