Morgunblaðið - 25.08.2012, Page 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 25. ÁGÚST 2012
✝ GuðbjörtKristín Jóna
Jónsdóttir fæddist
að Hrafnabjörgum
í Laugardal í Ísa-
fjarðardjúpi þann
4. febrúar 1934.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu
á Ísafirði sunnu-
daginn 19. ágúst.
Foreldrar Krist-
ínar voru þau
Bjarney Sigríður Guðmunds-
dóttir f. 14.7. 1898, d. 9.10.
1994 og Jón Elías Þórðarson f.
27.5. 1905, d. 7.10. 1989. Fóst-
urfaðir Kristínar var Guð-
mundur B. Á. Eyjólfsson f.
14.8. 1896, d. 26.7. 1984. Hún
var eina barn foreldra sinna.
Kristín bjó að Hrafnabjörgum
með móður sinni til tveggja
ára aldurs. Þá fluttu þær
mæðgur til Ísafjarðar. Þegar
Kristín var 5 ára gömul fluttu
þær síðan í Hraundal í Ísa-
fjarðardjúpi, þar sem móðir
hennar gerðist ráðskona hjá
hóf Kristín svo störf á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á ný við að-
hlynningu þar til starfsævinni
lauk. Kristín hafði mikinn
áhuga á garðyrkju og blóma-
rækt og sinnti því áhugamáli
sínu á meðan heilsan leyfði.
Kristín giftist þ. 26.12. 1962
Gunnari P. Ólasyni, húsa-
smíðameistara f. 14.12. 1933
og saman eignuðust þau fjögur
börn. 1) Guðmundur Bjarni, f.
17.9. 1952, kvæntur Láru M.
Lárusdóttur. Dætur þeirra
Kristín Guðbjört og Bryndís.
Fyrir átti Lára tvo syni úr
fyrra hjónabandi, þá Lárus M.
K. og Jóhann Daníel Daníels-
syni. 2) Garðar Smári, f. 4.4.
1959, kvæntur Hafdísi A.
Gunnarsdóttur. Börn þeirra:
Kristinn Þór, Ágúst Bjarni og
Þóra Björg Abigael. Fyrir átti
Garðar soninn Gunnar Pétur
frá fyrra sambandi með Kol-
brúnu Benediktsdóttur. 3)
Kristín Guðrún, f. 27.8. 1962,
gift Elíasi Jónatanssyni. Börn
þeirra: Gunnar Már, Berglind
Halla og Erna Kristín. 4)
Brynjar Már, f. 5.5. 1965.
Langömmubörn Kristínar eru
þegar orðin 10 talsins.
Útför Kristínar fer fram frá
Ísafjarðarkirkju í dag, laug-
ardaginn 25. ágúst 2012 kl. 15.
Guðmundi B. Á.
Eyjólfssyni. Þau
Bjarney og Guð-
mundur hófu sam-
búð og gekk Guð-
mundur Kristínu í
föðurstað. Kristín
gekk í skóla í
Reykjanesi við Ísa-
fjarðardjúp. Þau
fluttu svo til Ísa-
fjarðar 1947, þar
sem Kristín gekk í
gagnfræðaskóla. Að skóla-
göngu lokinni vann Kristín
ýmis störf á Ísafirði, m.a. á
saumastofu og var í vist, þá
vann hún einnig á sjúkrahús-
inu eitt sumar. Ásamt húsmóð-
urstörfum vann Kristín við
rækju- og fiskvinnslu. Síðar
vann hún á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Ísafirði. Um tveggja
ára skeið bjuggu þau hjónin
ásamt Brynjari Má í Reykjavík
og starfaði hún þá bæði á
Borgarspítalanum og Sólvangi
í Hafnarfirði við aðhlynningu.
Þegar þau fluttu aftur vestur
Það verður öðruvísi að koma í
heimsókn á Urðarveginn eftir að
móðir mín er fallin frá. Ekki hlýja
faðmlagið hennar sem tekur á
móti og kveður við brottför, ekki
sett ofan í við okkur feðgana í póli-
tískum umræðum við morgun-
verðarborðið.
Á æsku- og unglingsárum var
mamma stoðin og styttan sem allt
vissi og allt gat, leiðbeindi og
studdi í þeim verkum sem ég tók
mér fyrir hendur. Ég byrjaði
snemma að iðka bæði skíði og
knattspyrnu og í henni ásamt
pabba átti ég hauk í horni. Alltaf
var hún tilbúin að leggja allt til
sem þurfti svo allt gengi sem best
hjá mér. Á veturna hafði hún iðu-
lega tilbúið heitt súkkulaði og
meðlæti þegar ég kom heim úr
skóla ef hún vissi að ég væri að
fara á skíðaæfingu því ég yrði að
hafa orku til að standa mig, sama
var með fótboltann, alltaf hrein
föt og skórnir pússaðir. Þegar ég
byrjaði ungur að þjálfa unga
drengi í fótbolta lét hún sig ekki
muna um að þvo alla keppnisbún-
inga og brjóta saman fyrir liðið í
viðbót við þvotta af stóru heimili,
þá var það ekki tiltökumál þótt
allir drengirnir kæmu til fundar
við mig heima, það var alltaf pláss.
Ég veit það voru foreldrum
mínum vonbrigði þegar ég hætti
að æfa skíði sem keppnisíþrótt
enda töldu þau að ég ætti mikið
inni og móðir mín sagði það bara
beint við mig enda afar hrein-
skiptin kona. Þegar ég hugsa til
baka veit ég að þetta var rétt hjá
henni. Þegar ég eitt sinn settist
niður með henni til að ræða hvað
ég hefði áhuga á að læra var hún
ekki sammála mér því hún taldi að
ég ætti að læra og starfa við hluti
sem tengdust íþróttum en hún
studdi samt mína ákvörðun og
enn sé ég að hún hafði rétt fyrir
sér. Svona eru mæður, þær vita
allt best þegar kemur að velferð
barna þeirra.
Foreldrar mínir höfðu mikinn
áhuga á garðrækt. Báru garðar
þeirra við Engjaveginn og svo síð-
ar við Urðarveginn, þar sem
heimili þeirra hefur verið hin síð-
ari ár, þess glöggt vitni enda báðir
verðlaunagarðar í bæjarfélaginu.
Heilsa móður minnar var ekki
sem skyldi hin síðari ár og má
segja að hún hafi í raun misst af
því góða sem aldursskeiðið 65+ á
að geta boðið upp á.
Við Hafdís munum alltaf minn-
ast þín með hlýju og þakklæti og
þeirra elskulegheita sem þú hefur
sýnt okkur og börnum okkar. Við
biðjum algóðan Guð að varðveita
þig og gefa okkur sem eftir lifum
styrk og þá sérstaklega pabba og
Brynjari.
Þinn sonur,
Garðar Smári.
Elsku mamma.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær,
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóst þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt,
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Þín elskandi dóttir,
Kristín.
Kristín – Svona hljómaði svarið
í símann, þegar ég, þá á 4. ári í
menntaskóla, hringdi í fyrsta sinn
á heimili tengdaforeldra minna og
spurði eftir Kristínu og bjóst við
einkadótturinni í símann. Í tví-
gang kom í símann kona sem síðar
átti eftir að verða tengdamóðir
mín, en dóttir hennar, Kristín
Guðrún, var jafnan kölluð Disda á
heimilinu. Þetta rifjuðum við oft
upp saman og hlógum að ég og
ástkær tengdamóðir mín sem átti
eftir að verða mikill og góður vinur
minn næstu 34 árin eða svo.
Guðbjört Kristín Jóna Jóns-
dóttir, eins og hún hét fullu nafni,
notaði nánast eingöngu Kristínar-
nafnið, sem hún bar í höfuðið á
ömmu sinni í móðurætt. Þær
mæðgur Disda og Kristín voru
líka alla tíð mjög nánar vinkonur
og höfðu mikil samskipti. Hún
sýndi móður sinni einstaka um-
hyggju, ekki síst eftir að heilsa
hennar fór að bila – sú umhyggja
var auðvitað gagnkvæm.
Þeim sem kynntust Kristínu
varð fljótlega ljóst að þar fór kona
sem hafði ákveðnar skoðanir og
var með eindæmum hreinskiptin.
Hún hafði það sem lífsmottó að
gera alltaf hreint fyrir sínum dyr-
um bæði í eiginlegri og óeiginlegri
merkingu orðsins. Á heimilinu var
alltaf röð og regla og hver hlutur
átti sinn stað. Þessa sömu reglu
hafði hún í samskiptum sínum við
fólk – talaði hreint út og sagði það
sem hún meinti. Þetta lærðu vinir
hennar og fjölskylda að meta og
virða. Það kom því ekki á óvart að
finna hjá henni tilbúnar upplýs-
ingar um sálmana sem ætti að
syngja.
Þau Gunnar og Kristín höfðu
mikinn áhuga á garðrækt og var
garðurinn að Engjavegi 11 þar
sem þau byggðu sitt eigið hús m.a.
verðlaunaður af bæjaryfirvöldum
á Ísafirði. Síðar fluttu þau svo á
Urðarveg 52 og tóku þar til við að
rækta garðinn nánast frá grunni
þótt þau segðust alveg vera hætt
að ráða við að vera með garð. Auð-
vitað fékk hann líka verðlaun
nokkrum árum síðar enda með af-
brigðum vel hirtur og fallegur.
Óhætt er þó að fullyrða að hann sé
fádæma erfiður, sérstaklega fyrir
eldra fólk, þar sem hann stendur í
brattri hlíðinni undir Gleiðar-
hjalla.
Kristín var afar barngóð enda
komu barnabörnin oft í heimsókn
á Urðarveginn til að heilsa upp á
ömmu sína og afa og Brynjar Má.
Alltaf var þeim tekið opnum örm-
um þótt heilsa Kristínar væri mik-
ið farin að gefa sig nú síðari árin.
Segja má að samband þeirra
Gunnars og Kristínar hafi verið
dálítið af gamla tímanum og
verkaskiptingin á heimilinu skýr
og hefðbundin. Þetta átti þó eftir
að breytast þegar heilsu Kristínar
fór að hraka. Smátt og smátt tók
Gunnar yfir verkin á heimilinu
með dyggri aðstoð Brynjars Más
sonar þeirra og aðdáunarvert var
að fylgjast með hvernig Gunnar
studdi eiginkonu sína í hennar
veikindum. Aðdáunarverð er sú
umhyggja sem hann sýndi henni
síðustu vikurnar áður en hún
kvaddi þennan heim þ. 19. ágúst.
Samvistir þeirra höfðu þá varað í
rúm 60 ár.
Um leið og ég votta fjölskyld-
unni allri mína dýpstu samúð þá
bið ég góðan Guð að styðja sér-
staklega Gunnar og Brynjar Má
sem sjá á eftir eiginkonu og móður
af heimilinu.
Guð blessi minningu Kristínar
Jónu Jónsdóttur.
Elías Jónatansson.
Elsku amma, nú þegar þú ert
farin sit ég og hugsa um öll þau ár
sem ég fékk að njóta félagsskapar
þíns. Mér finnst ofsalega sárt að
hugsa til þess að þú verður ekki til
staðar á Urðarveginum þegar ég
kem næst heim, en að sama skapi
gleðst ég yfir öllum þeim minning-
um sem ég á um þig. Ég fékk sem
betur fer að vera mikið í kringum
ykkur afa þegar ég var strákur og
fyrir það er ég ofsalega þakklátur.
Ég var ekki hár í loftinu þegar
ég var í heimsókn á Engjavegin-
um og gisti þá ávallt í „holunni“
eða alveg þangað til ég var orðinn
of stór, mér fannst ég alltaf eiga
þessa „holu“ þó svo að frænd-
systkini mín fengju flest að nýta
hana líka. Mér fannst líka alltaf
þægilegt að vita hvað þú varst for-
vitin um mín mál og hversu mjög
þú barst hag minn fyrir brjósti. Ég
kunni kannski ekki að meta það
þegar ég var unglingur en í dag
kann ég að meta það og mun
örugglega gera það sama þegar ég
verð gamall maður.
Þú vildir alltaf vita hvernig ég
Guðbjört Kristín
Jóna Jónsdóttir✝ Bergþóra Jóns-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum
24. ágúst 1953 og
ólst þar upp og bjó
stærstan hluta ævi
sinnar. Bergþóra
lést á kvennadeild
Landspítalans þann
13. ágúst síðastlið-
inn.
Faðir Bergþóru
var Jón Ingólfsson f.
23. september 1934 í Reykjavík.
Látinn 24. febrúar 2000. Móðir
Bergþóru er Halldóra Sigríður
Hallbergsdóttir, fædd á Stokks-
eyri 11. desember 1932.
Bergþóra átti fjórar systur,
Þuríði Jónsdóttur f. 1952, Stellu
Maki Jariya Tuanjit. Barn: Eva
Dögg f. 2010. 3) Maren Ósk-
arsdóttir f. 18. desember 1979.
Maki Valdimar Kristjánsson.
Börn: Gyða María f. 2001, Elísa
Ösp f. 2004 og Kristján Þorri f.
2009.
Bergþóra og Óskar héldu
heimili í Vestmannaeyjum
lengst af hjónabandi þeirra en
voru búsett í um fjórtán ár í
Hafnarfirði. Bergþóra starfaði
sem fiskvinnslukona meginhluta
af starfsævi sinni en var heima-
vinnandi húsmóðir síðastliðin
ár.
Útför Bergþóru fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 25. ágúst 2012, og hefst
athöfnin kl. 11.
Jónsdóttur f. 1955,
d. 1998, Hallbjörgu
Jónsdóttur f. 1956
og Berglindi Jóns-
dóttur f. 1964.
Eftirlifandi eig-
inmaður hennar er
Óskar Óskarsson f.
18. september
1950 en þau gengu
í hjónaband þann
12. apríl 1974.
Börn þeirra eru:
1) Jóna Dóra Óskarsdóttir f. 12.
apríl 1972, maki Óskar Rúnar
Harðarson. Börn: Bergþóra Ósk
f. 1999, Sólveig Sara f. 2002,
Óskar Máni f. 2005 og Aron
Dagur f. 2012. 2) Sigþór Ósk-
arsson f. 27. september 1974.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast
ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson.)
Góður Guð blessi minningu
móður minnar.
Þinn sonur,
Sigþór.
Eftir hetjulega baráttu þá hefur
Begga fengið frið frá illvígum sjúk-
dómi. Í fjarlægð reyndi ég að fylgj-
ast með þinni baráttu og bað fyrir
þér. Svo fórstu svo snöggt, varst
mun lengra komin en nokkurn ór-
aði fyrir, en kvartaðir ekki. „Hún
amma er dáin,“ það var sárt að
heyra þetta frá eldri dóttur minni
og nöfnu hennar Beggu í símtali.
Hugurinn reikaði um, mér varð
hugsað til dætra minna sem voru
að missa góða ömmu langt fyrir
aldur fram. Hugsað til Jónu Dóru,
Sigþórs og Marenar sem sjá á eftir
móður sinni alltof snemma. Hugs-
aði ekki síst til hans Óskars Veigu,
eiginmanns Beggu sem í dag kveð-
ur sína elskulegu eiginkonu, sam-
ferðamanneskju frá unglingsárum
og klárlega sinn besta vin öll þessi
ár. Þá leitaði hugur minn til Dóru
„ömmu“ sem sér á eftir annarri
dóttur sinni á örfáum árum og þá
systra hennar Beggu.
Ég á margar góðar minningar
um hana Beggu mína fyrrverandi
tengdamóður. Ég mun aldrei
gleyma gleðisvip þínum og gleði-
tárum þegar þú fyrst augum leist
fyrir 13 árum þitt fyrsta barna-
barn og ég tilkynnti þér að hún
væri þegar nefnd eftir þér og Ósk-
ari líka, Bergþóra Ósk. Gleðisvip-
urinn var ósvikinn. Ég er glaður
þín og nöfnu þinnar vegna að hún
hafi náð til þín kvöldið áður en þú
yfirgafst, haldið í hönd þína, þú
með bros á vör við það að sjá og
hafa hana þér við hlið. Þú hefur
alltaf reynst dætrum mínum vel og
þær alltaf talað mjög fallega um
þig. Sú yngri, Sólveig Sara, sagði:
„Pabbi, mér líður svo illa, því hún
amma var alltaf svo góð, af hverju
þurfti hún amma að deyja?“ Þessu
er auðvitað erfitt að svara og varla
hægt. Lífið er ekki alltaf sann-
gjarnt.
Begga var vön að hugsa vel um
sig og alltaf vön að hafa sig vel til.
Þessi fínlega, fallega kona mátti
ekki neitt aumt sjá. Var vinur vina
sinna og lagði sig fram við að vera
góð við náungann. Gaf gjafir sem
oftast var mikið á bakvið og þær
voru persónulegar. Jóna Dóra
barnsmóðir mín sagði mér frá gjöf
sem mamma hennar Begga gaf
Óskari manni sínum í sextugsaf-
mælisgjöf. Sá gjörningur ætti
heima í kennslubók um hvernig
koma eigi fram við maka sinn og
halda góðu hjónabandi betra þó ár-
in líði.
Við kvöddumst fyrir nokkrum
árum með tárum en þú sagðir við
mig: „Kristó minn, þú verður alltaf
okkar.“ Það er nákvæmlega þann-
ig sem mér líður. Ég kveð þig
Begga með tárum, en minning um
þig lifir og mun alltaf lifa með mér
og dætrum mínum um ókomna tíð.
Elsku Óskar, ég veit að missir þinn
er mikill, þið hafið alltaf verið í
mínum huga hjón með stórum staf.
Afar samrýnd og alltaf flott sam-
an. Því er það engin tilviljun að ég
valdi að gefa ykkur kveðjugjöf um
árið, mynd sem ber titillinn Sam-
rýnd. Þannig sá ég ykkur, þannig
voru þið Óskar og Begga svo eftir
því var tekið. Ég bið algóðan Guð
um að varðveita Beggu og styrkja
Óskar um ókomin ár og Dóru móð-
ur Beggu, systur hennar, börnin
Jónu Dóru, Sigþór og Maren,
barnabörn, fjölskyldu, vini og alla
sem eiga um sárt að binda. Þá
sendi ég ykkur öllum mínar inni-
legustu samúðarkveðjur vegna
fráfalls hennar Beggu.
Hvíl þú í friði, elsku Begga.
Hinsta kveðja,
Kristófer Helgi Helgason
(Kristó).
Nú sit ég hér með tárin í aug-
unum, á enn erfitt með að trúa því
að Begga frænka sé farin frá okk-
ur. Eftir stutta baráttu við krabba-
meinið er ég fullviss um að þú sért
komin á betri stað. Guð hefur verk-
efni fyrir þig einhvers staðar ann-
ars staðar fyrst þú varst tekin frá
okkur langt fyrir aldur fram.
Það var alltaf gaman að koma til
þín og Óskars, ég man sérstaklega
eftir einu skipti þar sem ég,
Nökkvi og Óðinn gistum hjá ykkur
þegar þið áttuð heima á Goða-
hrauninu í Eyjum, þar áttum við
góða tíma með Símoni vini okkar.
Þú varst eina af systrunum sem
var komin með Facebook-síðu, þar
höfðum við tækifæri til að tala oft
saman og alltaf spurðir þú mig
hvernig mér gengi og hvernig mér
liði. Þegar ég var ólétt að Róbert
Berg þá voru ófá skiptin sem þú
hafðir samband við mig bara til að
athuga hvernig mér liði – svo ynd-
isleg og hugulsöm varstu.
Ég veit að nú líður þér vel, engir
verkir og engar áhyggjur. Það var
svo margt sem þú ætlaðir þér að
prjóna á barnabörnin þín og ég
veit að nú siturðu og prjónar eitt-
hvað fallegt á alla í kringum þig á
meðan þú og Stella spjallið og hlæ-
ið saman.
Takk fyrir allar minningarnar í
gegnum árin og viltu knúsa Stellu,
Binna og afa frá mér.
Elsku amma, Óskar, Jóna Dóra
og fjölsk., Maren og fjölsk. og Sig-
þór og fjölsk., megi guð veita ykk-
ur styrk í gegnum þennan erfiða
tíma.
Kveðja,
Rut.
Mig langar að minnast hennar
Beggu frænku minnar með örfá-
um orðum.
Vill einhver skýra út hvað er aðgerast?
Hvað er að eiga sér stað?
Segja mér við hvern er að sakast,
svo ég viti hvað er að.
(Björn Jörundur.)
Þetta eru orðin sem óma í höfði
mér nú er ég minnist annarrar
móðursystur minnar sem tekin er
burt frá fjölskyldu sinni í blóma
lífsins. Elsku Begga, þú sem hugs-
aðir alltaf svo vel um heilsu þína,
en þegar slíkur sjúkdómur sem
krabbamein er bankar upp á verð-
ur ekki við neitt ráðið og sigraði
það að lokum þrátt fyrir hetjulega
baráttu þína. Þú varst alltaf svo
vel tilhöfð og fín.
Alltaf var gott að koma á heim-
ili þitt sem þú hafðir gert svo fal-
legt. Ég er svo heppin að vera
jafnaldra og vinkona hennar Jónu
Dóru og var því mikið á heimili
ykkar í æsku og þær minningar
eru allar ljúfar og góðar, takk fyr-
ir það. Þú varst svo ljúf og róleg
og gott að vera í návist þinni. Þú
varst svo dugleg að prjóna á börn-
in þín og barnabörn, ég veit að þau
eiga eftir að varðveita þær flíkur
eins og gull svo fallegar eru þær.
Þú áttir svo margt eftir ógert
og bestu árin eftir, þið Óskar sem
voruð nýbúin að kaupa ykkur lítið
sumarhús og þú áttir eftir að gera
það fallegt og hlýtt eins og þín var
von og vísa. En það er huggun
harmi gegn að nú ert þú laus við
þinn illvíga sjúkdóm og skildir eft-
ir þig ljúfar minningar sem ylja
okkur hinum um hjartarætur.
Ég veit að það hefur verið tekið
vel á móti þér á þeim stað þar sem
þú ert nú af fólkinu okkar og er ég
viss um að nafna þín hefur farið í
peysufötin af því tilefni.
Elsku amma, Óskar, Jóna
Dóra, Sigþór, Maren og makar,
barnabörn og systur, bið ég að
góður Guð leiði ykkur í gegnum
þessa erfiðu tíma og styrki ykkur í
sorginni.
Minningin um góða konu lifir.
Ó, hún er brúður sem skín!
Hún er barnsmóðir þín
eins og björt sólarsýn!
Ó! Hún er ást, hrein og tær!
Hún er alvaldi kær
eins og Guðsmóðir skær!
Og loks þegar móðirin lögð er í mold
þá lýtur þú höfði og tár falla’ á fold.
Þú veist, hver var skjól þitt, þinn
skjöldur og hlíf.
Það var íslenska konan sem ól þig og
gaf þér sitt líf.
(Ómar Ragnarsson)
Þín frænka,
Þórdís Jóelsdóttir.
Elsku Begga.
Leiðir okkar hefur nú skilið um
sinn, fyrr en nokkur átti von á. Þú
munt alla tíð búa í hugum okkar
og alla tíð fylgja okkur.
Sárt er vinar að sakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna.
Margar úr gleymsku rakna.
Svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta.
Húmskuggi féll á brá.
Lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta.
Vinur þó félli frá.
Góða minning að geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Hafðu þökk, elsku Begga, fyrir
margar góðar samverustundir.
Elsku Óskar, Jóna Dóra, Sigþór,
Maren og fjölskyldur. Guð vaki
yfir ykkur og styrki.
F.h. Hrafnabjargasystkina,
og maka,
Erla Óskarsdóttir.
Bergþóra Jónsdóttir