Morgunblaðið - 20.08.2012, Side 19

sannarlega skarð fyrir skildi við
brotthvarf Hjördísar. Hennar
verður ekki aðeins sárt saknað
af eiginmanni, börnum, tengda-
börnum, barnabörnum, aldraðri
móður og systrum. Við öll, end-
urhæfingarfólk, sem höfum
unnið með henni á Reykjalundi
og víðar, að málefnum endur-
hæfingar, söknum vinar í stað
og þökkum Hjördísi gefandi
samfylgd.
Fyrir hönd íslenskra
endurhæfingarlækna,
Gísli Einarsson.
Hjördís hefur kvatt okkur í
hinsta sinn. Í hátt á fjórða ára-
tug höfum við verið samferða á
lífsgöngunni, átta drengir sem
bundust vináttuböndum í
menntaskóla og makar þeirra
eftir því sem þeir bættust í hóp-
inn. Hjördís kom í hópinn 1975
þegar þau Kristján hófu sam-
búð. Þótt við værum dreifð um
Norðurlöndin í háskólanámi
héldust tengslin. Öll snerum við
heim til Íslands um síðir, vin-
áttuböndin styrktust og sam-
skiptin uxu með árunum. Aldrei
bar skugga á vináttu og sam-
skipti í þessum hópi sextán
karla og kvenna. Samskiptin
voru oft mikil og náin, í ferða-
lögum innan lands sem utan,
gönguferðum, skoðunarferðum,
gróðursetningarferðum, veiði-
ferðum og í matar- og kaffiboð-
um þar sem við nutum iðulega
gestrisni þeirra Kristjáns.
Stundum vorum við öll saman,
stundum bara hluti okkar eins
og gengur.
Sérstaklega er minnisstæð
ágæt ferð hópsins til Rómar-
borgar vorið 2005 sem Hjördís
og Kristján skipulögðu.
Hjördís var lítillát, hlý og
glaðlynd manneskja sem hafði
einkar góða návist. Hún tók
virkan þátt í öllum umræðum,
var réttsýn og hafði sterkar
skoðanir sem hún tjáði á sinn
hógværa hátt. Þótt Hjördís sé
nú fallin frá langt um aldur fram
mun minningin um þessa góðu
vinkonu fylgja okkur út lífið.
Við sendum Kristjáni, börn-
um þeirra og tengdabörnum,
barnabörnum, móður hennar og
öðrum ættingjum, okkar dýpstu
samúðarkveðjur.
F.h. vinahóps úr MR 1971
og maka.
Ólafur, Þorbergur og Gylfi.
Sá sem deyr
heldur áfram
í öllum sem þekktu hann
Hvað skyldu margir þurfa að deyja
til að ljúka ævi eins manns?
Eftir að hann deyr
tekur hann á sig nýjar víddir
framkallast jafnvel
líkt og filma sem gleymdist
og kemur óvænt í leitirnar
og birtir glænæýjar myndir
Sjálfur kann hann að vera á ferðalagi
fisléttur í háloftum
yfir endalausu úthafi
á leið til vetrarstöðvanna
Í hugskoti geymir hann sumarið
liti
angan
atvik
okkur
(Pétur Gunnarsson.)
Það er auðvelt að kalla fram
minningu um Hjördísi í ferðum
okkar. Brosandi. Gengur eftir
fjárgötum, prílar gegnum urð,
yfir fjörusteina. Sterk, kát og
forvitin um allt.
Með saknaðarkveðju.
F.h. Gönguhópsins,
Sigurlaug og Ragna.
Kveðja frá SÍBS
Hjördís Jónsdóttir endurhæf-
ingarlæknir réðist til starfa á
Reykjalundi, endurhæfingar-
stöð SÍBS á miðju ári 1986.
Fyrstu árin starfaði hún sem
sérfræðingur á taugasviði en 1.
mars 1999 var hún ráðin lækn-
ingaforstjóri stofnunarinnar.
Því starfi gegndi hún til dauða-
dags af fagmennsku og vand-
virkni á tímum mikilla breyt-
inga í starfsemi Reykjalundar.
Hún vann því á Reykjalundi í
rúmlega 26 ár og sat í fram-
kvæmdastjórn helming þess
tíma.
SÍBS vill að leiðarlokum
þakka henni farsæl störf í þágu
Reykjalundar og vottar eigin-
manni og fjölskyldu hennar sína
dýpstu samúð.
F.h. stjórnar og starfsfólks
SÍBS,
Dagný Erna Lárusdóttir.
Nú þegar við kveðjum sam-
starfsmann okkar Hjördísi
Huldu Jónsdóttur, lækningafor-
stjóra og faglegan fram-
kvæmdastjóra Reykjalundar,
viljum við minnast hennar með
nokkrum orðum.
Hjördís starfaði á Reykja-
lundi í aldarfjórðung, eða frá því
að hún lauk sérnámi í Svíþjóð.
Þar hafði hún lagt sérstaka
áherslu á endurhæfingu fólks
með fötlun eftir slys eða sjúk-
dóma frá miðtaugakerfi.
Á Reykjalundi fékk hún það
verkefni að setja á fót og stýra
endurhæfingu fólks með tauga-
sjúkdóma. Hún sinnti því hlut-
verki af natni og alúð svo sem
henni var lagið og byggði upp
gott teymi starfsmanna og far-
sæla starfsemi.
Þegar Haukur Þórðarson lét
af störfum sem yfirlæknir
Reykjalundar gaf hún kost á sér
til starfsins og gegndi því í nær-
fellt 13 ár eða þar til hún veikt-
ist fyrir tæpu ári.
Ljúfmennska og virðing fyrir
fólki og skoðunum þess ein-
kenndi störf Hjördísar bæði
sem læknir og sem stjórnandi.
Hún var lipur í samskiptum og
leitaði samstöðu og sátta í öllum
málum, en næmur skilningur
hennar á manneskjum og fjöl-
breytileika þeirra, var ómetan-
legur eiginleiki í starfi læknis og
stjórnanda.
Í störfum sínum missti hún
aldrei sjónar á mikilvægi og
tengslum endurhæfingar við
aðra þætti heilbrigðisþjónust-
unnar. Hún átti sér þá hugsjón
að efla endurhæfingu í landinu
og helst að sameina krafta
þeirra sem að henni vinna. Hún
sá þörfina í samfélaginu fyrir
þróun endurhæfingarinnar á
Reykjalundi í takt við breytta
tíma og vann að innleiðingu
nýrra verkefna og úrræða.
Á starfstíma Hjördísar óx og
dafnaði starfsemin á Reykja-
lundi og tekin voru mikilvæg
skref í átt til opnari starfsemi,
með dagdeildar- og göngudeild-
arstarfsemi til að mæta betur
þörfum samfélagsins fyrir end-
urhæfingu. Hún vann að innleið-
ingu nýrra verkefna og úrræða.
Má þar nefna starfsendurhæf-
ingu, endurhæfingu vegna lífs-
stílssjúkdóma, krabbameins-
endurhæfingu og fleira mætti
nefna.
En Hjördís var ekki einungis
góður fagmaður og stjórnandi.
Hún var góður félagi okkar
samstarfsmannanna. Þar nutum
við líka félagsskapar Kristjáns,
eiginmanns hennar. Þau voru
ófá skiptin sem við vorum boðin
á heimili þeirra til skrafs og
skemmtunar. Þau voru einnig
frábærir ferðafélagar, bæði inn-
an lands sem utan. Öllum fannst
gott að vera í félagsskap þeirra.
Fyrir þau góðu kynni og góða
samstarf sem við áttum við
Hjördísi viljum við þakka við
ótímabær leiðarlok hennar.
Við sendum fjölskyldu henn-
ar okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur.
Hennar verður sárt saknað.
Fyrir hönd lækna á Reykja-
lundi.
Ludvig Guðmundsson.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. ÁGÚST 2012
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANN SIGURÐSSON,
Ægisgötu 2,
Akureyri,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri þriðjudaginn
14. ágúst.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju fimmtudaginn 23. ágúst
kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á MND-félagið.
Matthildur Sigurjónsdóttir,
Elfa Björk Jóhannsdóttir,
Sólveig Anna Jóhannsdóttir, Sighvatur Daníel Sighvatz,
Svala Jóhannsdóttir, Birgir Örn Sveinsson,
Harpa Jóhannsdóttir,
afa- og langafabörn.
✝ Vigdís Pét-
ursdóttir fæddist í
Tungukoti á
Vatnsnesi 6. des-
ember 1928. Hún
lést á hjartadeild
Landspítalans við
Hringbraut þann
9. ágúst síðastlið-
inn.
Foreldrar henn-
ar voru Pétur
Theodór Jónsson,
f. 6. mars 1892, d. 21. sept-
ember 1941 bóndi í Tungukoti
og kona hans Kristín Jóns-
dóttir, f. 12. júlí 1891, d. 31.
júlí 1961. Systkini sem eru lát-
in: Jón Kristinn, f. 1918, d.
1978, Magnús, f. 1919, d. 1955,
Sigurður Marjón, f. 1921, d.
1960, Margrét f. 1923, d. 2012,
Örn, f. 2. febrúar 1983, sam-
býliskona hans er Dana Rún
Heimisdóttir, f. 10. maí 1986; c)
Björn Þór, f. 15. janúar 1986.
2) Pétur Theodór, f. 24. mars
1960, d. 22. júní 1980.
Vigdís vann margs konar
störf, sem unglingur í kaupa-
vinnu eins og algengt var til
sveita. Hún flutti til Reykjavík-
ur 1944 og var í vist hjá Ólínu
Sigvaldadóttur í nokkur ár þar
sem hún sá um heimilið, starf-
aði hjá Skógerð Sigmars Guð-
mundssonar en lengst af á
saumastofum. Hún var heima-
vinnandi húsmóðir jafnframt
því að hún starfaði heima við
að sauma ýmiss konar vörur.
Þegar börnin uxu úr grasi
vann hún utan heimilis lengst
af á saumastofum. Síðustu
starfsár sín vann hún hjá efna-
gerðinni Mjöll.
Útför Vigdísar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 20. ágúst
2012, og hefst athöfnin kl. 15.
Jarðsett verður í Fossvogs-
kirkjugarði.
Sigríður Helga, f.
1925, d. 1971,
Hrefna, f. 1926, d.
1982 og Haukur, f.
1927, d. 1999. Eft-
irlifandi systir er
Ingibjörg, f. 1934.
Þann 25. desem-
ber 1955 giftist
Vigdís Jóni Guð-
mundssyni pípu-
lagningarmanni, f.
8. mars 1926 en
hann lést 2. desember 2008.
Börn Vigdísar og Jóns: 1)
Kristín, f. 22. mars 1955, gift
Sveinbirni F. Strandberg, f. 13.
desember 1954. Synir þeirra
eru: a) Pétur Ingi, f. 6. maí
1980, sambýliskona hans er
Kristín Elísabet Alansdóttir, f.
10. október 1987; b) Jóhann
Kær tengdamóðir mín er fall-
in frá eftir mjög stutta sjúk-
dómslegu. Dauðinn kemur ávallt
óvænt og ástvinir óviðbúnir
komu hans. Kynni okkar hófust
fyrir rúmum þrjátíu árum, þá
strax tók hún mér opnum örm-
um og bauð mig velkominn á
heimili sitt. Gestrisni hennar
vakti strax athygli mína og hve
hreinskilin í samskiptum og um-
hyggjusöm hún var gagnvart
öðru fólki.
Heimili hennar var hlýlegt og
notalegt, þangað var gott að
koma. Þegar barnabörnin komu
var hún alltaf reiðubúin til að
passa, framkoma hennar og
gjafmildi varð til þess að þau
sóttust strax eftir félagsskap við
hana.
Tengdaforeldrar mínir höfðu
bæði mikinn áhuga á íslenskri
náttúru og yndi af því að ferðast
innanlands, umræður um staði
eins og Þingvöll eða Ásbyrgi
höfðu veruleg áhrif á barnabörn-
in sem hlustuðu og reyndu að
ímynda sér og skilja.
Í júní 1980 lést sonur hennar,
Pétur Theodór af slysförum.
Það er alltaf harmafregn þegar
slíkar fréttir berast, sár mynd-
ast sem ekki gróa. Við þann
harm og erfiðleika reyndi fjöl-
skyldan öll að takast á við af yf-
irvegun en samt var það svo að
alltaf var mjög erfitt og við-
kvæmt að ræða þetta mál. Eig-
inmann sinn missti hún fyrir
tæpum fjórum árum. Það var
eftirminnileg lífsreynsla að
fylgjast þá með Dísu tengda-
móður minni við umönnun á eig-
inmanni sínum í fallegu íbúðinni
þeirra við Sléttuveg 19 síðustu
ár hans. Hún gerði allt sem í
hennar valdi stóð til þess að láta
honum líða sem best þrátt fyrir
að ganga ekki sjálf heil til skóg-
ar.
Ég kveð tengdamóður mína
með virðingu og þakka henni
fyrir hversu þolinmóð og hjálp-
söm hún var. Hún var góð fyr-
irmynd sem skilur eftir sig
elskulegar minningar.
Það syrtir að og söknuðurinn svíður,
hann svíður þó að dulin séu tár
en ævin okkar eins og lækur líður
til lífsins bak við jarðnesk æviár.
Og tregablandin hinsta kveðjan hljóm-
ar
svo hrygg við erum því við söknum
þín,
í hugum okkar stjarna lífs þíns
ljómar,
sem ljós á vegi í brjóstum okkar
skín.
Við biðjum að þér ljóssins englar lýsi
og leiði þig hin kærleiksríka hönd
í nýjum heimi æ þér vörður vísi,
sem vitar inn í himnesk sólarlönd.
Þér sendum bænir upp í hærri heima
og hjartans þakkir öll við færum þér.
Við sálu þína biðjum guð að geyma,
þín göfga minning okkur heilög er
(Guðrún Elísabet Vormsdóttir.)
Far í friði kæra tengda-
mamma, ég veit að eiginmaður
þinn og sonur hafa tekið vel á
móti þér.
Þinn tengdasonur,
Sveinbjörn Strandberg.
Elsku amma, ég kveð þig með
miklum söknuði en minnist jafn-
framt allra góðu stundanna sem
við áttum saman. Það var alltaf
gaman að koma í heimsókn til
ykkar afa og þú sást til þess að
maður færi alltaf saddur heim
eftir að hafa borðað yfir sig af
nýbökuðum kökum og kræsing-
um. Ég minnist þess sérstaklega
hversu skemmtilegt það var að
koma hjólandi til ykkar afa í
Hraunbæinn þegar ég var 6 ára
gamall og að fara með ykkur i
sumarbústað í Úthlíð þar sem
við skoðuðum meðal annars
Gullfoss, Geysi og fleiri fallega
staði.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
(Bubbi Morthens.)
Hvíl í friði,
Jóhann Örn Sveinbjörnsson.
Nú þegar elsku amma mín,
Vigdís Pétursdóttir, hefur kvatt
þennan heim hef ég hugsað mik-
ið um hana og allt það sem hún
hefur gert fyrir mig í gegnum
tíðina. Ég á margar frábærar
minningar um tíma okkar sam-
an. Það var alltaf gott að vera
hjá henni og afa í pössun í
Hraunbænum. Hún tók alltaf vel
á móti gestum og sá til þess að
enginn fór svangur. Að elda góð-
an mat kunni hún mjög vel, ég
man eftir því að fjölskyldan fór
oft í mat til þeirra hjóna í
Hraunbæinn þar sem oft var
læri á boðstólum sem hún eldaði
listavel með brúnuðum kart-
öflum og sósu. Við eyddum
ávallt aðfangadagskvöldi hjá
ömmu Dísu og afa Jóni og áttum
við góðar stundir saman.
Amma Dísa hugsaði vel um
alla sem í kringum hana voru,
hún var afa mikil stoð í hans
veikindum og gerði allt sem hún
gat fyrir hann. Hún var örlát
kona, hún passaði uppá að ekk-
ert vantaði og þegar ég eitt sinn
skrapp til útlanda gaf hún mér
smá aur eins og hún kallaði það
til að versla sér fyrir í ferðinni.
Það verður ekki annað sagt en
að hún hafi séð um sína.
Nú kveð ég þig með söknuði,
hvíldu í friði elsku amma,
Björn Þór Sveinbjörnsson.
Ég minnist ömmu minnar
með söknuði og þakklæti fyrir
þær góðu stundir sem við áttum
saman. Allt frá því ég man eftir
mér hefur hún verið mikilvægur
hluti af mínu lífi og nú þegar
hún er fallin frá koma upp í
hugann hlýjar minningar um
hana og okkar samverustundir.
Það var alltaf gott að koma til
ömmu og afa, þau tóku alltaf vel
á móti sínu fólki. Amma var
gestrisin og bauð gestum sínum
gjarnan upp á miklar kræsingar,
jafnvel þegar henni fannst hún
ekki eiga neitt með kaffinu.
Einnig voru sunnudagssteikin
hennar og jólamaturinn í algjöru
uppáhaldi.
Sem barn varði ég miklum
tíma í pössun hjá ömmu Dísu í
Hraunbænum auk þess að hjóla
oft til hennar þegar ég varð ör-
lítið eldri. Þar leið mér alltaf vel
enda var hún hlý og umhyggju-
söm, hún setti það alltaf í for-
gang að hennar nánustu liði sem
best. Þessir sömu eiginleikar
hennar komu vel í ljós þegar
hún stóð með afa í gegnum veik-
indi hans, þar mæddi mikið á
henni og gerði hún allt sem í
hennar valdi stóð til að gera
baráttuna bærilegri fyrir hann.
Hin síðari ár höfum við bræð-
urnir litið reglulega við hjá
ömmu sem tók alltaf glaðbeitt á
móti okkur með bros á vör.
Þessar stundir þykir mér vænt
um og það er mikill söknuður af
því að geta ekki lengur litið við
hjá ömmu á Sléttuveginn.
Elsku amma, ég er þakklátur
fyrir þær stundir sem við áttum
saman og geymi fallegar minn-
ingar um þig í hjarta mínu um
ókomna tíð.
Hvíldu í friði,
Pétur Ingi.
Móðursystir okkar Vigdís
Pétursdóttir lést þann 9. ágúst
síðastliðinn, 83 ára að aldri. Dísa
frænka var næst yngst af níu
börnum hjónanna Péturs Theo-
dórs Jónssonar og Kristínar
Jónsdóttur. Yngst er móðir okk-
ar Ingibjörg sem er nú ein eftir
af systkinahópnum. Pétur var
fæddur á Stöpum á Vatnsnesi
en Kristín var frá Seljatungu,
Gaulverjabæjarhreppi í Flóa.
Hún fór í vinnumennsku að
Stöpum og kynntist þar tilvon-
andi eiginmanni sínum. Þau
reistu sér heimili í Tungukoti í
Hlíðardal og elsta barnið fædd-
ist árið 1918 en það yngsta árið
1934. Pétur, eða Dóri eins og
hann var jafnan kallaður, lést
um aldur fram árið 1941. Eldri
börnin voru þá þegar farin að
heiman eða voru í vinnu annars
staðar en þau yngri í heima-
húsum.
Dísa fór í vist til Reykjavíkur
þar sem hún annaðist börn fyrir
Ólínu Sigvaldadóttur og Gísla
Gíslason. Hún var um árabil hjá
þeim hjónum, í fyrstu í vinnu
hjá þeim og síðar sem leigjandi.
Dísa giftist Jóni Guðmundssyni,
Jonna, árið 1955 en þau þekkt-
ust allt frá barnæsku þegar
hann var í sveit hjá Sigríði föð-
ursystur Dísu sem bjó á Tjörn á
Vatnsnesi. Sagan segir að hann
hafi þá þegar sagt að Dísa væri
fallegasta stelpan á Vatnsnesinu
og engin furða að Vatnsnesið
væri honum alla tíð hjartfólgið.
Dísa og Jonni bjuggu um hríð
hjá foreldrum Jonna á Nönnu-
götu. Jonni var pípulagningar-
maður en Dísa sá um heimilið af
einstökum myndarbrag og
minnumst við glæsilegra kaffi-
boða. Hún lét ekki undan elli-
kerlingu heldur bakaði fyrir
hver jól eins og venja var þó lík-
aminn væri vissulega farinn að
gefa sig.
Dísa var mjög handlagin og
vann um tíma við að sauma húf-
ur og púða úr lambsskinni sem
þá voru í tísku. Hún var smekk-
leg, var alltaf fallega klædd og
áhugasöm um fatnað. Oft var
farið á Nönnugötuna með okkur
systur þar sem Dísa og mamma
saumuðu skokka og kjóla á með-
an við áttum skemmtilegar
stundir úti í garði. Stutt var að
fara í Hljómskálagarðinn eða á
leikvöllinn á Freyjugötunni og
eru minningarnar ljúfar frá
þessum tíma. Seinna byggðu
þau hjón sér fallegt raðhús í
Hraunbænum. Dísa og Jonni
eignuðust tvö börn; Kristínu
sem fæddist árið 1955 og Pétur
Theodór fæddan árið 1960.
Kristín er gift Sveinbirni
Strandberg og eiga þau þrjá
syni. Pétur Theodór lést af slys-
förum árið 1980, aðeins tvítugur
að aldri og var dauði hans mikið
áfall fyrir alla fjölskylduna. Erf-
iðast hafa foreldrarnir átt þó
þau töluðu ekki mikið um það,
slíkt var ekki þeirra venja.
Það var alltaf gott að koma til
Dísu og Jonna og minnumst við
systur þeirra með hlýju og virð-
ingu. Sú elsta okkar á góðar
minningar frá heimsóknum í
Hraunbæinn til Kristínar og
fjölskyldunnar. Yngri systurnar
minnast skemmtilegra ferðalaga
um landið með Dísu, Jonna og
Pétri þar sem Dísa brá ekki út
af vananum heldur var búin að
baka kaffibrauð af ýmsum toga
fyrir ferðirnar og Jonni hló sín-
um bjarta hlátri, alltaf léttur og
ljúfur.
Haf þökk fyrir allt elsku Dísa,
við komum í kaffi síðar.
Kristínu, Sveinbirni, sonum
og tengdadætrum sendum við
okkar hlýjustu kveðjur.
Guðbjörg, Kristín
og Ástrós.
Vigdís
Pétursdóttir