Morgunblaðið - 15.10.2012, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. OKTÓBER 2012
✝ IngibjörgGuðný Jónína
Jónsdóttir fæddist
á Galtarhrygg,
Reykjahreppi, V-
Ísafjarðarsýslu, 11.
nóvember 1918.
Hún lést á dval-
arheimilinu Lög-
mannshlíð á Ak-
ureyri 5. október
2012.
Ingibjörg eða
Inga eins og hún var kölluð var
dóttir hjónanna Guðbjargar
Efemíu Steinsdóttur og Jóns
Ólasonar en þau bjuggu fyrst á
Bjarnastöðum og svo á Galt-
arhrygg. Þau hjón eignuðust
ellefu börn, og komust níu
þeirra til fullorðinsára. Systk-
ini Ingu voru: Drengur, f. and-
vana 1911. Guðmundur Þor-
valdur, f. 1912, d. 2006.
Valgerður Sigurborg, f. 1914,
d. 1982, Kristján Margeir, f.
1915, d. 1996, Kjartan Að-
alsteinn, f. 1917, d. 2006, Guð-
björg Gróa, f. 1920, Bjarni Sig-
urður, f. 1920, d. 1922, Elín
Bjarney, f. 1922, d. 2011. Óli
Kristján, f. 1925, d. 2004,
Bjarni, f. 1926. 3ja ára fór Inga
í fóstur til sæmdarhjónanna
Kristjáns Bjarna Ólafssonar og
Ragnhildar Jónsdóttur á Eyri í
Mjóafirði og ólst hún upp með
þeim systkinum, Daníel, Sal-
vöru og Ólafi til 12 ára aldurs.
Fór hún í Reykjaskóla og síðan
húsmæðraskólann á Ísafirði.
Fór þaðan norður til Eyja-
f. 11.11. 1958, þau eiga börnin
a) Guðbjörgu Þóru, f. 7.6. 1995
og b) Jóhannes, f. 26.10. 1998.
Þau eru búsett á Akureyri. 3)
Kristín Ragnhildur Elín, f. 18.
desember 1953, gift Helga
Degi Gunnarssyni, f. 21.10.
1956, búsett á Sauðárkróki,
þau eiga a) Heiðu Kristínu, f.
28.2. 1986, í sambúð með Krist-
mundi Daníelssyni, búsett í
Reykjavík, b) Ragnar, f. 9.8.
1988, í sambúð með Erlu
Hrund Þórarinsdóttur, búsett í
Reykjavík. 4) Hanna Björg, f.
27.2. 1958, giftist Hirti Her-
bertssyni, f. 3.12. 1947, búsett á
Akureyri, þau eiga fjögur
börn: a) Ragnhildur Arna, f.
25.5. 1979, hún á tvo syni Haf-
þór Andra Jóhannsson, f. 9.8.
1997 og Hilmar Daða Ásgeirs-
son, f. 11.11. 1999, b) Elva
Hrönn, f. 26.3. 1984, í sambúð
með með Andra Reyr Haralds-
syni, þau eiga Nínu Marin
Andradóttur, f. 7.10. 2010, bú-
sett í Reykjavík, c) Hjörtur
Þór, f. 22.7. 1986, í sambúð
með Örnu Arngeirsdóttur, þau
eiga tvö börn, Aron Mána, f.
7.3. 2008 og Erlu Maríu, f.
26.12. 2010, búsett á Akureyri,
d) Ingibjörg Sandra, f. 3.4.
1988, búsett í Reykjavík.
Hanna Björg og Hjörtur skildu.
Hanna Björg er í sambúð með
Sigurgeir Árnasyni.
Inga starfaði um árabil sem
fiskvinnslukona hjá Útgerð-
arfélagi Akureyringa, og einn-
ig við ræstingar. Hún starfaði
m.a. í kvennadeild Slysavarna-
félagsins á Akureyri og söng
með söngfélaginu Gígjunni.
Útför Ingu verður gerð frá
Akureyrarkirkju mánudaginn
15. október og hefst athöfnin
kl. 13.30
fjarðar fyrst sem
kaupakona og svo
til Akureyrar og
starfaði sem
saumakona hjá
Stefáni Jónssyni
sem kenndur er
við Skjaldarvík.
Þar hitti hún
mannsefnið sitt,
Jóhannes Krist-
jánsson, f. 23.10.
1917, d. 28.6. 2003,
sem þá var vinnumaður í
Skjaldarvík. Giftust þau 22.
maí 1948 og bjuggu þau á Ak-
ureyri alla sína tíð. Árið 2003
flutti Inga á dvalarheimilið
Kjarnalund og nú í september
flutti hún á dvalarheimilið Lög-
mannshlíð. Ingibjörg og Jó-
hannes eignuðust fjögur börn:
1) Kristján Albert, f. 20.7. 1950,
kvæntur Hafdísi Júlíu Hann-
esdóttur, f. 8.9. 1957, búsett í
Reykjavík, þau eiga þrjár dæt-
ur, a) Ingu Hrefnu, f. 17.9.
1978, búsett í Lúxemborg, b)
Lilju, f. 7.1. 1981, búsett í Lúx-
emborg, c) Maríu Björgu, f.
3.12. 1987, í sambúð með Skúla
Magnússyni, búsett í Reykja-
vík. 2) Stefán, f. 27.10. 1952,
kvæntist Ingu Pálu Líndal Run-
ólfsdóttur, f. 5.8. 1954, þau
eignuðust dótturina Rannveigu
Lilju. Þau skildu. a) Rannveig
Lilja, f. 3.5. 1983, í sambúð með
Glen Jakobsen, þau eiga soninn
Alexander Leó, búsett í Sví-
þjóð. Seinni kona Stefáns er
Ragnheiður Björk Þórsdóttir,
Ingibjörg móðir mín er búin að
loka augunum sínum í síðasta sinn
og hún lifði í 93 viðburðarík ár.
Fæddist í litlum torfbæ, bjó
einnig í timburhúsi, forsköluðu
steinhúsi og síðast steyptu húsi.
Upplifði mamma allar tækninýj-
ungar tuttugustu aldarinnar: raf-
magnið, olíukyndinguna og síðast
blessaða hitaveituna, og ég tala
nú ekki um símann.
Þegar pabbi og mamma hófu
búskap, leigðu þau fyrst litla íbúð
en þegar börnin voru orðin þrjú
var ráðist í það stórvirki að kaupa
sér eigin húsnæði, lítið hús,
Gránufélagsgötu 1, þar fæddist
fjórða barnið.
1963 var efri hæðin í Helga-
magrastræti 44 keypt, og þá varð
aldeilis breyting á búskaparhátt-
um fjölskyldunnar. Pabbi og
mamma, og við strákarnir feng-
um sér herbergi og stelpurnar
saman í herbergi. Ég er ekki frá
því að við höfum fengið víðáttu-
brjálæði.
Mamma gat allt, smíðaði fyrst
bíla fyrir okkur til að leika með í
sandkassanum og yfirleitt var það
hún sem reddaði málunum, hvort
heldur sem vantaði sverð, byssu
eða rauðar fótboltastuttbuxur eða
hvíta Þórsskyrtu. Þetta var smíð-
að eða saumað á staðnum.
Þurfti mamma að fara með mig
til Reykjavíkur, til lækna og svo
til Kóngsins Köbenhavn. Ekki var
það mikið mál fyrir hana. Þá
þurfti mamma að læra dönsku og
gerði það með því að sækja
nokkra tíma hjá danskri konu
sem bjó á Akureyri og síðan las
hún Hjemmet og Familie Journal.
Þetta gerði hún og náði að bjarga
sér þokkalega þegar á hólminn
var komið.
Hún hafði gaman af því að
syngja og spila á gítar. Átti auð-
velt með að setja vísur á blað,
enda margir góðir hagyrðingar í
ættinni.
Samdi mamma nokkra bragi
fyrir okkur krakkana, sem síðan
hafa verið sungnir á öskudaginn í
fjölda ára: „Allir hlæja á öskudag-
inn“, „Lindukonfekt líkar mér“ og
„Lögguvísur“ voru vinsælastar,
og kom mikið nammi í pokann í
sönglaun fyrir þetta enda mikið
hlegið.
Dýrin komu mörg við sögu hjá
mömmu, skrautfiskar, skjaldbök-
ur og páfagaukar áttu heimilis-
festi um mismörg ár og allt dafn-
aði vel hjá henni.
Ekki má gleyma köttunum sem
bjuggu á heimilinu hjá þeim. Þeir
voru nú bara tveir sem bjuggu hjá
þeim en mamma var með lúgu á
útidyrahurðinni, þannig að allir
kettir í hverfinu áttu greiðan að-
gang í hina ýmsu matardalla sem
búið var að setja í stigann upp í
íbúðina. Voru kettirnir mjög
hændir að henni, og t.d. var einn
þannig að þegar mamma fór í
búðina kom kisi með, labbaði á
eftir henni báðar leiðir.
Barnabörnin komu alltaf í
Helgamagrastrætið og þar var nú
tekið vel á móti þeim. Afi og
amma lumuðu alltaf á einhverju
góðgæti og hvor tveggja ljómuðu,
afi og amma og börnin. Máltíðirn-
ar voru sérkapítuli út af fyrir sig,
hryggurinn og brúnuðu kartöfl-
urnar voru alltaf vinsæll réttur og
ég tala nú ekki um kjötbollurnar
hennar ömmu, minningin um þær
munu lifa um ókomna tíð.
Að leiðarlokum vil ég þakka
þér fyrir samfylgdina. Þú gafst
mér hlýju, mikla umhyggju og
ást. Fallega brosið þitt og stríðn-
isglampinn í augunum eru minn-
ingar sem lifa með mér.
Það er alltaf sárt að kveðja
móður sína, en ég held að þú hafir
verið búin að fá nóg. Pabbi, flest
öll systkini þín, flestir vinir og vin-
konur sem voru jafnaldra eru far-
in yfir móðuna miklu á undan þér.
Ég veit að þau hafa tekið vel á
móti þér. Blessuð sé minning þín.
Kristján Albert Jóhannesson.
Hún tengdamóðir mín til 35
ára, Ingibjörg Guðný Jónína
Jónsdóttir, er nú öll á 94. aldurs-
ári. Ingibjörg var alla tíð glæsileg
kona og mikil reisn yfir henni,
hvort sem hún fór í upphlutinn
sinn eða rauðu dragtina.
Fyrsta skiptið sem ég hitti
hana var í apríl 1978. Ég var þá
ófrísk að mínu fyrsta barni sem
var og hennar fyrsta barnabarn.
Hún vildi líta á þessa stúlku sem
var farin að þvo fötin af syninum.
Held bara að henni hafi litist vel á
kvenkostinn, allavega samþykkti
hún með glöðu geði að nota 60 ára
afmælisdaginn sinn til þess að
gifta frumburðinn og skíra fyrsta
barnabarnið í leiðinni. Það var
11.11. 1978. Æ síðan höfum við
deilt þessum afmælisdegi.
Allar götur síðan höfum við
Ingibjörg átt saman margar góð-
ar stundir. Hún hafði ákveðnar
skoðanir á uppeldi dætra minna
þriggja, ég hafði aðrar en saman
náðum við ágætum sáttum með að
ala þær upp. Hún var alla tíð afar
stolt af öllum sínum barnabörnum
enda öll til mikillar fyrirmyndar.
Elsta barnabarnið fékk flökkueðli
ömmu sinnar í vöggugjöf en hún
naut þess að ferðast, skoða nýja
staði og kynnast nýju fólki. Ingi-
björg var m.a. fararstjóri í mörg-
um ferðum á þeim árum þegar
hún vann hjá ÚA en þar fékk frá-
sagnargleði hennar og ljóðagerð
að njóta sín. Ingibjörg átti auðvelt
með að semja og margir þekkja
„Allir hlæja á öskudaginn“ sem
hún samdi fyrir börnin sín en
börn um allt land hafa síðan þá
sungið þetta lag á öskudaginn.
Ég gleymi því aldrei þegar ég
kom í fyrsta skipti í heimsókn í
Helgamagrastræti 44 því þar
bjuggu ekki bara Ingibjörg og Jó-
hannes heldur líka 30 páfagaukar.
Þegar páfagaukarnir fóru komu
kettir, ekki einn heldur tveir, en
allir kettirnir í götunni voru alltaf
velkomnir því Ingibjörg var alltaf
með stigann fullan af fiski handa
þeim. Þetta lýsir Ingibjörgu vel
því hún hafði alltaf áhyggjur af
því að allir væru annað hvort
svangir eða þyrstir.
Ingibjörg og Jóhannes hafa nú
sameinast á ný, en við sem eftir
lifum munum sakna þeirra um
ókomin ár, fyrir gæsku þeirra og
yndislega nærveru.
Ég vil þakka Ingibjörgu sam-
fylgdina þessi 35 ár.
Blessuð sé minning þín.
Hafdís Júlía Hannesdóttir.
Elsku amma. Margar minning-
ar koma upp í hugann, þegar ég
hugsa um þig og afa. Hversu oft
fékk ég að heyra söguna af því
þegar ég var send ein í fyrsta
skipti norður til ykkar afa, fjög-
urra ára gömul og þegar þú
spurðir hvað ég vildi í morgun-
mat, þá sagðist ég ekki borða
neitt nema Cocoa puffs í morg-
unmat. Það var ekki til, en þú
sendir Hönnu frænku rétt fyrir
miðnætti til að kaupa það handa
litlu prinsessunni.
Ég tel mig vera afskaplega lán-
sama af því að hafa farið norður á
Akureyri í Háskólann og búið ná-
lægt ykkur í næstum því tvö ár.
Það sem við brölluðum saman,
og þó ég væri orðin þetta gömul,
þá gat ég ennþá vafið þér um litla
fingurinn á mér, t.d. til að útbúa
pönnukökur og alltaf var hægt að
plata þig í bíltúr og kíkja í búð-
irnar.
Elsku amma, takk fyrir allar
skemmtilegu stundirnar og
augnablikin sem við eyddum sam-
an. Minningarnar eru margar
sem ég á um þig og munu þær
fylgja mér og hlýja mér um
hjartarætur um ókomin ár.
Mun sakna þín alla ævi.
Þín
Inga Hrefna.
Ingibjörg Guðný
Jónína Jónsdóttir
Hlýr, glettinn, greiðvikinn,
músíkalskur, þessi orð eiga vel
við að lýsa pabba mínum. Í hug-
anum spretta upp ótal minninga-
brot á þessari stundu. Pabbi að
færa mér mandarínur eða kara-
mellur þegar ég var á kafi í próf-
lestri, pabbi tilbúinn í bílnum
þegar ég lauk skóla eða tónlistar-
skóla, við pabbi við það vanda-
verk að pakka í bílinn fyrir úti-
legur, pabbi að kenna mér að
tjalda eftir kúnstarinnar reglum,
við pabbi að koma skíðabúnaði í
bílinn, pabbi að hjálpa mér að ná
mér eftir erfið veikindi þegar ég
var ellefu ára og þurfti svo mikið
á honum að halda, pabbi að spila
á orgelið eða gítarinn um jólin,
pabbi að dansa við mig þar sem
ég stóð ofan á ristunum á honum,
pabbi að kenna mér að binda
bindishnút, sem honum þótti
nauðsynleg vitneskja fyrir ungar
stúlkur, pabbi við setjaravélina
þar sem fingurnir dönsuðu yfir
lyklaborðið.
Hann vafði mig ástúð og studdi
mig alla tíð í hverju því sem ég
tók mér fyrir hendur. Pabbi taldi
aldrei eftir sér að skutlast út og
suður með okkur börnin sín og
síðar barnabörnin. Hann var ein-
staklega góður bílstjóri og fór svo
að hann lauk ökukennararéttind-
um og kenndi á bíl í mörg ár á
kvöldin.
Pabba þótti mjög mikilvægt að
við systkinin ferðuðumst um
landið og þekktum staðhætti.
Hann hafði lagt símalínur í flest-
um sveitum þegar hann var yngri
og á ferðalögum okkar gat hann
sagt skemmtilegar sögur úr
hverri sveit, sem kom sér vel þar
sem rás 1 hentaði ekki stórum
barnahópi í aftursæti á langferð.
Á veturna var Hamragil,
skíðasvæði ÍR-inga okkar annað
heimili. Þá var ekki í boði að sofa
út, við skyldum mæta á svæðið
áður en lyftan væri opnuð og var
ekki farið heim aftur fyrr en lyft-
unni var lokað aftur og oft þurft-
um við að bíða eftir pabba því
hann hafði gaman af því að brasa
með vinum sínum í kringum lyft-
urnar. Við erum því alin upp á
kakói og samlokum um helgar og
hefur ekki verið lítið verk fyrir
mömmu að smyrja ofan í okkur
öll. Þegar synir mínir komust á
stjá var alltaf hægt að smella sér í
Hamragil á skíði með þá í kerru
því afi fékk sér kaffisopa meðan
þeir sváfu og þá gat ég skíðað á
meðan. Ósjaldan fluttu þau pabbi
og mamma inn á mitt heimili og
stýrðu því þegar við hjónin
brugðum okkur til útlanda.
Síðustu árin hægði á pabba og
minnið fór að gefa sig. Hann var
þó ávallt léttur í skapi og var
stutt í brosið. Hann naut þess að
vera í dagvist í Maríuhúsi síðasta
árið og sá einstakt starfsfólk þar
um að honum liði sem best.
Fyrrihluta ágústmánaðar fékk
pabbi blóðtappa í heila og hrakaði
heilsu hans mjög hratt eftir það.
Hann var á Borgarspítala á deild
B-2 og þar naut hann góðrar
umönnunar hjá yndislegu starfs-
fólki. Kann ég því bestu þakkir
fyrir umhyggju og nærgætni við
pabba og okkur í fjölskyldu hans.
Kveð ég yndislegan föður.
Guðrún Lilja.
Hann var yngstur níu systk-
ina, sem öll voru fædd á rétt rúm-
Rúnar Geir
Steindórsson
✝ Rúnar GeirSteindórsson
fæddist á Grett-
isgötu í Reykjavík
29. október 1925.
Hann lést á Borg-
arspítalanum 30.
september 2012.
Útför Rúnars
Geirs fór fram frá
Neskirkju 9. októ-
ber 2012.
um 13 árum, hann
missti móður sína
þriggja daga gamall
og var skírður við
dánarbeð hennar.
Föður hans var
mikill vandi á hönd-
um með níu ung
börn móðurlaus að
sjá um og þoka
áfram uppeldi
barna sinna, en
hann átti stóra fjöl-
skyldu að, sem reyndist þeim
Rúnari og systkinum hans stoð
og hjálp svo að allt bjargaðist
þetta nú. Auðvitað komu til sum-
ardvalir hjá frændliðinu og vetr-
arpartar með og í því efni reynd-
ust þau Sigurður Eyvindsson,
frændi okkar Rúnars, og kona
hans, Lilja, bændur í Austurhlíð í
Gnúpverjahreppi, betri en eng-
inn og hjá þeim dvaldi hann
nokkur ár og minntist þeirra ára
og hjónanna ætíð með þakklæti
og sýndi það í verki þegar færi
gafst síðar.
Rúnar fetaði í fótspor þriggja
bræðra sinna, þegar hann óx úr
grasi og stundaði vinnu hjá
Landssíma Íslands vítt og breitt
um landið eins og þá tíðkaðist og
reyndist svo sem bræður hans
allir fyrr bæði harðduglegur og
lagvirkur og véltæknisinnaður.
Í föðurgarði ríkti alla tíð veru-
legur áhugi fyrir líkamsrækt og
íþróttum, enda heimilisfaðirinn
fyrrverandi leikfimi- og íþrótta-
kennari og sinnti því áhugamáli
sínu svo sem hann gat frá krefj-
andi vinnu- og uppeldisskyldum,
það fór því ekki heldur hjá því að
Rúnar tæki þar þátt og varð
skíðaíþróttin hans forgangs-
áhugamál má segja alla ævi,
enda félagsmálasinnaður eins og
hann átti kyn til.
Þessi blanda símavinnu og
skíðaíþróttar held ég reyndar að
hafi leitt þau saman, Rúnar og þá
fræknu skíðakonu Jakobínu Jak-
obsdóttur, sem nú sér á eftir
ásamt börnum þeirra góðum eig-
inmanni og föður, sem alla tíð var
einstaklega frændrækinn og því
harmdauði stórs frændgarðs auk
eigin nánustu fjölskyldu.
Vel finnst mér að skíðafélagar
í ÍR mættu minnast þess ódrep-
andi áhuga og elju sem Rúnar
sýndi í að vinna skíðaíþróttinni
gagn, þar var engin hálfvelgja á
ferðinni.
Rúnar var lærður prentari,
nánar tiltekið vélsetjari og það
veit ég af samtölum við sam-
starfsmenn hans bæði fyrr og
síðar í þeirri iðn að hann þótti
bæði velvirkur og mikilvirkur, en
um leið var hann harðsnúinn
gæslumaður eigin réttinda og
samstarfsmanna sinna og vékst
þá ekki undan að lýsa skoðunum
sínum, slíkt var bæði einörð
skaphöfn og ættarfylgja, ekki
alltaf vinsælt hjá þeim er við var
deilt eða glímt, en breytti ekki
orðspori hans sem fagmanns.
Á seinni hluta starfsferilsins
fékkst Rúnar við ökukennslu,
þar komu glaðværð liðlegheit sér
vel og fóru vel með ábyrgðartil-
finningu og metnaði fyrir hönd
nemandans og þau eru ekki fá
frændsystkin hans nær og fjær
auk venslafólks, sem nutu að-
stoðar hans og fyrirgreiðslu í
þessum efnum.
Við frændurnir kynntumst
ekki mikið fyrr en báðir höfðu
náð sæmilegum fullorðinsaldri,
en á þau kynni hefur aldrei
skuggi fallið og alltaf jafn gaman
að hitta þennan hressa og glað-
lynda frænda minn, sem jafnan
gat miðlað einhverjum fróðleik
um gengi og gjarnan ágæti
frændfólksins. Ég sakna hans og
bið honum góðrar heimkomu um
leið og við Jóhanna sendum Jak-
obínu og fjölskyldu hennar sam-
úðarkveðjur.
Einar Birnir.
Hinn ágæti leið-
sögumaður og nýjungasmiður
Friðrik Haraldsson er fallinn frá
langt fyrir aldur fram. Friðrik
starfaði við leiðsögn og nýjunga-
sköpun á sviði ferðamála um
langt árabil og var mikið með
ferðahópa hér á landi frá Þýska-
landi og víðar. Hann starfaði
einnig á Kúbu og víðar erlendis
við góðan orðstír. Nýjungar og
breytingar í umhverfi ferðamála
á Íslandi eiga sér ekki stað yfir
eina nótt og ekki er alltaf metið
starf frumkvöðla. Friðrik hafði
margt á prjónunum og margt sem
kom til skila og fjölmargt af því
sem hann vildi gera vel er enn
ógert til þess að bæta gæði og
umhverfi ferðamannsins og leið-
sögumannsins á Íslandi. Friðrik
ferðaðist víða, og sá margt og
Friðrik Mikael
Haraldsson
✝ Friðrik MikaelHaraldsson
fæddist í Reykjavík
24. júlí 1946. Hann
varð bráðkvaddur
22. apríl 2012.
Útför Friðriks
fór fram frá Graf-
arvogskirkju í
kyrrþey 30. apríl
2012.
vildi koma sumu af
því inn í okkar um-
hverfi með ýmsu
móti. Sumt tókst vel
og annað verður að
bíða framtíðar.
Friðrik vann tölu-
vert síðustu árin fyr-
ir Snæland Gríms-
son og var mjög vel
þokkaður ökuleið-
sögumaður. Við hitt-
umst oft og var alltaf
viðkvæðið hjá honum, „Sæll
nafni, hvað er að frétta“, og var þá
auðvitað ausið úr viskubrunnum
beggja og vantaði bara örlítið upp
á að tækist að leysa öll vandamál
heimsins.
Menn koma og fara og aldrei
veit maður hver verður næstur til
að hverfa á braut og því borgar
sig að sýna öllum nærgætni og
virða öll sjónarmið og skoðanir,
því allir hafa eitthvað til síns máls.
Þakka Friðriki nafna mínum
fyrir góða og gallalausa viðkynn-
ingu og ég veit að margir leið-
sögumenn taka undir með mér er
ég óska hans ágætu konu og fjöl-
skyldu alls velfarnaðar í framtíð-
inni og sendum sterkar samúðar-
kveðjur.
Friðrik Ásmundsson Brekkan.