Alþýðublaðið - 14.05.1924, Blaðsíða 3

/
lands, veröi hækkaSar gegndar
laust, eigendunum til gróSa, en
kaupendum til tjóns.
Skyldi nú einhvern stórkaup-
manninn samt sem áSur langa til
aS flytja inn bannvöru, skal hann
leita leyfls atvinnumálaráSherrans.'
LeýflS verSur þó ekki veitt fyrir
sumar vörutegundir, nema ómiss-
andi þylci, og fyrir aSrar þvi aS
eins, að sérstakar ástœður séu
fyrir hendi; atvinnumálaráðherra
og viSkomandi stórkaupmaður
virðast eiga að koma sér saman
um, hvort svo só.
Nú getur verið bæði gott og
gróSavænlegt að koma sér vel við
Magnús. —
Þeim heiður o. s. frv.
Hinn 12. apríl s. 1., þegar kaup-
deilan stóð yflr milli atvinnurek-
enda og verkamanna, þá var það
T. Fredriksen kolakaupmaSur, sem
þegar áð morgni þess dags ákvað
að greiða það kaup, sem verka-
menn kröfðust. tessa er vert að
minnast; ætti alþýðufólk þessa
bæjar aS láta hann njóta sinna
viðskifta og það því fremur, þar
sem reynsla er fengin fyrir því,
að kol frá honum eru einhver
hin allra beztu, sem fáanleg eru
í bænum. I. A.
al»y&ubla.:k>ib
Misklíðar'6fDin.
Vegna þess, að mSrgum er
forvltni á að vita, hver þau um-
mæli eru, sem prófassor Harald-
ur Nfehson hefir stefnt Hendrik
J S Ottóssyoi fyrir, hefir >AI-
þýðub!aðið« ve sð beðið &ð birta
sáttakæruna, þ,tr s@m sakar-
etnin eru taiin. Fer hún hér á
eitir:
>Sáttsikœva.
I bæklingi, d gs. 5. apríl 1924^
sem ber fyrirsögnina Einar Niel-
sen og undlrrlttður er af stud.
juris Hendrik J. S. Ottóssyni, er
aii-mikið sveigt að mér sérstak-
lega i sambandi við komu danska
miðiisins hr. E. Nielsens hingað
til lands og að starfsemi minni
viðkomandi. rarmsóknum á út-
frymisfyrhbrigðum miðils þessa.
Nokkur atriði í bæklingi þess-
um eru þannig vaxin, að mér
virðast þau svo 1 tórlega meiðandi
og móðgandi i minn garð, að
ég fæ ekki við unað.
í neðanmáisgrein á bls. 1 (
ritlingi þessum stendur meðal
annars, að ég verði >vægast sagt
að skoðast miður hæfur til slfkra
rannsókna (þ. e. sálarrannsókna),
einkum vegna trúarofsa og
þr6ngsýnis«.
Á bls. 7 í saina riti er komist
i
Konur!
é$œiiofni(vifaminQt)
&ru noiué i„Smárau-
smjörlŒió. — Æiéjie
því ávalt um fiaé^
Kostakjöp. Þeir, sem gerast
áskrifendur að »Skutli« frá nýári, fá
það, sem til er og út kom af blaðinu
síðasta ár. Notið tœkifserið, meðan
upplagið endist!
svo að orði: >Hver miðillinn á
fætur öðrum er sannur að svik-
um. Þassu halda postular anda-
trúarlnnar leyndu fyrir mönnum
hér. Hér dirfast þeir að koma
íram með opinbsra svikara.
Knrteisari gagnvart iðndum sín-
um gátu þeir háfa verið og
valið einhvern, sem ekki hefir
verið flett ofan af,
>Ódauðieika-sannanir« kalia
þeir þetta kukl, andatrúarpost-
ularnir.«
Ummælum þessum er að vísu
□okkuð alraent beint að þeim,
er höfundur bæklingsins kallar
>postula andatrúarinnár«, enbæði
er nú svo, að ég mua oiga þar
Edgar Rice Burroughs:
Tarzan og gimsteinar Opa^-borgar.
Hann settist hægt upp, — hlustaði. Ekkert heyrðist.
Hann staulaðist á fætur og þreifaði sig áfram milli
gullhrúganna. Hver var hann? Hvar var hann? Honum
var ilt i höfðinu, en að öðru leyti fanu hann ekkert til
eftir höggið, sem hann hafði fengið, og ekki mundi hann
eftir þvi eða nokkuru, er gerst hafði áöur en hann datt.
Hann fór höndum um sig hátt og lágt. Hann þuklaði
á örvamælinum á baki sér, á hnifnum í mittisskýlunni.
Hann reyndi að muna eftir einhverju, Ju! Þarna kom
það! Hann vantaði eitthvað. Hann skreið um gólfið og
leitaði að þvi, sem meðvitundin sagöi að týnt væri.
Loksins fann hann það, — spjótið, sem fyrr meir hafði
verið svo nátengt æfi hans og svo nauðsynlegt vopn i
baráttu hans fyrir lifinu alt frá þeim tima, er hann
náði fyrsta spjótinu af svertingjanura, sem féll fyrir
hendi hans.
Tarzan þóttist vis um, að til mundi skemtilegri
heimur en sá, er hann nú var i. Hann hélt áfram leit
sinni og fann loksins göngin, sem lágu inn i musterið.
Hann hélt inn eftir þeim mjög óvarlega. Hann kom að
steinriðinu, sem lá upp á við. Hann gekk upp þau og
hélt áfram til brunnsins.
Ekkert ýtti við minni hans svo, aí Bann kannaðist
við stað þennan. Hann anaöi áfram, eins og hann ferð- j
aðist i glaða-sól ikini á sléttum vegi, enda gerðist það,
sem hlaut að vi rða.
Hann kom á orunnbarminn, gekk áfram, hrökk áfram
og datt ofan 1 niðamyrkrið. Ekki slepti hann spjótinu.
Hann sökk á kaf 1 iskalt vatn.
Hann hafði ekki meiðst I failinu, og er hann kom
upp, hristi hann vatnið úr augunum og sá. Dagsbirta
gægðist ofan i brunninn langt ofan að. Hún lýsti dauflega
upp brunninn. Tarzan starði i ltringum sig. Yið yfir-
borð vatnsins sá hann stórar dyr i vegginn. Þangað
synti hann 0g skreið inn I rök göng.
Hann stóð upp 0g gekk innar eftir þeim, en fór nú
gætilega, þvi að Tarzan apabróðir lærði af reynslunni.
Brunnurinn 0g baðið höfðu kent honum að fara varlega
i dimmum göngum.
Um langa stund voru göngin bein. Gólfið var sleipt,
eins 0g vatnið úr brunninum ílæddi stundum inn i þau.
Þetta tafði Tarzan, þvi að honum gekk illa að standa.
mHmmfflisssHaHHmasHmH
„Somr Tarzans"
kosf ar 8 ir. á lakari pappír, 4 kr. á betri.
Dragið ei.ki aö kaupa beztu sögurnar!