Morgunblaðið - 21.01.2013, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 21. JANÚAR 2013
✝ Gunnar Gunn-björnsson
fæddist 16. apríl
1963 í Reykjavík.
Hann lést 12. jan-
úar síðastliðinn á
Landspítalanum í
Fossvogi.
Foreldrar
Gunnars eru hjón-
in Gunnbjörn
Svanbergsson raf-
virki og síðar
verslunarmaður, f. 13. mars
1942 á Ísafirði, og Unnur
Helgadóttir skrifstofumaður,
f. 20. júní 1944 á Blómst-
urvöllum í Hafnarfirði. Bróðir
Gunnars er Eyjólfur Gunn-
björnsson, f. 29. mars 1974, og
er hann kvæntur Elínu Rós
Pétursdóttur, f. 27. janúar
1981. Börn þeirra eru Krist-
rún Lena, f. 2002, og Víkingur
Óli, f. 2008.
Gunnar gekk að eiga Hildi
Óskarsdóttur, f. 23. ágúst
1960, hinn 15. júní 2002.
Gunnar ólst upp
í Hafnarfirði þar
sem hann bjó í for-
eldrahúsum til ár-
ins 1995. Þá hóf
hann sambúð með
verðandi eig-
inkonu sinni.
Fyrstu árin
bjuggu þau á
Seilugranda í
Reykjavík en
fluttu sig um set í
Skerjafjörðinn árið 2000.
Gunnar starfaði fyrst um sinn
á Bjarkarási en síðar á Vinnu-
stofunni Ási þar sem hann
starfaði í 26 ár eða allt þar til
veikindi fóru að segja til sín í
lok árs 2012. Gunnar lét gott
af sér leiða og vann að bar-
áttumálum þroskaheftra og
starfaði með leikhópnum Perl-
unni um margra ára skeið.
Útför Gunnars fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 21.
janúar 2013, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Þegar ég sit hér og skrifa þess-
ar línur hellist raunveruleikinn
yfir mig. Gunni minn, nú ertu far-
inn frá okkur. Ég hélt alltaf að þú
myndir hafa þetta af, búinn að ná
þér á strik aftur og aftur, koma til
baka hress og skemmtilegur,
stríðandi öllum í kringum þig.
Það eru ekki allir sem rassskella
lækninn sinn og grínast í honum
en það gerðir þú þrátt fyrir þær
þungu byrðar sem hvíldu á herð-
um þér. Það fór ekkert á milli
mála sá vinskapur og hrifning
sem ríkti milli þín og starfsfólks-
ins á spítalanum enda var allt
gert sem hægt var. En það eru
bara takmörk fyrir því hvað er
hægt að leggja á eina manneskju
og á endanum höfðu veikindin
betur þrátt fyrir hetjulega bar-
áttu.
Ég mun þó alltaf eiga minning-
arnar, margar og góðar. Þú varst
ólíkur okkur hinum á öllum svið-
um, reyndist öllum vel og sást
bara það góða í öðrum. Það er fá-
gætur eiginleiki, sem flest okkar
skortir, að fara í gegnum lífið án
fordóma og missættis. Ég er ekki
frá því að þér hafi farið það nokk-
uð vel úr hendi. Þú notaðir þinn
tíma til að gera það sem þig lang-
aði að gera, vannst að áhugamál-
um þínum, stundaðir þína at-
vinnu, ferðaðist og eyddir tíma
með vinum og ættingjum. Sóaðir
aldrei tíma í illindi og gremju.
Fyrstu minningar mínar eru
frá þeim tíma þegar við bjuggum
á Suðurgötunni enda vorum við
ungir þá. Þú varst reyndar eldri
en ég en það hafði aldrei nein sér-
stök áhrif á okkar samband. Það
var alltaf gott þó svo mikið bæri á
milli í aldri. Það var ýmislegt
brallað og margt af því skemmti-
legt að rifja upp. Ein skemmti-
legasta minningin frá þessum
tíma er hinn frægi pönnuköku-
bakstur og vorum við heppnir að
brenna ekki kotið til kaldra kola.
Það slapp þó fyrir horn í það
skiptið með smá skemmdum á
eldhúskollum. Það átti þó eftir að
gera aðra tilraun til stórbruna
löngu síðar með málningarbakka
sem fyrir slysni gleymdist á elda-
vélinni þegar verið var að lífga
aðeins upp á litla eldhúsið. Flest
uppátækin voru nú ekki eins
dramatísk en mörg voru þau
skemmtileg.
Þrátt fyrir mikla sorg og sökn-
uð get ég alltaf huggað mig við
það hvað ég var þó heppinn að
hafa fengið að kynnast þér. Það
var ekki bara heiður að fá að
þekkja þig heldur forréttindi að
eiga þig sem bróður. Þú munt lifa
áfram í hjarta mínu því hluti af
mínum persónuleika og viðhorf-
um er frá þér kominn. Ég mun
alltaf eiga minningarnar og þakk-
ir fyrir þann tíma sem þú varst
með okkur. Þangað til við hitt-
umst aftur, vertu sæll, elsku
bróðir.
Eyjólfur Gunnbjörnsson.
Í dag kveðjum við tengdason
minn Gunnar Gunnbjörnsson. Ég
hef þekkt hann síðan hann var lít-
ill drengur í Lyngási, þau fylgd-
ust alltaf að Hildur dóttir mín og
hann í gegnum tíðina og voru þau
saman í Perlunni og ferðuðust
um allan heim saman. En þau
urðu ekki par fyrr en 1993 á af-
mæli Gunnars, þá var ljóst að þau
ætluðu að ganga æviveginn sam-
an. Þau hafa búið saman síðan
1995 og giftu sig 2002.
Það var alltaf gott að heyra
hann segja að ég væri besta
tengdamamma sem hann ætti og
hann meinti það svo innilega. Þau
hjónin hafa átt yndisleg ár saman
og okkur ber að vera þakklát fyr-
ir það, það er ekki öllum gefið að
sýna jafnmikla ást og Gunnar
sýndi Hildi sinni. Nú er það okk-
ar að sjá um hana í sorginni. Ég
kveð töffarann Gunnar með sökn-
uði. Kveðja frá fjölskyldunni
Gunnlaug Emilsdóttir.
Gunnar mágur minn var alveg
einstakur maður. Ég kynntist
Gunnari fyrir 12 árum, en þá bjó
hann ásamt Hildi systur minni á
Rekagrandanum. Hann var ekki
lengi að fullvissa mig um það að
þau væru trúlofuð. Hann spurði
mig hvort ég væri gift kona og
hversu lengi ég hefði verið gift.
Framundan var brúðkaup. Und-
irbúningurinn að brúðkaupinu
átti hug hans allan. Hann vandaði
sig við að velja tónlist, koma með
hugmyndir um sal, kirkju og tón-
listarfólk. Hann talaði við prest-
inn, bauð gestum, valdi hringana
og hringapúðana. Hann valdi föt
á sjálfan sig og að lokum fór hann
í bæinn einn síns liðs og keypti
brúðarkjólinn á tilvonandi eigin-
konu sína. Já, það var fátt sem
stoppaði Gunnar þegar hann var
kominn í gang. Eftir smá aðstoð
og örlitlar lagfæringar á kjólnum
giftu þau sig með pompi og prakt.
Fallegri athöfn var ekki hægt að
hugsa sér. Ástin skein úr augum
þeirra beggja. Þegar ég sagði
einni einhleypri vinkonu minni
frá frumkvæði Gunnars í undir-
búningi brúðkaupsins spurði hún
hvar í ósköpunum maður fyndi
slíkan mann. Gunnar var mjög
stoltur af Hildi sinni og ekki síst
af því að þau væru hjón. Hann
sýndi gjarnan hring sinn því til
staðfestingar og lét í ljós undrun
á því ef menn, jafnvel með börn,
væru ekki kvæntir kærustum
sínum. Hann spurði þá gjarnan:
„Af hverju ertu ekki giftur?“ Þá
var oft fátt um svör. Gunnar var
oft hrókur alls fagnaðar í boðum
og honum leiddist nú ekki að
troða upp í hlutverki Saxa lækn-
is, Skúla rafvirkja, Elsu Lund og
Magnúsar bónda. Við munum
sakna Gunnars og allra þeirra
skemmtilegu stunda sem við átt-
um saman. Elsku Hildur mín,
Guð veri með þér á þessum erfiðu
tímum. Fjölskyldu og vinum hans
votta ég mína dýpstu samúð.
Áslaug og Ingólfur.
Nú er skarð fyrir skildi. Gunn-
ar, stórvinur minn í fjörutíu ár og
mágur í tuttugu ár, er nú fallinn
frá fyrir aldur fram. Ég var svo
lánsöm að kynnast Gunnari þeg-
ar hann var strákur, en hann og
systir mín voru bæði á dagheim-
ilinu Lyngási. Þau voru vinir í
mörg ár og fóru svo að skjóta sér
saman. Allt í einu var Hildur
systir mín farin að hringja í kær-
astann sinn á hverju kvöldi, ná-
kvæmlega klukkan tíu. Hægt var
að stilla klukkuna eftir því, „ten
on the dot“! Þetta var árið 1993,
fyrir tuttugu árum. Í þrítugsaf-
mæli Gunnars var öllum ljóst að
hér var eitthvað meira á ferð en
smáskot, þau Hildur voru hug-
fangin hvort af hinu.
Í tvö ár héldu símhringarnar
áfram, klukkan tíu á kvöldin.
Stefnumótin voru ófá og Gunnar
kom oft í heimsókn. Turtildúf-
urnar fóru að búa saman. Óvígð
sambúð dugði nú ekki honum
Gunnari mínum og árið 1996 var
blásið til heljarinnar trúlofunar-
veislu. Þar skiptist parið á hring-
um, það var yndisleg stund og við
glöddumst öll með þeim.
Þau Gunnar og Hildur bjuggu
sér fallegt heimili fyrst á Seilugr-
anda og síðar í Einarsnesi, en
Gunnar vildi gera Hildi að heið-
virðri konu. Ekkert annað kom til
greina en að kvænast ástinni
sinni. Seint gleymi ég því þegar
hann kom heim með brúðarkjól
handa brúði sinni. Kjóllinn var í
stærð átta sem engin nema súp-
erfyrirsæta hefði komist í. Eftir
nokkurn undirbúning varð samt
allt klárt, en eitt var víst og það
var að heimabrúðkaup skyldi það
vera. Bróðir Gunnars, Eyjólfur
og ég vorum svaramenn. Bróðir
minn Emil leiddi Hildi upp að alt-
arinu og María Rún var brúðar-
mey. Það var stoltur ungur mað-
ur sem giftist ástinni þann dag.
Gunnar átti svo margar
skemmtilegar hliðar. Til að
mynda var hann frábær eftir-
herma og Laddi og Elvis urðu
ljóslifandi þegar Gunnar komst á
flug. Hvert sinn sem Hildur syst-
ir mín horfði á hann var það með
draumkenndu augnaráði og þau
unnust heitt, það fór ekki fram
hjá neinum. Samband þeirra var
fallegt og tært. Til að mynda var
Gunnar stundum óskýr í máli en
Hildur þýddi fyrir hann reip-
rennandi vegna þess að hún
skildi allt sem hann sagði. Á sama
máta má segja að hún var fótafú-
in en hann gekk fyrir hana. Þau
héldust hönd í hönd inn í ham-
ingjunnar lönd eins og Ríó Tríó
söng.
Það vill nefnilega svo undar-
lega til að Gunnar og Hildur hafa
fylgst að allt sitt líf. Fyrst í Lyng-
ási, svo Bjarkarási og síðastliðin
25 ár á vinnustofunni Ási. Þau
léku saman í leikhópnum Perl-
unni og ferðuðust saman um all-
an heim.
Þau hjónin Gunnar og Hildur
hafa búið í Einarsnesi 62A ásamt
góðum vinum og nágrönnum.
Sorgin er þar mikil. Mig langar
senda þangað einlægar kveðjur
og þakka starfsfólkinu í Einars-
nesi fyrir sitt frábæra og óeig-
ingjarna starf. Þar er svo sann-
arlega valinn maður í hverju
rúmi.
Hildur systir mín elskuleg hef-
ur misst ástina sína, sinn besta
vin og félaga. Það er mitt og okk-
ar í fjölskyldunni að hlúa sem
best að henni. Með miklum sökn-
uði kveð ég kæran vin minn og
mág Gunnar. Hann verður alltaf
hetja í mínum huga.
Júlía Margrét Sveinsdóttir.
Kveðja til Gunna
Það var ungum foreldrum ekki
auðvelt að horfast í augu við að
ekki væri allt sem skyldi með
þroska litla barnsins þeirra. Þeg-
ar fyrir lá að Gunnar litli væri
með Downs-heilkenni hefur ef-
laust ótti um framtíð barnsins
heltekið ungu foreldrana. Fyrir
tæpum fimmtíu árum var slík
greining litin öðrum augum en nú
og möguleikar á ánægjulegu lífi
ólíkir því sem nú gerist. Verður
þeim seint þakkað sem þá braut
ruddu.
Litla barnið, Gunnar Gunn-
björnsson, hefði orðið fimmtugt
16. apríl næstkomandi. Ekki veit
ég hvað hann hugsaði síðustu
stundir lífs síns, en svo sannar-
lega mátti hann líta glaður yfir
farinn veg. Á fyrstu árum sínum
naut hann aðstoðar og umhyggju
Sævars Halldórssonar læknis og
við tók dagvist undir leiðsögn
Hrefnu Haraldsdóttur í Lyngási
og Grétu Bachmann í Bjarkarási.
Vinnustaður hans varð síðan á
vinnustaðnum Ási og þar vann
hann í 26 ár allt þar til hann
veiktist í nóvember síðastliðnum,
lengst af undir verkstjórn Haf-
liða Hjartarsonar, en síðar tóku
aðrir við. Öllu þessu góða fólki
ber að þakka af heitu hjarta fyrir
ótrúleg störf í þágu þeirra sem
fengu aðrar guðsgjafir en við hin.
Öll eigum við rétt á að lifa
menningarlífi og að vinna við
skapandi og túlkandi listir ef
hugur okkar stendur til þess. Og
það skildi listakonan Sigríður
Eyþórsdóttir, sem um árabil hef-
ur stjórnað leikhópnum Perlunni
og með þrotlausri atorku og elju
gefið fjölda manns ómetanleg
tækifæri til að sýna getu sína
bæði heima og erlendis. Í okkar
stóru fjölskyldu hefur aðeins einn
notið þeirrar upphefðar að vera
gestur í Hvíta húsinu, en það var
Gunnar og forsetinn var Bush
eldri. Og maður gat hitt Gunna á
hinum ýmsu stöðum. Eitt sinn
sem oftar var ég á þingi Norður-
landaráðs í Ósló og hafði Stein-
grímur Hermannsson forsætis-
ráðherra boðið okkur og
einhverjum kollegum til eftirmið-
dagsveislu. Ekki var ég fyrr kom-
in á staðinn en þykkir handleggir
vöfðust um hálsinn á mér og var
þar kominn Gunnar frændi minn
með Sigríði sinni og Perlunni.
Og svo eignaðist hann Gunni
konu. Hann fór að búa með henni
Hildi sinni Óskarsdóttur árið
1995 og þau gengu síðan í hjóna-
band 15. júní 2002. Þau bjuggu
fyrst í húsi við Seilugranda, en
fluttust svo í þjónustuíbúð í
Skerjafirði þar sem þau hafa búið
síðan. Þar ber að þakka elskulegu
starfsfólki fyrir alúð og aðstoð við
innkaup og fleira. Þarna áttu þau
Gunni og Hildur fallegt heimili og
var gott að koma og fá nýbakaðar
pönnukökur hjá húsbóndanum.
En nú er tjaldið fallið fyrir
leikarann okkar. Hugurinn leitar
til Hildar og hennar fólks, sem
alltaf var hald og traust hennar.
Við, frændgarðurinn stóri, þökk-
um Gunna ótal góðar samveru-
stundir í jólaboðum, afmælum og
leikhúsferðum og við önnur tæki-
færi og biðjum þess að Hildur nái
að sætta sig við orðinn hlut.
Þegar ég var að festa blund í
nótt fór ég að hugsa um stóru
fjölskylduna mína. Allt í einu sá
ég fyrir mér stóra sviðið í Þjóð-
leikhúsinu og tjaldið fyrir. Þá
fannst mér Gunni eiga að koma
fram og hneigja sig djúpt. Því
hann var bestur.
Guðrún Helgadóttir.
Gamall og góður Perlu-leikari
hefur kvatt lífsins leiksvið. Gunni
var með frá upphafi leikferils
Perlunnar og lék með leikhópn-
um í 14 ár. Hann hreif samleik-
endur og áhorfendur með leik
sínum. Við munum hann í hlut-
verki piltsins í Síðasta blóminu,
púkans í Karnivalinu í skóginum
og þjónsins í Mídasi konungi.
Eftirminnileg er senan þegar
hann svæfði Mídas með söng sín-
um og bíaði ofan á hann. Mídas
var svo spenntur að hann gat
ekki sofnað. Hann hlakkaði svo til
að sjá allt verða að gulli sem hann
snerti, sem átti að gerast við sól-
arupprás. Gunni var fjölhæfur
leikari. Hann fór létt með að
túlka piltinn í Síðasta blóminu –
ástina, uppbyggingu og friðar-
boðskapinn. Jafnlétt átti hann
með að bregða sér í hlutverk
stríðnispúkans, tákn hins illa.
Nornin fékk að kenna á brellum
hans og ati. Þetta verk, Í skóg-
inum, endaði þó vel og hið hlýja
og góða mýkti hið illa. Hann er
minnisstæður í látbragðsleiknum
Blómið sem gleymdist, sem sýnd-
ur var á 25 ára afmælishátíð
Styrktarfélags vangefinna 1983.
Eftir það varð hópurinn eiginleg-
ur leiksýningarhópur og fékk
nafnið Perlan. Gunni tók þátt í
leikferðum Perlunnar til útlanda:
Tvisvar sinnum til Noregs,
Bandaríkjanna, Færeyja, Bruss-
el og til Þýskalands. Gunni var
mikill aðdáandi Bobbys Ewings
úr Dallas-þáttunum og reyndi
mikið að hringja í hann þegar við
vorum í Washington. Loks svar-
aði Bobby með aðstoð aðstoðar-
manns Gunna. Hvað þeim fór á
milli veit ég ekki. Gunni var
ánægður og reyndi ekki að
hringja aftur. Okkur var boðið í
veislu til þáverandi forseta,
George Bush eldri, og Barböru
konu hans ásamt fullt af öðru
fólki. Þegar heim kom og Gunni
var spurður hvort það hefði ekki
verið merkilegt að hitta Banda-
ríkjaforseta svaraði hann: „Nei,
hann er bara venjulegur maður.“
Þar sannaðist hið fornkveðna „að
fjarlægðin gerir fjöllin blá og
mennina mikla“.
Hildur Óskarsdóttir, eigin-
kona Gunna, horfir nú á eftir eig-
inmanni sínum eftir kærleiksríkt
hjónaband. Hildur var líka í leik-
hópnum Perlunni. Hugur okkar
er hjá henni.
Einnig sendum við foreldrum
Gunna, bróður hans og öðrum að-
standendum samúðarkveðjur.
Hvíl í friði, vinur.
Sigríður Eyþórsdóttir
og leikhópurinn Perlan.
Gunnar
Gunnbjörnsson
 Fleiri minningargreinar
um Gunnar Gunnbjörns-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÁRNI ÞÓRARINSSON,
Sunnuflöt 25,
Garðabæ,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Holtsbúð,
Vífilsstöðum, föstudaginn 11. janúar, verður
jarðsunginn frá Garðakirkju á Álftanesi
mánudaginn 21. janúar kl. 13.00.
Magnús Árnason, Kristbjörg Guðmundsdóttir,
Guðbjörg Árnadóttir, Þorsteinn Þorsteinsson,
Brynjar Árnason
og barnabörn.
Okkar ástkæri sambýlismaður, faðir,
tengdafaðir og afi,
GUÐJÓN GUÐJÓNSSON FLUGSTJÓRI
(CPT.),
Lækjarhvammi 9, Hafnarfirði,
varð bráðkvaddur miðvikudaginn 16. janúar
sl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Ulla Magnússon,
Erla Ósk Guðjónsdóttir, Sigurður Kristinsson,
Linda María Guðjónsdóttir,
Rósa Björk Guðjónsdóttir, Trent Antony Adams,
Guðjón Ágúst Guðjónsson, Alda Steinþórsdóttir,
Lilja Barbara Guðjónsdóttir,
og barnabörn.
Bróðir okkar, frændi og vinur,
EINAR SIGURÐSSON
frá Steinmóðarbæ, síðar í Fossgili og
Hrísateig 39, Reykjavík,
lést hinn 18. janúar á Droplaugarstöðum.
Útför hans verður gerð frá Stóra-Dalskirkju
26. janúar kl. 14.
Fyrir mína hönd og annarra aðstandenda,
Hjalti Sigurðsson.
Ástkær móðir mín, amma, systir, mágkona
og frænka,
GUÐRÚN BJARNADÓTTIR,
Laufrima 3,
Reykjavík,
lést á heimili sínu 18. janúar.
Sævar Hólm Einarsson,
Kristján Atli, Sigtryggur Einar,
Sigurjón Stefán,
Anna J. Bjarnadóttir, Hansína Bjarnadóttir,
Hrafnhildur Bjarnadóttir, Örn Ingólfsson,
Þóranna Bjarnadóttir, Róbert Brink,
Bára Bjarnadóttir, Einar Ingólfsson,
Kristján Jónsson, Guðrún M. Jónsdóttir,
og systkinabörn.