Morgunblaðið - 15.12.2012, Blaðsíða 48

48 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 2012
✝ Þór Hagalínfæddist í Kaup-
mannahöfn 13. nóv-
ember 1939. Hann
lést 6. desember
2012.
Foreldrar Þórs
voru Unnur A.
Hagalín, f. 16. sept-
ember 1911, d. 29.
september 1998, og
Guðmundur G.
Hagalín, f. 10. októ-
ber 1898, d. 26. febrúar 1985.
Systkini Þórs, samfeðra, voru
Hrafn Guðmundsson Hagalín, f.
16. ágúst 1921, d. 7. apríl 1957,
og Sigríður Guðmundsdóttir
Hagalín, f. 7. desember 1926, d.
26. desember 1992.
Eftirlifandi eiginkona Þórs er
Sigríður Óskarsdóttir, f. 8. apríl
1957. Þau giftust 13. september
1975. Foreldrar hennar eru
Óskar Magnússon, f. 19. mars
1931, og Þórunn Vilbergsdóttir,
f. 9. júlí 1932. Börn Þórs og
Siggu eru: 1) Unnur Huld Haga-
lín, f. 11. október 1976, maki
við Héraðsskólann á Núpi til
ársins 1970 þegar hann var ráð-
inn sveitarstjóri á Eyrarbakka.
Þar bjó hann alla tíð síðan.
Hann var sveitarstjóri til ársins
1982 og beitti sér á þeim tíma
mjög fyrir framförum og efl-
ingu atvinnulífs á ströndinni.
Meðal annars var hann einn af
stofnendum Jarðefnaiðnaðar,
félags um nýtingu og útflutning
sunnlenskra jarðefna, og sat í
stjórn þess um árabil. Árið 1984
var Þór einn af stofnendum Alp-
an á Eyrarbakka, fyrirtækis
sem framleiddi álpotta og
-pönnur til útflutnings. Hann
starfaði sem skrifstofustjóri
Alpan til ársins 1999. Á árunum
1999 og 2000 rak hann þjónustu
við ferðamenn í þjóðgarðinum í
Skaftafelli ásamt fjölskyldu
sinni. Eftir það sinnti hann ýms-
um störfum, einkum bókhaldi.
Þór gegndi margvíslegum trún-
aðarstörfum bæði á vettvangi
stjórnmála, fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn, og í þágu ýmissa fé-
lagasamtaka.
Útför Þórs fer fram frá
Eyrarbakkakirkju í dag, 15.
desember 2012, og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Elías Ívarsson, f.
16. september
1971. Börn þeirra
eru Ívar Þór, f. 4.
ágúst 1994, Rúnar
Orri, f. 29. mars
1998, og Ari Hrafn,
f. 3. mars 2008. 2)
Þórhildur Ósk
Hagalín, f. 19. júní
1981, maki Tobias
Fuchs, f. 25. maí
1981. Dóttir þeirra
er Karítas, f. 18. mars 2009. 3)
Guðmundur Gísli Hagalín, f. 9.
júlí 1987.
Þór ólst upp í Kaupmanna-
höfn til 11 ára aldurs þegar
hann flutti með foreldrum sín-
um til Íslands. Þau bjuggu í
Kópavogi. Þór lauk landsprófi
frá Héraðsskólanum á Núpi í
Dýrafirði og síðar stúdentsprófi
frá Menntaskólanum á Laug-
arvatni árið 1959. Hann starfaði
meðal annars sem blaðamaður á
Morgunblaðinu og lagði stund á
nám í Háskóla Íslands á árunum
1960 til 1963. Þór var kennari
Fullu nafni hét hann William
Þór Hagalín, en notaði aðeins
millinafnið Þór og undir því nafni
þekktu flestir drenginn, sem
fæddist í Kaupmannahöfn þann
13. nóvember 1939. Fyrstu æviár-
unum eyddi hann í hersetinni
Danmörku, gekk þar í skóla og
kynntist lífinu í þrengingum her-
setunnar og ógn stríðsins. Þór var
þarna með móður sinni í skjóli
ömmu og afa, sem hann kallaði
svo.
Á „kuldagráum haustmorgni“
komu þau mæðginin til Íslands
með Gullfossi. Á hafnarbakkanum
tók faðirinn á móti þeim. Fyrstu
heimkynnin hér á landi voru yst á
Kársnesinu, í frumbýlingabyggð-
inni Kópavogi, hálftíma gang frá
Hafnarfjarðstrætó og í annarri
eins fjarlægð frá skóla. Vatn og
aðrar nauðsynjar varð að sækja
langan veg. Þannig voru fyrstu
kynni hans af Íslandi. Þór var í
mjög nánu og hlýju sambandi við
foreldra sína og var þeim stoð og
stytta til hinstu stundar þeirra.
Eftir barnaskóla í Kópavogi
lauk hann landsprófi á Núpi í
Dýrafirði og síðan stúdentsprófi á
Laugarvatni. Eftir nokkrar þreif-
ingar í háskóla sneri hann sér að
kennslu, blaðamennsku og fleiri
störfum, uns hann árið 1970 réð
sig sem sveitarstjóri á Eyrar-
bakka og sinnti því starfi í 12 ár.
Þar hófust okkar kynni og í sveit-
arstjórnarmálum áttum við nána
samvinnu í átta ár. Þór varð heim-
ilisvinur okkar hjóna strax frá
byrjun og þau bönd styrktust enn-
frekar þegar Þór kvæntist Sigríði
dóttur okkar og þau stofnuðu sitt
eigið heimili. Hamingjan gaf þeim
þrjú góð og mannvænleg börn og
síðan barnabörnin fjögur, sem Þór
umgekkst af einstakri vináttu og
umhyggju. Í sveitarstjórastarfinu
og setu í sveitarstjórn hafði Þór
víða forystuhlutverk, var óspar á
tíma sinn og lagði sig fram í öllu
sem til framfara horfði. Hann
hafði mikla skipulagshæfileika,
átti mjög auðvelt með að greina
aðalatriði frá aukaatriðum og sjá
hlutina í réttu ljósi.
Af verkefnum sem hann vann
að má nefna skipulagningu sorp-
hirðu á héraðsgrunni, stofnun At-
vinnuþróunarsjóðs Sunnlendinga,
Jarðefnaiðnaðar hf. og Alpan hf.,
Hitaveitu Eyra og stækkun
barnaskólans. Í störfum sínum
hafði Þór samskipti við fjölda-
margt fólk og það er víst að hann
gerði sér ekki mannamun. Fólk
leitaði til hans með ótrúlegustu
vandamál sem hann leysti úr eftir
bestu getu, eða gaf góð ráð. Hann
var óvenjulega örlátur á tíma sinn
í þágu annarra og átti bágt með að
neita nokkurri bón, gæti hann að-
stoð veitt, mikill vinur vina sinna
og glaður og reifur í þeirra hópi,
hvort sem var á ferðalögum eða
við önnur tækifæri. Slíkra manna
er ljúft að minnast. Fjölskyldu
hans, stórfjölskyldu okkar beggja
og öllum þeim sem sakna Þórs
Hagalín sendum við innilegar
samúðarkveðjur.
Þórunn og Óskar.
Greiðvikni, hjálpsemi, örlæti og
góðvild eru orð sem koma í hug-
ann þegar við minnumst hans
Þórs. „Við björgum því,“ var við-
kvæðið við hverri bón, hvort sem
klippa þurfti lakkrísinn utan af
fylltum lakkrísreimum til að ná í
marsípanið fyrir sérvitra litla
frænku, ganga frá húsakaupum,
lána bíl eða skutla og sækja. Hann
var óspar á tíma sinn og sinnti því
sem hann tók að sér af heilum hug
og gaf sig allan í það.
Þór var einstaklega rökvís
maður og hafði gaman af því að
kryfja hluti til mergjar, „af því
bara“ og „það hlýtur að vera“ voru
ekki gild rök í hans huga. Hann
var góður hlustandi sem hafði lag
á því að ræða hluti frá mörgum
sjónarhornum og víkka þannig
sjóndeildarhring viðmælenda
sinna. Hann var fastur fyrir í
skoðunum sínum og gátu þessar
rökræður alveg dregist á langinn
enda var fátt sem Þór átti jafnerf-
itt með að þola eins og óðagot, flýti
og flumbrugang.
Eins og margir þá hafði Þór
ekki mikinn tíma fyrir sín eigin
börn þegar þau voru að vaxa úr
grasi, enda var hann alltaf í
vinnunni. En þegar fór að hægjast
um hjá honum reyndist hann þeim
einstaklega vel. Afabörnin og önn-
ur börn í fjölskyldunni nutu þar
einnig góðs af natni hans og
gæsku.
Hann var með góða og þrosk-
aða kímnigáfu, sagði skemmtilega
frá á sinn hátt og gætti vel að því
að smáatriðin fengju að njóta sín í
sögunni. Það var alltaf gaman að
koma í heimsókn á Háeyrarvell-
ina, setjast inn í eldhúskrók með
Þór á sínum stað við gluggann
með olnbogann í gluggakistunni
og löngu fæturna í flækju undir
borði. Allt hægt að ræða og skipst
á sögum og fréttum.
Minning hans mun lifa. Hann
hafði áhrif á okkur öll á góðan hátt
og við lærðum margt af honum-
.Við sjáum á eftir traustum vini og
söknum góðsemi hans og hlýju.
Systkinin frá Hjallatúni,
Lillian, Ragnheiður, Magni,
Eyrún, Edda og Hallgrímur.
Í dag kveðjum við elsku Þór
okkar. Hann var maðurinn hennar
Siggu frænku, hávaxinn með stóra
hramma sem tóku svo fast í litlar
hendur og struku þéttingsfast bök
sem stundum bognuðu við lítið.
Tryggð og hlýja skinu úr augum
hans sem gerðu engan manna-
mun. Þótt hann væri stundum
vant við látinn bak við vindla-
reykinn þá kunni Þór við öllu svör.
En bíddu hæg. Það var aldrei farið
á hundavaði og engir endar
óbundnir, öllum hliðum skyldi velt
upp. Þegar maður veit hvað mað-
ur veit ekki, þá veit maður allt.
Sömu þolinmæðinni og rökfest-
unni var beitt á öll vandamál, stór
sem smá hvort sem það var
þvottavélin sem vatt ekki, fram-
talið sem stemmdi ekki eða út-
runnið vegabréf á brottfarardegi.
Af Þór lærðum við að þétt hand-
tak og faðmlag geta sagt meira en
mörg orð, að ekkert verk er of
smátt til að vanda sig við það og á
öllum vandamálum má með þol-
inmæði og útsjónarsemi finna
lausn. Stórt skarð hefur verið
höggvið í samheldnu fjölskylduna
á Háeyrarvöllunum.
Elsku Sigga, Unnur, Þórhildur,
Guðmundur og fjölskyldur, megi
minningin um góðan mann veita
ykkur styrk.
Ég veit þú fékkst engu, vinur, ráðið um
það,
en vissulega hefði það komið sér betur,
að lát þitt hefði ekki borið svo bráðan
að.
Við bjuggumst við að hitta þig oft í
vetur.
Og nú var um seinan að sýna þér allt
það traust,
sem samferðafólki þínu hingað til láðist
að votta þér. Það virtist svo ástæðulaust
að vera að slíku fyrst daglega til þín
náðist.
(Tómas Guðmundsson)
Þórunn, Ágústa og Hildur.
Fregnin um sviplegt fráfall vin-
ar míns, Þórs Hagalín, var mér
sem hastarleg áminning um fall-
valtleik lífsins og enn ein sönnun
þess að enginn má sköpum renna.
Veturna 1955 til 1959 vorum við
bekkjarbræður í Menntaskólan-
um á Laugarvatni og löngum her-
bergisnautar. Má því nærri geta
að samskipti okkar urðu náin og
bundumst við þá vináttuböndum
sem aldrei brustu.
Þór var einstaklega góður fé-
lagi, sem aldrei skarst úr leik,
hugkvæmur og fylginn sér í öllum
athöfnum hvort sem þær horfðu
til gagns eða gamans. Hann var
hávaxinn, grannur, skarpleitur og
viðbragðsfljótur; ævinlega
reiðubúinn til liðveislu hvar og
hvenær sem þörf var á.
Félagsskapur hans var því eft-
irsóttur hvort sem var í almennu
félagslífi eða körfuboltaliði skól-
ans en þar var hann liðtækur í
betra lagi.
Það var mér svo sérstök auka-
geta að fá að kynnast foreldrum
hans, þeim Unni og Guðmundi
Hagalín, en á heimili þeirra átti ég
jafnan vísar innilega hlýlegar mót-
tökur, en þangað kom ég oft og
iðulega í fylgd Þórs.
Duldist mér þá ekki náið og
kærleiksríkt samband foreldra og
sonar enda öll mannkostafólk.
Með fráfalli Þórs er enn höggv-
ið skarð í þann fámenna hóp sem
útskrifaðist frá ML vorið 1959. Við
hin söknum vinar í stað en góðar
minningar um glaðar stundir með
Þór frá skólaárunum og samfund-
um síðar munu verða okkur kær-
komið umræðuefni þegar fundum
ber saman. Hans er gott að minn-
ast. Ég veit að ég mæli þar fyrir
munn okkar allra, bekkjarsystk-
inanna.
Við vottum eiginkonu Þórs,
Sigríði Óskarsdóttur, og börnum
þeirra innilega hluttekningu.
Blessuð sé minning Þórs Haga-
lín.
Guðmundur Þorsteinsson.
Það ríkti mikil eftirvænting
meðal tuttugu skólasveina, sem
fluttust inn í Björkina á Laugar-
vatni haustið 1955. Þá hófst fjög-
urra vetra nám okkar við mennta-
skólann, sem stofnaður hafði verið
tveimur árum áður. Nemendur
komu víðs vegar að og bjuggu á
heimavist, þrír til fjórir í hverju
herbergi og sváfu í kojum.
Mér eru mjög minnisstæð
fyrstu kynni okkar Þórs Hagalín.
Hann var hár, grannur, ljóshærð-
ur, kíminn og glaðvær. Með okkur
skapaðist fljótt vinátta, sem aldrei
féll skuggi á.
Við vorum í fámennri stærð-
fræðideild og sóttist námið vel.
Helgarfrí voru aðeins tvisvar til
þrisvar á önn. Því varð öflugt fé-
lagslíf mikilvægur þáttur í dag-
legu lífi nemenda. Í fjölbreyttu
íþróttalífi var körfuboltinn vinsæl-
astur. Djasstónlist Dave Bru-
becks, þess sem nýlega lést í Am-
eríku, var í uppáhaldi en Bítlarnir
og klassíkin komu síðar. Bridds-
klúbburinn, sem varð til með
heimsóknum Böðvars gamla
Magnússonar í Björkina, starfaði
út síðustu öld en þó með talsverð-
um mannabreytingum Laugvetn-
inga og flutningum.
Auðvitað var mikið lesið og
margt rökrætt, meðal annars um
bækur og þjóðmálin og gott ef
nauðsyn aukins gagnsæis og lýð-
ræðis bar ekki á góma, þá sem nú.
Í öllu þessu var Þór leiðandi, mjög
virkur, góður félagi, hreinskiptinn
og glettinn.
Eftir stúdentspróf dreifðist
hópurinn og minna varð um sam-
skipti. Náms- og starfsvettvangur
hefur verið margvíslegur og bú-
seta dreifð.
Síðustu árin höfum við endur-
nýjað gömul kynni og gert áætl-
anir.
Skyndilegt fráfall góðs vinar og
félaga er mikið áfall og áminning
um áherslur, gildi lífsins og um
tímans þunga nið sem ekkert fær
stöðvað.
Guðjón Ingvi.
Þegar ég kom á Eyrarbakka
var Þór Hagalín sveitarstjóri,
mikið var umleikis þetta ár 1973,
með Heimaeyjargosinu fjölgaði
fólki og fiskibátum hér á Eyrar-
bakka. Sveitarstjóraskrifstofa var
í frystihúsinu sem var í eigu
hreppsins, þannig ófust hlutirnir
saman og mikið var að gera á
frystihúsloftinu. Það þurfti að
stækka og dýpka höfnina, byggja
varnargarða, hanna og reisa
hverfi fyrir viðlagasjóðshúsin, allt
á skömmum tíma.
Í frystihúsinu varð einnig bylt-
ing með tilkomu Eyjabáta sem
lögðu þar upp það ár. Þór var
sveitarstjóri í 12 ár, tíðarandinn
var að breytast, það þurfti að lag-
færa margt í þorpinu, t.d. raf-
magns- og skólplagnir, malbika
götur, leggja gangstéttir, alltaf
þurfti að afla meira og betra
kaldavatns, m.a. til fiskvinnslu.
Síðar var lagning hitaveitu frá Sel-
fossi um þorpið mikið átak.
Þór naut sín vel í þessu eril-
sama starfi og vildi hvers manns
vanda leysa, að hafa mikið umleik-
is á Bakkanum var að hans skapi.
Þór var alla tíð mikill sjálfstæð-
ismaður og vildi veg flokks síns
sem mestan. Hann hlífði sér aldrei
í flokksstarfinu, vann ötullega í
prófkjörum, kosningum og í öllu
starfi boðinn og búinn til verka að
nóttu sem degi. Það má segja að
vinátta okkar Þórs hafi hafist er
við trúlofuðumst báðir inn í æsku-
vinkvennahóp af Bakkanum, Þór
Siggu og ég Sigurlínu. Við Þór átt-
um margar góðar stundir saman
er við heimsóttum þær á Ljós-
vallagötuna á námsárum þeirra í
Versló. Þessi vinahópur er stór og
hefur haldið vel saman.
Í 40 ár hefur margt verið brall-
að, það eru tjaldferðir öll sumur,
sumarbústaðaferðir, þorrablót,
gleði og samvera af ýmsu tagi í
blíðu og stríðu, nú síðustu árin ut-
anlandsferðir saman við stóraf-
mæli. Þór var ekki alltaf með
mestu ærslin en alltaf fundvís á
fyndnar athugasemdir og naut sín
vel með hópnum.
Þór gegndi ýmsum störfum um
ævina, þótti vænt um kennara-
starf á Núpi í Dýrafirði og oft erf-
iða vinnu við vetrarflutninga að
vestan til Reykjavíkur, þá var
hann við trilluútgerð vestra,
blaðamaður um hríð á Morgun-
blaðinu sem hann hélt mikið upp á
alla tíð. Þór var skrifstofustjóri við
pönnuverksmiðjuna Alpan nær
alla þá tíð sem hún starfaði hér á
Eyrarbakka. Hægt er að segja að
hann hafi verið þar vakinn og sof-
inn yfir öllu sem þar fór fram. Síð-
ar ráku þau hjónin ferðaþjónustu í
Skaftafelli en síðast annaðist Þór
fyrirtækjabókahald heima.
Það var nánast sama hvað Þór
tók sér fyrir hendur. Hann var
alltaf einbeittur og allur í því sem
hann var að gera eða ræða hverju
sinni og skeytti jafnan ekki um
tíma ef eitthvað þurfti að leysa, þá
nánast hvorki hvíldist hann né
mataðist. Þór var afar greiðvikinn
og ónískur á tíma sinn fyrir hvort
sem var vini eða vandalausa, hann
fór hér milli húsa og gerði t.d.
skattaskýrslur fyrir fólk á árum
áður. Hann var mikill keyrari og
dró ekki af sér hvort sem skutlið
var milli húsa eða nokkur hundruð
kílómetra.
Þór átti við nokkra vanheilsu að
stríða síðustu misseri og ár, hann
gat auðveldlega rætt veikindi sín
af æðruleysi og þekkingu og vissi
takmörk sín. Ég þakka Þór vinátt-
una og samfylgdina. Minningin lif-
ir.
Sigurður Steindórsson.
Ég vil minnast Þórs Hagalín,
sem við kveðjum í dag, með örfá-
um orðum.
Mér þótti vænt um Þór. Þór
kynntist ég sem barn, eins og öðr-
um í litla þorpinu okkar, en fyrst
og fremst þekkti ég hann sem föð-
ur vina minna og var alltaf gaman
að hitta hann og ræða líðandi
stund. Þór var rökfastur, sann-
gjarn, með mikla réttlætiskennd
og vandaði vel til verka.
Þór gerði hlutina 100% og
hlotnaðist mér sá heiður að fá að
starfa með honum í stjórn fót-
boltafélagsins Freys, sem við
nokkrir drengir stofnuðum. Þór
varð undrandi þegar við leituðum
til hans um að taka að sér for-
mennsku og ég held að hann hafi
talið að við hefðum dottið á haus-
inn, en okkur var full alvara. Eftir
ígrundun í fáeina daga ákvað Þór
að taka okkur undir arma sína og
það var eins og við manninn mælt,
allt var gert 100% hjá Þór og af
ótrúlegri þolinmæði og umburðar-
lyndi. Hann las knattspyrnulögin
spjaldanna á milli og kynnti sér
alla þá hluti sem lutu að starfsem-
inni. Ég verð Þór ævinlega þakk-
látur fyrir að hafa dregið fótbolta-
liðið okkar áfram þegar það var
svo gott sem að leggjast í dvala og
halda í því lífinu um nokkurn tíma
í viðbót.
Þegar ég var barn og unglingur
safnaði ég eldspýtustokkum. Þór
hafði veður af því og færði mér
alltaf eldspýtustokka er hann kom
heim úr fjölmörgum vinnuferðum
sínum erlendis. Svona góð-
mennsku og hugulsemi gleymi ég
ekki.
Ég og fjölskylda mín vottum
Siggu, Unni, Ella, Ívari, Rúnari,
Ara, Þórhildi, Tobiasi, Karítas,
Guðmundi og öðrum í stórfjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð á
erfiðum tímum.
Eiríkur Már Rúnarsson.
Að áliðnu sumri 1970 fórum við
að huga að því hvað gera skyldi í
nánustu framtíð ég og konan mín,
hún hafði þá nýlokið námi. Fyrir
tilviljun rákumst við á auglýsingu
frá Barnaskólanum á Eyrar-
bakka, við höfðum samband við
skólastjórann Óskar Magnússon,
sem hafði þá nýverið einnig tekið
við hlutverki oddvita á Bakkanum.
Óskar bauð okkur að koma í heim-
sókn. Þegar þangað kom sat þar
ungur maður við eldhúsborðið,
Þór Hagalín, en hann hafði nýver-
ið verið ráðinn þangað sem sveit-
arstjóri. Við réðum okkur til
starfa til eins árs, Svanborg sem
kennari, en ég sem bókari við
Hraðfrystistöð Eyrarbakka hf.
Það vildi þannig til að skrifstofa
hreppsins var einnig til húsa á
frystihúsloftinu þannig að það lá
beint við að leiðir okkar lágu mikið
saman þann tíma, sem við störf-
uðum báðir í sama húsi.
Við Þór ásamt fleirum byrjuð-
um snemma að velta fyrir okkur
að kaupa þyrfti bát, til þess að
styrkja stöðu Eyrarbakka í út-
gerð. Það varð til þess að Bakka-
skip hf. var stofnað og keyptur var
75 tonna bátur frá Meitlinum
hann hlaut nafnið Askur. Við
færðum saman bókhald fyrir
nokkur fyrirtæki og lágum í þessu
á kvöldin og um helgar. Ég kom í
hreppsnefnd 1974 og sat þar með
Þór, sem þá var sveitarstjóri á
Bakkanum. Það var í mörgu að
snúast, svo sem baráttu fyrir
brúnni, hafnarmálum, borun eftir
heitu vatni, og síðar stofnun Hita-
veitu Eyra, svo og byrjunarfram-
kvæmdum á varanlegri gatnagerð
á Bakkanum, o.m.fl.
Ég hafði rekið ásamt félögum
mínum útgerðar- og fiskvinnslu-
fyrirtækið Einarshöfn hf. frá
1974, en í kringum 1982-83 urðu
miklar breytingar í sjávarútvegi,
allt leiddi þetta til þess að hugað
varð að öðrum rekstri í því hús-
næði sem við höfðum nýlega
byggt. Í gegnum SASS náðist
samband við danskt fyrirtæki sem
sérhæfði sig í að koma á tengslum
milli landa í ýmsum greinum. Ég
leitaði til Þórs, sem var á lausu um
þetta leyti. Afbragðsgóð tungu-
málakunnátta hans og skipulags-
hæfileikar urðu til þess að það
heppnaðist að stofna fyrirtækið
Alpan hf. á Eyrarbakka. Þór var
ráðinn skrifstofustjóri Alpan hf.
en við fengum fjölmarga afbragð-
seinstaklinga og félög til að vera
með.
Ég hef nú nefnt nokkur þeirra
mála sem við unnum sameiginlega
að í gegnum tíðina. Leiðir okkar
hafa víða skarast. Undanfarin
nokkur ár hafa örlögin leitt okkur
saman á ný, því báðir greindumst
við með sama sjúkdóm og lentum
báðir hjá sama lækninum. Oft höf-
um við spjallað um þetta, og stutt
hvor annan, yfir kaffibolla. Í sum-
ar fékk ég blóðtappa í höfuðið, en
því fylgdi svokallað málstol. Er ég
kom heim til mín í helgarfrí frá
Grensás og eftir útskrift heimsótti
Þór mig mjög oft og hleypti í mig
kjarki. Tryggð hans við mig var
einstök.
Þór hafði nýlega veikst alvar-
lega, en hafði þó komist yfir það
versta, svo vonir stóðu til bata, en
þá kom kallið. Þór Hagalín var
þannig gerður að hann vildi leysa
hvers manns vanda. Tímaskortur
var ekki til í hans huga, ef leysa
skyldi einhver mál var bara vakað
yfir þeim fram á nótt. En það sem
ég vil þakka fyrir að lokum er
tryggð hans við mig og mína hér á
Eyrarbakka alla tíð. Sigga og fjöl-
skylda, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Jón Bjarni Stefánsson.
Greiðugur og góður drengur
hefur nú kvatt sitt jarðlíf. Maður
sem ég gerði í mörg ár miklar
kröfur til og dæmdi oft hart fyrir
hluti sem við vorum ekki á sama
máli með, þegar harkan í sveitar-
pólitíkinni náði undirtökunum. Við
vorum ekki alltaf á sama máli ég
og fyrsti sveitarstjórinn á Eyrar-
bakka, Þór Hagalín, en það var
sama hvað á gekk í sveitarstjórn-
armálunum alltaf gat ég farið á
skrifstofu sveitarstjórans viss um
að deilur gærdagsins voru
Þór Hagalín