Morgunblaðið - 18.08.2012, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. ÁGÚST 2012
✝ Páll HalldórJóhannesson
fæddist á Dynjanda
í Grunnavík-
urhreppi 26. mars
1929. Hann lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði
þriðjudaginn 7.
ágúst sl. Foreldrar
hans voru hjónin á
Dynjanda og síðar
að Bæjum á
Snæfjallaströnd, Jóhannes Ein-
arsson, f. 14. maí 1899, d. 6. júní
1981 og Rebekka Pálsdóttir, f.
22. nóvember 1901, d. 28. nóv-
ember 1984. Systkini Páls eru:
1) Jóhanna, f. 4. apríl 1926, d.
30. júní 1932. 2) Óskar, f. 1. nóv-
ember 1927, d. 1. febrúar 1993,
maki Lydía Sigurlaugsdóttir, f.
13. febrúar 1933. 3) Rósa, f. 5.
júlí 1930, maki Hallgrímur Jóns-
son, f. 30. september 1929, d. 27.
september 1984, skildu. Sam-
býlismaður Andrés Hjörleifsson,
f. 25. janúar 1929, d. 5. maí 2011.
4) Ingi, f. 19. janúar 1932, maki
Gunnur Guðmundsdóttir, f. 15.
mars 1934, d. 8. desember 2007.
5) María, f. 29. október 1934,
1984 c) Páll Halldór, f. 2. maí
1988. Sonur Hrannar er Stefán
Þór Jóhannsson, f. 26. júní 1975.
2) Rebekka Jóhanna, f. 10. mars
1959, maki Pétur Ingi Ásvalds-
son, f. 5. mars 1957, börn: a)
Linda Björk, f. 13. mars 1981 b)
Gerða Helga, f. 23. desember
1984. Dóttir Péturs er Kristín
Guðmunda, f. 13. júní 1976. 3)
Magnús Ási, f. 1. desember 1963.
4) Haraldur Bjarmi, f. 10. júlí
1976, maki Hrönn Eiríksdóttir,
f. 10. október 1978, börn a) Ísa-
bella Þóra, f. 18. nóvember 2006
b) Eiríkur Bjarmi, f. 9. mars
2012 c) Davíð Páll, f. 9. mars
2012.
Páll ólst upp hjá foreldrum
sínum og systkinum á Dynjanda
til ársins 1948 er fjölskyldan
flutti að Bæjum. Hann var á ver-
tíðum árin 1946 - 1957 frá Djúpi
og Suðurnesjum og var á vertíð
í Keflavík þegar þau Páll og
Anna kynntust. Árið 1957 hófu
þau búskap í Bæjum og bjuggu
þar til ársins 1995 er þau fluttu
til Ísafjarðar. Þau voru þá síð-
ustu ábúendur á Snæ-
fjallaströnd. Páll gegndi fjöl-
mörgum trúnaðarstörfum fyrir
sína sveit. Á Ísafirði bjuggu þau
í Stórholti 9 þar til þau fluttu á
Hlíf, íbúðir aldraðra, í júlí á síð-
asta ári.
Páll verður jarðsunginn frá
Ísafjarðarkirkju í dag, 18. ágúst
2012, og hefst athöfnin kl. 14.
maki Sigurvin Guð-
bjartsson, f. 17. júní
1929. 6) Felix, f. 9.
júlí 1936, maki
Guðrún Stef-
ánsdóttir, f. 4. júní
1944. 7) Jóhanna, f.
8. desember 1938,
maki Haraldur Sæ-
mundsson, f. 22. júlí
1929, d. 29. sept-
ember 1974. Sam-
býlismaður Rasmus
A. Rasmussen, f. 13. ágúst 1927,
d. 12. nóvember 1994. Sambýlis-
maður Jón Alfreðsson, f. 4. febr-
úar 1938.
Páll giftist 31. maí 1958 eft-
irlifandi eiginkonu sinni Önnu
Jónu Magnúsdóttur frá Þverá í
Ólafsfirði, f. 5. júní 1934. For-
eldrar hennar voru hjónin Ása
Sæmundsdóttir, f. 7. nóvember
1891, d. 4. desember 1984, og
Magnús Sigurðsson, f. 25. ágúst
1891, d. 26. ágúst 1974 bændur á
Þverá. Börn Páls og Önnu eru:
1) Kristinn Arnar, f. 5. nóv-
ember 1956, maki Hrönn Þór-
arinsdóttir, f. 16. janúar 1958,
börn: a) Finna Dís, f. 9. Ágúst
1979 b) Ómar Þór, f. 27. mars
Elsku pabbi.
Nú ertu farinn frá okkur. Það
var erfið stund þegar við sátum
hjá þér systkinin og mamma þeg-
ar þú kvaddir. Þú varst alltaf svo
blíður og góður. Og vildir allt fyr-
ir alla gera.
Þú kallaðir mig alltaf litlu tát-
una þína. Ég man þegar þú varst
á leiðinni til Ísafjarðar með féð
eitt haustið og þú spurðir hvað þú
ættir að gefa mér þegar þú kæmir
til baka. Mig langaði svo í hring
og þú færðir mér fallegan silfur-
hring með rauðum steini. Bílrúnt-
urinn á sunnudögum er mér
minnisstæður. Þá fórst þú með
okkur krakkana inn í Lón eða á
Ármúla. Það var alltaf mikil til-
hlökkun til ferðarinnar þó ég hafi
nánast alltaf verið bílveik.
Ég man þegar þú komst í eld-
húsdyrnar einu sinni sem oftar og
kallaðir á mömmu „elsku hjart-
ans ástin mín, veistu nokkuð um
síuna sem ég pantaði í dráttarvél-
ina í vor?“ Mamma vissi alltaf um
alla varahlutina.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar um þig, elsku pabbi, og ég
geymi þær í hjarta mínu.
Þig hafði alltaf dreymt um að
fara til Manchester að horfa á
þína menn í boltanum, og er
ógleymanleg ferðin sem við Pétur
fórum með þér í desember 2003.
Og auðvitað unnu þínir menn!
jibbí!
Við fórum öll saman til Kanarí
árið 2007. Það var yndisleg ferð.
Þið mamma, við Pétur og dætur
okkar, tengdasynir og barnabörn
ásamt Gerðu og Ása. Litlu afas-
telpurnar kölluðu þig alltaf langa-
lang.
Aftur lá leiðin til Kanarí tveim-
ur árum síðar til að halda upp á
afmælin okkar. Þú varst áttræður
og ég fimmtug. Það var nú mikil
veisla og þú sveiflaðir mömmu um
dansgólfið eins og svo oft áður.
Þið höfðuð svo gaman af því að
dansa. Samband ykkar mömmu
var einstaklega fallegt.
Í fyrrasumar fluttuð þið
mamma á Hlíf, en þú varst nú
ekki lengi þar, pabbi minn. Þú
fluttir yfir á öldrunardeild sjúkra-
hússins nokkrum vikum síðar.
Núna verður mikil breyting fyrir
mömmu sem var hjá þér öllum
stundum fram á síðasta dag. Við
skulum hugsa vel um hana Önnu
þína og passa hana fyrir þig.
Með englum Guðs nú leikur þú og lítur
okkar til
nú laus úr viðjum þjáninga, að fara það
ég skil.
Og þegar geislar sólar um gluggann
skína inn
þá gleður okkur minning þín, elsku
pabbi minn.
(Guðrún Sigurbjörnsdóttir.)
Takk fyrir allt elsku pabbi.
Þín dóttir,
Rebekka.
Hann afi minn, elsku besti afi
minn, Páll bóndi í Bæjum er far-
inn frá okkur. Mannsins sem var
mér svo kær verður svo sárt
saknað.
Kærleikur, hlýja og virðing er
það fyrsta sem mér dettur í hug
þegar ég hugsa til hans afa míns,
og er ég nokkuð pottþétt á því að
margir séu sammála mér þar. Það
að upplifa þetta allt saman bara
við það að horfa á samskipti og
nánd afa og ömmu var bara fal-
legt, aldrei hafði eða hef ég séð
annað eins, alltaf eins og nýást-
fangnir unglingar.
Ég minnist sumarfríanna í
sveitinni og mun ég halda fast í
þær minningar eins og þegar við
afi vorum á leiðinni heim úr fjár-
húsunum hélt hann í höndina
mína og við skokkuðum niður
brekkuna að bænum. Hann fífla-
ðist oft með það seinna meir þeg-
ar ég varð fullorðin, strauk mér
um vangann og sagði að hann
gæti sennilega ekki skokkað
svona með „litlu skottunni sinni“
eins og áður fyrr.
„Afi taktu þetta hvíta“ sagði ég
svo oft, og stökk honum þá bros á
vör. Þegar maður elst ekki upp í
sveit, nema um sumartímann
kann maður ekki að borða fitu,
þannig að mér til mikillar ánægju
fékk ég að skófla fitunni yfir á
hans disk.
Afi reyndi mikið að leiðrétta ís-
lenskuna, eða kannski bara tvö
orð hjá mér sem voru og eru enn í
dag, hæ og bæ. Honum fannst
ekki í lagi að nota þessi útlensku
orð. Þetta væri sko ekki íslenska,
maður ætti að segja halló og
bless, svo held ég að hann hafi
hreinlega bara gefist upp á mér,
og brosti bara til mín, amma skil-
aði nú oft kveðju frá hæ og bæ.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Elsku afi minn, þín verður sárt
saknað, ég veit að þú munt vaka
yfir okkur öllum og sérstaklega
henni elsku ömmu minni.
Þín,
Guðfinna Dís (hæ og bæ.)
Eitt sinn spurði ég afa Sigur-
vin frá Bolungarvík hvernig
drengur faðir minn hefði verið í
æsku og hann svaraði: „Hann fað-
ir þinn tók og hefur tekið sér Pál
frænda sinn sér svo rækilega til
fyrirmyndar að það er eins og
honum hafi verið snýtt út úr nös-
inni á honum. Hann gat aldrei
verið hérna heima úti í Bolung-
arvík, það eina sem komst að hjá
honum var að vera inni í Bæjum
hjá Páli frænda sínum innan um
rollur og hrúta.“
Þú kallaðir mig alltaf nafna:
„Hvað segir þú Páll nafni minn“
og ég fann alltaf hvað þú varst
ánægður með að ég væri til og
héti Palli. Þú varst líka svo góður
við okkur bræðurna í Hafnardal,
þú komst alltaf í heimsókn ef þú
áttir leið hjá bæði í Hafnardal og
út í Reykjanesskóla og þá voru
sko skemmtilegir dagar að hitta
afa í Bæjum. Ég man að eitt sinn
var farið með Fagranesinu í
skólaferðalag út á Ísafjörð og var
þá stoppað í Bæjum til að taka
mjólk sem var skemmtilegt. Það
var gaman að sjá Palla afa á
bryggjunni veifa hlýlega til strák-
anna sinna í Hafnardal og kalla til
nafna síns. Ég á fulla filmu af
myndum sem ég tók á myndavél-
ina einungis af bryggjunni í bæj-
um með afa Palla, enda var ekk-
ert annað merkilegt sem gerðist í
þeirri skólaferð. Það var mikið
sport þegar við púkarnir í Hafn-
ardal skruppum út á strönd til afa
og ömmu til að fara í fjósið og í
fjárhúsin. Auðvitað var farið í
reykkofan til að fylgjast með
hvernig átti að verka hangikjöt og
þá var sko dísilolían ekki spöruð
maður.
Það var alltaf gaman að spjalla
við þig, afi minn, því þú varst
mjög minnugur og kunnir mikið
af sögum af smalamennsku sem
okkur þótti nú skemmtilegast. Þú
hvattir mig til að vera duglegur
og að hlaupa á eftir kindunum því
að enginn annar en smalinn
myndi ná í þær. Alltaf varstu að
gera eitthvað. Þegar þú hafðir
brugðið búi og við hjóluðum út
eftir til ykkar varstu að taka til í
fjósinu. Við vorum látnir strax í
að sópa alveg eins og árið áður
þegar við skruppum þótt engar
beljur væru lengur í Bæjum. Allt
þurfti að vera í röð og reglu: „Þið
eigið að vera harðir og duglegir“
við héldum áfram að sópa með
bros á vör því pabbi sagði það
sama og margt annað enda voruð
þið alveg eins. Þegar þið genguð
hlið við hlið með hendurnar fyrir
aftan bak og maður horfði á eftir
ykkur úr fjarlægð á leið út í fjár-
hús, þá þekkti maður ykkur ekki í
sundur.
Það var mikill samgangur milli
Hafnardals og Bæja eftir að við
fluttum inn í Djúp og var oft farið
í heimsóknir. Mér er minnisstætt
þegar brúin fór í sundur yfir Mór-
illu í Kaldalóni. Það skipti engu,
við fórum samt yfir hana á mjóum
stálbita en Palli afi leiddi afa-
strákinn sinn yfir því auðvitað
þurftum við að fara í Bæi. Í Bæj-
um man ég fyrst eftir mér í rétt-
inni með þér og pabba. Í síðasta
sinn sem ég sá þig hvíslaði ég að
þér bestu fréttum sem ungur
maður getur fært afa sínum og
mikið hlýnaði mér um hjartaræt-
ur þegar ég sá bros þitt skína og
andlit þitt ljómaði þegar ég sagði
nafnið á barninu.
Mikið á ég eftir að sakna þess
að hafa þig ekki í þessu lífi lengur
og ég á eftir hugsa til þín með hlý-
hug, elsku afi minn.
Páll Jens Reynisson.
Elsku Palli afi. Það var erfitt
að kveðja þig á sjúkrahúsinu dag-
inn fyrir andlát þitt. Ég grét í
faðmi ömmu og mömmu. „Ekki
gráta, tátan mín,“ hefðir þú sagt
og þerrað tárin mín.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar úr sveitinni okkar. Manstu
þegar þú kenndir mér að keyra
stóra taktorinn með heyvagninn
aftan í svo þið strákarnir gætuð
hlaðið heyböggunum upp á hann?
Eða þegar ég kom með þér í
sveitina og amma þóttist vera svo
hissa að hún datt í gólfið? Manstu
þegar við Finna Dís báðum Guð
að gefa þér þurrk á heyið svo við
kæmumst á ættarmótið? Eða
þegar ég fékk að máta hrepp-
stjórabúninginn þinn? Manstu
þegar við stelpurnar stóðum við
baðherbergishurðina og horfðum
á þig raka þig og kepptumst við
að vera fyrstar til að ná rakkoss-
inum?
Ég náði rakkossi hjá þér á
sjúkrahúsinu. Þú varst veikur,
hálfsofandi og slappur, en mikið
varstu friðsæll og fallegur, afi
minn. Það var erfitt að sjá þig
svona veikan og máttlausan. Þú
varst alla tíð svo iðinn og sterkur í
sveitinni, og svo léttur á fæti þeg-
ar þú sveiflaðir ömmu um dans-
gólfið.
Palli afi reyndist sannspár í
fyrrahaust þegar hann sagði að
það væru þrír drengir á leiðinni í
fjölskylduna. Það var stuttu áður
en ég varð ófrísk. Og þegar Har-
aldur sonur hans komst að því að
hann væri að fá tvíburadrengi þá
hlytum við Elmar að eiga þann
þriðja. Daníel Ingi sonur minn
fær að heyra þessa sögu ásamt
fleirum þegar hann verður eldri.
Rebekka dóttir mín á eftir að
muna vel eftir langafa sínum og
segja bróður sínum frá honum.
Segja honum frá afa sem var svo
ljúfur og góður. Aldrei heyrði
maður afa skammast í neinum og
hann talaði vel um alla. Alltaf
kvaddi hann okkur með hlýju
faðmlagi og kossi.
Nú er komið að kveðjustund.
Ég minnist þín með gleði og
þakklæti í huga. Takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig.
Ekki hafa áhyggjur, elsku afi,
við pössum Önnu ömmu fyrir þig.
Fel þú, Guð, í faðminn þinn,
fúslega hann afa minn.
Ljáðu honum ljósið bjarta,
lofaðu hann af öllu hjarta.
Leggðu yfir hann blessun þína,
berðu honum kveðju mína.
(L.E.K.)
Þín,
Linda Björk.
Elsku besti afi minn.
Í dag kveð ég þig með sorg í
hjarta og þakklæti fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig.
Elsku afi, Guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima
en eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth.)
Elsku amma, megi góður Guð
styrkja þig í sorg þinni og vera
með þér. Blessuð sé minning afa.
Þín,
Gerða Helga.
Fallinn er nú frá Páll Jóhann-
esson bóndi í Bæjum á Snæfjalla-
strönd.
Það þurfti duglegt fólk til að
búa á Snæfjallaströndinni, þar
sem voraði seint og veturinn kom
oft snemma. Enda voru þau hjón-
in Palli og Anna harðdugleg og
ráku rausnarlegt bú í Bæjum sem
þau byggðu upp af dugnaði.
Ég var nokkur sumur í Bæjum
og þegar ég kem fyrst til Palla
frænda míns og Önnu í sveitina
eru þau í sambýli við foreldra
Palla þau Jóhannes Einarsson og
Rebekku Pálsdóttur en Rebekka
var ömmusystir mín. Þá var búið í
gamla bænum en hafin bygging á
nýju íbúðarhúsi sem flutt var í ári
seinna.
Ég var ráðin í sveitina til að
passa Arnar son Önnu og Palla og
seinna Rebekku en hún var ný-
fædd þegar ég kom fyrsta sum-
arið. En einnig voru þarna tvö
systkinabörn Palla þau Reynir og
María Rebekka sem ég gætti líka.
Ég lærði líka ýmis sveitastörf s.s.
að rifja og raka og mjólka hana
Huppu sem var steingeld.
Mjög gestkvæmt var í Bæjum
og oft líf og fjör. Bæði var það
frændfólk og vinir og svo allskon-
ar vinnuhópar eins og vegagerð-
armenn, bryggjusmiðir, síma-
menn o.fl. Palli og Anna gerðu
öllum vel til góða og fór enginn af
bæ nema vel nærður í mat og
drykk og alltaf var nægt svefn-
pláss á meðan gólfpláss leyfði og
stundum var sofið í hlöðunni.
Palli var víðsýnn maður og
hafði áhuga á samfélaginu öllu
bæði til sjós og lands, og var ötull
við að spyrja gesti og gangandi
frétta. Hann var röggsamur og
ákveðinn við vinnu og fékk fólk
með sér. Oft þurfti snör handtök
til að bjarga heyi undan veðri og
vindum. Hann var einstaklega
ljúfur og góður maður og hafa
þau Anna og Palli reynst mér og
fjölskyldu minni mjög vel alla tíð.
Ég á þeim margt að þakka og bý
ég vel af því veganesti sem þau
hafa veitt mér allt frá barnæsku,
því þau hafa aldrei losnað við mig
eins og ég hef oft sagt við þau. En
nú er komið að leiðarlokum hjá
okkur Palla og vil ég þakka hon-
um fyrir samfylgdina og þá
gæsku sem hann hefur sýnt mér
og fjölskyldu minni. Ég sendi
Önnu minni og fjölskyldunni
innilegar samúðarkveðjur.
Rannveig Pálsdóttir.
Ég á ekki orð til þess að lýsa
því hversu mikið mér finnst ver-
öldin gap ginnunga án þín, frændi
minn, og með fullri sanngirni og
allri heimsins virðingu ert þú ann-
ar af þeim mönnum sem gekkst
mér í föðurstað. Það voru mikil
forréttindi að fá að kynnast þér.
Þið feðgarnir Páll og faðir þinn
Jóhannes í Bæjum eruð þeir allra
hörðustu og allra duglegustu
menn sem ég hef hitt á lífsleið-
inni. Mikið hef ég litið upp til þín,
frændi minn, því ég gerði allt til
að vera eins og þú. Ég hefði meira
að segja viljað taka við af þér í
Bæjum ef raunveruleikinn hefði
verið annar því þótt félagslega
einangrunin í Hafnardal hafi ver-
ið orðin óbærileg í lokin var hún
orðin alger á Snæfjallaströndinni
undir það síðasta.
Ég þakka þér þann tíma sem
ég fékk með þér og lærði af þér.
Takk fyrir að gefa mér traustið til
að ráðskast með búfénaðinn í
Bæjum eins og mig lysti á unga
aldri. Það varð mér mikið happ
þegar á leið er ég varð sjálfur
bóndi inni í Hafnardal að geta
fengið góðan grunn að fjárstofni
til þess að vinna með og varð okk-
ur hjónum til happs.
Smalamennskurnar hjá okkur
strákunum í Jökulfjörðum eru
efstar í minningunni. Mikið klæj-
aði mig sem ungan dreng að byrja
að smala og mikið öfundaði ég
Einar Rósa frænda minn af því að
geta byrjað árinu á undan, mikið
var ég fúll út í þig þá að banna
mér að fara en brosi að því í dag,
frændi minn. Ég hef saknað þess
að geta ekki heyrt í þér vikulega
eins og við gerðum alltaf því það
er enginn sem ég get rætt við á
þeim nótum sem við gerðum. Nú
ertu farinn eins og allt fólkið í
sveitunum okkar er farið, Palli
minn, og mikið þykir mér það
leiðinlegt að vera seinasti bónd-
inn í ættleggnum okkar úr Jökul-
fjörðum. En þannig er nú bara líf-
ið að mannskepnan þróast, eldri
kynslóðirnar hverfa, þær ungu
koma í heiminn og eftir móður-
mjólkinni finna börnin sér annað
lífsviðurværi en í sveitunum eins
og okkar kynslóðir gerðu. Það er í
sjálfu sér ekki slæmt því án
framþróunar verða engar breyt-
ingar til batnaðar.
Það hefur mikið vatn runnið til
sjávar frá því að sveinbarn kom í
heiminn á Dynjanda árið 1929.
Eins og ég segi oft við Pál son
minn man ég aldrei ártöl en þetta
ártal man ég því þú komst í þenn-
an heim þetta ár í byrjun heims-
kreppunnar miklu. Þessi svokall-
aða kreppa sem við sjáum í dag
bliknar í samanburði við það vol-
æði sem var í sveitum landsins í
þá daga. Samt sem áður var alltaf
nóg til á Dynjanda því þar hafði
fólki verið kennt að vera dugandi
af Einari og Engilráð. Þú fórst
ungur til sjós og á vertíð. Síðar
tókstu við af föður þínum sem
hafði flutt með allri fjölskyldunni
Páll Halldór
Jóhannesson
✝
KRISTJÁN SIGURÐSSON,
til heimilis að Skarðshlíð 16c,
Akureyri,
andaðist á Fjórðungssjúkrahúsi Akureyrar
laugardaginn 4. ágúst.
Jarðarförin hefur farið fram á Lundarbrekku í
Bárðardal í kyrrþey að ósk hins látna.
Ragnhildur G. Guðmundsdóttir
og börn hins látna.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir
og amma,
GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR,
Garðsenda 15,
Reykjavík,
lést á Landspítala, Landakoti, miðvikudaginn
15. ágúst.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju fimmtudaginn 23. ágúst
kl. 13.00.
Bjarni Guðjónsson,
Lóa Bjarnadóttir, Benedikt R. Lövdahl,
Bjarni Benediktsson,
Pétur Þór Benediktsson, Anna Kristín Guðmundsdóttir.