Morgunblaðið - 08.12.2012, Blaðsíða 42

42 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 8. DESEMBER 2012
✝ Guðrún Þor-grímsdóttir
fæddist á Húsavík
12. júní 1935. Hún
lést á Heilbrigð-
isstofnun Þing-
eyinga Húsavík 28.
nóvember 2012.
Foreldrar henn-
ar voru Matthea
Guðný Sigurbjörns-
dóttir frá Grímsey,
f. 25. júlí 1903, d.
28. nóvember 1968, og Þor-
grímur Maríusson frá Húsavík, f.
4. desember 1904, d. 12. mars
1989. Systkini Guðrúnar eru:
Brynja, f. 7. júlí 1926, látin.
Skjöldur, f. 8. júní 1928. Helga, f.
11. apríl 1930. Sigurbjörn, f. 2.
júlí 1931. Sigrún, f. 8. maí 1933,
1958. Dóttir þeirra er Guðrún, f.
4. júlí 1986.
Guðrún bjó alla sína tíð á
Húsavík fyrir utan eitt ár sem
hún bjó í Noregi ásamt fjöl-
skyldu sinni. Hún lauk hefð-
bundnu skyldunámi á Húsavík
og fór síðan í Húsmæðraskólann
á Laugum 1953-1954. Fyrir utan
húsmóðurstörfin vann hún bæði
til sjós og lands, allt frá fisk-
veiðum með föður sínum til fisk-
vinnslu og verslunarstarfa. Guð-
rún hafði brennandi áhuga á
mannlegum samskiptum og var
virk í ýmsum félagsstörfum. Hún
var meðal annars meðlimur í
Kvenfélagi Húsavíkur frá unga
aldri og í Kvennakórnum Lissý á
meðan hann starfaði. Börn
hændust að henni enda átti hún
stóran hóp „ömmubarna“ þótt
eiginleg barnabörn væru aðeins
þrjú.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Húsavíkurkirkju í dag, laug-
ardaginn 8. desember 2012, og
hefst athöfnin kl. 13.
látin. Drengur, f. í
maí 1943, látinn
samdægurs. María,
f. 22. júlí 1944, látin.
Jónína, f. 20. janúar
1946, og Steinunn,
f. 28. júní 1947.
Eftirlifandi eig-
inmaður Guðrúnar
er Halldór Ingólfs-
son, f. 19. apríl
1934. Dætur þeirra
eru: 1) Þuríður, f. 4.
október 1958, maki Ólafur E.
Benediktsson, f. 13. desember
1949. Börn þeirra eru Halldór
Elís, f. 1. febrúar 1981, unnusta
Tomoko Nagata, f. 1985, og Guð-
björg, f. 14. október 1987. 2) Ing-
unn, f. 29. mars 1961, maki Einar
Halldór Einarsson, f. 13. október
Það er erfitt að hugsa til þess
að fá ekki að sjá þig aftur, elsku
amma. Á góðum stað í huga mín-
um og hjarta geymi ég allar þær
ótal minningar sem ég á um þig.
Þú varst alltaf tilbúin að
stökkva til og taka þátt í öllu sem
manni datt í hug, sama hvað það
var, þú sást alltaf jákvæðu og
góðu hliðarnar í öllu.
Hvort sem það var að hekla
dúlluteppi sem þurfti að hafa
ákveðið útlit útaf sérvisku minni
eða elda sérkvöldmat bara fyrir
mig því ég borðaði ekki grjóna-
graut, það skipti engu máli, allt
var hægt.
Það var alltaf svo gott að vera
í kringum þig. Þrátt fyrir að við
barnabörnin værum öll erlendis
gerðirðu þér lítið fyrir og lærðir
alla nýjustu tækni svo við gætum
verið í reglulegu sambandi. Þú
varst einstök, ekki bara amma
heldur einnig besti vinur sem
alltaf tók á móti manni með hlýju
og bros á vör.
Erfitt verður að fylla þetta
skarð en ég veit að þér líður vel
þar sem þú ert núna, hvíldu í
friði.
Þín er sárt saknað, elsku
amma.
Þín,
Guðbjörg Ólafsdóttir.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð hana ömmu mína á
Húsó.
Óhjákvæmilega verður minn-
ing ömmu ávallt samofin minn-
ingum mínum um Húsavík, þar
sem ég eyddi mörgum sumrum
og mínum ljúfustu jólum. Það
hefur ekki liðið ár sem ég hef
ekki beðið þess með eftirvænt-
ingu að renna upp Höfðabrekk-
una og sjá þar ömmu og afa
standa fyrir utan húsið sem er
orðið jafn samofið þessum minn-
ingum og bærinn sjálfur.
Ég minnist þess að labba nið-
ur í sundlaug með ömmu; og allt-
af átti amma sundmiða.
Ég minnist þess að bíða eftir
flugvélinni aftur til Reykjavíkur;
og alltaf átti amma tíkall í spila-
kassann.
Ég minnist þess að spila fyrir
ömmu danstónlist sem ég hlust-
aði á sem unglingur; og alltaf
vildi amma hlusta, tilbúin að
ræða það hvers vegna manni
þætti þetta nú skemmtilegt, og
hvort þetta væri það „vinsælasta
í dag“.
Hjá ömmu var nefnilega ekk-
ert afskrifað. Hún hafði lag á því
að láta manni líða sem mikilvæg-
ustu manneskju í heimi. Jafnvel
eftir að hafa eyðilagt nýja striga-
skó í brekkunni, skorið gat á
stólana í stofunni eða gert for-
eldrana gráhærða á mennta-
skólaárunum, var amma alltaf til
staðar. Það varð deginum ljósara
eftir að ég ákvað að flytja til út-
landa. Þá var amma ekki lengi að
tileinka sér nýjustu tækni til að
við gætum spjallað saman. Oft
furðuðu vinir og samstarfsfélag-
ar sig á því hvað amma væri
tæknivædd, en þetta gerði hún
bara. Hún hafði fyrir því að láta
manni líða vel, hvar svo sem
maður var niður kominn. Öllum
leið vel með ömmu og svoleiðis
eiga ömmur að vera.
Þegar ég heyrði að amma væri
orðin veik fannst mér leiðinleg-
ast að hún fengi ekki að sjá
barnabarnabarn, því í kringum
börn var amma í sínu besta formi
og allir áttu skilið að sjá hana
þannig.
Ég mun ævinlega minnast
hennar með þakklæti fyrir tím-
ann sem ég átti með henni og
hvað hún á mikið í því hver ég er.
Hvíldu í friði, elsku amma.
Ávallt þinn,
Halldór Elís Ólafsson.
Hlátur, gleði og gjafmildi voru
orð sem komu upp í huga mér
þegar ég var beðin um að lýsa
ömmu minni í nokkrum orðum.
Allir þeir sem þekktu til ömmu
minnar vita hversu mikill grallari
hún var, alltaf tilbúin að rétta
hjálparhönd þar sem hún mögu-
lega gat og alltaf með bros á vör.
Ég mun varðveita allar þær
minningar sem við eigum saman,
þegar ég gisti hjá ykkur afa, þú
og ég vöknuðum á undan afa til
þess að undirbúa morgunmat
handa honum og alltaf var hann
jafn hissa. Allar ferðirnar á
Hveravelli til að kaupa blóm og
grænmeti (og pokinn af tómötum
sem ég kláraði alltaf á leiðinni
heim), sláturgerð, laufa-
brauðsbakstur, heitt súkkulaði,
samlokur og pissustopp við
Styttuna og svo seinna meir sím-
tölin okkar við Styttuna, grjóna-
grautur og slátur og ótal fleiri
yndislegar minningar. Þú kennd-
ir mér svo margt og allt það mun
ég geyma með mér alla mína ævi.
Þú varst ekki bara amma mín,
þú varst mín besta vinkona. Ég
mun sakna þess að tala við þig og
leita ráða hjá þér. Þér tókst alltaf
að hughreysta mig og gefa mér
góð ráð en mest af öllu á ég eftir
að sakna þess að hlæja með þér.
Hvíldu í friði, elsku besta
amma mín, ég mun alltaf sakna
þín.
Þín
Guðrún.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn og þú
munt sjá að þú grætur vegna
þess sem var gleði þín.“ (Úr Spá-
manninum eftir Kahlil Gibran.)
Er ég hugsa til þín, elsku
frænka, og alls þess sem þú hef-
ur verið mér og mínum fyllist
hjarta mitt hlýju og þakklæti.
Ég minnist allra Húsavíkur-
ferðanna til ykkar Halla frá því
að ég var barn og það gleður mig
ósegjanlega að dætur mínar hafi
einnig verið þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fá að upplifa sumardvöl í
Höfðabrekkunni. Að fá að „baka“
úti á palli með kakó, flórsykur,
haframjöl og fleiri gómsæt hrá-
efni, leika með dúkkuvagnana
sem Þurý og Ingunn áttu, rölta
niður brekkuna í sund, fara í
skúrinn hans afa, fá hjá þér syk-
ur á hundasúrurnar, spila fram á
kvöld, lönguvitleysu þegar ég var
barn og Five Crowns þegar
Begga Maja mín var hjá þér.
Koma svo heim með norðlenskan
hreim og slá um sig með nýjum
orðum. Matta Maja kom til dæm-
is að norðan, steinhætt að horfa á
sjónvarpið, var farin að glápa á
það í staðinn.
Við vorum nú ekki þær einu,
því oftar en ekki var fullt út úr
dyrum af ættingjum og vinum
hjá ykkur, oft sofið í hverjum
krók og kima og ekki óalgengt að
þið Halli vikjuð úr rúmi fyrir
gestum.
Nú í jólabókaflóðinu er verið
að auglýsa bók sem heitir Ung á
öllum aldri og alltaf dettur mér
þú í hug þegar ég sé þann titil.
Þú varðst aldrei gömul þrátt fyr-
ir að hafa lifað í 77 ár. Fjörug og
skemmtileg, hlý og góð og alltaf
jafn áhugasöm og mikill þátttak-
andi í lífi og tilveru okkar stóru
fjölskyldu, vílaðir nú ekki fyrir
þér að skutlast suður við öll
tækifæri. Elskaðir að birtast
óvænt og fá óvæntar heimsóknir.
Óhrædd við nýjungar og komin á
Facebook með þeim fyrstu. Allt-
af boðin og búin að passa öll
heimsins börn og hjálpa. Til að
mynda þegar þið Halli, fyrir
rúmum þremur árum, björguðuð
málum og sáuð um 4 ára skottu
fyrir okkur í viku og þótti ekki
tiltökumál. Það var líka svo gam-
an að sjá hversu samstillt hjón
þið Halli voruð, á mannamótum
fór það ekki á milli mála þegar
þið stiguð dansinn.
Það er sagt að enginn okkar sé
ómissandi. Ég held þó að allir
geti verið sammála mér um það
að skörð eftir einstakar mann-
eskjur sé erfiðara að fylla og
sætta sig við og þannig verður
það um þig.
Þín er sárt saknað, elsku
frænka.
Kristín Birna Bjarnadóttir.
Við minnumst ömmusystur
okkar, Gunnu frænku.
Allt frá því við vorum lítil höf-
um við heimsótt Gunnu frænku
og aðra ættingja okkar á Húsa-
vík á sumrin og á síðustu árum
haldið Mærudaga hátíðlega með
þeim. Þegar við ættingjarnir
komum í heimsókn hefur Höfða-
brekkan verið samkomustaður,
þar sem öllum er velkomið að
dvelja allan sólarhringinn. Þar er
alltaf mikil gleði, mikið hlegið og
börnin skemmta sér auðvitað
best, því í Höfðabrekku ræður
Gunna frænka og eins og allir
vita sem til hennar þekkja eru öll
börn hennar börn. Það er aldrei
neinn svangur í Höfðabrekku því
veitingarnar eru bornar að gest-
um og engum má leiðast.
Við minnumst nú þessara
góðu stunda á Húsavík og góðra
minninga um Gunnu frænku.
Hún var einstök og það sem
kemur fyrst upp í hugann eru
minningar um hvað Gunna var
góð, hvernig hún lék sér mikið
við okkur og öll börnin í fjöl-
skyldunni, hvernig hún var alltaf
til í allt og hvernig hún gerði allt
fyrir alla. Hvernig Gunna frænka
kenndi okkur svo ótrúlega
margt, hvernig hún varðveitti
barnið í sjálfri sér og hvernig við
vitum að við eigum aldrei eftir að
kynnast neinni eins og Gunnu
frænku. Áhugi Gunnu á okkur og
öðrum var ósvikinn. Þannig var
Gunna.
Hugur okkar er hjá Halla,
Ingunni, Einari, Óla, Þurý, Hall-
dóri Elís, Guðrúnu og Guð-
björgu.
F.h. fjölskyldu Helgu Þor-
grímsdóttur,
Matthea, Hallgrímur og
Guðbjörg Oddsbörn.
Guðrún Þorgrímsdóttir eða
Gunna frænka, eins og hún var
iðulega kölluð á Bjarmalandi, var
ekki þekkt fyrir að láta sér leið-
ast og því langar mig að kveðja
hana með nokkrum stuttum
minningabrotum sem kalla fram
bros á vörum mínum.
Þegar maður leiðir hugann að
Gunnu þá er Halli aldrei langt
undan. Þau voru eitt og áttu svo
fallegt samband sem einkenndist
af hlýju, virðingu, vináttu og ekki
síst skemmtun.
Í sumar var haldið ættarmót á
Húsavík. Það var um hásumar og
veðrið með eindæmum gott.
Ljósmyndirnar þaðan ylja mér
enn um hjartarætur og fá mig til
að hugsa að slíkir sumardagar
séu ástæða þess að við hímum á
þessu kalda skeri. Gunna og
Halli leiddu okkur um bæinn og
fræddu okkur um æsku og upp-
vaxtarár systkinanna í Vetrar-
braut. Síðan var haldið í Höfða-
brekku og gætt sér á kleinum
sem þau hjónin töfruðu fram,
áreynslulaust. Þessi helgi lýsir
öllum mínum minningum úr
bernsku frá Húsavík. Sól og
sumar. Allir velkomnir, alltaf.
Heimilið var opið öllum og pláss-
ið virtist endalaust. Það var alltaf
hið minnsta mál að taka á móti
okkur systkinabörnunum, hvort
sem við vorum að koma úr sum-
arbúðum í Aðaldalnum eða ætl-
uðum að eyða sumrinu í bæjar-
vinnunni á Húsavík. Búrið fullt
af góðgæti án þess að maður
tæki nokkurn tímann eftir þeim
strita í eldhúsinu. Sundlaugin
heimsótt á hverjum einasta degi.
Gunna setti bala út á tún þar sem
við busluðum og kældum okkur
og mesta sportið var að hella sér
ískaldri mjólk í glas úr 10 lítra
pappabeljum.
Það voru fáar veislurnar sem
Gunna lét sig vanta í. Sama hvort
um var að ræða harla ómerkilegt
afmæli eða að einhver gifti sig
með pomp og prakt, þá var
Gunna mætt. Alla leið að norðan.
Fyrir mér er það glöggt merki
þess hve allir skiptu hana miklu
máli, stórir sem smáir.
Þegar ég fermdist kom Gunna
frænka suður. Hún tók það verk-
efni að sér að fara með mig og
vinkonu mína í myndatöku. Sem
er háalvarlegt mál fyrir stúlkur
þjakaðar af unglingaveiki. Eitt-
hvað fannst henni við ekki nógu
brosmildar en dó ekki ráðalaus
og geiflaði sig og gretti fyrir aft-
an myndavélina. Brosin sem
frænkunni með fíflalætin tókst
að laða fram má finna á mynd-
unum enn þann dag í dag.
Hin síðari ár fór ferðunum á
Húsavík heldur að fækka þó það
sé svo sem engin góð og gild
ástæða fyrir því. Það virðist bara
vera lengra norður en suður. Við
Gunna héldum samt sambandi í
gegnum síma og hún lauk alltaf
símtalinu með því að spyrja
glettin í bragði: „Og hvenær
kemurðu svo norður?“
Elsku Halli, Þuríður, Ingunn
og fjölskyldur, hugur minn er hjá
ykkur. Það er von mín að fallegu
minningarnar ykkar um svo góða
konu hjálpi ykkur í gegnum
sorgina.
Björk Garðarsdóttir.
Með Guðrúnu Þorgrímsdótt-
ur, Gunnu Togga, er gengin mik-
il kona. Hún var ákveðin og föst
fyrir en hafði að sama skapi til að
bera hjartahlýju og umhyggju.
Við fjölskyldan kynntumst
Gunnu og hennar fólki þegar við
fluttum til Húsavíkur 1966. Hún
var systrabarn við heimilisföður-
inn, Björn. Þau hjónin voru afar
gestrisin og heimilið einstaklega
fallegt, alltaf hreint og fínt og allt
á sínum stað.
Gunna var alltaf reiðubúin að
rétta hjálparhönd þegar mikið
stóð til hjá okkur. Hún taldi ekki
eftir sér að gæta þriggja barna á
aldrinum 2ja-6 ára meðan for-
eldrarnir brugðu sér frá yfir
helgi og börnin minnast hennar
og dvala á heimilinu hjá henni og
Halldóri með ánægju og virðingu
fyrir konu sem ekki leið þeim að
vera með múður eða óþekkt.
Barnsárin eru löng í minning-
unni, þegar litið er til baka virð-
ist meira hafa gerst þá en ár
hvert síðar og þau virðast vissu-
lega styttast eftir því sem á æv-
ina líður. Þess vegna var tíminn á
Húsavík svo eftirminnilegur í
huga þeirra sem þá voru börn og
fjölskyldan í Höfðabrekku var
snar þáttur í þeim sem og for-
eldrar Gunnu. Það var alltaf
sjálfsagt að heilsa upp á Gunnu
og Halla ef leið lá um Húsavík
síðar og síðar áttu barnabörn
Björns og Iðunnar eftir að njóta
gestrisni hjónanna í Höfða-
brekku, og vildu sum hvergi ann-
ars staðar vera á Húsavík en hjá
Gunnu frænku.
Við kveðjum Gunnu með inni-
legri þökk og vottum Halldóri og
fjölskyldunni allri samúð.
Iðunn Steinsdóttir, Leifur,
Adda Steina og Halldór.
Það er gæfa að fá að alast upp
í umhverfi þar sem kærleikur
býr, hvar sem komið er. Þannig
var umhverfi okkar Höfða-
brekkubarna á Húsavík þegar
við vorum að alast upp. Allt frá
barnæsku og fram til dagsins í
dag bjó í næsta húsi við okkur
fjölskylda sem hefur alltaf verið
okkur einstaklega kær. Það var í
raun spurning í hvoru húsinu við
áttum heima, skipti engu hvort
var dagur eða nótt. Við stelpurn-
ar í Höfðabrekku 14 og 16 vorum
duglegar að fá að gista saman og
þá skipti ekki máli hvorum meg-
in það var, aðalmálið var hvar
helst var að finna eitthvað góm-
sætt það kvöldið og helst þurfi að
vera til hráefni í heimatilbúnar
karamellur, þá vorum við mjög
sáttar. Það var aldrei lognmolla í
kringum húsmóðurina, sjómann-
inn, sjómannsdótturina og
kjarnakonuna, hana Gunnu okk-
ar Togga. Við munum eftir því
þegar hún var að stússast með
Togga föður sínum en hans líf
snerist um sjómennsku. Hann
reri á opnum báti og Gunna var
alvön sjómennsku allt frá því hún
var ung stúlka. Afi Toggi eins og
við kölluðum hann var mikið
uppáhald hjá okkur krökkunum í
götunni, sífellt að gefa fisk í soð-
ið, brosandi og ljúfur og í góðum
höndum hjá Gunnu og Halla sem
hugsuðu um hann af einstakri al-
úð og natni.
Þeir sem alast upp í stórum
systkinahópi læra að láta sig
varða líðan annarra og það voru
ófáir sem áttu athvarf og skjól
hjá Gunnu, ekki síður óskylt fólk
en ættingjar. Það voru ekki síst
Guðrún
Þorgrímsdóttir
erfidrykkjur
Grand Hótel Reykjavík
Sigtúni 38, sími: 514 8000
erfidrykkjur@grand.is
www.grand.is
Hlýlegt og gott viðmót
Fjölbreyttar veitingar
lagaðar á staðnum
Næg bílastæði og
gott aðgengi
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, systir og
dóttir,
ANNA KRISTJANA TORFADÓTTIR,
andaðist á líknardeild Landspítalans
föstudaginn 30. nóvember.
Útför hennar fer fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík þriðjudaginn 11. desember
kl. 15.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir. Þeim sem vilja minnast hennar
er bent á líknardeild Landspítalans og Ljósið, endurhæfingar- og
stuðningsmiðstöð.
Vera Júlíusdóttir, Gauti Sigþórsson,
Ásgeir Torfason,
Ólafur Torfason,
Ragnheiður Torfadóttir,
Vera Pálsdóttir.
✝
Elskuleg eiginkona mín,
KRISTÍN PÁLSDÓTTIR
frá Víðidalsá á Ströndum,
síðast til heimilis á Akureyri,
lést á dvalarheimilinu Hlíð á Akureyri
miðvikudaginn 5. desember.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 14. desember kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ingólfur Lárusson.