Morgunblaðið - 11.12.2012, Blaðsíða 31

sendum við Veru og allri fjöl-
skyldunni okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Inger Þórðarson, Ingibjörg
Briem, Kristín Ástgeirs-
dóttir, Kristín Ólafsdóttir og
Ragnheiður Heiðreksdóttir.
Kveðja frá starfsfólki Borg-
arbókasafns Reykjavíkur
Anna Torfadóttir kom til starfa
við Borgarbókasafnið árið 1978.
Meira en hálfa ævi sína starfaði
hún þar, nær alla starfsævina.
Mörg okkar unnu með henni ár-
um saman, sum jafnvel öll þessi 34
ár. En hvort sem við áttum við
hana svo löng kynni eða styttri, þá
snerti andlát hennar okkur djúpt.
Anna var góður vinnufélagi og yf-
irmaður og í fararbroddi í okkar
fagi. Hún hafði mikinn metnað
fyrir hönd Borgarbókasafnins,
var framsækin og frjó í hugsun og
undanfarin ár hefur Borgarbóka-
safnið sprungið út undir forystu
hennar eins og hugmyndaríkur
unglingur, nærri níræð stofnunin.
Hún veiktist í miðjum klíðum en
notaði allar stundir sem heilsan
leyfði til að ljúka því sem lá á borði
hennar og þá horfði hún til fram-
tíðar. Þannig hverfur hún okkur.
Hún skilur eftir sig framtíðina.
F.h. starfsfólks Borgarbóka-
safnsins,
Einar Ólafsson.
Ég vil með þessum orðum
kveðja Önnu Torfadóttur, fv.
borgarbókavörð og samstarfs-
konu til margra ára.
Frá því ég hóf störf hjá
Reykjavíkurborg hafði ég vitað
hver Anna væri en það var fyrst
eftir að hugmyndir komu fram að
húsið að Tryggvagötu 15 yrði að
safnahúsi sem ég kynntist Önnu
og hvað hún stóð fyrir í alvöru.
Þegar haldinn var startfundur um
mögulegt sambýli Borgarbóka-
safns, Borgarskjalasafns og Ljós-
myndasafns kom í ljós að Anna
hafði kynnt sér starfsemi bóka-
safna víða og hafði ákveðnar hug-
myndir um uppbyggingu á nú-
tímalegu og skemmtilegu safni
sem væri fyrir alla, ekki síst þar
sem börn myndu upplifa sig vel-
komin.
Það kom ekki á óvart þegar
Anna var ráðin borgarbókavörður
árið 1998 þegar Þórdís fór á eft-
irlaun. Við sátum saman á mörg-
um hönnunarfundunum, þar sem
mótað var útlit hússins og umbún-
aður út frá hugmyndum um þá
starfsemi sem þar ætti að vera.
Anna vissi hvað hún vildi og fylgdi
því eftir, út í smáatriði sem líka
skipta máli fyrir heildina. Það var
gleðidagur þegar Grófarhús var
vígt á afmælisdegi borgarinnar
18. ágúst 2000 og Reykjavíkur-
borg hafði eignast nútímalegt
bókasafn fyrir alla þjóðfélags-
hópa.
Anna Torfadóttir var kraftmik-
il og hugmyndarík í hópi forstöðu-
manna menningarstofnana. Þótt
hún tæki starfi sínu af mikilli al-
vöru, var stutt í fallegt brosið og
hláturinn. Anna var falleg og
glæsileg kona sem geislaði af og
alltaf smart klædd.
Hún hafði góðan húmor, með
brosviprur í augum og góð heim
að sækja. Hún var vel lesin og
fylgdist vel með öllum menning-
arstraumum, með puttann á púls-
inum í því að gera gott safn betra.
Hún var góður félagi og hægt að
leita til hennar.
Ég vil fyrir mína hönd og sam-
starfsmanna á Borgarskjalasafni
Reykjavíkur þakka Önnu fyrir
ljúfa samfylgd í gegnum árin um
leið og ég votta Veru dóttur henn-
ar sem hún talaði oft um, vinum,
vandamönnum, vinnufélögum og
öðrum samferðamönnum mína
dýpstu samúð við ótímabært frá-
fall hennar.
Svanhildur Bogadóttir,
borgarskjalavörður.
Samstarfskona mín Anna
Torfadóttir, fyrrverandi borgar-
bókavörður, er látin. Það er ein-
kennilegt að hugsa til þess að við
Anna eigum ekki eftir að rassa-
kastast meira saman á Borgar-
bókasafninu. Kynni okkar Önnu
hófust í Háskóla Íslands 1971 þar
sem við lögðum báðar stund á
bókasafnsfræði. Leið mín lá fljót-
lega eftir nám á Borgarbókasafn-
ið og hún kom þangað einu og
hálfu ári síðar. Allar götur síðan
höfum við unnið hlið við hlið. Það
hefur verið einstakt að vera með
Önnu á fljúgandi ferð í bókasafns-
heiminum því hún sá hlutina í víðu
samhengi, lét ekkert aftra sér í að
ná settum markmiðum, bryddaði
upp á nýjungum og hugsaði vel
um samstarfsmenn sína. Það kom
fyrir að við horfðum ólíkt á hlutina
en aldrei bar skugga á samstarfið
og vináttuna. Mig langar með
þessum orðum að minnast góðs
félaga og samstarfsmanns. Ég
sakna hennar mikið. Ég sendi
Veru og Gauta og allri fjölskyld-
unni mínar innilegustu samúðar-
kveðjur. Minning Önnu lifir lengi.
Í lokin er við hæfi að birta er-
indi úr ljóði eftir frænda Önnu og
einnig fyrrverandi borgarbóka-
vörð, ljóð sem prýðir veggi aðal-
safns Borgarbókasafns.
Það gisti óður
minn eyðiskóg
er ófætt vor
bjó í kvistum,
með morgunsvala
á sólardyr
leið svefninn ylfrjór
og góður.
(Snorri Hjartarson)
Erla Kristín Jónasdóttir.
Mín fyrstu kynni af Önnu
Torfadóttur voru á Borgarbóka-
safni 1984. Ég var þá á fyrsta ári í
bókasafnsfræði við Háskóla Ís-
lands og hún tók á móti nokkrum
nemum sem vildu kynna sér upp-
lýsingaþjónustu safnsins. Hún
kom mér þá fyrir sjónir sem
ákveðin kona og mikill fagmaður á
sínu sviði og fyrir mér varð hún þá
strax mikil fyrirmynd. Síðar átt-
um við eftir að kynnast betur á
vettvangi forstöðumanna almenn-
ingsbókasafna og eiga saman gott
og ánægjulegt samstarf á þeim
vettvangi.
Fyrsta starf Önnu eftir að hún
lauk prófi sem bókasafnsfræðing-
ur var á Amtsbókasafninu á Ak-
ureyri árið 1976 og þar starfaði
hún í tvö ár. 1978 hóf hún störf við
Borgarbókasafn Reykjavíkur,
fyrst í Bústaðasafni og ári síðar
sem safnstjóri aðalsafns í Þing-
holtsstræti. 1998 var hún ráðin
borgarbókavörður og gegndi því
starfi þar til í maí 2012 er hún lét
af störfum vegna veikinda.
Anna var sannur leiðtogi, hvort
heldur starfsmanna Borgarbóka-
safns eða forstöðumanna almenn-
ingsbókasafna og ávallt reiðubúin
að aðstoða, leiðbeina, miðla og
deila því góða starfi sem hún kom
nærri. Henni var einnig mjög um-
hugað um samstarfsmenn sína og
stóð vörð um réttindi þeirra.
Hún var óhrædd við að innleiða
nýja þjónustu, tækni og nýjungar
í stjórnun og hafði sterka sýn á
sviði almenningsbókasafna. Hún
var mjög áhugasöm um fagið,
hugmyndarík og fylgdist afar vel
með nýjungum í bókasafnsheim-
inum sem skiluðu sér í t.d. sögu-
bílnum Æringja, nýjum söfnum
og flutningi aðalsafns í Grófarhús
árið 2000.
Anna sat í stjórn Landskerfis
bókasafna hf. og var mikill hvata-
maður að stofnun þess. Hún átti
stóran þátt í því framfaraspori að
sameina íslensk bókasöfn í eitt
bókasafnskerfi, Gegni, og einnig
sat hún í stjórn Landsaðgangsins
hvar.is sem er ekki síður merki-
legt verkefni á sviði upplýsinga-
fræða.
Anna var mikill fagurkeri og
umhugað um að hafa fallegt í
kringum sig. Hún var mikill
smekkmaður og vildi að vandað
væri til allra verka. Hún var t.d.
þeirrar skoðunar að myndlist
skyldi vera sem víðast í umhverf-
inu, og þá ekki síst í almennings-
rými eins og bókasöfnum. Söfn
Borgarbókasafns bera þess merki
og prýða þau fjölmörg listaverk
gestum og gangandi til ánægju.
Ein af þeim nýjungum sem Anna
innleiddi í Borgarbókasafn var
einmitt Artótekið, útlán/leiga/sala
á myndlist starfandi listamanna.
Hún var sterkur persónuleiki
og eftirminnileg kona sem mun
seint líða okkur úr minni sem urð-
um þeirrar gæfu aðnjótandi að fá
að kynnast henni.
Aðstandendum Önnu sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Pálína Magnúsdóttir
borgarbókavörður.
Trúföst og heiðarleg, bókelsk-
ur fagurkeri, ákveðin og metnað-
arfull. Kona sem sópaði að. Þann-
ig myndi ég lýsa Önnu Kristjönu
Torfadóttur; konu sem sannar-
lega stóð með sjálfri sér og skoð-
unum sínum.
Hún bar í brjósti mikinn metn-
að, en þó enn meiri elsku, í garð
Borgarbókasafns Reykjavíkur,
sem hún helgaði starfskrafta sína
í 34 ár. Hún hóf störf hjá safninu í
nóvember 1978, fyrst sem bóka-
safnsfræðingur og síðan safn-
stjóri aðalsafns. Hún tók við starfi
borgarbókavarðar árið 1998 og
gegndi því starfi þar til á vordög-
um er hún lét af störfum vegna
veikinda. Það er erfitt að hugsa
sér Borgarbókasafnið án Önnu.
Hún þekkti sögu þessarar merku
menningar- og lýðræðisstofnunar
betur en flestir aðrir, en lét gamla
siði sannarlega hvorki binda
hendur sínar né huga.
Samstarf okkar Önnu hófst
formlega árið 2005 þegar Menn-
ingar- og ferðamálasvið varð til og
ég tók við stjórn þess. Anna var
einstaklega forvitin og áhugasöm
um nýja hugsun, betri starfshætti
eða spennandi tækni þegar kom
að hverju því sem snerti bókasöfn.
Hún var mjög virk og virt í sam-
starfi bókasafna jafnt á landsvísu
sem alþjóðlega og var mjög áfram
um að leiða Borgarbókasafnið af
krafti inn í 21. öldina. Henni þótti
einstaklega vænt um starfsfólkið
sitt og ekki síður gesti safnsins,
sem skyldu ávalt fá bestu þjón-
ustu.
Eitt af því sem ég mun minnast
hennar fyrir er hve mikla andúð
hún hafði á öllum formlegheitum
og gat því ekki hugsað sér að hún
yrði kvödd með formlegu boði
þegar hún lét af störfum. Þegar
ég maldaði í móinn og sagði að ég
myndi ekki hlusta á þetta, kvaðst
hún einfaldlega ekki mæta: „Og ef
þú vogar þér að skipuleggja eitt-
hvað kveðjuboð og reyna að koma
mér á óvart, ja, þá labba ég bara
út!“ sagði hún ákveðin. Það var
ekki um annað að gera en að
hlýða. Menningar- og ferðamála-
ráð og borgarstjórinn í Reykjavík
urðu líka að lúta þessum reglum
Önnu, en sendu henni falleg bréf
sem segja allt um það hvað hún
var mikils metin fyrir störf sín hjá
Reykjavíkurborg.
Eftir að Anna veiktist varð
samband okkar nánara. Hún
sýndi fágætan styrk og kjark á
þeim tíma sem við tók eftir að hún
greindist vorið 2011 og notaði
skapið og staðfestuna til að berj-
ast gegn skugganum sem lagðist
yfir þennan bjarta dag í maí. Við
trúðum því öll að Anna myndi
komast undan ákomunni, því fátt
gæti staðist einurð hennar og bar-
áttuþrek. Ég dáðist að því hvað
hún vandaði sig við að nýta og
njóta þess tíma sem henni gafst.
Það er sárt til þess að hugsa að
hún verði ekki viðstödd 90 ára af-
mæli safnsins 2013 en ég er þess
jafnframt fullviss að andi hennar
verður nálægur þegar við fögnum
þeim merku tímamótum.
Við, sem unnum með Önnu á
Menningar- og ferðamálasviði
Reykjavíkurborgar, erum sann-
arlega ríkari fyrir að hafa notið
samvista og samstarfs með henni.
Hún skilur eftir sig dýrmætan arf
og skemmtilegar minningar sem
munu lifa áfram í hópnum.
Fyrir hönd Menningar- og
ferðamálasviðs votta ég fjöl-
skyldu hennar og öðrum ástvinum
innilegustu samúð.
Svanhildur Konráðsdóttir,
sviðsstjóri Menningar- og
ferðamálasviðs Reykjavík-
urborgar.
Síðastliðið vor var Anna Torfa-
dóttir gerð að heiðursfélaga í
Upplýsingu, félagi um bókasafns-
og upplýsingafræði. Anna var vel
að heiðrinum komin enda búin að
starfa í heimi bókasafna í hátt á
fjórða áratug. Með störfum sínum
hafði hún skapað sér sess fyrir
framsýni og mikla leiðtogahæfi-
leika, ekki síst í starfsemi almenn-
ingsbókasafna. Anna naut virð-
ingar allra stéttarfélaga sinna,
eldri sem yngri. Hún var virk í fé-
lagsstarfinu og hrókur alls fagn-
aðar.
Í starfi sínu sem Borgarbóka-
vörður Reykjavíkur setti Anna
slíkt mark á starfsemi þess að eft-
ir var tekið bæði meðal bóka-
safns- og upplýsingafræðinga en
þó ekki síst almennings. Starf-
semi Borgarbókasafns mun um
ókomna tíð njóta þeirra framfara
sem Anna stuðlaði að. Nú er
Borgarbókasafnið orðið að alls-
herjar menningar- og fræðslu-
miðstöð Reykvíkinga og raunar
allra landsmanna.
Auk þess að láta sig starfsemi
almenningsbókasafna varða tók
Anna virkan þátt í félagsstarfi
Upplýsingar og gegndi mörgum
trúnaðarstörfum fyrir félagið.
Önnu Torfadóttur verður sárt
saknað af kollegum sínum. Henn-
ar metnaður fólst í að hlúa þannig
að starfsemi almenningsbóka-
safna að þau þróuðust í takt við
samfélagið og væru óhrædd við að
nýta sér þær tæknilegu nýjungar
sem framtíðin ber í skauti sér. Við
sem eftir erum munum nú hafa
þetta að leiðarljósi okkar. Minn-
ing Önnu Torfa mun lifa áfram í
starfi okkar.
Fyrir hönd Upplýsingar send-
um við fjölskyldu og vinum Önnu
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Margrét Sigurgeirsdóttir,
formaður Upplýsingar.
Það er alltaf erfitt að kveðja,
ekki síst konu eins og Önnu sem
var svo full af lífsvilja og átti svo
mikið að gefa og miklu að miðla.
Hún var mikil hugsjónamann-
eskja sem þreyttist aldrei á að
vinna þeim málum brautargengi
sem hún hafði trú á. Við sem þetta
skrifum vorum svo heppnar að fá
að vinna með Önnu, sumar okkar
um langt árabil, og við kynntumst
þess vegna þessum eiginleikum
hennar vel. Anna var yfirmaður
okkar á Borgarbókasafni, fyrst
sem safnstjóri aðalsafns og síðar
borgarbókavörður. Aðalsafn flutti
síðan úr Þingholtsstræti í Grófar-
hús menningarárið 2000 og þeir
tímar sem þá fóru í hönd voru
bæði spennandi og gefandi. Starf-
semin tók stakkaskiptum, ný störf
og verkefni urðu til og sú þróun
hélt áfram. Anna var frábær yf-
irmaður, hún bar traust til okkar,
hvatti okkur áfram bæði í námi og
starfi og allar fengum við mikið
frelsi til að skapa og þróa okkar
verkefni.
Anna vildi nú samt stundum
hafa vit fyrir okkur og ráða okkur
heilt, t.d. þegar við keyptum okk-
ur skó eða búsáhöld, vorum að
flytja, spá í muni á heimilið, litaval
og hvaðeina. Enda var hún mikill
fagurkeri og smekkmanneskja,
hún hafði miklar skoðanir á
myndlist, hönnun og list yfirhöf-
uð. Anna lá aldrei á skoðunum sín-
um og var óhrædd við að synda á
móti straumnum ef svo bar undir.
Hún hafði mjög gaman af því að
ferðast, var forvitin og víðsýn og
kom yfirleitt heim með nýjar og
spennandi hugmyndir í fartesk-
inu. Á þeim ferðalögum sem við
fórum í með henni, tók hún gjarn-
an að sér að rata á nýjum slóðum
og var viss um að hún fyndi bestu
leiðina, hvort sem það reyndist nú
rétt eða ekki. Alltaf komumst við
þó á leiðarenda og gátum hlegið
saman að ferðinni og flækjunum á
leiðinni.
Á kveðjustund minnumst við
kraftmikillar, hláturmildrar og
úrræðagóðrar konu, samstarfs-
og yfirmanns til margra ára, en
fyrst og fremst góðrar vinkonu
sem skilur eftir margar skemmti-
legar minningar til að ylja okkur
við. Elsku Vera, Gauti, Vera eldri
og aðrir ástvinir, við sendum ykk-
ur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðríður Sigurbjörnsdóttir,
Ingibjörg Rögnvaldsdóttir,
Kristín R. Vilhjálmsdóttir,
Kristín Viðarsdóttir og Úlf-
hildur Dagsdóttir.
Með fáum orðum viljum við
vinkonur og samstarfsfélagar
minnast Önnu Torfadóttur, fyrr-
verandi borgarbókavarðar. Við
bundumst tryggðaböndum á mót-
unartímum í menningarmálum
borgarinnar um aldamót og höf-
um haldið hópinn þrátt fyrir
breytt starfssvið. Anna var
traustur félagi í lífi og starfi, og
einstakur fagmaður á sínu sviði.
Framlag hennar til menningar-
starfs og bókasafnsfræða er mik-
ilsvert.
Anna var heiðarleg, réttsýn og
áreiðanleg kona. Hún var hrein-
skiptin og sönn í hverju sem hún
tók sér fyrir hendur, einstaklega
umhyggjusöm og hugrökk. Hún
var góður hlustandi og dómgreind
hennar og mikil yfirsýn var okkur
oft stuðningur í leik sem starfi.
Hún var reiðubúin að leggja sig
alla fram í hverju verkefni, enda
tókst henni ósjaldan að yfirstíga
allar hindranir. Það reyndi sann-
arlega á borgarbókavörð á menn-
ingarborgarárinu 2000 þegar að-
alsafnið flutti af Þingholtsstræti í
Tryggvagötu. Mikla útsjónarsemi
þurfti til að halda þröngan fjár-
hagsramma án þess að slaka á
faglegum kröfum við innréttingar
á byggingu sem hafði áður verið
ætlað hlutverk bílastæðahúss. Og
þegar ekki fékkst fé til listskreyt-
ingar gafst hún ekki upp fyrr en
með hjálp samstarfsaðila varð til
glerlistaverkið Fagra veröld eftir
Leif Breiðfjörð og höggmyndin
Óður eftir Helga Gíslason. Eftir-
minnileg er gleði hennar þegar
hún gekk með borgarstjóra og
borgarfulltrúum í kynnisferð um
húsið á miðnætti fyrir áætlaða
opnun og hló dátt þó að hamars-
höggin dyndu í hverju horni og
allt væri á hvolfi að íslenskum
hætti. „Þetta tekst.“ Og Grófar-
húsið var afhjúpað á réttum tíma.
Annað dæmi: „Það á enginn
Reykvíkingur að þurfa að ganga
lengra en einn kílómetra til að ná
sér í bók, hvort sem það er í bóka-
safn eða bókabíl.“ Það tókst.
Önnu var ekkert mannlegt
óviðkomandi, sáttasemjari góður,
bar hag starfsfólks síns ævinlega
fyrir brjósti og naut hvarvetna
virðingar. Réttlætiskennd Önnu,
sem annars hafði ekki áhuga á að
beina kastljósinu að sjálfri sér,
kom ekki síst í ljós er hún tókst á
við veikindin. Þar steig hún fram
og talaði máli þeirra sem eru að
takast á við erfiða sjúkdóma. Eftir
því var tekið og munu orð hennar
án efa stuðla að framförum fyrir
krabbameinssjúklinga.
Anna var hispurslaus, barst
aldrei mikið á og henni leiddist yf-
irborðsmennska. Hún var heil og
sönn og kom til dyranna eins og
hún var klædd. Hún var fagurkeri
fram í fingurgóma sem naut þess
að fara á leiksýningar, tónleika,
listsýningar og var að sjálfsögðu
sannur bókaunnandi. Hún var
glæsileg kona og smekkvís svo að
eftir var tekið.
Anna var traustur samstarfs-
maður en það var ekki síður vin-
konan Anna sem við nutum að
umgangast og gleðjast með.
Skemmtileg heimskona með
beitta kímnigáfu, hláturmild og
umfram allt hlý manneskja.
Hennar verður sárt saknað.
Við vottum dótturinni Veru,
tengdasyninum Gauta, Veru móð-
ur Önnu og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúð.
Heiðruð sé minning Önnu
Torfadóttur.
Elísabet B. Þórisdóttir,
Guðný Gerður Gunn-
arsdóttir, Margrét Hall-
grímsdóttir, María Karen
Sigurðardóttir og Signý
Pálsdóttir.
Í dag kveðjum við Önnu Torfa-
dóttur, fyrrum borgarbókavörð
og stjórnarkonu í Landskerfi
bókasafna hf. Anna kom inn í
stjórn félagsins á upphafsárum
þess og sat þar samfleytt frá árinu
2002 til haustsins 2012. Hún var
eindregin talskona þess að bóka-
söfn landsins myndu taka í notk-
un eitt sameiginlegt bókasafna-
kerfi, Gegni. Landskerfið var
stofnað í kringum þann rekstur
og átti Anna mikinn þátt í vexti og
viðgangi þess. Hún var ávallt ein-
dregin talskona þess sem til fram-
fara horfði í starfsumhverfi bóka-
safna og lét þá ekki hindranir
stöðva sig í því að ná settum
markmiðum heldur fann leiðir til
að yfirstíga þær í góðri samvinnu
við aðra. Landskerfi bókasafna
naut mjög góðs af stefnufestu og
hugrekki Önnu. Hún var okkur
góð fyrirmynd.
Við leiðarlok kveðjum við með
miklum trega góða vinkonu og
samstarfsfélaga og sendum að-
standendum einlægar samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd Landskerfis bóka-
safna hf.,
Sveinbjörg Sveinsdóttir.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. DESEMBER 2012
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Neðst á forsíðu mbl.is
má finna upplýsingar um innsend-
ingarmáta og skilafrest. Einnig
má smella á Morgunblaðslógóið
efst í hægra horninu og velja við-
eigandi lið.
Skilafrestur | Sé óskað eftir birt-
ingu á útfarardegi þarf greinin að
hafa borist á hádegi tveimur virk-
um dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðjudegi).
Minningargreinar
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Önnumst alla þætti útfararinnar
ÚTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA
Vesturhlíð 2 • Fossvogi • Sími 551 1266 • www.utfor.is
Þegar andlát ber að höndum
REYNSLA • UMHYGGJA • TRAUST