Morgunblaðið - 15.12.2012, Blaðsíða 51

aði mig til. Hann var heiðarlegur
vinur og samtölin sem enduðu
snöggt voru gleymd þegar við
hittumst næst. Þannig er góður
vinur, sannur félagi. Hann var
snikkari af bestu gerð, vandvirkur
smiður og smekkvís í því sem
hann gerði og tók sér fyrir hend-
ur. Rammaði inn myndir af list og
var eftirsóttur sem slíkur af lista-
mönnum. Robbi í Prýði var
smekkmaður og með jákvæðni og
kraftmikilli nærveru sinni náði
hann að leiða unga og óreynda
listamenn til að sýna verk sín og
koma þeim fyrir almenningssjón-
ir. Aðstoðaði þá við að hengja upp
sýningar og hvatti þá áfram. Þar
naut hann sín hvað best og fékk
útrás fyrir smekkvísina og næma
augað nam punktinn í verkinu. Þá
var hann stórskemmtilegur sögu-
maður. Sagði sögur af lífskúnstn-
erum sem hann hafði kynnst.
Hermdi eftir þeim og lét öllum ill-
um látum þegar mest gekk á. Hló
mikið og sló sér á lær. Þeir löð-
uðust að honum alls konar fírar og
ekki síður þeir sem sóttu í fé-
lagsskap hans til að auðga og
hressa upp á sálina og lífið. Það
var fjör að vera í kringum Robba
og sjaldnast lognmolla þar sem
hann var. Hlátrasköll og gleði,
stríðni og strákapör, vísur og hörð
skot. Þannig var Robbi og þannig
ætla ég að muna þann góða dreng.
Það var góð stund sem við átt-
um saman föstudaginn 7. desem-
ber sl. á Borgarspítalanum. Ég
sat við hliðina á gömlum vini sem
háði stríð við illvígan sjúkdóm.
Hélt í hönd hans og sagði honum
frá viðburðaríkum dögum og vik-
um. Frá heimsókn minni til
frændfólks hans á Lækjarbakka í
Mýrdal. Sló á létta strengi og
reyndi að hafa samveruna á þeim
nótum sem við vorum vanir í ára-
tuga vinskap okkar. Hann gaf mér
merki um ánægju sína með því að
herða aðeins á handabandinu.
Þrátt fyrir að handtakið væri
veikt og augun brostin fann ég
samt fyrir gömlu góðu stemning-
unni, hún sveif yfir okkur eins og
áður. Við áttum góða stund saman
og ég kvaddi Róbert með kossi á
kinn.
Við vottum Svanhildi, börnum
og barnabörnum, bræðrum hans
og fjölskyldum þeirra samúð.
Ásmundur Friðriksson og
Sigríður Magnúsdóttir.
Kær vinur okkar, Róbert Sig-
urmundsson, er látinn, langt um
aldur fram. Við kveðjum hann
með söknuði en minnumst jafn-
framt kynna okkar með mikilli
ánægju. Þegar við fluttumst með
öllu ókunnug til Eyja tóku þau
Svanhildur og Róbert okkur opn-
um örmum í bókstaflegri merk-
ingu. Róbert rak Gallerý Prýði og
vann öll verk með sínum sérstaka
hætti; vandvirkni, hugkvæmni,
áhuga og svo auðvitað með hæfi-
legri bið á afgreiðslu.
Honum þótti gaman að hitta
fólk, sagði sögur, hlustaði eftir frá-
sagnamolum og fannst sérstak-
lega ánægjulegt að hitta þá sem
geta kallast kvistir í mannlífs-
trénu, en hann sjálfur var kannski
svolítið þannig. Það var alltaf
skemmtilegt að hitta hann, glettn-
in var ávallt skammt undan og
færri náðu frægu Eyjamönnunum
betur en hann, því eftirherma var
hann með þeim betri. Allir urðu að
hafa sitt viðurnefni og ef ekki var
það smíðað á staðnum. Eitt sinn
þegar við gistum í Tunguseli
þurftum við að bíða meðan spila-
vistin stóð fram til miðnættis. Þar
sem við biðum í eldhúsinu kom
einn af spilamönnunum til okkar
og afsakaði þetta og sagði að spilið
hefði tafist þar sem þau þurftu að
hafa einn blindan. Þá varð Róbert
að orði að hann kallaði það bara
gott hjá honum að vera samt með í
vistinni. Að þessu tilsvari hló hann
manna mest eftir á. Róbert sat
sannarlega sjaldan með hendur í
skauti og var ávallt störfum hlað-
inn og komst þó ekki yfir allt sem
hugur hans ráðgerði. Hann var
dverghagur á allar smíðar og lék
efnið í höndunum á honum. Þegar
við síðar ákváðum að byggja sum-
arhús í Skaftártungu þá nutum við
Hemruskógamenn svo sannarlega
verkkunnáttu hans og lagni þegar
hann galdraði fram hverja kosta-
smíðina á fætur annarri og í dag
ber húsið því fagurt vitni.
Það var gott að eiga Róbert að
vini, hann var mikill náttúruunn-
andi og fórum við í ófáar göngu-
ferðir, sem hann kallaði alltaf
„fuglaskoðun“ og búa drengirnir
okkar enn að þessum áhuga.
Stundum benti hann á fallegt sól-
arlagið út við Eyjasund og sagði:
„Sjáið colorið strákar.“ Hann varð
miður sín um árið þegar breyta
átti fuglasvæðinu við flugvöllinn í
úthaga fyrir hesta og sást þá
hversu einbeittur hann gat orðið
er hann vann málum sínum fram-
göngu. Um leið og við kveðjum vin
okkar Róbert sendum við Svan-
hildi okkar innilegustu samúðar-
kveðjur sem og öllum afkomend-
um þeirra og ættingjum. Guð veri
með ykkur öllum.
Veistu ef þú vin átt
þann er þú vel trúir
og vilt þú af honum gott geta.
Geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
(Úr Hávamálum)
Karl Gauti Hjaltason og
Sigurlaug Stefánsdóttir.
Fallinn er nú frá góður vinur,
Róbert Sigurmundsson, langt um
aldur fram.
Vinátta okkar hefur staðið um
langt árabil en fyrir um fimmtán
árum stofnuðum við félagið
Hemruskóga ehf. ásamt fleiri fé-
lögum með það að markmiði að
byggja sumarhús á landi sem fé-
lagið hafði fjárfest í. Við þessi
tímamót urðum við enn nánari
vinir. Síðar hófum við byggingu á
sumarhúsinu okkar í landi Hemru
og varð Róbert sjálfskipaður
byggingarstjóri. Róbert stjórnaði
og stýrði verkinu að öllu leyti því
vandvirkari smið er vart að finna.
Það hefur margt verið brallað í
Hemru öll þessi ár sem bygging
sumarhússins hefur staðið yfir.
Ómissandi þáttur í vinnuferðum
austur í Skaftártungur var að
heimsækja bændur í sveitinni sem
við kynntumst á byggingartíman-
um og mynduðust við þá sterk
vinabönd.
Ógleymanlegar eru einnig ut-
anlandsferðirnar tvær sem við
hjónin fórum með þeim Róberti
og Svanhildi enda yndislegir
ferðafélagar þar á ferð.
Róbert var mikill völundar-
smiður og rak um árabil trésmíða-
verkstæði og síðar verslunina
Prýði. Þangað var gaman að koma
í kaffispjall og sögustundir en Ró-
bert var mikill sögumaður.
Það verður tómlegra að fara í
vinnuferðir austur í Hemru þegar
Róberts nýtur ekki lengur við.
Mikil ábyrgð mun hvíla á okkur
félögum hans að ljúka við húsið og
um leið heiðra minningu látins fé-
laga. Síðustu árin voru Róberti
erfið sökum veikinda en samt var
hugurinn alltaf hjá okkur félögun-
um og hann hvatti okkur áfram í
þeim framkvæmdum sem yfir
stóðu nú síðustu misserin. Það er
stórt skarð höggvið í hóp okkar
Hemrufélaga en mestur er þó
missir fjölskyldunnar sem var
honum mikils virði.
Ég vil fyrir hönd okkar Guð-
bjargar senda Svanhildi og fjöl-
skyldunni allri innilegar samúðar-
kveðjur og óska þess að algóður
guð styrki þau og verndi um
ókomin ár.
Haraldur Óskarsson.
HINSTA KVEÐJA
Húmar að kveldi, hljóðnar
dagsins ys,
hnígur að Ægi gullið röðulblys.
Vanga minn strýkur blærinn blíðri
hönd,
og báran kveður vögguljóð við
fjarðarströnd.
Ég er þreyttur, ég er þreyttur,
og ég þrái svefnsins fró. –
Kom, draumanótt, með fangið
fullt af friði og ró.
(Jón frá Ljárskógum.)
Elsku bróðir minn. Þú
varst orðinn þreyttur. Þökk
fyrir allt og allt.
Kæra Guðrún mágkona
mín, þakka þér fyrir alla
umhyggjuna í veikindum
bróður míns. Elsku börnin
ykkar, Albert, Eðvald, Jón-
as og Hólmfríður og fjöl-
skyldur, ykkur öllum sendi
ég samúðarkveðjur og bið
ykkur blessunar Guðs.
Elsa.
✝ Geir Christen-sen fæddist í
Árnagerði, Búð-
um, Fáskrúðsfirði,
S-Múl. 10. júní
1927. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands á Selfossi 9.
desember 2012.
Foreldrar hans
voru Jónína Guð-
mundsdóttir
Christensen, f.
1898, d. 1968 og Evald Chris-
tensen, f. 1905, d. 1984. Systur
Geirs: María, f. 1932, d. 1934
og Elsa, f. 1935, gift Svavari
Lárussyni, f. 1930.
Geir kvæntist Guðrúnu Eð-
valdsdóttir frá Mjóafirði 1961.
Foreldrar hennar voru Eðvald
Jónsson, f. 1904, d. 1964 og
var Hjördís Sigríður Alberts-
dóttir og eignuðust þau Albert
Ómar Geirsson, f. 1950,
kvæntur Sigríði Júlíusdóttur,
f. 1948. Börn þeirra: Júlíus Al-
bert, f. 1974, Ari Páll, f. 1976,
Hjördís Sigríður, f. 1980 og
Kjartan Árni, f. 1985. Lang-
afabörn Geirs eru 16.
Geir ólst upp á Norðfirði.
Lærði rafvirkjun í Iðnskóla
Reykjavíkur, síðar á samning
hjá Jónasi Ásgrímssyni og
lauk meistaraprófi í rafvirkj-
un. Geir starfaði við iðn sína á
Austfjörðum á yngri árum.
1956 flutti hann til Reykjavík-
ur og starfaði fyrst hjá Finni
Jónssyni rafvirkjameistara,
síðan hjá SÍS Raftækjadeild.
En lengst af starfaði hann hjá
RÚV, sem útsendingarstjóri
og þáttagerðarmaður.
Útför Geirs verður gerð frá
Skálholtsdómkirkju í dag, 15.
desember 2012, kl. 14.
Hólmfríður Ein-
arsdóttir, f. 1912,
d. 1994. Börn
Geirs og Guðrúnar
eru : 1) Eðvald, f.
1957, kvæntur
Hólmfríði Kol-
brúnu Sigmars-
dóttur. Börn
þeirra: Hólmar
Þór, f. 1978, Ævar
Freyr, f. 1983 og
Guðrún Ýr, f.
1988. 2) Jónas, f. 1961, kvænt-
ur Hafdísi Dögg Hafsteins-
dóttur, f. 1964. Börn þeirra:
Trausti Geir, f. 1990 og Dag-
mar Elsa, f. 1993. 3) Hólm-
fríður, f. 1962, gift Steinari
Ástráði Jensen, f. 1957. Fóst-
urdóttir þeirra er Gabríela
Mist, f. 1995. Fyrri kona Geirs
Við kvöddumst föstudags-
kvöldið 8. des. og ég sagði
honum að við Eðvald myndum
koma aftur til hans á sunnu-
daginn. Ok, sagði hann, takk
fyrir komuna.
Það sem var sérstakt við
kveðjuna hans þetta kvöld, var
að hann var ekki vanur að
kveðja okkur á þennan hátt.
Hann var vanur að nota öf-
ugmæli og segja, takk fyrir
komuna, þegar hann kvaddi og
fór.
En sunnudagurinn sem var
einstaklega fallegur á Suður-
landinu var ekki heimsóknar-
dagur til tengdapabba eins og
ráðgert hafði verið. Hann var
sorgardagur.
Ég var ekki gömul þegar ég
hitti Geir tengdapabba minn
fyrst, aðeins 17 ára stelpa. Það
var haustið 1973. Á svo
löngum tíma hefur margt
gerst og margs er að minnast.
Geir tengdapabbi átti móður
sem kom af Austurlandi og
föður sem kom frá Danmörku.
Af báðum ættarslóðum sínum
var hann mjög stoltur og elsk-
aði að fræða okkur sem yngri
erum um ættir sínar og upp-
runa. Aðstæður þær sem hann
og ég tali nú ekki um forfeður
hans ólust upp við.
Hann var víðlesinn, og hafði
gaman af því að segja okkur
frá því sem hann var að lesa
hverju sinni. Ævisögur og alls-
lags mannlífsfrásagnir voru
hans uppáhald.
Hann las Laxnes, Þórberg
og Bólu Hjálmar aftur og aft-
ur. Ófáar stundirnar hefur
hann sagt mér frá og frásagn-
argleði hans var svo mikil að
oft fannst mér eins og ég væri
búin að lesa hluta bókanna
sem hann var með hverju
sinni.
Þá fóru börnin barnabörnin
ekki varhluta af lestraráhuga
afa síns, aldrei var það svo að
afi Geir kæmi í heimsókn að
hann ekki færi inn í herbergi
með unga fólkinu á heimilinu
og læsi sögu.
Undanfarin ár hefur heilsan
verið að stríða honum og kom-
ið í veg fyrir að hann kæmist
mikið út á meðal fólks, sem þó
var hans yndi lengi framan af
ævinni.
Ef hann hafði bók, útvarpið
sitt og vindil þá var hann sátt-
ur. En gladdist alltaf þegar
einhver leit inn. Hann hafði
alltaf gaman af að hitta fólk.
Hann var skýr í hugsun
fram á síðasta dag og frétt-
irnar varð hann alltaf að
heyra. Það var einstakt að
fylgjast með honum slá á takk-
ann á útvarpstækinu sínu, á
slaginu. Hlustaði á yfirlitið og
greindi það sem var nýtt og
sló svo í takkann aftur og
slökkti. Ekkert verið að eyða
tímanum í að hlusta á það sem
ekki skipti máli.
Orðið „Jæja“ fékk sterka
merkingu eftir að ég kynntist
tengdaföður mínum. Hann
sagði alltaf jæja þegar honum
fannst komið nóg. Tími til að
fara heim, tími til að stoppa
eða? Þá sagði hann bara jæja.
Elsku tengdapabbi „jæja“
nú er komið að leiðarlokum í
bili og heimsóknirnar og
spjallstundirnar okkar verða
ekki fleiri. Ég þakka fyrir mig,
allt sem þú kenndir mér og
fræddir mig um.
Elsku Guja, Eðvald, Jónas,
Hólmfríður, Albert og Elsa.
Megi góður Guð gefa ykkur,
styrk á þessum sorgartíma.
Gefa okkur gæfu til að varð-
veita það góða úr ferðalagi
ykkar og okkar með Geir
tengdapabba.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Hólmfríður K.
Sigmarsdóttir.
Geir Christensen
MINNINGAR 51
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. DESEMBER 2012
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma, dóttir og tengdadóttir,
INGIBJÖRG ERLA JÓSEFSDÓTTIR,
Þrastarási 16,
Hafnarfirði,
sem andaðist á Landspítalanum við
Hringbraut mánudaginn 10. desember,
verður jarðsungin frá Fríkirkjunni í Reykjavík
þriðjudaginn 18. desember kl. 13.00.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Minningarsjóð
krabbameinslækningadeildar Landspítalans við Hringbraut.
Torfi Karl Antonsson,
Jósef Trausti Magnússon, Sarah Knappe,
Sveinhildur Torfadóttir, Rodolfo Varea,
Erla Hjördís Torfadóttir,
Alexander Birgir, Rakel Anna, Natan Oliver,
Maximiliano Andrés,
Aðalheiður Helgadóttir,
Sveinhildur Torfadóttir.
✝
Hjartans þakkir fyrir samúð, vináttu og
hlýhug okkur sýndan vegna andláts móður
okkar,
MARÍU DALBERG.
Stefán Dalberg,
Magnús Rúnar Dalberg,
Ingibjörg Dalberg,
tengdabörn og aðrir afkomendur.
Ástkær eiginmaður minn, bróðir, faðir,
tengdafaðir og afi,
STANISLAS BOHIC
landslagsarkitekt,
Grettisgötu 22,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
miðvikudaginn 12. desember.
Minningarathöfn um hann verður haldin í Fossvogskirkju
miðvikudaginn 19. desember klukkan 15.00.
Ragnhildur Kjeld,
Yvan Bohic,
Nathalie Delmas,
Friðrik Bohic, Ásthildur Björgvinsdóttir,
Arnór Bohic, Paola Cardenas,
Anna Andrea Kjeld, Haukur Guðmundsson,
Heba Eir Kjeld, Halldór Sturluson,
Finnbogi Fannar Kjeld,
Helgi Snær Kjeld
og barnabörn.
✝
Elskulegur sambýlismaður minn, sonur,
stjúpi, afi, bróðir og mágur,
INGVAR RAGNAR HÁRLAUGSSON,
sem lést mánudaginn 10. desember verður
jarðsunginn frá Skálholtsdómkirkju
þriðjudaginn 18. desember kl. 14.00.
Svala Hjaltadóttir,
Guðrún Guðmundsdóttir, Halldór Haraldsson,
Íris Björg Helgadóttir,
Aníta Ósk Einarsdóttir,
Helga Guðrún Þorbjörnsdóttir,
Guðrún S. Hárlaugsdóttir, Kristján Kristjánsson,
Guðmundur Hárlaugsson, Margrét Ragnarsdóttir,
Elín M. Hárlaugsdóttir, Garðar Sigursteinsson
og fjölskyldur.
✝
Elskulegur faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
HANNES INGIBERGSSON
íþróttakennari,
sem lést sunnudaginn 9. desember verður
jarðsunginn frá Neskirkju mánudaginn
17. desember kl. 13:00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á
Minningarsjóð Skjóls.
Laufey Bryndís Hannesdóttir, Gísli Karel Halldórsson,
Hjördís Hannesdóttir, Hannes Gunnar Sigurðsson,
Þórir Kjartansson, Áslaug Pálsdóttir,
barnabörn, langafabörn
og aðrir aðstandendur.