Morgunblaðið - 03.11.2012, Blaðsíða 44

44 MINNING
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 3. NÓVEMBER 2012
Raðauglýsingar
Nauðungarsala
Uppboð
Einnig birt á www.naudungarsolur.is.
Framhald uppboðs á neðangreindri eign í Bolungarvík verður
háð á henni sjálfri miðvikudaginn 7. nóvember kl. 14:00 2012:
Vitastígur 19, fnr. 212-1704, þingl. eig. Arnarhlíð ehf., gerðarbeiðandi
Landsbankinn hf.
Sýslumaðurinn í Bolungarvík,
2. nóvember 2012.
Uppboð
Einnig birt á www.naudungarsolur.is.
Framhald uppboðs á eftirfarandi eignum verður háð á þeim
sjálfum, sem hér segir:
Byggðarholt 1b, 208-2906, Mosfellsbæ, þingl. eig. Ólafur Lárus
Haraldsson, gerðarbeiðendur Borgun hf. og Íslandsbanki hf., fimmtu-
daginn 8. nóvember 2012 kl. 14:30.
Grettisgata 68, 200-8259, Reykjavík, þingl. eig. Rakel Salóme Eydal
og Einar Helgi Kjartansson, gerðarbeiðendur Íbúðalánasjóður og
Reykjavíkurborg, fimmtudaginn 8. nóvember 2012 kl. 11:00.
Miðdalur 217619, 208-2188, Mosfellsbæ, þingl. eig. Hríshöfði ehf,
gerðarbeiðandi Vátryggingafélag Íslands hf., fimmtudaginn 8.
nóvember 2012 kl. 13:30.
Ægisgata 5, 227-3178, 50% ehl., Reykjavík, þingl. eig. Dröfn
Harðardóttir, gerðarbeiðendur Sjóvá-Almennar tryggingar hf. og
Ægisgata 5, húsfélag, fimmtudaginn 8. nóvember 2012 kl. 10:00.
Sýslumaðurinn í Reykjavík,
2. nóvember 2012.
Uppboð
Einnig birt á www.naudungarsolur.is.
Framhald uppboðs á eftirfarandi eignum verður háð á þeim
sjálfum, sem hér segir:
Spildur úr Ártúni 210046 og 210047, Reykjavík, þingl. eig.Tryggvi
Agnarsson, gerðarbeiðandi Landsbankinn hf., miðvikudaginn 7.
nóvember 2012 kl. 14:00.
Torfufell 31, 205-2945, Reykjavík, þingl. eig. Guðrún Jóna Melsted,
gerðarbeiðandiTorfufell 25-35, húsfélag, miðvikudaginn 7. nóvember
2012 kl. 11:00.
Tungusel 11, 205-4718, Reykjavík, þingl. eig. SvavaTryggvadóttir,
gerðarbeiðendur Íslandsbanki hf. og Reykjavíkurborg, miðvikudaginn
7. nóvember 2012 kl. 11:30.
Vesturberg 46, 205-0744, 50% ehl., Reykjavík, þingl. eig. Áslaug
Guðmundsdóttir, gerðarbeiðandi Vesturberg 46-54, húsfélag,
miðvikudaginn 7. nóvember 2012 kl. 10:30.
Sýslumaðurinn í Reykjavík,
2 nóvember 2012.
Inga, fallega mamma mín, dó í
þessari viku. Hún var tilbúin.
Hún kvaldist ekki og gat sofið
eins og ungbarn hvenær sem hún
vildi. Hún var orðin þreytt á að
geta ekki tekið þátt í lífinu – hún
vildi vera með. Og svo leiddi
heilladísin hana burt og var
örugglega glöð að hafa fengið
verkefnið. En ég er ekki glöð. Ég
vildi ég gæti haldið henni því ég
sakna hennar. Hún kynni ekki að
meta slíkan „kjánaskap“, myndi
brosa út í annað og ranghvolfa
augunum eins og hún gerði þegar
hún var ósammála. Hún mundi
vita að ég vissi að hún vissi að það
væri kominn tími til að taka stóra
stökkið. En það er ekki nóg. Ég
sakna mömmu.
Seinustu mánuðina hugsaði
hún mikið um framliðna vini og
ættingja. Hún vildi hitta þau aft-
ur. Ég er viss um að margir hér
vilja hitta hana þegar þeirra tími
kemur. Hver mundi ekki fagna
því að fá að hitta aftur þessa
heillandi konu sem skildi, fyrir-
gaf og umbar alla galla þeirra
sem henni þótti vænt um. Ég er
ekki að segja að hún myndi ekki
láta mann vita af göllunum. Það
gerði hún, oft, en alltaf af því það
var manni fyrir bestu. Og líka af
því sannleikurinn er svo augljós-
lega … óumflýjanlegur. Hún
sagði líka oft að hún væri „ekki
betri en aðrir en heldur ekki
verri“. Kannski þess vegna dróst
fólk svo að henni.
Mamma var svo berorð að það
var eiginlega fyndið. „Þetta kaffi
er eins og piss“ tilkynnti hún –
ánægð að geta frætt kaffiþjóninn
um það og þar með bjargað heim-
inum frá því að lenda í vondu
kaffi. Oftar en ekki var þjónninn
ekki aðeins þakklátur heldur
langaði að ræða málin aðeins bet-
ur við þessa glettnu konu.
Hver myndi ekki vilja það?
Einu sinni stoppaði hana lög-
regluþjónn af því hún var ekki
með beltið spennt. „Æ, er ekki
veðrið yndislegt,“ sagði hún
kankvís, „alveg dááásamlegt.“
Hann brosti og sektaði hana ekki.
Svona hlutir voru alltaf að gerast.
Ingibjörg
Lýðsdóttir Frantz
✝ Ingibjörg Lýðs-dóttir fæddist í
Reykjavík 11. júní
1926. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 15. októ-
ber 2012.
Útför Ingibjarg-
ar var gerð frá Bú-
staðakirkju í
Reykjavík 22. októ-
ber 2012.
Aftur og aftur sá ég
hana bræða þá múra
og hömlur sem við
lifum við. Ég var
alltaf að sjá hana sjá
fólk eins og leiðir
hennar og þeirra
hefðu legið saman
ótal sinnum og að
það eitt skipti máli.
Hún var svona blátt
áfram en þó hlýtur
hún að hafa vitað að
hún var töfrum gædd.
Ég veit að hún var töfrandi. Og
ég veit að hún hefði ekki verið
ánægð með að ég segði bara frá
jákvæðum hliðum hennar. „Ég er
mannleg,“ sagði hún oft. Svo hér
eru gallarnir. Hún gat verið lang-
rækin, hún sagðist sjálf vera of löt
og hún gat verið ansi annars hug-
ar. Þegar hún heimsótti mig í
fyrra gleymdi hún veskinu í toll-
inum. Ég var á leið að öryggis-
hliðinu þegar ég heyrði hratt fóta-
tak og unga rödd kalla: „Inga!“
Enn og aftur, sonur einhverrar
frænku hafði fundið hana. Sem
betur fer. Veskinu var fagnað og
allir glaðir. Ég spurði hver þetta
hefði verið, hún sagðist ekki hafa
hugmynd. Ég varð eiginlega ekki
hissa. Ég hef svo oft séð þetta
gerast. Mamma mín var töfrum
gædd og slík manneskja finnst
alltaf, sama hversu týnd hún er.
Kristín Frantz.
Við kveðjum kæra vinkonu.
Inga Frantz eins og við köll-
uðum hana alltaf var einstaklega
virðuleg og góð kona. Við erum
átta bridge-konur sem höfum far-
ið árlega tvisvar sinnum í sum-
arbústað á ári og höfum við reynt
að hafa mánaðarlega bridge-
keppni hjá hver annarri. Inga
elskaði þessar stundir og hún bað
um að við myndum hafa þessar
keppnir ekki bara á sumrin held-
ur líka á veturna og það reyndum
við að gera, heima hjá hver ann-
arri. Okkar draumur var að fara á
skemmtiferðaskip og spila bridge
m.a. Af því varð aldrei en í fyrra
fórum við til Madeira sem margir
brigde-spilarar gera á hverju ári.
Inga fór með okkur í fyrra og
naut þess í botn og við þökkum
fyrir þessar stundir.
Inga var fordómalaus kona,
alltaf hress og naut lífsins. Aldrei
heyrðum við hana tala illa um
nokkra manneskju, stutt var í
hláturinn og gleðina og hún var
heldur ekki sú típan sem talaði og
malaði um ekki neitt. Hún vildi
bara njóta og gleðjast. Á árshátíð
kvenna í bridge sem haldin var á
Grand hóteli í vor var hún orðin
veik, en hún kom og lét ekki á
neinu bera og skemmti sér vel.
Sumarið fór því miður í þessi
veikindi þó að hún segði við okk-
ur: „ég vil bara fá sumarið svo er
mér sama“. En við því miður ráð-
um ekki örlögum lífs okkar og
hún háði baráttu í allt sumar og
að lokum fékk hún friðinn. Við
undirritaðar höfum hvorki farið í
sumarbústað né haldið neina
bridge-veislu þar sem Inga háði
sitt dauðastríð. En núna hefur þú
Inga okkar fengið hvíldina og við
söknum þín rosalega. Brátt för-
um við ein af annarri að koma yfir
og þú sérð nú til þess að vera búin
að stilla upp fyrir okkur.
Við vottum öllum hennar að-
standendum innilegar samúðar-
kveðjur.
Hvíl í friði, okkar góða vin-
kona.
María, Erla, Guðný (Denna),
Gróa, Hanna, Svava,
Arngunnur (Addý) og
Harpa Fold.
Heimskona og húmoristi, glað-
sinna, hláturmild, geislandi af
lífsgleði og elsku. Þannig birtist
mér Inga Frantz í mínu fyrsta
bridgesamkvæmi í Bruxelles fyr-
ir margt löngu. Ég fékk að vera
með fyrir náð og miskunn, því ég
bæði reykti, drakk og sagði sög-
ur. Bridgekunnáttan var svo sem
ekki upp á marga fiska, en Inga
horfði í gegnum fingur sér um
það, setti undir sig hökuna og
brosti leiðbeinandi.
Allar götur síðan hef ég fengið
að fljóta með í „spilavítinu“
þeirra Bruxellessystra, Rögnu-
Guðrúnar-Guðrúnar og Ingu.
Það var alltaf gaman, alltaf hleg-
ið, alltaf sagðar lífsreynslusögur
og meira hlegið, borðað vel,
bridgesagnirnar ævintýralegar,
en Inga bar höfuð og herðar yfir
okkur allar þegar kom að spila-
mennsku og vona ég að ekki halli
á neina „systur“ þótt ég segi það.
Hún var 30 árum eldri en ég,
létt í spori, smart og kvikk, ein af
þessum síungu skvísum sem ald-
ursins viðurstyggð vinnur ekki á.
Nú er hún fallin, farin í veiði-
löndin eilífu.
Adieu Inga Frantz.
Þórunn Hreggviðsdóttir.
Hlý, glaðvær, traust og já-
kvæð. Þessi orð koma okkur í hug
þegar við hugsum til og kveðjum
vinkonu okkar, Ingu Frantz.
Þegar við komum til Brussel
1977 voru fáir Íslendingar í Belg-
íu allri, svona rúmlega 20. Þarna
hittum við Ingu fyrst og eigin-
mann hennar, John Frantz. Inga
var hvers manns hugljúfi, jákvæð
og skemmtileg og við löðuðumst
að henni. Hnyttin tilsvör hennar
og græskulaus gamansemin, ekki
síst um hana sjálfa, léttu öllum
sem kynntust henni lund. Ýmsar
setningar Ingu um menn og mál-
efni eru ljóslifandi í minningunni
og aldrei voru þær meiðandi.
Hún var einstaklega hjálpsöm og
boðin og búin til að aðstoða ef svo
bar undir.
Í Brussel var margt gert sér til
dægrastyttingar og Inga var þá
oftar en ekki með og hrókur alls
fagnaðar. Það má segja að Inga
hafi verið fulltrúi Íslands á árleg-
um basar sem haldinn var í al-
þjóða- og ameríska skólanum í
Brussel og seldi þar og víðar ull-
arpeysur og heimalöguð síldarsa-
löt. Og glatt var oft á hjalla í
heimahúsunum, ekki síst á heim-
ili þeirra Jóns bónda, enda bæði
gestrisin í meira lagi og íslenski
hópurinn svo fámennur að allir
gátu verið með, meira að segja á
balli á gamlárskvöld í litla bíl-
skúrnum okkar. Þar var ekkert
kynslóðabil. Við lítum til baka á
Brussel-árin okkar þrjú með
miklu þakklæti til allra í þeim
samhenta íslenska hópi sem þar
bjó þá.
Aldrei slitnuðu böndin þótt
langt yrði á milli sum árin sem
fylgdu og fagnaðarfundir er
fundum bar saman á ný, í Bonn,
Brussel, hér heima í Gaukshól-
um, í hestaferðum og víðar. Í
fyrrasumar kom Inga í heimsókn
til okkar í Washington með kær-
um vinkonum og húmorinn í lagi
sem endranær. Hann var meira
að segja við völd er hún var heim-
sótt á líknardeildina viku fyrir
andlátið.
Að leiðarlokum þökkum við
fyrir okkur. Gleðigjafinn Inga
Frantz átti langa og farsæla ævi
og gaf samferðamönnunum ríku-
lega af þeim jákvæðu eðliskost-
um sem hún var gædd. Jóni
bónda og ástvinum öllum sendum
við hugheilar samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hennar.
Anna Birgis og Hjálmar
W. Hannesson.
Elsku Inga. Þú hefur alltaf
verið svo kraftmikil og sterk. Það
fékk þess vegna mikið á mig að
sjá þig svo máttfarna, eins og þú
varst orðin undir lokin. Þú skalt
vita að þú hefur (eftir að ég fór að
vitkast og hætti að taka það sem
sjálfsagðan hlut) verið mér mikil
uppspretta innblásturs. Mér hef-
ur þótt líf mitt ríkara, vegna þess
að þú varst þarna einhvers stað-
ar, einn af þeim hornsteinum,
sem hafa gert þessa fjölskyldu að
svo yndislegu baklandi sem er
ungu fólki svo mikilvægt. Þú ert
hluti af ástæðunni fyrir því að
mér fannst ekki annað koma til
greina en að flytja aftur til Ís-
lands, að fara í dýralækningarn-
ar. Mig langaði heim, vantaði
menntun sem gerði það mögulegt
og ástæðan fyrir því að mig lang-
aði heim var jú, þegar öllu er á
botninn hvolft, fjölskyldan,
mamma og pabbi, Inga Þóra, afi,
þú. Samskipti mín við þig og þína
fjölskyldu hafa að einhverju leyti
gert það að verkum að mér
fannst nauðsynlegt að ná lengra,
mennta mig og láta mér ekki
nægja.
Mér fannst mikið til þess koma
að fá að vera hjá ykkur í Belgíu
sem unglingur. Þú sáðir sífellt
fræi undrunar og stórra drauma
hjá mér og varst oft til staðar
þegar heimurinn opnaðist mér í
smáskömmtum. Þú hefur sýnt
mér svo margt. Að landfræðileg
og tilfinningaleg fjarlægð milli
ástvina þurfi ekki að ganga hönd í
hönd, að ekki öll lögmál lífsins
séu lögmál yfir höfuð og að hrein-
skilni sé ekkert sem þurfi að
pakka inn í bómull.
Eftir að hafa kvatt þig sit ég
uppi með tómarúm í sálinni, en
jafnframt ósk um að mér lánist á
lífsleiðinni að skilja eftir jafnmik-
ið af góðri orku meðal hinna eft-
irlifandi og þú hefur gert. Enn og
aftur hefurðu orðið mér innblást-
ur.
Far í friði, afasystir.
Þinn
Daníel.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför elsku-
legrar móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
HULDU ÁSGEIRSDÓTTUR
frá Bíldudal,
síðast til heimilis að Hrafnistu
í Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við séra Svanhildi Blöndal
og starfsfólki Hrafnistu í Reykjavík.
Eyjólfur Axelsson, Sólveig Gunnarsdóttir,
Sigríður Axelsdóttir,
Grímhildur Hlöðversdóttir,
barnabörn, langömmubörn og langalangömmubörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
GUÐMUNDU ÖNNU VALMUNDSDÓTTUR
frá Vindási í Landsveit
Hólavangi 11,
Hellu.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á dvalarheimilinu
Lundi á Hellu fyrir alúð og einstaka umönnun.
Vilborg Gísladóttir,
Kristján Gíslason, Auður Haraldsdóttir,
Margrét Gísladóttir, Bragi Guðmundsson,
Valmundur Gíslason, Helga Matthíasdóttir
Kristín G. Gísladóttir, Guðmundur Þorvaldsson,
Helga Gísladóttir, Ólafur Þorsteinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts ástkærs eiginmanns
míns, föður, fósturföður, tengdasonar og afa,
BJÖRNS HALBLAUB,
Ósabakka 7,
Reykjavík.
Ása Jónsdóttir og aðstandendur.
Okkar góði vinur
og mikli ferðafélagi til margra ára
er fallinn frá.
Við kynntumst Kristjáni og
Kollu í heilmikilli hálendisferð ár-
ið 1985 og upp frá því ferðuðumst
við mikið saman um hálendi Ís-
lands og ekki síður um jökla lands-
ins, bæði á jeppum og á vélsleðum
þar sem Kristján byrjaði snemma
að nota staðsetningartæki, fyrst
Loran- og seinna GPS-tæki og
fannst okkur við ávallt örugg í
Kristján Sólbjartur
Ólafsson
✝ Kristján Sól-bjartur Ólafs-
son fæddist í
Reykjavík 6. mars
1948. Hann and-
aðist á heimili sínu
12. október 2012.
Útför Kristjáns
fór fram frá Hall-
grímskirkju 19.
október 2012.
fylgd hans, einnig
ferðuðumst við til
annarra landa og var
Kristján þar ávallt í
fararbroddi.
Í einni páskaferð-
inni okkar á Vest-
fjörðum fórum við
yfir Drangajökul,
þar hittum við tvo
menn frá Bolungar-
vík sem fylgdu okk-
ur út á Horn, í Kýr-
skarðinu horfðum við yfir
Hornvíkina og við blasti Höfn þar
sem faðir Kristjáns hafði fæðst og
búið á árum áður, þar bauðst
Kristjáni til að fara í skýlaferð um
vorið með Slysavarnafélaginu á
Ströndum. Safnað var saman
teppum og svefnpokum í skýlið,
og þannig hófst Hornvíkurævin-
týrið mikla. Árið 1995 í júlí lagði
15-20 manna vinahópur af stað til
að byggja upp Höfn í Hornvík.
Siglt var með Fagranesinu, allt
var flutt í land með gúmmíbát og
dregið um 800 metra upp að hús-
inu sem þarfnaðist mikillar lag-
færingar. Þar kom í ljós hvað
Kristján hafði mikla skipulagning-
arhæfileika. Hver skrúfa, nagli,
járn og timbur þurfti að vera til
staðar því ekki var hægt að
skreppa í búðina. Þar kom Kolla
sterk inn með matseldina með 15-
20 manna hóp í fæði í heila viku.
Þessi staður var þeim mjög
hugleikinn enda fullskipaður vin-
um öll sumur þegar þau voru þar
og gestrisni þeirra var mikil.
Sama haust í september var
sett niður björgunarskýli við sjáv-
arkambinn sem þau hjónin gáfu.
Þetta var ekki eina ævintýrið,
leiðin lá síðan til Utah í Bandaríkj-
unum og þar hófst nýr kafli hjá
þeim.
Við vottum Kollu okkar, Hrafn-
hildi, Hrund og Huldu, barna-
börnum og eiginmönnum okkar
dýpstu samúð.
Jesús sagði: Ég er upprisan og
lífið, sá sem trúir á mig mun lifa
þótt hann deyi. (Jóh. 11.25)
Kveðja,
Hrafnhildur, Georg og synir.