Morgunblaðið - 26.03.2013, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. MARS 2013
✝ Unnur Bene-diktsdóttir
fæddist í Reykja-
vík 10. júní 1924.
Hún lést á heimili
sínu, Hvassaleiti
58 í Reykjavík, 14.
mars 2013.
Foreldrar henn-
ar voru Benedikt
Guðmundsson,
húsgagnasmíða-
meistari í Reykja-
vík, f. 23.4. 1892 á Litlu-Þverá
í Fremri-Torfustaðahreppi,
Vestur-Húnavatnssýslu, d.
1.11. 1971, og Guðrún Sigríður
Jónsdóttir, húsmóðir, f. 30.3.
1885 á Mið-Hvoli, Mýrdal, d.
4.2. 1978. Systkini Unnar voru
stúlka sem dó á fyrsta ári, Jón,
f. 10.8. 1916, d. 29.5. 2003,
kvæntur Jóhönnu Hann-
esdóttur, f. 22.10. 1915, d.
26.5. 2001, og Guðmundur, f.
5.3. 1920, d. 29.5. 2000, báðir
húsgagnasmíðameistarar og
myndlistarmenn.
Hinn 7.12. 1946 giftist Unn-
ur Magnúsi Eðvaldi Baldvins-
syni, úrsmíðameistara, f.
12.12. 1923 á Ísafirði, d. 30.12.
2006. Foreldrar hans voru
Baldvin S. Sigurðsson, stýri-
maður á Ísafirði, f. 1900, d.
1929, og Þuríður Magn-
úsdóttir, f. 1898 í Mýratungu í
Hrönn, f. 13.8. 1976, og Unnur
Eir, f. 29.2. 1980, sambýlis-
maður Kristinn Pálmason. Alls
eru langömmubörn Unnar og
Magnúsar 23.
Unnur ólst upp og bjó alla
tíð í Reykjavík, lengst af á
Freyjugötu, á Dunhaga, í Ás-
enda og loks í Hvassaleiti. Þau
Magnús eiginmaður hennar
stofnuðu árið 1947 og ráku síð-
an úrsmíðaverkstæði og skart-
gripaverslun í Reykjavík, fyrst
á Laugavegi 82, þá á Lauga-
vegi 12 og síðan á Laugavegi
8. Árið 1979 stofnuðu þau
Unnur og Magnús, ásamt dótt-
ur sinni, Þuríði, og tengdasyni
sínum, Birni Á. Ágústssyni, úr-
smíða- og skartgripafyrirtækið
MEBA, en árið 1987 fluttist
fyrirtækið í Kingluna í Reykja-
vík. Unnur vann alla tíð við
fyrirtæki þeirra hjóna, mest
við verslunarstörf. Einnig
ráku þau Unnur og Magnús
um skeið úra- og skart-
gripaverslun á Akranesi, sem
Helgi Júlíusson tók við, og í
Keflavík, sem Georg Hannah
tók við. Unnur stundaði fim-
leika á sínum yngri árum í ÍR,
en bæði voru þau Unnur og
Magnús félagar þar og ævi-
langir stuðningsmenn. Hún var
félagi í Oddfellowreglunni, Re-
bekkustúkunni Bergþóru.
Unnur var einnig virkur þátt-
takandi í félagslífi Magnúsar,
sem var mest innan Úrsmiða-
félags Íslands.
Útför Unnar verður gerð frá
Hallgrímskirkju í dag, 26.
mars 2013, klukkan 13.
Reykhólasveit,
Austur-Barða-
strandarsýslu, d.
19.4. 1983. Dætur
Unnar og Magn-
úsar eru: 1) Erla,
verslunarstjóri, f.
11.2. 1947, gift
Erni Þórhallssyni,
skrifstofumanni, f.
9.11. 1947. Dætur
þeirra eru: Guð-
ríður Ingibjörg, f.
4.12. 1967, gift Arnari Sigurðs-
syni, Hrefna Björk, f. 8.3.
1970, sambýlismaður Guðni
Bridde, og Þórunn, f. 5.2.
1975, gift Ásgeiri Ásgeirssyni.
2) Guðrún Sigríður, kennari, f.
23.5. 1949, gift Jóni Sveins-
syni, hæstaréttarlögmanni, f.
7.7. 1950. Börn þeirra eru:
Unnur Ýr, f. 9.2. 1970, gift
Konrad Aðalmundssyni, Ýmir,
f. 21.9. 1975, kvæntur Stein-
unni Huld Gunnarsdóttur,
Kristín Ösp, f. 30.8. 1977, gift
Haraldi Hallsteinssyni, og
Hildur Hlín, f. 4.10. 1983, sam-
býlismaður Halldór Vilberg
Ómarsson. 3) Þuríður, fram-
kvæmdastjóri, f. 23.5. 1949,
gift Birni Árna Ágústssyni,
úrsmíðameistara, f. 30.6. 1950.
Börn þeirra eru: Magnús Eð-
vald, f. 22.4. 1972, kvæntur
Nönnu Huld Reykdal, Eva
Nú hefur lífsklukka móður okk-
ar stöðvast, sú klukka sem byrjaði
að slá er hún leit dagsins ljós fyrir
tæpum 89 árum síðan, gangverkið
gafst upp og hætti að slá.
Mamma var fædd í Reykjavík
og bjó þar allt sitt líf. Hún var því
sannkölluð Reykjavíkurmær þó
að hún rekti ættir sínar bæði í
Mýrdalinn og norður í Húna-
vatnssýslu. Hún gekk í Ísaks-
skóla, Austurbæjarskóla og Gagn-
fræðaskóla Austurbæjar. Hún var
send í sveit til sumardvalar að
Eystri-Sólheimum í Mýrdal og
Bjargarstöðum í Austurárdal.
Hún vann um tíma á skrifstofunni
á bílastöð Steindórs. Fljótlega eft-
ir að hún og pabbi kynntust stofn-
uðu þau úra- og skartgripaverslun
í Reykjavík. Úr, klukkur og skart-
gripir voru því alla tíð hluti af lífi
hennar.
Margs er að minnast nú þegar
hún hefur kvatt þessa jarðvist.
Okkur er efst í huga öll sú ástúð og
umhyggja sem hún sýndi okkur.
Það voru okkar forréttindi að fá að
eiga hana sem móður. Þegar við
hugsum til baka er það létta lund-
in sem fyrst kemur upp í hugann.
Aldrei minnumst við þess að hún
hafi skipt skapi, var alltaf hlý og
jákvæð sem fleytti henni í gegnum
lífið og hjálpaði henni mikið á
hennar efri árum þegar brothættu
beinin fóru að brotna. Mikið væri
heimurinn góður ef allir ættu já-
kvæðnina og góða skapið hennar
mömmu.
Mamma var mjög listræn eins
og bræður hennar. Í prjónaskap
raðaði hún litum og munstrum af
ótrúlegri nákvæmni og snilld. Á
yngri árum málaði hún á postulín
og tíminn sem hún varði við að
mála á kerti í Oddfellow gaf henni
mikið. Spilastokkurinn var alltaf á
stofuborðinu því kapal lagði hún
oft á dag auk þess sem hún spilaði
bridge í Oddfellow og í Hvassaleit-
inu. Krossgátur áttu líka hug
hennar allan og þær leysti hún af
frábærri leikni.
Sumarbústaðurinn við Elliða-
vatn var sælureitur þar sem
mamma og pabbi undu sér við að
gróðursetja, rækta kartöflur og
grænmeti eða við að dytta að
ýmsu. Þá var mamma lunkinn
veiðimaður, oftast hafði hún veitt
flesta laxana og ef ekki, þá alla-
vega þann stærsta. Þannig var
hún natin og þolinmóð í öllu sem
hún tók sér fyrir hendur. Hún
studdi líka pabba í öllu sem hann
sinnti, hvort sem var í vinnu eða í
félagsstörfum fyrir Úrsmiðafélag-
ið og Lionsklúbbinn.
Hún var mikil félagsvera og leið
ætíð best innan um fólk. Hún naut
þess mjög að hitta í hádeginu íbúa
og starfsfólk í félagsmiðstöðinni í
Hvassaleiti, þar sem hún bjó síð-
ustu árin. Ef eitthvað var um að
vera í fjölskyldunni var hún fyrst
að þiggja boðið. Síðast hittist fjöl-
skyldan í afmæli hjá einu lang-
ömmubarninu aðeins þremur dög-
um fyrir andlát hennar en þá var
hún bara nokkuð hress og spanaði
með sínum hætti upp og niður
stigana að springa úr gleði yfir
stundinni með fjölskyldunni.
Af alhug þökkum við systurnar
fyrir gæsku hennar, gleði, hlátur,
mildi og þá gæfu að geta haft hana
okkur til fyrirmyndar, alltaf svo
jákvæða og skemmtilega. Nú þeg-
ar hún hefur hallað höfði í hinsta
sinn þökkum við árin sem hún
leiddi okkur og þau sem við feng-
um að leiða hana. Yndisleg móður
er kært kvödd með söknuð og
þakklæti í huga.
Erla, Guðrún
og Þuríður.
Árin sín 88 bar hún Unnur
tengdamóðir mín vel og hélt sinni
reisn til hinstu stundar. Getur
nokkuð verið betra fyrir fullorðið
fólk, þó að söknuðurinn sé sár, en
að eiga ánægjulega síðustu dag-
stundina heima með dætrum sín-
um þremur, leika á als oddi í sam-
ræðum, ganga svo til hvílu að
kvöldi glöð, áhyggjulaus og
ánægð, hverfa inn í draumalandið,
og halda svo áfram að sofa. Það
var í anda þeirrar rósemi sem um
hana lék alla tíð.
Unnur var brosmild, geðgóð og
jákvæð og lét aldrei styggðaryrði
falla um aðra. Hún var vinnusöm
og listræn, mikil hannyrða- og
prjónakona, málaði myndir á
diska og kerti, klippti út og bjó til
munstur. Eiginleikana sótti hún til
hagleiksríkra foreldra sinna eins
og bræður hennar. Hún hafði gott
auga fyrir hverskonar hönnun og
nútímalist. Matargerðina gerði
hún að list, skreytti og nostraði við
réttina, og var óhrædd við að
brydda upp á nýjungum. Kynntist
ég hjá henni mörgum ógleyman-
legum gómsætum réttum, eins og
sérrílöguðum frómas sem enginn
getur nú lengur lagað með réttum
hætti. Rifjar hún Guðrún mín iðu-
lega upp þakkir til móður sinnar
fyrir sína eigin ríku sköpunargleði
á ýmsum sviðum, prjónaskapinn,
hannyrðirnar, matargerðarlistina
og uppskriftirnar, námshvatn-
inguna, áhugann á myndlist,
hönnun og íslenskri menningu.
Mikla umhyggju bar Unnur
fyrir fjölskyldu og vinum og sýndi
okkur Guðrúnu einstaka velvild,
hlýju og hjálp þegar við eignuð-
umst nöfnu hennar Unni Ýri, sem
hún sinnti með okkur fyrst. Fyrir
þá aðstoð og fórnfýsi var og verð-
ur aldrei fullþakkað. Milli þeirra
nafnanna myndaðist sterk taug
sem aldrei rofnaði enda um sumt
líkar, báru sama fallega nafnið,
glaðlyndar en um leið rólyndar,
bjartar yfirlitum og bláeygðar,
eignuðust báðar þrjú börn, hvor
aðeins af öðru kyninu, elskuðu
báðar bleikt. Unnur átti einnig
sterkt samband við öll sín barna-
börn og síðar barnabarnabörn.
Hún hafði brýna þörf fyrir að tala
reglulega við dætur sínar um líð-
andi stund og fjölskylduna. Skipti
þá ekki máli hvort dóttirin var á
Freyjugötunni, Akranesi, úthverfi
Reykjavíkur eða erlendis. Síminn
var þó handhægastur í seinni tíð.
Á ákveðnum tímum sólarhrings-
ins mátti nánast þekkja símhring-
inguna!
Unnur og Magnús voru fé-
lagslynd og vinmörg og geisluðu
af lífsgleði og hjálpsemi. Unnur
átti þó auðvelt með að vera sjálfri
sér næg. Hafði hún unun af því að
leysa hverskonar gátur og þrautir
og náði mikilli leikni á því sviði.
Beið hún óþreyjufull eftir nýjum
blöðum með slíku efni og var
Morgunblaðið um áramót í miklu
uppáhaldi enda blaðið hennar alla
tíð. Urðu allir viðstaddir ómeðvit-
að þátttakendur í lausnunum þó
að áhugi þeirra væri mismikill. Að
geta dregið viðstadda með þeim
hætti inn í sín áhugamál er líka
list.
Með Unni er gengin góð kona,
gjafmild, hógvær, hispurslaus
þjóðleg sómakoma, íslensk kona
eins og þær gerast bestar. Ýmis
atvik úr lífi hennar munum við í
fjölskyldunni rifja upp reglulega í
framtíðinni, með eftirsjá og sökn-
uði, og halda með því uppi minn-
ingu hennar meðan við sjálf lifum.
Jón Sveinsson.
Það eru fáir sem fæðast með
hjarta úr gulli. Amma Unnur var
ein af þeim fáu. Hún var ein sú blí-
ðasta, kátasta, jákvæðasta og dug-
legasta kona sem ég hef kynnst.
Nú er hún horfin frá okkur og eft-
ir situr sorg yfir að hafa misst fal-
lega sál og manneskju sem var
okkur svo mikils virði. Lífsbikar-
inn var orðinn fullur og nú er hún
komin í fang afa Magga sem hefur
örugglega beðið óþreyjufullur eft-
ir henni.
Síðustu daga hef ég yljað mér
við kærar æskuminningar en allar
eru þær ljúfar og góðar. Minning-
ar um hressa ömmu sem vildi
helst borða lakkrís með ísnum sín-
um. Skemmtilegar stundir við eld-
húsborðið í Ásendanum þar sem
amma lagði kapal eða við sátum
tímunum saman og spiluðum.
Stundirnar sem ég eyddi með
ömmu í garðinum þar sem hún
sinnti gróðrinum og stundirnar
þegar við sátum við stofugluggann
og fylgdumst með fuglunum borða
fuglafóðrið. Þá er mér kær sú
minning um kvöldstund eina þeg-
ar ég var í pössun hjá ömmu og
hún söng fyrir mig „Ó Jesú bróðir
besti“. Hún söng lagið aftur og aft-
ur þar til ég var búin að læra lagið
og textann. Fyrsta verk næsta
morgun var svo að syngja lagið
saman.
Amma Unnur var demantur.
Hún lifði lífinu lifandi og naut alls
þess sem lífið býður upp á. Hún
var mikil félagsvera og elskaði að
vera innan um fólk og njóta líðandi
stundar. Alltaf var gott að koma til
ömmu og hún tók á móti okkur
með einstakri hlýju og gleði. Það
var eins og hún hefði alltaf allan
tíma í heiminum. Hún fylgdist vel
með afkomendum sínum og lagði
sig fram við að vita hvað á daga
okkar dreif.
Það var ýmislegt sem amma
undi sér við. Henni þótti alltaf
gaman að spila og svo voru kross-
gátublöðin sjaldnast langt undan.
Prjónarnir og allir hnyklarnir
hennar voru lengi vel líka alltaf við
höndina enda var amma mikill
fagurkeri og allt lék í höndunum á
henni. Hún prjónaði heimsins
bestu og fallegustu sokka. Allir
sokkarnir frá ömmu voru mikið
notaðir og oft margbættir áður en
gengið var alveg í gegnum þá.
Listrænir hæfileikar hennar
komu einnig fram í öllum kertun-
um og postulíninu sem hún mál-
aði. Það var einstaklega gaman að
fylgjast með henni þegar pensill-
inn fór á loft.
Amma Unnur og afi Maggi
voru samhent hjón. Þau byggðu
upp fyrirtæki sitt af mikill elju
enda voru þau alltaf svo dugleg og
svo mikill kraftur í þeim. Kaftur-
inn sem kom í ljós hjá ömmu eftir
að afi dó var þó langtum meiri en
ég hafði átt von á. Hún hélt keik
áfram og blómstraði sem aldrei
fyrr. Dugnaðurinn var mikill og
hún lét ekkert stoppa sig. Þrátt
fyrir fjölmörg beinbrot náði hún
sér alltaf á strik aftur með já-
kvæðni og gleði innan handar.
Aldurinn var farinn að færast
yfir en alltaf var amma jafn hress
og létt í lund. Hún naut sín alveg
fram á síðasta dag.
Óvænt kom kallið og kveðjustundin sár,
ég kynnin vil þakka og met sérhvert ár,
sem saman við áttum í þessum heimi,
nú Guð góður faðir þig varðveiti og
geymi.
Elsku amma mín, það var mín
blessun að fá þig sem ömmu. Lífið
verður litlausara án þín. Ein feg-
ursta rós heimsins hefur nú hneigt
höfuðið og fellt blöðin.
Kristín Ösp Jónsdóttir.
Brostinn er strengur og harpan þín hljóð
svo hljómarnir vaka ei lengur,
en minningin geymist og safnast í sjóð,
er syrgjendum dýrmætur fengur.
(Trausti Reykdal)
Nú veit ég að höfðinginn hann
afi Maggi brosir breitt á himnum,
því yndisleg amma mín er komin í
hans faðm. Þótt sárt sé að missa
hana ömmu mína og söknuðurinn
sé mikill veit ég að henni líður vel
þar sem þau dvelja núna, ásamt
elskulega Mumma frænda, bróður
hennar. Þríeykið saman á ný. Það
færir mér hlýju í hjarta.
Elskulega amma Unnur var
einstök kona. Ef eitt orð fær henni
lýst er það yndisleg. Ljúfari og
hjartahlýrri manneskju er vart að
finna. Alltaf svo jákvæð, lífsglöð
og hvers manns hugljúfi. Sterk
kona og dugleg. Félagslynd og
missti hún aldrei úr sundferðum
eða þegar spila átti með vinkon-
unum.
Alveg eins og kvikmynda-
stjarna á gömlu ljósmyndunum,
jafnfalleg að innan sem utan. Ég
man svo vel eftir öllum fallegu
blússunum í fataskápnum hennar
sem var svo gaman að skoða og
stútfullri kommóðu af litríkum
mjúkum slæðum. Bleikur litur þá
sérstaklega ríkjandi.
Gaman þótti mér að fylgjast
með ömmu minni teikna falleg
blóm og á ég nokkrar hlýjar og fal-
legar myndir eftir hana í gömlu
minningabókunum mínum. List-
fengi hennar kemur vel í ljós á fal-
legu Oddfellow-kertunum sem
hún málaði á og einnig keramik-
inu.
Alltaf var spilastokkurinn á eld-
húsborðinu og kenndi hún mér að
leggja ófáa spilakaplana. Einnig
lágu krossgátublöðin sjaldnast
langt frá og óperurnar og sálm-
arnir hljómuðu í útvarpinu. Sung-
um við þá oft saman sálminn „hve
sæl og hve sæl er hve líðandi
stund“ sem minnir mig alltaf á
elsku ömmu. Margar ljúfar minn-
ingar rifjast upp, alltaf var jafn-
gaman að heimsækja ömmu og afa
í Ásenda og þar var ýmislegt brall-
að. Við lékum okkur í garðinum,
hlupum hring í kringum húsið,
horfðum á Tomma og Jenna í víd-
eótækinu og fórum í bílaleik þar
sem bílabrautirnar fylgdu
munstrunum í fallegu teppunum í
stofunni. Alltaf var til ís í frystin-
um hjá ömmu og afa og best voru
ísblómin. Skemmtilegast var að fá
að vera eins og amma, klæða sig í
leðurhanskana hennar og keyra „í
þykjustunni“ bílinn þeirra í bíla-
innkeyrslunni. Á sumrin var unnið
í kartöflugarðinum, grasið slegið
og bústaðurinn á Laugarvatni
heimsóttur. Oft voru heilu leikrit-
in spunnin og sýningar settar upp
með tilheyrandi leikmunum og þá
sérstaklega fötunum hennar
ömmu.
Hvíta fallega kirkjan með ljós-
unum sem faðir hennar smíðaði
var alltaf sett upp um hver jól og
lítil augu dáðust að.
Í dag kveð ég þig elskulega
amma mín.
Hvíl í friði.
Við kveðjum þig, amma, með söknuð í
hjarta,
en minningu um faðmlag og brosið þitt
bjarta.
Allar liðnar stundir um þig okkur dreymi
og algóður Guð á himni þig geymi.
(Sigfríður)
Eva Hrönn
Björnsdóttir.
Elsku besta amma.
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í gljúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason)
Hún kom glaðbeitt akandi inn
Hátúnið á karrígulum Austin Mini
fyrir hartnær 35 árum, leiðin lá í
Laugardalinn í sund. Amma Unn-
ur var mjög félagslynd enda vin-
mörg. Fór í sund eins oft og hún
hafði tök á, þar var vettvangur til
að hitta fólk og spjalla. Við fengum
stundum að skottast með. Hafsjór
af fróðleik og taktviss í lífinu sýndi
hún öllu sem við tókum okkur fyr-
ir hendur mikinn og einlægan
áhuga. Hvort sem var í leik eða
starfi, uppeldi barna eða annað.
Henni var margt til lista lagt.
Listrænir hæfileikar leyndu sér
ekki og hún var sívirk hannyrða-
kona alla sína tíð. Ömmusokkar
hlýja okkur á köldum vetrarkvöld-
um. Hún kenndi okkur barna-
börnunum alla helstu spilaleiki,
með henni skreyttum við kerti og
egg. Hún leyfði okkur að grúska í
fataskápnum sínum, máta kjóla,
silkiskyrtur og pinnahæla sem
enginn væri morgundagurinn.
Tískuhúsið Ásendi, eitt glæsileg-
asta og skemmtilegasta tískuhús
veraldar. Þetta voru góðir dagar
og ljúfar minningar.
Með stakri snilld tókst hún á við
lífið sem hún væri að leysa enn
eina krossgátuna! Æðrulaus fram
í fingurgóma stjórnaðist hún
framar öllu af rödd hjartans og
hafði ávallt hjörtu annarra ofar-
lega í huga. Amma var góð fyr-
irmynd, gjafmild, gefandi og hlý.
Milli ömmu og afa ríkti mikil
ást og kærleikur. Þau voru svo fal-
leg saman, höfðu bæði unun af
ferðalögum og útiveru. Afi passaði
vel upp á ömmu sem stóð eins og
klettur við bak hans, sama hvað á
dundi. Þau voru bæði tvö svo fal-
lega hugsandi.
Það voru forréttindi að fá að
alast upp með ömmu Unni sér við
hlið, þvílík perla. Yndisleg í alla
staði.
Hvíl í friði,
Ingibjörg, Hrefna Björk
og Þórunn Arnardætur.
Það er dapurt að kveðja ömmu
sína í hinsta sinn; manneskju sem
þótti vænt um mann og manni
sjálfum þótti afskaplega vænt um.
Ég hafði gaman af því að vera hjá
og tala við hana ömmu mína Unni.
Hún var ætíð blíð á manninn, ljúf
og brosandi. Satt best að segja
man ég ekki eftir að hún hafi skipt
skapi í öll þau ár sem ég þekkti
hana, hvorki þegar ég sem lítill
pjakkur þeytti mávastellinu úr
postulínsskápnum né þegar hún
kenndi mér að spila spil, sem hef-
ur eflaust verið svolítið erfið
reynsla því ég var sérstaklega
tapsár. Kannski var það ástæðan
fyrir því að hún kenndi mér að
leggja kapal.
Það leyndist ýmislegt í poka-
horninu hjá ömmu. Það kom mér
skemmtilega á óvart þegar gamlir
steppskór duttu út úr skáp einn
daginn. Þá kom upp úr kafinu að
hún hafði lært steppdans á sínum
yngri árum og var alveg til í að
sýna nokkur vel valin spor, með
bros á vör.
Á uppvaxtarárum mínum not-
aði ég oft tækifærið og heimsótti
ömmu og afa í Ásendann, m.a. til
að læra fyrir próf. Að sitja í sól-
stofunni þeirra, búinni heitum
potti og plöntum, var svolítið eins
og að komast til útlanda um miðj-
an vetur. Húsið þeirra var mér
alltaf opið og okkur þremur þótti
vænt um þessar stundir.
Það lifir sterkt í minningunni að
sjá ömmu sitja við eldhúsborðið,
að mála falleg mynstur á kerti eða
að glíma við kross- og myndagát-
ur. Það tók hana reyndar ekki
langan tíma að leysa þær enda var
hún skörp og vel lesin, fylgdist
jafnt með dægurmálum sem
heimsfréttum. Að sama skapi
hafði hún mikinn áhuga á fólki, var
einstaklega félagslynd og vin-
mörg, hafði gott samband við dæt-
ur sínar og naut samvista við fjöl-
skylduna. Amma fylgdist vel með
öllum barnabörnunum og þegar
makar og barnabarnabörn bætt-
ust í hópinn fengu þau að njóta
sömu athygli og væntumþykju. Í
öll þessi ár sem fjölskylda mín og
ég höfum dvalist erlendis mundu
amma og afi eftir hverjum einasta
afmælisdegi, páskaegg komu með
pósti og súkkulaðidagatöl um jól.
Eftir heimsóknir til Íslands
kvöddu þau okkur ávallt með
Unnur
Benediktsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Amma Unnur var alltaf
svo góð. Hún gaf okkur allt-
af nammi þegar við komum
í heimsókn. Okkur þótti svo
vænt um hana.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Hafrún Halla, Hallsteinn
Skorri og Hersir Jón
Haraldsbörn.