Morgunblaðið - 11.12.2012, Blaðsíða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. DESEMBER 2012
✝ Ingibjörg Óla-dóttir fæddist á
Ísafirði 2. sept-
ember 1920. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Höfða, Akra-
nesi, 18. nóvember
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Sr. Óli Ket-
ilsson, prestur í Ög-
urþingum,
N-Ísafjarðarsýslu,
f. 26. september 1896 á Ísafirði,
d. 25. mars 1954, og kona hans
María Tómasdóttir, f. 4. nóv-
ember 1896 á Ísafirði, d. 24. maí
1978. Systkini Ingibjargar voru
Kristín Álfheiður, f. 11. apríl
1919, d. 23. október 2006. Katr-
ín, f. 12. mars 1926, d. 29. októ-
ber 1965. Bolli, f. 10. mars 1929.
Gunnar, f. 30. október 1931, d.
28. maí 1997. Uppeldisbróðir
Ingibjargar var Lúðvík A.
Magnússon, f. 25. ágúst 1918, d.
12. júní 1994.
Ingibjörg giftist Gunnari
Hirti Bjarnasyni sjómanni frá
Ögurnesi h. 2. mars 1940. Hann
var fæddur 29. október 1917, d.
2. desember 1971. Foreldrar
hans voru Bjarni Einar Ein-
arsson, fiskmatsmaður og sjó-
maður, f. 4. febrúar 1874, d. 28.
mars 1959 og kona hans Hall-
f. 1965, maki Sigurbjörn Jón, f.
1968, þau eiga tvö börn, auk
dóttur, faðir hennar er Þor-
steinn, f. 1964. b) Sigrún, f.
1970, maki Valdimar Örn, f.
1969, þau eiga eina dóttur. 4)
Ingi Þórir Gunnarsson, f. 1949,
maki Ragnheiður Jósúadóttir, f.
1951. Sonur þeirra Ragnar Ingi,
f. 1982, maki Inga Rún, f. 1983,
þau eiga einn son. 5) Halldór
Gunnarson, f. 1951, d. 1990. 6)
Bjarni Einar Gunnarsson, f.
1956, maki Valgerður Olga Lár-
usdóttur, f. 1958. Börn þeirra
eru a) Gunnar Hjörtur, f. 1974,
d. 1996, b) Ása Katrín, f. 1990,
maki Haukur Óli, f. 1985.
Ingibjörg ólst upp í Súðavík
og Dvergasteini við Álftafjörð,
síðan flutti hún með foreldrum
sínum að Hvítanesi við Skötu-
fjörð, Ögurhreppi, N-
Ísafjarðarsýslu. Haustið 1949
fluttu þau Ingibjörg og Gunnar
til Akraness. Hann vann í Sem-
entsverksmiðjunni og stundaði
sjóinn í frístundum og hún var
heimavinnandi húsmóðir og
annaðist barnahópinn. Þegar
Ingibjörg varð ekkja aðeins 51
árs að aldri hóf hún störf í
þvottahúsi Sjúkrahúss Akra-
ness. Þar vann hún í tæplega 20
ár eða þar til hún komst á eft-
irlaunaaldur. Hún bjó við góða
heilsu lengst af.
Útför Ingibjargar fór fram í
kyrrþey frá Akraneskirkju 21.
nóvember 2012.
dóra Sæmunds-
dóttir, f. 26. mars
1886, d. 20. sept-
ember 1975. Af-
komendur Ingi-
bjargar og
Gunnars eru sam-
tals 42. 1) Álfdís
Gunnarsdóttir, f.
1940, maki Þor-
steinn Ingimund-
arson, f. 1946. Börn
þeirra eru a) Þór-
hildur, f. 1967, maki Hjörtur, f.
1965, þau eiga tvær dætur, faðir
Þórhildar er Pálmi Þór Pálsson,
f. 1940, b) Hugrún, f. 1972, maki
Jón Grétar, f. 1973, þau eiga
þrjú börn, c) Lára Birna, f.
1975, maki Þröstur, f. 1976, þau
eiga tvö börn, d) Ingimundur, f.
1980, maki Marina, f. 1984. 2)
Gunnar Hjörtur, f. 1942, maki
Jónina I. Melsteð, f. 1944. Börn
þeirra eru a) Gunnlaugur Mel-
steð, f. 1963, á hann tvö börn,
mæður þeirra Sigfríður, f. 1967
og Margrét, f. 1965 b) Ingi-
björg, f. 1966, maki Pétur, f.
1975, þau eiga þrjú börn, c)
María Sigrún, f. 1968, maki
Gísli, f. 1969, þau eiga þrjú
börn, d) Sveinborg Hlíf, f. 1979.
3) Óli Gunnarson, f. 1945, maki
Ingibjörg Salóme Gísladóttir, f.
1943. Börn þeirra eru a) Líney,
Amma Ingibjörg var fædd á
Ísafirði og bjó síðan lengi vel á
Hvítanesi. Hún var stolt af upp-
runa sínum og fylgdist vel með
fólkinu og mannlífinu við Djúpið.
Lengi vel höfðum við aðeins hlýtt
á frásagnir hennar þaðan en
seinni árin áttum við kost á að
ferðast með henni um heimahaga
hennar í Djúpinu. Gátum við þá
séð hana ljóslifandi fyrir okkur
sem unga stúlku syndandi í sjón-
um í Álftafirði með systrum sín-
um. Árið 1949 fluttust amma og
afi til Akraness, þar sem amma
bjó síðan alla tíð og þaðan eigum
við margar sælar minningar af
ömmu á Akranesi, eins og hún var
oft kölluð. Afi okkur féll frá langt
fyrir aldur fram og var það mikið
áfall fyrir ömmu. Ekki einungis
að þar missti hún sinn heitt elsk-
aða eiginmann, heldur líka föður
barnanna sinna og fyrirvinnu
heimilisins. Hún þurfti því að fara
út á vinnumarkaðinn og standa á
eigin fótum. Henni fór það verk-
efni vel úr hendi, þó að það hafi
örugglega oft verið erfitt og ein-
manalegt að verða svona ung
ekkja með stórt heimili. Ömmu
var ekki fisjað saman, sem dæmi
má nefna að hún tók bílpróf á sex-
tugsaldri. Hún lá heldur ekkert á
skoðunum sínum en var ávallt
réttsýn og vildi gera öllum jafnt
undir höfði. Það hefur einkennt
ömmu alla tíð hversu nægjusöm
hún var, en að sama skapi ein-
staklega gjafmild við sína nán-
ustu.
Amma lagði mikla áherslu á að
heimili hennar væri snyrtilegt.
Hún var alltaf höfðingi heim að
sækja, var borðið iðulega hlaðið
kræsingum, jafnvel þó að okkur
bæri stundum óvænt að garði.
Sjaldnast settist hún sjálf niður,
því hún vildi stjana við gesti sína.
Hún var langt fram á níræðisald-
ur ótrúlega kvik á fæti og gríð-
arlega minnug. Aðspurð sagði
hún að þessi heilsuhreysti kæmi
til af því að hún héldi sér í formi
með því að moppa yfir gólfin á
hverjum degi. Einnig ætti hún
það til að dansa heima í stofu ef
harmonikkuspil hljómaði í út-
varpinu. Amma var mikill lestr-
arhestur og fylgdist vel með
fréttum og þjóðfélagsumræð-
unni. Það eru góðar minningar að
hugsa til ömmu liggjandi uppi í
rúmi með þykka bók. Hún var
mjög fróðleiksfús og vel gefin og
hefði eflaust orðið mjög góður
námsmaður. En á þeim tímum
sem hún ólst upp á átti það ekki
fyrir henni að liggja að mennta
sig. Það þarf því ekki að undra, að
hún hvatti okkur til að afla okkur
menntunar sem gæti veitt okkur
fleiri tækifæri í lífinu. Föst vinna,
gott heimili og sjálfstæði var
nokkuð sem hún lagði mikla
áherslu á. Og hefur það haft mót-
andi áhrif á okkur. Var hún oftar
en ekki fyrst í heimsókn eftir að
við eignuðumst okkar eigið heim-
ili. Hún fylgdist grannt með
hvernig okkur vegnaði í lífinu og
gladdist yfir góðum fréttum af af-
komendum sínum. Að sama skapi
var hún afar áhyggjufull ef eitt-
hvað bjátaði á.
Amma sagði nýlega að hún
væri á leiðinni til Guðs. Okkur er
hugarhægð í því að vita að hún er
komin þangað núna og búin að fá
langþráða hvíld. Með það í huga
ásamt öllum góðu minningunum
um hana kveðjum við elsku ömmu
á Akranesi með ást og söknuði.
Þórhildur, Hugrún, Lára
Birna og Ingimundur.
Meira: mbl.is/minningar
Amma var einstaklega góð
kona. Leyfði okkur krökkunum
að bralla ýmislegt þegar við vor-
um í sumardvöl hjá henni uppi á
Akranesi. Mörg barnabarnanna
dvöldu oft uppi á Akranesi. Eft-
irminnilegt var þegar við vorum
að hlaupa uppi á háalofti þegar
hún bjó á Vesturgötunni en hún
kippti sér ekkert upp yfir skrækj-
um og góli. Þegar hún flutti svo
seinna í fjölbýlishús og við urðum
unglingar þá skemmtum við okk-
ur við sögurnar hennar en hún
var einstaklega minnug á við-
burði og ættfræði. Oft gat amma
tengt staðhætti og ættir saman.
Aldrei fór hún rangt með íslenska
landafræði og vissi hún mjög oft
hvar sveitabæir voru staðsettir
hér og þar um landið. Aldrei þótt-
ist hún þó vera merkilegri en aðr-
ir þrátt fyrir góðar gáfur og stál-
minni.
Á ættarmóti við Djúp sumarið
2000 var keyrt frá Reykjanesi við
Djúp að Súðavík. Þá sagði hún
sögur af fólkinu sem hafði búið á
bæjunum á leiðinni. Þá mundi
hún að sjálfsögðu nöfn fólksins og
vissi um marga afkomendur þess
og hvar þeir bjuggu á landinu og
hvað þeir höfðu lagt fyrir sig í líf-
inu.
Ýmsir atburðir úr hennar
æsku urðu okkur krökkunum
ljóslifandi þegar hún sagði frá.
Margir staðir við Djúp urðu okk-
ur kunnuglegir vegna frásagna
hennar. Fortíðin varð okkur skilj-
anlegri en ella. Fór það svo að eitt
af barnabörnunum notaði frá-
sagnir hennar í ritgerðaskrif.
Amma gerði bestu fiskibollur
og vöfflur sem sögur fara af. Ekki
fylgdu uppskriftir með heldur var
bolli af þessu og skeið af hinu. Ef
farið var í sumarbústað fylgdu
alltaf kleinur og pönnukökur
með. Voru efasemdir um að nokk-
ur væri betri kokkur né bakari.
Ef það var sagt við hana hló hún
bara og hafði aldrei heyrt annað
eins.
Hún fylgdist vel með mönnum
og málefnum. Meira að segja
fengu dægurlagasöngvarar fall-
einkunn þegar þeir breyttu um
stíl og fóru að gerast of róman-
tískir. Þá vildi hún frekar að þeir
héldu sig við að syngja um streðið
í frystihúsinu.
Lengi gaf hún öllum barna-
börnunum jólagjafir og þegar þau
eltust tók hún til við að gleðja
langömmubörnin. Sjálf var hún
nægjusöm þegar kom að henni
sjálfri. Til dæmis sást svartur
heimasími heima við langt fram á
21. öldina. En í hann var ekki
hægt að hringja ef viðkomandi
var með NMT-síma. Þá entust
bílar betur hjá ömmu en nokkr-
um öðrum. Hún náði alltaf að láta
ellistyrkinn duga fyrir sínum út-
gjöldum.
Sjálfri fannst henni hún hafa
lifað fulllengi og skildi ekki af
hverju yngra fólk létist langt fyr-
ir aldur fram en hún sem væri
svona gömul lifði enn. Það lýsir
vel óeigingirni hennar.
Dugnaðurinn í ömmu var mik-
ill og sá hún alfarið um sig sjálf
þangað til hún varð níræð. Þá fór
hún inn á elliheimilið Höfða en
fram að því hafði hún þrifið sjálf
sína íbúð og keypt í matinn. Á
ættarmóti við Djúp 2010 dansaði
hún vals við son sinn, þá að verða
níræð, og ljómaði af gleði. Nú
vonum við að hún dansi við afa,
sem hún kynntist á balli við Djúp,
inn í eilífðina.
Gunnlaugur, Ingibjörg,
María Sigrún og
Sveinborg Hlíf.
Nú hafa þau flest kvatt þetta
jarðlíf, prestsbörnin á Hvítanesi í
gamla Ögurhreppi, nú síðast
elskuleg föðursystir mín hún
Ingibjörg. Mig langar að minnast
hennar í örfáum orðum. Um ætt
hennar eða uppruna ætla ég ekki
að fjalla enda munu helstu æviat-
riði hennar birtast hér að framan
eins og alvani er á þessum síðum.
Nú þegar ég sit hér í skammdeg-
inu í byrjun aðventu kemur fyrst
upp í hugann innilegur hlátur
hennar. Hann lýsti upp allt í
kringum sig því hann var hreinn,
heiðarlegur, gleði- og innilegur.
Raunar finnst mér hlátur hennar
lýsa henni best, því þannig var
hún sjálf allt í senn. Hún var heil-
steypt kona og sjálfri sér sam-
kvæm. Hjá Ingibjörgu var sam-
ræmi milli orða og gjörða. Hún
stóð við það sem hún lofaði. Nei
þýddi nei og já þýddi já. Ingi-
björg var einlægur jafnréttis-
sinni, arfur úr foreldrahúsum, en
henni samt eðlislegur og með-
fæddur. Aldrei heyrði ég hnjóðs-
yrði hrökkva af hennar af vörum
né hana tala illa um nokkurn
mann. Hvers kyns rangindi,
ósanngirni, misskiptingu eða
óréttlæti gagnvart fólki þoldi hún
ekki en um leið bar hún þann
góða eiginleika að geta glaðst
með þeim sem vel gekk í lífinu.
Hún var gæfukona, afkomendur
hennar og Gunnars Hjartar heit-
ins allt vel heppnað og mannvæn-
legt fólk og hún hafði unun af að
fylgjast með góðum árangri
þeirra í námi, starfi og einkalífi.
Nú, sem ég sit hér og hugsa til
hennar finnst mér skrýtið að
skrifa um hana í þátíð því hún er
mér svo ljóslifandi. Ég nefndi í
upphafi að flest væru systkinin
látin. Eftir lifir faðir minn síðast-
ur þeirra systkina, nú þrotinn
heilsu. Ég vil gera kveðjuorð þau,
sem hann sendi stórfjölskyldunni
á útfarardegi systur sinnar að
mínum því í raun lýsa þau Ingi-
björgu og lífi hennar í hnotskurn:
„Hún var foreldrum sínum góð
dóttir, mér góð systir, manni sín-
um góð eiginkona og ykkur góð
móðir, amma og langamma. Hún
var því góð kona, og þar sem góð-
ir fara eru Guðs vegir. Þótt við
syrgjum, fögnum við líka lífi
hennar því það var gott líf og hún
átti langa, fallega og góða æfi.“
Gunnar Bollason.
Ingibjörg Óladóttir
✝ GuðmundaMargrét Al-
bertsdóttir fæddist
í Bolungarvík 9.
ágúst 1928. Hún
lést 24. nóvember
2012.
Foreldrar henn-
ar voru Vigdís
Benediktsdóttir
verkakona fædd á
Ísafirði 4. júlí 1904,
d. 10. maí 1993 og
Albert Guðmundur Þorgeir Jó-
hannes Magnússon sjómaður, f.
í Hvítanesi, Ögurhr. 6. apríl
1902, d. 11. júlí 1968. Þau
skildu. Alsystir hennar er
Bjarndís Inga Albertsdóttir, f.
18. ágúst 1926. Sammæðra er
Snjáfríður Margrét Svanhildur
Árnadóttir, f. 8. september
1946. Uppeldisbróðir var Har-
aldur Olgeirsson, f. 5. júní 1937,
d. 10. október 1964. Kjörsystir
föður megin er Hafrún Björk
Albertsdóttir, f. 29. júní 1952.
Eiginmaður hennar var Sig-
mundur Jóhann Albertsson
verslunarmaður, fæddur 29.
nóvember 1924 á Þórsstíg 3 í
Reykjavík, d. 3. janúar 1989,
sonur hjónanna Alberts Swe-
denborg Ólafssonar versl-
unarmanns, fæddur í Bolung-
arvík 18. nóvember
1899, d. 22. októ-
ber 1957 og Guð-
rúnar Guðmunds-
dóttur kennara,
fædd í Króks-
húsum á Rauða-
sandi 24. maí 1890,
d. 17. desember
1948. Alsystir Sig-
mundar, Ingibjörg
Albertsdóttir, f. 22.
desember 1929, d.
19. júní 1980. Margrét og Sig-
mundur giftust 7. apríl 1951.
Dóttir þeirra er Guðrún Vigdís
Sigmundsdóttir, f. 30. júlí 1950,
d. 28. maí 1995, hún giftist
Arnóri Sigurðsyni, 29. nóv-
ember 1975, þau eiga dæturnar
Guðbjörgu Arnórsdóttur sem er
gift Styrmi Jónssyni, saman
eiga þau þrjá syni, Jón Arnór,
Sigurð Jóhann og Rúnar Þór,
og Jóhönnu Arnórsdóttur. Þau
ættleiddu Margréti Jóhönnu
Sigmundsdóttur, f. 17. ágúst
1968, hún giftist Jóhanni Pétri
Jóhannssyni, 26. júní 1993, þau
eiga börnin Elías Nóa, Dísu
Rún, Móniku Sól og Jóhann
Tuma.
Útför Margrétar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 11. desem-
ber 2012, kl. 13.
Magga hans Denna er látin.
Hún var gift móðurbróður okkar
sem hét Sigmundur, en var ætíð
kallaður Denni. Til aðgreiningar
frá öðrum Margrétum, eða
Möggum eins og hún var almennt
kölluð, var gælunafni Denna
skeytt við ef vísa þurfti til henn-
ar.
Það er ekki hægt að láta hjá
líða að minnast hennar með örfá-
um orðum. Í okkar huga var hún
einstök kona. Það sem einkenndi
hana var hennar góða skap og
umhyggja fyrir öðrum. Þar var
Hrafnista heppin að fá hana til
liðs við sig, en hún réð sig þar til
starfa eftir miðjan aldur og hét
því að halda í það starf svo lengi
sem óskað væri eftir henni og
stætt væri. Umönnun vistmanna
var henni mikið áhugamál og
lagði hún sig fram við að þjóna
þeim með mikilli alúð og nær-
gætni svo sögur fóru af. Eftir
andlát Denna sýndi hún mikinn
kjark við að dusta rykið af öku-
prófinu sem hún hafði tekið á
fyrri árum, og lítið sem ekkert
nýtt, svo hún gæti sinnt starfinu
á Hrafnistu áfram sem oft var ut-
an hins hefðbundna vinnutíma.
Alltaf tók hún á móti manni
fagnandi og með bros á vör þrátt
fyrir að lífsreynslan hafi ekki allt-
af farið um hana mjúkum hönd-
um. Það urðu svo hennar örlög að
enda lífið á hjúkrunarheimili eftir
að heilsan fjaraði út smátt og
smátt. Það var aðdáunarvert og
til eftirbreytni hvernig hún mætti
ýmsum erfiðum málum á lífsleið-
inni með æðruleysi. Eflaust hefur
hún verið hvíldinni fegin og
örugglega hefur henni verið tekið
með opnum örmum í nýjum
heimkynnum.
Við systkinin eigum henni
margt að þakka og það er margs
að minnast á kveðjustund sem við
varðveitum í minningunni og
myndasafni. Við sendum Mar-
gréti dóttur hennar, Guðbjörgu
og Jóhönnu og öðrum barnabörn-
um og þeirra fjölskyldum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Ingibjörg, Einar og Jónas
Sverrisbörn.
Guðmunda Mar-
grét Albertsdóttir
✝
Okkar ástkæra móðir, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGIBJÖRG KRISTÍN BJÖRNSDÓTTIR,
Nína,
lést á Dalbæ, dvalarheimili aldraðra, Dalvík,
föstudaginn 7. desember.
Jarðsungið verður frá Dalvíkurkirkju fimmtu-
daginn 13. desember kl. 12.30.
Ellý Sæunn Reimarsdóttir, Örn Þórisson,
Halldór Reimarsson, Guðrún Snorradóttir,
Hlynur Reimarsson, Kristín Árnadóttir,
Sigurbjörn Ingi Reimarsson, Elísabet Jóhannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur faðir okkar, afi og langafi,
HANNES INGIBERGSSON
íþróttakennari,
lést sunnudaginn 9. desember á
dvalarheimilinu Skjóli.
Fyrir hönd aðstandenda,
Laufey Bryndís Hannesdóttir,
Hjördís Hannesdóttir,
Þórir Kjartansson.
✝
Ástkær sambýlismaður minn, bróðir og afi,
ÞORVALDUR BJÖRNSSON,
Nýlendugötu 20,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans
sunnudaginn 9. desember.
Jarðarförin fer fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Inga Ólafsdóttir,
Guðmundur Björnsson, Sjöfn Hjörleifsdóttir,
börn, barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
AUÐUR JÓNA ÁRNADÓTTIR,
Framnesvegi 20,
Keflavík,
lést í faðmi fjölskyldu sinnar á krabbameins-
lækningadeild 11E, Landspítalanum, sunnu-
daginn 9. desember
Útför auglýst síðar.
Sæmundur Hinriksson,
Eðalrein M. Sæmundsdóttir, Hafliði R. Jónsson,
Kristín A. Sæmundsdóttir, Gunnar V. Ómarsson,
Lilja D. Sæmundsdóttir, Davíð Heimisson,
Íris D. Sæmundsdóttir, Vignir Óskarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.