Morgunblaðið - 21.11.2012, Qupperneq 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. NÓVEMBER 2012
fundum okkur aðrar leiðir. Við
hittumst og borðuðum saman eða
sátum við hannyrðir og upp úr
stendur hin yndislega sumarbú-
staðarferð sem við fórum í fyrir
nokkrum árum, fórum í heita
pottinn og slökuðum á saman
undir stjörnubjörtum himni í vet-
arkuldanum. Frá þessari ferð
eigum við dásamlegar minningar
og þessarar samveru minnumst
við ávallt með hlýju í hjarta.
Styrkur okkar lá hjá hver annarri
og var oft falinn í því að sjá
hvernig hver og ein okkar leysti
þau verkefni sem stóðu fyrir dyr-
um í hvert skipti.
Nú er komið að hinstu kveðju
til þín, kæra Kristín okkar, þú
snertir hjörtu okkar og munum
við sakna þín mikið. Við vottum
Sibba, Magnúsi, Áslaugu og Nínu
Kristínu okkar dýpstu samúð.
Þínar einstöku vinkonur,
Arnþrúður, Auður, Guðrún
Sóley, Gunnhildur, Gyða
Þórdís og Sigríður Kristín.
Hún Kristín vinkona okkar er
fallin frá. Stórt skarð hefur verið
höggvið í hópinn okkar.
Við höfum verið samferða í
tæplega fjóra áratugi og notið
góðrar og gefandi vináttu hver
annarrar, ekki síst vegna sterks
persónuleika Kristínar.
Við kynntumst ungar að árum
í Versló, fundum samhljóm og
stofnuðum fljótlega saumaklúbb-
inn Nálarnar níu, sem seinna
varð svo Nálarnar á netinu eftir
að við ákváðum að nútímavæðast,
og allar götur síðan höfum við
notið samverunnar hver við aðra.
Samverustundirnar hafa verið
fjölbreyttar því fyrir utan sauma-
klúbbana höfum við farið í styttri
og lengri ferðir utanlands sem
innan. Fyrsta utanlandsferðin
var farin til Parísar 1994 eftir
margra ára söfnun því barnsfæð-
ingar meðlima klúbbsins höfðu
endurtekið tafið öll ferðaplön.
Var því kominn digur sjóður sem
entist okkur í heila ógleymanlega
viku.
Kristín var mikill kennari og
afskaplega fróðleiksfús. Kom það
skemmtilega í ljós í þessari ferð.
Eins og svo oft sátum við saman á
útiveitingastað, nutum þess að
vera saman og gera vel við okkur
í mat og drykk. Áður en við viss-
um af var Kristín komin á kaf í
samræður við indverska fjöl-
skyldu sem sat við næsta borð.
Og ekki var það neitt kurteisis-
hjal um daginn og veginn, því
þegar hún sneri sér loksins aftur
að okkur var hún búin að afla sér
mikillar þekkingar um indverska
menntakerfið. Trú sínu eðli byrj-
aði hún að miðla af nýfengnum
fróðleik sínum til okkar, áköf og
áhugasöm og skildi ekki alveg
hvers vegna við vorum ekki jafn
upptendraðar og hún yfir jafn
áhugaverðum upplýsingum.
Kristín var líka mjög hug-
myndarík og ótrúlega þrautseig.
Í einni sumarbústaðarferðinni,
fyrir rúmum tveimur árum, byrj-
aði hún að hekla marglitt dúllu-
teppi. Hún hafði ætíð tæknina
með í för og svo var einnig í þessu
tilviki. Hún fékk Magnús son
sinn í lið með sér til að setja upp í
Excel á hve marga vegu væri
hægt að setja litina saman svo að
engar tvær dúllur yrðu eins sam-
settar í teppinu. Fylgdumst við af
aðdáun með framgangi verksins
og fannst mikið til um handverk-
ið. Teppið kom hún svo með
fullbúið í saumaklúbb fyrir tæp-
um mánuði.
Kristín var einstök manneskja
sem birtist meðal annars í miklu
hugrekki, baráttuþreki og um-
hyggju fyrir sínum nánustu. Þeg-
ar hún deildi með okkur frásögn-
um af börnunum sínum var
stoltið og væntumþykjan svo ber-
sýnileg og greinilega gagnkvæm.
Að hafa átt því láni að fagna að
vera vinkonur Kristínar er okkur
afar dýrmætt og við kveðjum
hana með þakklæti fyrir allt það
sem hún gaf okkur. Söknuðurinn
er mikill.
Hugur okkar og bænir eru hjá
Sigurbirni, Magnúsi, Áslaugu
Örnu, Nínu Kristínu, foreldrum
hennar og öðrum aðstandendum.
Ástrún, Þórunn, Lovísa,
Björg, Agnes, Ruth,
Pálína og Dísa.
Vinur þinn er þér allt. Hann er akur sál-
arinnar, þar sem samúð þinni er sáð og
gleði þín uppskorin. Hann er brauð þitt
og arineldur. Þú kemur til hans svangur
og í leit að friði.
Þegar vinur þinn talar, þá andmælir þú
honum óttalaust eða ert honum sam-
þykkur af heilum hug. Og þegar hann
þegir, skiljið þið hvor annan. Því að í
þögulli vináttu ykkar verða allar hugs-
anir, allar langanir og allar vonir ykkar
til, og þeirra er notið í gleði, sem krefst
einskis.
(Kahlil Gibran)
Þú lifir áfram í ljósinu elsku
vinkona mín.
Guðmunda.
Kristín vinkona okkar er látin
langt fyrir aldur fram. Það er
ósanngjarnt og sorglegt, en hún
skilur eftir sig minningar sem
munu lifa með okkur um ókomna
tíð. Hún var glæsileg og falleg,
skemmtileg og klár og einstak-
lega góð fyrirmynd. Hún var
frumkvöðull og allt sem hún tók
sér fyrir hendur var gert af natni
og fagmennsku. Hún hafði ein-
stakt lag á að miðla af þekkingu
sinni. Þessir eiginleikar gerðu
hana að góðum kennara.
Minningarnar eru dýrmætar.
Kaffi og hollustukökur, spjall og
handavinna í seinni tíð. Handa-
vinnudagar hjá Tínu í Sörlaskjóli
og heima í Bleikjukvíslinni,
Kristín að klára teppið góða og
leggja drög að nýjum verkefnum.
Kristín kunni að njóta lífsins
og augnabliksins og hélt því
áfram þótt hún væri orðin veik-
burða að drífa sig á mannamót og
taka þátt í lífinu eins og hún gat.
Æðruleysi hennar var aðdáun-
arvert. Hún hafði í gegnum veik-
indi Nínu Kristínar reynt að lífið
gat tekið óvænta og óvægna
stefnu sem hún tókst á við full af
baráttuhug og æðruleysi. Það
gerði hún einnig í sínum eigin
veikindum.
Við þökkum einstakri konu
ógleymanlega samfylgd í gegn-
um tíðina og færum Sigurbirni,
börnunum og fjölskyldunni allri
samúðarkveðjur.
Kristína Ragnarsdóttir og
Gunnhildur Óskarsdóttir.
Látin er langt um aldur fram
góður vinur, Kristín Steinars-
dóttir. Við kveðjum hana með
söknuði og þökkum áratuga vin-
áttu og fjölmargar samveru-
stundir.
Það er ekki langt um liðið síð-
an við hjónin áttum með þeim
Sigurbirni gleðistundir í Síle og
Bandaríkjunum en Kristín var þá
óðum að ná sér eftir krabba-
meinsmeðferð. Við nutum sólar
og framandi slóða og horfðum
bjartsýn til framtíðar. Nú var
þetta spurning um að safna kröft-
um svo ráðast mætti til atlögu við
verkefnin sem biðu á sviði
kennslunnar og innan veggja
heimilisins. Það var því mikið
áfall öllum þeim sem nær stóðu
þegar meinið tók sig upp aftur og
nú margeflt. Ekkert varð við ráð-
ið.
Við fæðumst ekki með vilyrði
upp á vasann um sæluvist á jörðu
eða loforð um langlífi. Við getum
aukið líkurnar með skynsamlegu
líferni og heilsusamlegu. Slíku lífi
lifði Kristín. Hún var hófsemdar-
kona, greind og vel menntuð. En
þannig er lífið að sumir eru
heppnir en aðrir óheppnir. Á
suma er meira lagt og þannig hef-
ur það á marga lund verið með
okkar góðu vini Kristínu og Sig-
urbjörn að mann hefur ítrekað
sett hljóðan.
Þrátt fyrir álag og margvís-
lega erfiðleika tengda heilsu var
fjölskyldulífið í Bleikjukvíslinni
gott og einkenndist af ást, gagn-
kvæmri virðingu og vináttu.
Samheldnin hefur ávallt verið
mikil, ekki síst þegar á hefur
bjátað. Börnin þrjú sem nú horfa
á eftir móður sinni alltof snemma
bera mannkostum hennar best
vitni. Þau eru öll hvert á sína vísu
einstakt gæðafólk sem mikils er
að vænta af.
Sorg Sigurbjörns, Magnúsar,
Áslaugar, Nínu og annarra ætt-
menna verður þungbær og á
stundum án efa illbær. Við vott-
um þeim samúð okkar á erfiðri
stundu og biðjum góðan Guð að
gæta þeirra og Kristínar sem nú
fetar nýja slóð. Það er verkefni
okkar vinanna og þeirra sem til
frændsemi telja við þetta góða
fólk að standa við bakið á því og
styðja af öllum mætti. Við skulum
heita því hvert og eitt.
Anna Júlíusdóttir, Gunn-
laugur S. Gunnlaugsson.
Fáir hafa með hugarfari sínu,
fáheyrðu æðruleysi og hjartalagi
haft meiri áhrif á mig en Kristín
Steinarsdóttir.
Verkefnin sem þessi hægláta,
góðlega, fallega kona færðist í
fang voru ekkert venjuleg og
tóku á. Með vonina, trúna og
kærleikann að vopni tók hún
þeim áföllum sem yfir dundu með
jafnaðargeði svo eftir var tekið
og lengi verður vitnað til.
Kristín var eldklár frum-
kvöðull, atorkusöm, góður skipu-
leggjandi, útsjónarsöm og úr-
ræðagóð, átti auðvelt með að
tileinka sér nýjustu tækni og
gerði óspart. Félagslynd var hún
og naut þess að halda veislur og
vera í góðra vina hópi. Þá var hún
skilningsrík, sýndi fólki áhuga,
var hluttekningarsöm og uppörv-
andi og greindi vel aðalatriði frá
aukaatriðum.
Ást hennar á eiginmanni sín-
um leyndi sér ekki. Hún dáði
hann en siðaði jafnframt góðlát-
lega til ef með þurfti. Eftir því
hefur verið tekið og dáðst að hve
samhent þau hjónin hafa verið.
Jafnt á stundum gleði og eins
þegar gefið hefur á og varla hefur
verið stætt. Óhætt er að segja að
hún Kristín sé það besta sem fyr-
ir hann nafna minn gat komið og
víst er að börnin hennar hefðu
ekki getað valið sér betri móður.
Ekki er ofsögum sagt að fyrir
þau hafi hún lifað. Þá gleymist
einnig seint hve vel hún reyndist
tengdaforeldrum sínum í veik-
indum þeirra. Hún var skynsöm
kona, hún Kristín, hafði góða
nærveru og kunni listina að
hlusta og gleðja aðra.
Það er svo þungt að missa,
tilveran er skekin á yfirþyrmandi hátt,
angistin fyllir hugann,
örvæntingin og umkomuleysið
er algjört,
tómarúmið hellist yfir,
tilgangsleysið virðist blasa við.
Það er svo sárt að sakna
en það er gott að gráta.
Tárin eru dýrmætar daggir,
perlur úr lind minninganna.
Minninga sem tjá kærleika og ást,
væntumþykju og þakklæti
fyrir liðna tíma.
Minninga sem þú einn átt
og enginn getur afmáð
eða frá þér tekið.
Tárin mýkja og tárin styrkja.
Í þeim speglast fegurð minninganna.
Gráttu,
„Því að sælir eru sorgbitnir
því að þeir munu huggaðir verða.“
Sælir eru þeir
sem eiga von á Krist í hjarta
því að þeir munu lífið erfa,
og eignast framtíð bjarta.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Kristín átti þessa von í hjarta
og skilaboð hennar til barna
sinna þegar leið að kveðjustund
voru orðin úr sálmum Davíðs,
sem Áslaug amma hafði ritað á
brúðkaupskort þeirra Sigur-
björns og Kristínar: Fel Drottni
vegu þína og treyst honum, hann
mun vel fyrir sjá.
Kristín hefur nú verið leyst
undan þjáningum þessa heims
eftir hetjulega baráttu. Hún hef-
ur verið leidd inn í ljósið bjarta
þar sem ekki þekkjast sjúkdóm-
ar eða mein, hvorki dauði né
sorg, þangað sem allt er nýtt og
heilt um eilífð.
Foreldrum hennar og systrum
flytjum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur og þá ekki síður
ykkur, Kæri nafni, Magnús, Ás-
laug Arna og Nína Kristín. Guð
styrki ykkur og leiði í gegnum
þennan sára og ósanngjarna
missi og gefi ykkur að missa ekki
sjónar á framtíðinni og því lífi
sem ykkar bíður.
Takk, elsku Kristín, fyrir þína
notalegu nærveru og gefandi
samveru. Þín verður sárt saknað
og lengi minnst.
Sigurbjörn Þorkelsson,
Laufey Geirlaugsdóttir.
„Þetta er fallegur dagur.“
Það er hitabylgja í Danmörku
í ágúst 2004. Bubbi er á spilaran-
um og tónarnir hljóma um skóg-
inn í Ordrup á Norður-Sjálandi.
Við nafnarnir fimm, Þorkelsson,
Magnússon, Hjaltason, Björns-
son og Sveinsson, erum þar á
ferð með eiginkonum að kveðja
Esju, sumarhús danskra frænda
og miðstöð fjölskyldunnar í Dan-
mörku í 65 ár. Sólin merlar á
sjónum, sem er eins og baðvatn,
og varla bærist hár á höfði. Nafni
Magnússon og Kristín eru sjálf-
kjörnir fararstjórar í þessari
ferð. Allt gengur upp eins og best
verður á kosið. Tilveran verður á
einhvern hátt upphafin, ólýsan-
leg, og til verða ógleymanlegar
og fallegar minningar. Þessir
dagar í Esju líma okkur tíu betur
saman en aðrar stundir, sem við
höfum átt.
Kristínu þekktum við lítið sem
ekkert þar til við nafnarnir fór-
um að hittast reglulega fyrir tíu
árum. Á okkur var aldursmunur
og við hjónin höfðum búið lengi
úti á landi á þeim árum, sem þau
Sigurbjörn og Kristín voru að
draga sig saman. Áhugamálin
voru ólík og lífið krafðist
snemma meira af Kristínu og
Magnússyni við uppeldi yngri
dóttur þeirra en almennt gerist.
En þegar við kynntumst henni
betur kom í ljós hlý og viðræðu-
góð kona, sem var í góðu sam-
ræmi við það, sem hampað var í
okkar fjölskyldu.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast Kristínu þó
ekki hafi verið í meira mæli en
raun varð á. Það kemur ekki á
óvart, að hún er sögð hafa verið
þakklát og bjartsýn fyrir hönd
barnanna sinna á síðustu stund-
um ævinnar og skilið þau eftir
með jákvæð viðhorf til lífsins,
þrátt fyrir það mótlæti, sem þau
hafa nú lifað.
Sorgin ber ekki einungis með
sér kröm hjartans heldur hefur
hún mildar hliðar. Hún getur
verið frjór jarðvegur nýrra daga.
Fallegra daga, hvað sem öðru líð-
ur.
Elín Ásta Hallgrímsson og
Sigurbjörn Sveinsson.
Eitthvað er það
sem engin hugsun rúmar
en drýpur þér á augu
sem dögg – þegar húmar.
(Hannes Pétursson)
Kristín Steinarsdóttir laut í
lægra haldi fyrir brjóstakrabba-
meini eftir fremur stutta en erf-
iða viðureign.
Kristínu hitti ég fljótlega eftir
að þau Sigurbjörn kynntust. Hún
var sérstaklega falleg ung kona,
björt yfirlitum og yfirveguð í allri
framkomu. Hún stefndi hátt og
lauk námi frá Kaliforníuháskóla
þar sem hún lagði stund á nú-
tímatækni í kennslu, notkun
tölva og hugbúnaðar við kennslu.
Þau Sigurbjörn eignuðust þrjú
börn, Magnús, Áslaugu og Nínu.
Hefði hún ekki þurft að veita
Nínu alla þá umsjá sem hún
þurfti hefði Kristín verið leiðandi
afl hér á landi á sínu sviði. Sú ást-
úð og kærleikur sem Kristín gaf
Nínu sinni er ein bjartasta birt-
ingarmynd Guðs í verki. Sú ei-
lífðarelska umlék Nínu alla á
meðan gafst.
Við ræddum saman um miklar
takmarkanir læknisfræðinnar og
hve skammt á veg hún er í raun
komin eftir að Kristín veiktist.
Innsæi Kristínar var mikið og
þannig mætti hún örlögum sín-
um með ró, yfirvegun og kær-
leika.
„Þegar dyrnar til himins opnast í hálfa
gátt við það að einhver ástvinur vor
gengur þar inn, þá berst um leið til vor
eitthvað þaðan af hinum himneska
andvara.“
(Johann A. Bengel)
Blessuð sé minning hennar.
Auðun Svavar Sigurðsson.
Hún Kristín okkar er látin eft-
ir baráttu við erfiðan sjúkdóm,
sem að lokum hafði sigur. Hvern-
ig hún háði þá baráttu á sama
tíma og önnur áföll dundu á fjöl-
skyldunni, fannst öllum sem til
þekkja aðdáunarvert. Eiginlega
alveg ótrúlegt. Maður gerir sér
ljóst að manns eigin vandamál
eru harla lítil og eins gott að
njóta lífsins meðan tækifærin
gefast. Við erum líka miklu ríkari
eftir kynnin við Kristínu og
hennar heim og kunnum betur að
meta lífið sjálft.
Hún Kristín var mikill fagur-
keri og náttúruunnandi. Hún
hafði næmt auga fyrir umhverf-
inu og var frábær myndasmiður.
Hún var einnig frábær penni eins
og sést best á blogginu sem hún
skrifaði af miklu æðruleysi um
heilsu fjölskyldunnar.
Hún var skemmtilegur ferða-
félagi. Í hestaferðunum var hún
ávallt kát og glöð nema kannski
þegar við villtumst af leið, þá átti
hún það til að skamma okkur öll
og þá sérstaklega Sibba sinn
jafnvel þótt hann hefði ekki verið
í forreiðinni. Hún vissi alltaf
hvert við vorum að fara, búin að
kynna sér leiðina.
Það var ávallt gaman að fá
Kristínu og Sigurbjörn í heim-
sókn. Við minnumst sérstaklega
einnar helgar á Snæfellsnesi í
júlí, rétt fyrir 50 ára afmæli
Sibba, þegar plön þeirra brunnu
bókstaflega til grunna á leiðinni
til okkar. Það hafði kviknað í Val-
höll, hótelinu sem gestirnir áttu
að gista á í afmælisreiðtúrnum.
En auðvitað var plan B sett í
gang hjá þeim hjónum. Óvæntir
hlutir gerðust og þau brugðust
við þeim eins og þau hafa svo oft
þurft að gera. Við áttum yndis-
lega helgi saman. Strákarnir
fóru í miðnæturreið og við Krist-
ín nutum þess að vera úti í nátt-
úrunni og hlusta á kyrrðina og
spjalla saman, þangað til að okk-
ur fannst heimkoma þeirra vera
farin að dragast. Við náðum í kíki
og byrjuðum að leita. Við sáum
ekkert en svo heyrðist í þeim úr
fjarlægð í kyrrðinni. Við hlógum
okkur máttlausar því þeir voru
marga kílómetra í burtu. Kyrrð-
in var þvílík að tal þeirra barst til
okkar þótt við greindum ekki
orðaskil.
Við fjögur áttum líka yndis-
lega helgi á Skriðufelli í Þjórs-
árdal í lok ágúst á þessu ári.
Kristín okkar var ekki við bestu
heilsu en dreif sig til okkar þrátt
fyrir að treysta sér varla. Ótrú-
legt nokk hressist hún og naut
sín mjög vel um þessa helgi.
Veðrið var fagurt og á laugar-
deginum fóru strákarnir í reiðtúr
að Þjóðveldisbænum Stöng, en
við stelpurnar fórum í bíltúr og
nutum fegurðarinnar. Við hittum
svo strákana við Þjóðveldisbæ-
inn með osta og hvítvín. Þar hitt-
um við Ólaf Garðarsson vin okk-
ar og frænda Sibba og börn hans.
Kristín krafðist þess að við skoð-
uðum líka Gilið í Þjórsárdal sem
við gerðum, en það er stórkost-
lega fagurt. Þetta var góð helgi
og Kristín glöð og ánægð.
Kristín var alls ekki á leið út
úr þessum heimi. En örlögin
höfðu aðra skoðun og hún er nú
farin þrátt fyrir að hafa háð stór-
kostlega baráttu á síðustu vik-
um. Farðu vel, Kristín vinkona
okkar. Þú hefur ekki lifað til lítils
heldur skilur þú heiminn og fólk-
ið sem þér kynntist eftir ríkari.
Við vottum öllum aðstandend-
um hennar okkar dýpstu samúð.
Anna og Steinn Logi.
Ég hafði satt að segja nokkrar
áhyggjur af því hvort Sigurbirni
Magnússyni, mínum trausta
vini, tækist að kynnast konu sem
væri honum samboðin sem lífs-
förunautur. Konu sem væri allt í
senn lífsglöð, göfuglynd og vinur
vina sinna.
Áhyggjur mínar og efasemdir
hurfu líkt og dögg fyrir sólu þeg-
ar Sigurbjörn kynnti mig fyrir
Kristínu. Hún tók mig með bros-
inu, sem lék um allt andlitið, og
með leiftrandi augunum sem
lýstu kímni og glaðværð, en á
stundum alvörugefni. Frá þeim
degi urðum við Kristín vinir og
þar bar aldrei skugga á.
Kristín var laus við yfirlæti og
tilgerð. Hún kom til dyranna
eins og hún var klædd, hreinskil-
in og hreinskiptin. Hún var
skapmanneskja með ákveðnar
skoðanir, en kunni öðrum frem-
ur að sýna hófsemd og stillingu.
En fyrst og síðast var Kristín
hetja og kjarkmanneskja.
Síðustu ár hafa reynst Krist-
ínu og fjölskyldu erfið, þar sem
hvert áfallið hefur rekið annað.
Það er eins og sá er öllu ræður
gæti ekki jöfnuðar heldur leggi
þyngri byrðar á sumar fjöl-
skyldur og einstaklinga en á
aðra. En með ótrúlegu æðru-
leysi og af hugrekki tókst Krist-
ín á við hverja raun ásamt Sig-
urbirni og þremur sterkum
börnum þeirra sem fengu gott
veganesti í vöggugjöf frá báðum
foreldrum.
Kristín hafði alla tíð áhuga og
ástríðu fyrir framþróun í ís-
lenskum menntamálum og lagði
þar lóð á vogarskálarnar. Að-
stæður komu hins vegar í veg
fyrir að hún gæti einbeitt sér af
fullum þunga að þessu áhuga-
máli. Þar skiptu mestu erfið
veikindi Nínu allt frá barnæsku
og síðan hennar eigin og Sigur-
bjarnar. Aldrei kom annað til
greina í huga Kristínar en að
sinna fjölskyldunni fyrst og
leggja eigin hugðarefni til hliðar.
Nokkrum dögum áður en
Kristín kvaddi kom hún í heim-
sókn til mín ásamt Sigurbirni.
Þau ákváðu að koma við eftir að
hafa verið viðstödd opnun á
nýrri heimasíðu Sjálandsskóla í
Garðabæ, en Kristín hafði komið
að undirbúningi hennar. Kristín
var þá þrotin kröftum en taldi
engu að síður rétt að veita mér
móralskan stuðning í prófkjör-
sbaráttu. Í erfiðum veikindum
var það eðlilegt og sjálfsagt í
huga Kristínar að sýna vini
stuðning. Af æðruleysi gerði hún
mér grein fyrir því að hverju
stefndi þó að hvorugt okkar gæti
grunað að kallið kæmi aðeins
fjórum dögum síðar.
Af veikum mætti færi ég
Kristínu mínar dýpstu þakkir
fyrir fölskvalausa vináttu og
samleið sem átti að verða svo
miklu lengri. Það var gæfa mín
að kynnast Kristínu og eiga hana
að vini.
Kæru Sigurbjörn, Magnús,
Áslaug og Nína, við Gréta fær-
um ykkur okkar dýpstu samúð-
arkveðjur. Minning um góða
konu og magnaða móður mun
lifa. Megi guð vera með ykkur og
veita ykkur styrk á erfiðum
tíma.
Kveð ég í guði góðan lýð,
gleðilegar þeim nætur býð,
þakkandi öllum þeirra styrk,
þjónustu, hjálp og kærleiks verk.
Ástkæra þá ég eftir skil
afhenda sjálfum guði vil;
SJÁ SÍÐU 30