Morgunblaðið - 03.11.2012, Qupperneq 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. NÓVEMBER 2012
✝ Jón Ellert Stef-ánsson fæddist
í Reykjavík 30. nóv-
ember 1934. Hann
lést á heimili sínu í
Hjallatúni, Vík í
Mýrdal, hinn 25.
október 2012.
Foreldrar hans
voru Stefán Karls-
son rafvirkjameist-
ari, f. 10. maí 1913,
d. 13. maí 1991, og
Guðríður Kristjana Jónsdóttir
húsmóðir, f. 13. ágúst 1910, d. 3.
ágúst 1986. Systkini Jóns eru
Þórdís Guðjónsdóttir, f. 21. sept-
ember 1929, Karl Júlíus Stef-
ánsson, f. 24. nóvember 1937 og
Stefán Már Stefánsson, f. 14.
desember 1945.
Jón kvæntist hinn 26. júlí 1957
í Reykjavík Elísabetu Guðrúnu
Ólafsdóttur, f. 23. maí 1930, d.
f. 1955. Dætur þeirra eru: a)
Karen Dröfn, f. 1980, m. Hannes
Ingi Geirsson, börn þeirra: Ask-
ur Hrafn, Una Kristjana og
Kjartan Geir. b) Silja Rún, f.
1982, m. Stefán Geirsson, dætur
þeirra: Melkorka Álfdís, Mar-
grét Lóa og Kristjana Ársól. c)
Mónika Elísabet, f. 1984, m.
Daníel Ívar Jensson, börn þeirra:
Ylfa Mjöll og Ýmir Jens. d) Írena
Sif, f. 1992. 3) Ragnhildur Birna,
f. 28. janúar 1962, gift Böðvari
Bjarnasyni, f. 1962. Börn þeirra
eru: a) Kristín Bjarnveig, f. 1982,
m. Anton Kári Halldórsson, dæt-
ur þeirra: Jódís Assa og Jórunn
Edda. b) Jóhann Gunnar, f. 1987,
m. Eyrún Elvarsdóttir, synir
þeirra: Böðvar Snær og Sæþór
Elvar. c) Snædís Sól, f. 1996. 4)
Sveinn Ásgeir, f. 31. ágúst 1971,
kona hans er Elísabet Valdi-
marsdóttir Long, f. 1978. Synir
þeirra eru: a) Logi, f. 1999, b)
Valdimar, f. 2001, c) Jón Garpur,
f. 2006, og d) Víkingur Ólafur
Fjarki, f. 2010.
Útförin fer fram frá Stórólfs-
hvolskirkju á Hvolsvelli í dag, 3.
nóvember 2012, kl. 14.30.
26. ágúst 2011. For-
eldrar hennar voru
Ólafur Björnsson,
bóndi í Núpsdals-
tungu, f. 20. janúar
1893, d. 19. ágúst
1982, og Ragnhild-
ur Jónsdóttir, hús-
móðir í Núpsdals-
tungu, f. 15.
október 1895, d. 18.
júní 1986.
Börn Jóns og El-
ísabetar eru: 1) Ólafur Björn, f.
8. nóvember 1956, kvæntur
Ragnheiði Lilju Harðardóttur, f.
1956. Börn þeirra eru: a) Kol-
brún Dóra, f. 1976, m. Heiðar
Már Hlöðversson, börn þeirra:
Þóra Lilja, Atli Már og Guðrún
Dóra. b) Hörður Ellert, f. 1979,
m. Eydís Helena Evensen. 2)
Kristjana Karen, f. 15. júlí 1958,
gift Kjartani Má Benediktssyni,
Pabbi, þetta er erfitt en ég
má ekki vera kvíðin eins og þú
sagðir. Nú ertu kominn til henn-
ar mömmu og hún hefur eflaust
tekið höfðinglega á móti þér.
En minningar streyma um
hugann, það er allur skalinn en
efst standa þær góðu og ætla ég
að varðveita þær. Það var gam-
an að fylgjast með þér og
mömmu eftir að þið fluttuð til
Víkur, það fór svo vel um ykkur,
ykkur var tekið svo vel og vel
var hugsað um ykkur. Allar
skemmtilegu heimsóknirnar, bíl-
túrarnir og skreppitúrarnir hjá
okkur til Vestmannaeyja, Þing-
valla, Kirkjubæjarklausturs,
Hvolsvallar og svo mætti lengi
telja. Og svo rúntarnir um Vík,
að skoða veðrið og hitastigið á
upplýsingaskiltunum. Já, allt
með fastri rútínu og allir hlutir á
réttum stað. Og hvað þú náðir
að dunda þér við, allt sem þú
föndraðir svo tókst hverja
klukkuna á fætur annarri, lagað-
ir og stilltir, já, þú hafðir ótrú-
lega styrkar hendur og góða
sjón. Last allar fréttir og skoð-
aðir allt mögulegt í tölvunni. Svo
fylgdist þú vel með okkur öllum
og ef þér fannst eitthvað langt á
milli heimsókna hringdir þú til
að athuga með okkur, barna-
börnin og barnabarnabörnin
hvort einhverjar fréttir væru og
hvort allt væri nú ekki örugg-
lega í föstum skorðum.
Já, nú kveð ég þig, kæri
pabbi, hvíldu í friði.
Þín dóttir
Ragnhildur (Ranka).
Fallin eru frá með skömmu
millibili þau heiðursjón Elísabet
Ólafsdóttir og Jón Stefánsson.
Þessi fögru sumarblóm sem öll-
um vildu vel, glaðsinna, vel gefin
og gestristin með afbrigðum.
Ógleymanlegt var þegar ég birt-
ist, með dóttur þeirra og æsku-
ástinni minni henni Sjönu, hvað
þau voru yndisleg. Með þessum
fátæklegu orðum kveð ég þau
með söknuði. En eftir stendur
fagur blómagarður – afkomend-
ur þeirra. Hvílið í friði.
Kjartan Már Benediktsson.
Notaðar bláar stórar 1,5 volta
Hellesens sveitasímarafhlöður
og bláir og gulir símavírar,
breytilegt viðnám úr Sölunefnd
varnarliðseigna sem við keypt-
um og hátalari úr gömlu útvarpi
sem við rifum og símadós úr
síma, þetta allt tengt saman og
ég sat tímunum saman og kall-
aði í þig við og við og þú hjálp-
aðir mér. Ég var bara sex eða
sjö ára og fólk sem kom í heim-
sókn og sá þessa víraflækju
botnaði ekki neitt í þessu undra-
leikfangi sem ég lék mér að tím-
unum saman.
Ég rifja þetta upp með bros á
vör og gleðst yfir því að eiga
þessar minningar um þig við að
hjálpa mér með alla þessa
tæknidellu sem ég greinilega
erfði frá þér. Mér eru líka minn-
isstæð öll þau tæki sem þú varst
að gera við fyrir fólk úti um allt,
sjónvörp, þvottavélar, símar, út-
vörp og klukkur.
Núna þegar þú ert farinn og
ég hugsa um okkar líf saman þá
er það þetta sem stendur upp
úr. Það er kannski ágætt því að
okkar samleið var víða þyrnum
stráð og áttum við báðir okkar
hlut í því. Það hefði svo oft get-
að farið illa. Þetta er eins og
ljúfsárt ævintýr sem hefur nú
endað á góðan hátt. Ég get með
sanni sagt að það var ekki neitt
sem stóð út af borðinu þegar þú
skildir við sáttur og ánægður í
góðum höndum starfsfólks á
Hjallatúni í Vík. Það varð til
þess að ég átti góðar stundir
með þér seinustu árin og strák-
unum mínum fannst svo spenn-
andi að hitta þig og sjá hvað þú
vast að bauka, hvort heldur það
var módelsmíði eða klukkuvið-
gerð. Já, við Beta og strákarnir
allir fjórir kveðjum þig með
bros á vör og tár á kinn.
Þinn sonur, tengdadóttir og
sonarsynir
Sveinn, Elísabet, Logi,
Valdimar, Jón Garpur og
Víkingur Ólafur.
Afi
Þú varst hin mikla hetja.
Í baráttunni við brostinn mátt.
Muntu nú alla hvetja.
Að kveðja þig smátt og smátt.
Nú ertu farinn til guðs.
Og skilur eftir þig lítið ljós.
Sem mun fylgja mér hvert sem ég
fer.
Sú minning sem ég ber.
Aldrei gleymi að ég átti þig að.
Þegar þú kvaddir okkur frá þessum
stað.
Á erfiðum tímum þú veitir mér styrk.
Jafnvel þegar nóttin er myrk.
Þú ert og munt alltaf vera.
Sú hetja sem ég mun geyma í mínu
hjarta.
Þú munt ætíð vera
hetjan mín bjarta.
Þín
Snædís Sól.
Það er erfitt að kveðja þig, afi
minn, en nú ert þú kominn til
ömmu Elsu og mikið held ég að
hún sé glöð að fá þig. Jórunn
Edda langafastelpan þín hefur í
hvert skipti sem við höfum farið
að leiðinu hennar ömmu Elsu
viljað grafa hana upp og fara
með hana til langafa í Vík. En
nú verðið þið saman á ný.
Mig langar að rifja upp eitt-
hvað af skemmtilegum og góð-
um minningum sem ég og
örugglega fleiri eigum um afa á
Tindum. Afi fór alla morgna
hjólandi á bláa hjólinu sínu í
vinnu, fyrir allar aldir í frysti-
húsið, klæddur lopahúfu með
vettlinga með tveimur þumlum á
og blárri úlpu með loðkraga.
Þegar amma og afi fluttu á Hjal-
latún í Vík, fékk afi gamla rauða
hjólið hennar mömmu og hjólaði
hann á því út um alla Vík. En
síðasta sumar sendi afi okkur
Kára með það á Klaustur, því
hann vildi að nú færi ég að nota
það. En þá var það orðið svo
ryðgað að það var ekki hægt að
hjóla á því. Það hefði svo sann-
arlega þurft að fá smá smurning
úr könnunni góðu sem afi átti.
Ég man að þegar ég var yngri,
hvað afi smurði hjólin okkar Jóa
bróður alltaf vel, það láku taum-
ar af olíu úr keðjunni lengi á eft-
ir og þegar rigndi komu þessir
líka flottu olíupollar og ekki má
gleyma hvað buxurnar voru oft
útataðar af smurningi.
Amma og afi höfðu endalausa
þolinmæði fyrir okkur krakka-
skaranum og get ég ekki ímynd-
að mér annað en að það hafi ver-
ið líflegt þegar við frænkurnar
vorum samankomnar og búnar
að leggja undir okkur Tindana.
Afi veiddi mýs niðri í kjallara og
amma setti þær í glerkrukku
með upprúlluðum lopasokk. Þau
nostruðu við þær, gáfu þeim vel
og svo hleypti amma þeim út
þegar vel viðraði. En ég er nú
viss um að þær komu jafnharðan
inn í kjallara til afa, aftur í dekr-
ið.
Afa fannst skemmtilegt að
vesenast í rafmagni og þótti mér
alltaf gaman að sjá allar jólaserí-
urnar á Tindum sem afi var bú-
inn að mixa saman. Sumar per-
urnar voru með vökva inni í og
bobbluðu, þær máttum við alls
ekki snerta, aðrar voru misjafn-
lega ljósamargar og notaði afi þá
álpappír í stað peru til að leiða
út í alla seríuna og hann máttum
við heldur ekki snerta. Fyrir jól-
in í fyrra var afi búinn að mixa
ljósaseríu úr símahleðslutæki og
skartaði sú sería heilum þremur
perum.
Síðasta heimsókn okkar til afa
á Hjallatúni var afi að vesenast í
rafmagninu í herberginu sínu,
vírar út úr dósum og tveir stórir
lampar á borðinu. Leit þetta
frekar glæfralega út fannst mér.
Kári bauðst til að hjálpa honum
við þetta, en þá svaraði afi mjög
undrandi „Við hvað?“Hann hafði
sem sagt enga trú á drengnum í
rafmagnið.
Mikið skelfing var gott að sjá
hvað ömmu og afa leið vel á
Hjallatúni í Vík. Þau blómstruðu
bæði.
Það verður skrítið að keyra
framhjá Víkinni án þess að
stoppa og fá sér kaffisopa og létt
spjall, ég veit líka að stelpu-
skotturnar eiga eftir að sakna
langafa og þess hversu vel hann
fóðraðir þær með sælgæti, ís og
gosi, sama hvaða dagur var, allir
dagar voru nammidagar hjá
langafa.
Þín
Kristín Bjarnveig,
Anton Kári, Jódís Assa
og Jórunn Edda.
Elsku afi og langafi. Mig
langar að kveðja þig með örfáum
orðum. Maður er aldrei undirbú-
inn fyrir svona kveðjustund og
mér finnst erfitt að hafa ekki
náð að kveðja þig betur. Tvö síð-
ustu ár eru búin að vera mjög
skemmtileg og sérstök, þó svo
að hin fyrri hafi verið góð líka.
Þau hafa verið næstum eins og
bónus á okkar fyrri kynni og það
er mér mikils virði að strákarnir
og Eyrún fengu að kynnast þér.
Ég veit líka að nú ertu kominn
heim til hennar ömmu og sjálf-
sagt er hann Nemó litli (eða
Memó eins og amma kallaði
hann) á vappinu í kringum ykk-
ur líka.
Það var alltaf svo gaman að
stoppa hjá þér í Vík þegar mað-
ur var á leið á Hvolsvöll eða á
heimleið á Klaustur. Það var
orðinn fastur liður í tilverunni.
Þú varst mjög handlaginn og
varst alltaf að dunda í einhverju.
Skreyta fallega lampa, gera við
gamlar klukkur og útbúa ýmsa
fallega hluti úr því sem hendi
var næst. Það lék allt í hönd-
unum á þér og líka varstu afar
laginn við tölvur og óhræddur
við að kynnast heimi netsins.
Iðulega, þegar maður kom,
varstu að lesa þér til um það
sem þér þótti merkilegt á netinu
og alltaf með nýjustu fréttir á
hreinu. Það var alltaf allt á sín-
um stað hjá þér. Verkfærunum
snyrtilega raðað í töskuna og
hver hlutur átti sinn stað og sitt
hlutverk.
Þú sýndir litlu strákunum
mínum mikinn áhuga og vildir
alltaf halda á honum Sæþóri
Elvari, kleipst í hann og potaðir.
Þér þótti hann nú heldur vel í
holdum. Þú varst alltaf svo hress
og kátur, sama á hvaða tíma sól-
arhringsins maður kom við hjá
þér. Píndir mig til að fá mér
kaffibolla svo ég myndi ekki
verða þreyttur að keyra heim.
Og ég sem drekk ekki kaffi. Eft-
ir þessar góðgjörðir var ég í
koffínsjokki í nokkra tíma á eftir
(og engin hætta á að ég sofnaði
á heimleiðinni). En vildi ekki
segja nei við kaffinu sem þú haf-
ir alltaf svo mikið fyrir að hella
upp á í Senseo-kaffivélinni þinni.
Það var svo gaman hve einfalt
það var að gleðja þig. Bara að
kíkja í heimsókn til þín þá ljóm-
aði Víkin. Við áttum okkur leik
þar sem ég sá um að kaupa
lottómiða og þú sást um að fara
yfir þá, strikaðir undir hverja
tölu sem við vorum með rétta og
svo deildum við vinningnum sem
voru nú aldrei stórir, því miður.
Ég veit að þó svo að strákannir
mínir séu litlir eiga þeir eftir að
sakna þess að koma ekki við hjá
þér og fá að borða sig pakk-
sadda af alls kyns sælgæti og
gosi og að hlaupa um ganga
dvalarheimilisins bæði þér og
öðrum íbúum til skemmtunar.
Ég er farinn að kvíða því að
leiðin á milli Hvolsvallar og
Klausturs verður lengri en áður
þegar ekki er lengur hægt að
koma við hjá þér og einn af föst-
um punktum í tilverunni er ekki
lengur fyrir hendi. Blessuð sé
minning þín.
Þín,
Jóhann Gunnar, Eyrún,
Böðvar Snær og
Sæþór Elvar.
Á gamalli ljósmynd má sjá afa
og ömmu kornung í sólskini 17.
júní. Þau eru bæði píreyg af sól-
inni og með geislandi bros.
Amma er í upphlut og afi í
jakkafötum með bindi sem flaks-
ar í golunni. Líklega er erfitt að
finna mynd sem er jafn táknræn
fyrir hamingjusöm hjón. Þau
viðhéldu líka ást sinni hvort á
öðru alla tíð. Hann horfir stoltur
til ljósmyndarans og amma held-
ur báðum höndum utan um
handlegg afa. Það er greinlegt
að henni þykir hún hafa verið
heppin. Afi var líka alla tíð
óvenjulega fríður maður, blíður
og greindur. Hann lét aldrei
mikið á sér bera en öllum sem
honum kynntust hefur eflaust
verið ljóst hve mikið bjó í hon-
um. Á heimili þeirra ömmu var
líka hægt að finna mikinn fjölda
bóka um margvísleg efni, svo
sem um rafmagn sem heillaði
afa alla tíð, stjórnmál, tungumál
og svo auðvitað helstu bók-
menntir, Íslendingasögurnar,
Laxness og svo þýdda gullmola
svo sem bækur Isaac Bashevis
Singer sem afi hélt mikið upp á.
Þegar við systur rifjuðum upp
minningar af afa komu vitanlega
upp í hugann ótrúlegustu raf-
magnstilraunir hans og klukku-
viðgerðir og sú staðreynd að
þótt hann virtist geta gert við
allar klukkur hafði hann eitt
klukkuverk alltaf eitt og sér
uppi á vegg. Þetta þótti okkur
fyndið og fremur lítil prýði að en
afa stóð á sama því verkið og
vísarnir gengu alveg hárrétt.
Honum þótti því alveg óþarfi að
spilla því með einverjum umbúð-
um. Þannig vildi þó til að eitt af
síðustu verkum afa var gera við
gamla skipsklukku sem mamma
kom með til hans. Verkið leysti
afi með því að setja verkið í
klukkuna og allt féll í skorður.
Skömmu seinna dó afi og komst
aftur til ömmu. Alveg erum við
vissar um að ef líf sé eftir dauð-
ann séu afi og amma saman á ný
í rólegheitum að hlusta á guf-
una, aðeins farin að huga að jól-
unum og bökunarilmur kominn í
loftið, ef við þekkjum afa rétt er
hann líka eflaust búinn að viða
að sér gömlum jólaseríum og
gera sem nýjar.
Góðum mönnum gefin var
sú glögga eftirtekt.
Að finna líka fegurð þar,
sem flest er hversdagslegt.
(Jóhanna Kristjánsd. frá Kirkjubóli.)
Þínar,
Karen, Silja, Mónika
og Írena.
Jón Ellert
Stefánsson
Við minnumst með söknuði
ömmu okkar, Stefaníu Óskar
Júlíusdóttur, sem opnaði augu
okkar fyrir heimi íslenskra
sagna og ævintýra og tengdi
okkur við níu systkini mömmu ,
Önnu Þórarinsdóttur, og að auki
22 systkinabörn á Sögueyjunni
langt norður í höfum.
Hún bjó hjá okkur veturna
sem við vorum eins og tveggja
ára, tveggja og þriggja ára og
líka um tíma þegar við vorum
fjögurra og fimm ára. Hún söng
fyrir okkur íslenskar barnagæl-
ur, sagði okkur sögur af álfum og
dvergum, Grýlu og jólasveinum
Stefanía Ósk
Júlíusdóttir
✝ Stefanía ÓskJúlíusdóttir
fæddist í Bolung-
arvík 3. janúar
1917. Hún andaðist
á öldrunardeild
Landspítalans í
Fossvogi 6. október
2012.
Útför Stefaníu
fór fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykja-
vík 19. október
2012.
og hetjunum í Ís-
lendingasögunum.
Herbergið sem hún
svaf í er ennþá kall-
að „ömmuherbergi“
hjá okkur.
Við eigum marg-
ar góðar minningar
frá áramótafagnaði
í Reykjavík og
ferðalögum um allt
land og heimsókn-
um í allar sundlaug-
arnar.
Amma tók alltaf á móti okkur
með eplaköku með þeyttum
rjóma á Sólvallagötunni. Takk
fyrir allt, amma, – við erum þess
fullvissir að frænkurnar og
frændurnir eru líka reiðubúin til
að taka á móti okkur hvenær
sem er þegar við komum með
flugrútunni frá Keflavík.
Magnus og Sindri Knuts-
synir, barnabörn frá Ósló.
Elskuleg tengdamóðir mín,
Stefanía Ósk Júlíusdóttir, hefur
tekið sín síðustu spor á þessari
jörð, lagt augun aftur og vaknað
á öðru tilverustigi.
Hún ól upp fimm þróttmiklar
dætur og ein þeirra varð eigin-
kona mín. Það hefur verið við-
kvæði hjá mér, sem ég sagði í
ræðu þegar hún varð níræð, að
ég hefði gjarnan kvænst öllum
fimm dætrunum ef lögin hefðu
leyft það og íslenski kvótinn fyrir
tengdasyni hefði ekki verið full-
nýttur. Það var hugsað sem hrós
til hennar.
Stefanía bjó oft hjá okkur í
Ósló þegar synir okkar, Magnus
og Sindri, voru litlir og hún ól þá
upp sem ekta Íslendinga. Við
vorum ætíð aufúsugestir á heim-
ili hennar þegar við heimsóttum
fjölskylduna á Íslandi. Árum
saman fórum við að minnsta
kosti einu sinni ári til Reykjavík-
ur og oft urðu heimsóknirnar
fleiri.
Ég sagði henni frá föður mín-
um, Knuti Knutsyni, sem ég hitti
því miður aldrei sjálfur, að hann
hefði verið áhugasamur um nor-
ræn málefni, – og að hann hefði
verið grýttur er hann ók um á
vörubílspalli í Þrándheimi árið
1928. Þar áttu að fara fram kosn-
ingar um hvort bæjarnafnið
skyldi verða Trondheim, Trond-
hjem (Þrándheimur) eða Nid-
aros (Niðarós). Hann kaus auð-
vitað að nafn bæjarins skyldi
verða Niðarós, en Þrándverjar,
sem annars eru ekki þekktir fyr-
ir óspektir, brugðust svona heift-
úðlega við skoðunum hans.
Nokkrum árum seinna réðst
hann í að byggja hús fyrir fjöl-
skylduna, æskuheimili mitt, og
húsið nefndi hann Hlíðarenda. Í
hillunum í því húsi voru margar
bækur íslenskar. Sjálfum fannst
mér ég vera töluvert íslenskur
og ég laðaðist mjög að landi og
þjóð. Ég hafði heimsótt Ísland
mörgum sinnum áður en ég hitti
Önnu eiginkonu mína. Stefanía
hélt því fram af sínu einstaka
innsæi, að hjónaband okkar
Önnu hlyti að hafa verið afráðið
af forfeðrum okkar í himnaríki.
Það hefur hún vafalaust fengið
staðfest núna.
Við Stefanía áttum mörg góð
samtöl þann tíma sem við urðum
samferða í lífinu. Við höfðum
bæði áhuga á tungumálum,
ferðalögum, framandi menningu,
bókmenntum, sögu og þjóð-
félagsumræðum og oft var setið
lengi að borðum á Sólvallagötu
og málin rædd í þaula. Umræð-
urnar áttu það til að verða enn
háfleygari ef við nutum góðs víns
með matnum, sem oft gerðist.
Við kistulagninguna hvíslaði ég
að henni að við skyldum taka upp
þráðinn næst þegar við hittumst.
Ég sakna tengdamóður minn-
ar og er þakklátur fyrir allar
góðu og hlýju minningarnar sem
hún gaf mér. Þær geymi ég í
hjartanu.
Knut Lage Knutsson Bø,
tengdasonur í Noregi.