Morgunblaðið - 26.03.2013, Side 35

nafni náttúruverndar og hrís-
vandarhyggju, gekk hann til liðs
við Sjálfstæðisflokkinn og var
kjörinn til starfa með umhverfis-
nefnd flokksins. Eitt af síðustu
verkum hans var að fylgja eftir
öflugri ályktun um umhverfismál
og skógrækt á nýafstöðnum
landsfundi flokksins. Sigvaldi var
fróður um land og þjóð og naut
þess að miðla þeim fróðleik á
ferðalögum skógarmanna. At-
hugasemdir hans vöktu oft kátínu
og settu hluti í nýtt samhengi eða
vöktu nýjar spurningar. Eftir
standa minningar um góðan vin
sem setti lit á tilveruna. Skemmti-
legan, sérstakan og einarðan bar-
áttumann fyrir betri framtíð í
faðmi skógarins. Manni sem var
óhræddur að stökkva á vit nýrra
ævintýra ef staðan bauð upp á
óvænta leiki. Blessuð sé minning
Sigvalda Ásgeirssonar, verndara
Íslandsskóga, hans verður sárt
saknað um ókomin ár.
Einar Gunnarsson.
Kveðja frá
Vesturlandsskógum
Fallinn er frá fyrir aldur fram
Sigvaldi Ásgeirsson fram-
kvæmdastjóri Vesturlandsskóga
og skógarbóndi á Vilmundarstöð-
um í Reykholtsdal í Borgarfirði,
en hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu 9. marz sl. Sigvaldi
var skógfræðingur að mennt og
starfaði framan af starfsævi sinni
lengst af hjá Skógrækt ríkisins.
Árið 1993 kaupir hann jörðina Vil-
mundarstaði og hóf þar fljótlega
skógrækt. Þegar landshlutaverk-
efnið í skógrækt, Vesturlands-
skógar, var stofnað í byrjun árs
árið 2000 var Sigvaldi ráðinn
framkvæmdastjóri og gegndi því
starfi til dauðadags. Árið 1997 var
stofnað félag skógarbænda á
Vesturlandi og var Sigvaldi valinn
fyrsti formaður þess. Hann lét
síðan af því starfi þegar hann var
ráðinn til Vesturlandsskóga. Á
Vilmundarstöðum auðnaðist hon-
um að láta lítið brot drauma sinna
um skógivaxið Ísland rætast, á
landi sem hann sjálfur tók í fóst-
ur, hlúði að og ræktaði. Þar er nú
óðum að koma í ljós vöxtulegur
skógur, sem mun um ókomna tíð
bera stórhug hans og hugsjón
fagurt vitni. Sigvaldi var um
margt sérstæður og minnisverð-
ur persónuleiki. Hann var ekki
allra, hann lét ekki berast með
straumnum, en fór gjarnan eigin
leiðir og fetaði ótrauður lítt troðn-
ar slóðir, kjarkmikill, stefnufast-
ur og einarður. Sumum gat það
stundum verið til ama, en öðrum
til uppörvunar og ánægju. Hann
var greindur maður, víðlesinn,
stálminnugur og fróður og þessir
eiginleikar hans nutu sín vel, til að
mynda á ferðalögum skógræktar-
fólks, bæði innanlands og erlend-
is.
Í hópferðum sat Sigvaldi oft við
hljóðnemann og jós úr sagna-
brunni sínum ferðafélögum til
fróðleiks og skemmtunar. Vestur-
landsskógar sjá nú á bak góðum
starfsmanni og við stjórnarmenn
stofnunarinnar og starfsmenn,
fyrr og nú, söknum góðs félaga og
vinar. Eins og flestir sem falla frá
fyrir aldur fram átti Sigvaldi
miklu verki ólokið. Hann var
kraftmikill hugsjóna- og baráttu-
maður og beinn þátttakandi í því
viðamikla og tímabæra verkefni
að gera land okkar gróðursælla
og byggilegra en verið hefur um
aldir. Það er ósk okkar og von að
verk hans og hugsjónir verði eft-
irlifendum hvatning til að halda
merki ræktunarmannsins á lofti
um ókomna tíð. Aðstandendum
hans vottum við einlæga samúð.
Stjórn og starfsmaður Vestur-
landsskóga og fyrrverandi
stjórnarmenn:
Guðbrandur Brynjúlfsson,
Þórarinn Svavarsson,
Sigríður Júlía Brynleifs-
dóttir, Guðmundur Sigurðs-
son, Arnlín Óladóttir, Skúli
Alexandersson, Jón Lofts-
son, K. Hulda Guðmunds-
dóttir, Birgir Hauksson,
Trausti Tryggvason.
MINNINGAR 35
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. MARS 2013
✝ (Magnús) JónÓlafsson fædd-
ist í Fagradal í
Mýrdal 23. febrúar
1916. Hann lést 17.
mars 2013.
Foreldrar hans
voru Ólafur Jak-
obsson bóndi í
Fagradal, f. í
Skammadal í Mýr-
dal 3.3. 1895, d.
18.7. 1985 og k.h.
Sigrún Guðmundsdóttir, f. á
Heiðarseli á Síðu 29.10. 1984, d.
26.2. 1997. Systkini Jóns eru
Sólveig Sigurlaug, f. 1918, d.
2010, Guðríður, f. 1919, d. 1984,
Kjartan, f. 1921, d. 1922, Guð-
finna Kjartanía, f. 1923, Jakob,
f. 1924, d. 1926, Jakob, f. 1928,
d. 2012 og Óskar Hafsteinn, f.
1931.
Jón kvæntist 9.9. 1944 Ólöfu
Elísabetu Árnadóttur frá Odd-
geirshólum í Hraungerð-
ishreppi, f. 31.1. 1920. Börn
þeirra Jóns og Ólafar eru 1)
Steingerður, f. 10.4. 1945 gift
Örlygi Karlssyni, þau eiga þrjú
börn. a) Kári, f. 1971, kvæntur
Björgu Helgu Sigurðardóttur,
þau eiga tvær dætur. b) Jón, f.
1974, í sambúð með Friðsemd
Thorarensen og c) Auður, f.
1983, í sambúð með Sævari
hann var í kaupavinnu í Mý-
vatnssveitinni 1938, afleysing-
arbóndi á Höfðabrekku sumarið
1939 og í kaupavinnu í Odd-
geirshólum sumarið 1940. Einn-
ig starfaði hann um tíma hjá
Bjarna Runólfssyni í Hólmi og
vann í framhaldi af því við upp-
setningu rafstöðva á sveitabæj-
um á Suðurlandi. Jón hóf störf
hjá Kaupfélagi Árnesinga á
árinu 1941. Hann vann þar fyrst
almenn verslunar- og skrif-
stofustörf en síðar voru honum
falin ábyrgðar- og stjórn-
unarstörf sem hann sinnti til
ársins 1970. Jón var ráðinn úti-
bússtjóri Samvinnubankans í
Vík þegar það hóf rekstur og
veitti því forstöðu árin 1970-
1981 þegar Samvinnubankinn
opnaði útibú á Selfossi. Hann
var útibússtjóri Samvinnubank-
ans á Selfossi 1981 til ársloka
1986 er hann hætti stöfum fyrir
aldurs sakir. Eftir það vann
hann nokkur ár við bókhald fyr-
ir ýmis fyrirtæki og ein-
staklinga. Jón var góður bridge-
spilari og virkur félagi í
Bridgefélagi Selfoss um áratuga
skeið. Á Víkurárunum var Jón
félagi í Lionsklúbbnum Suðra.
Hann unni ljóðlist og hafði
áhuga á útivist og ferðalögum.
Hann ræktaði garðinn sinn af al-
úð.
Útför Jóns fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 26. mars 2013,
og hefst athöfnin kl. 13.30.
Öfjörð Magnússyni,
þau eiga tvö börn.
2) Ólafur, f. 13.5.
1946, var kvæntur
Guðrúnu Oddnýju
Gunnarsdóttur, þau
eiga tvö börn. a)
Erla, f. 1976, gift
Guðmundi Sæv-
arsyni, þau eiga
tvær dætur. b) Jón
Gunnar, f. 1980. 3)
Árni Heimir, f.
24.4. 1950, d. 16.7. 2006. 4)
Kjartan, f. 20.11. 1952, d. 13.5.
2012, kvæntur Takako Inaba
Jónsson, f. í Japan 1946, d. 19.9.
2004, þeirra börn eru tvö. a)
Árni Rúnar Inaba, f. 1977,
kvæntur Önnu Arnardóttur, þau
eiga þrjú börn og b) Ólöf Júlía, f.
1979. 5) Skafti Jónsson, f. 6.5.
1956, kvæntur Bente Nielsen,
þau eiga þrjú börn a) Camilla, f.
1989, b) Jónas, f. 1991 og c)
Stína, f. 1993.
Jón ólst upp í foreldrahúsum
við öll almenn sveitastörf þess
tíma. Hann var tvo vetur í
barnaskóla í Vík og einn vetur í
unglingaskóla þar. Hann stund-
aði nám við Héraðsskólann á
Laugarvatni 1938-1939 og við
Samvinnuskólann í Reykjavík
1939-1940. Jón var þrjár vertíð-
ir í Vestmannaeyjum 1935-37,
„Ich weiß nicht, was soll es be-
deuten, daß ich so traurig bin,“
söng hann Jón tengdafaðir minn
skömmu áður en hann lést. Jón
var með stálminni, kunni ótelj-
andi kvæði og gat lýst löngu liðn-
um atburðum þó 97 ára væri, en
skammtímaminnið var að mestu
farið. Hann fæddist í Fagradal í
Mýrdal. Umhverfið var fagurt og
útsýnið. Arnarstakksheiðin fyrir
ofan, Fagradalshamrarnir, fýll-
inn og veiðistaðirnir, fjaran,
skipsströndin góðu og vondu og
útsærinn.
Ofsinn og mildin búa þér undir bránni;
Þú bregður stórum svip yfir dálítið
hverfi,
þar lendingarbáran kveðst á við
strenginn í ánni,
en upplit og viðmót fólksins tekur þitt
gervi.
(EB)
Jón tók snemma þátt í sveita-
störfunum. Pabbi hans smíðaði
orf handa honum þegar hann var
8 ára og langafi hans Jón Sím-
onarson, brýndi ljáinn. Faðir
Jóns var mikill veiði- og sigmaður
og börnin tíndu fýlinn úr urðinni.
Jón seig einnig í Fagradalshömr-
um og hann sótti sjóinn.
1938 réð Jón sig í kaupa-
mennsku að Grænavatni í Mý-
vatnssveit og hjólaði hann norð-
ur. Það var gaman að heyra
lýsingar Jóns á ferðinni og
kaupamennskunni og gaman að
koma að Grænavatni með honum.
Hann fór til að kynnast „háttum
og siðum Þingeyinga, sem taldir
voru bæði af sjálfum þeim og öðr-
um meiri hæfileikamenn en aðrir
landsmenn“.
Haustið 1939 fór Jón í Sam-
vinnuskólann. Þar kynntist hann
Ólöfu E. Árnadóttur frá Odd-
geirshólum. Hún réð hann þang-
að í kaupamennsku sumarið
1940. Síðan hófu þau bæði störf
við Kaupfélag Árnesinga. Ekki
var að sökum að spyrja, Jón og
Ólöf fóru í september 1944 norð-
ur að Melstað í Miðfirði og gifti
Jóhann Briem, móðurbróðir
Ólafar, þau. Þau voru ferjuð yfir
Ölfusá því brúin var ónothæf.
Engin kirkja var á Melstað því
hún hafði fokið 1942. Allt fór vel
og þau fluttu inn í Singastein á
Selfossi á þrettándanum 1945 og
eignuðust fimm börn.
Ég kynntist Jóni og Ólöfu árið
1971. Þau tóku vel á móti ráðvillt-
um ungum manni, lofttæmdum
Þingeyingi. Þetta var traust og
gott fólk. Jón var þægilegur í við-
móti, ákaflega gestrisinn og glað-
vær. Áhuga hafði hann á þjóð-
málunum og var dyggur
framsóknarmaður. Hann var
góður bridgespilari. Hann spilaði
mikið og synir hans og eiginkona.
Jón stundaði líkamsrækt, hann
hjólaði og sótti stíft sundlaugina
á Selfossi. Hann hafði yndi af að
ferðast. Jón var ljóðunnandi svo
fáir voru hans líkar og kunni
ógrynni kvæða. Uppáhaldsskáld-
ið var Einar Benediktsson, Út-
sær og Einræður Starkaðar voru
í sérstöku uppáhaldi. Eitt gerði
Jón það sem aðrir hafa ekki gert
svo ég viti. Hann synti ljóðin í
sundlauginni. Um leið og hann
synti fór hann t.d. með ljóðið
Útsæ í huganum. Hver annar
hefur synt Útsæ?
Á sunnudagskvöldið þegar Jón
dó voru norðurljósin sindrandi á
himninum sem aldrei fyrr.
Kannski hefur Einar Ben sent
ljóðaunnanda sínum norðurljós?
Veit duftsins son nokkra dýrðlegri sýn
en drottnanna hásal í rafurloga …
… Við útheimsins skaut
er allt eldur og skraut
af iðandi norðurljósum.
Jón var heilsteyptur, góður
maður. Ég votta Ólöfu tengda-
móður minni og fjölskyldu allri
mína dýpstu samúð.
Örlygur Karlsson.
Meira: mbl.is/minningar
Ég á margar kærar minningar
um tengdaföður minn frá fyrstu
heimsókn minni til Íslands. Þá og
oft síðar ræddum við bankamál
og var jafnan slegið á létta
strengi. Margar Íslandsferðir
fylgdu í kjölfarið og fjölskylda
okkar naut þess þegar afi og
amma komu í heimsókn á Pa-
lermovej á Amager. Þegar börnin
voru yngri áttum við frábæra
daga á Kanaríeyjum saman. Frá
samverustundum fjölskyldnanna
eru minningarnar um glettnina
og gleðina.
Einstök gestrisni tengdafor-
eldra minna, Jóns og Ólafar, náði
líka til vina barnanna og skátafé-
laga á ferð um Ísland.
Þegar við heimsóttum þig og
ömmu fórum við oft í bíltúra. Þú
varst alltaf boðinn og búinn að
lána okkur bílinn og oft varstu
með í för, góður ferðafélagi. Ég
minnist þessara ferða oft og með
þakklæti.
Þú varst kappsamur bridsspil-
ari, en varst alltaf tilbúinn að
spila vist við mig. Þú varst miklu
betri en ég og hafðir talningu á
bæði mínum og eigin spilum,
meðan ég í besta falli mundi eftir
hvað ég hafði haft af trompum.
Þú skiptir aldrei skapi þótt ég
spilaði miður vel. Þessi spilakvöld
voru í uppáhaldi hjá mér og okk-
ur til mikillar ánægju.
Camilla, Jónas og Stína elsk-
uðu afa sinn, þú gafst þig allan við
að leika við þau. Þú lagðist gjarn-
an á gólfið og lékst þér við krílin.
Þegar þau stækkuðu kenndir þú
þeim að spila þeim til mikillar
skemmtunar.
Ég hef notið þess að heim-
sækja ykkur með börnunum.
Þrátt fyrir annað tungumál var
alltaf náinn skilningur og hlýja í
samskiptum við ykkur ömmu.
Það gleður mig sérstaklega að
Camilla, Jónas og Stína hafa öll
dvalið á Íslandi. Þau vilja læra
tungumálið, þekkja landið og
skilja menninguna. Og mest til að
vera með ættingjunum. Hér vor-
uð þið amma mesti hvatinn í ást
þeirra á Íslandi og til allrar fjöl-
skyldunnar. Ég er þakklát fyrir
að þau urðu þeirra samvista að-
njótandi. Það er þeim ómetanlegt
í framtíðinni.
Þú varst mér einstaklega kær
tengdafaðir.
Bente Nielsen.
Þær eru margar og fallegar
minningarnar sem tengjast elsku
afa mínum og nafna eins og hann
kallaði mig alltaf. Ég á mjög erf-
itt með að trúa því að ég eigi ekki
lengur afa í Singasteini. Ég verð
sorgmæddur og fyllist tómleika-
tilfinningu þegar ég byrja að
hugsa um lífið án afa en það er
erfitt að vera leiður lengi þegar
ég rifja upp minningarnar sem
tengjast honum.
Ég man mjög vel eftir því þeg-
ar mamma og pabbi fóru til út-
landa og ég fékk að vera hjá
ömmu og afa í Fagurgerðinu í
pössun. Það var ekki leiðinlegt.
Afi fór með mig í sund, hann
kenndi mér að spila og leggja
kapal og svo spjölluðum við heil-
mikið saman. Mér fannst svo
gaman og áhugavert að tala við
afa. Hann fæddist 1916, hafði
upplifað ótrúlegar breytingar á
lífsleiðinni og var alltaf til í að
ræða þær við mjög svo forvitinn
sonarson sinn.
Eftir að ég varð eldri héldum
við áfram að spjalla en fórum að
ræða meira um bókmenntir,
fréttir og stjórnmál. Það var
gaman að greina málefni líðandi
stundar með afa og hann talaði
alltaf við mig eins og jafningja.
Rúmlega 64 ára aldursmunur var
ekki að flækjast fyrir honum.
Eftir að ég flutti heim frá Eng-
landi fór ég stundum einn í heim-
sókn í Singastein til að geta
spjallað almennilega við ömmu
og afa, sem reyndist oft erfitt í
fjölmennum fjölskylduboðum.
Mér þykir vænt um þær stundir
sem við áttum saman í þessum
heimsóknum og mun geyma
minningarnar um þær á góðum
stað um ókomin ár.
Þegar minnið var aðeins byrj-
að að gefa sig hjá afa kviknaði sú
hugmynd að taka upp viðtal við
afa og ömmu og ræða um líf
þeirra og allar þær breytingar
sem þau hafa upplifað. Ég mætti
á Selfoss með vini mínum og tók
upp efni sem er afar dýrmætt í
dag. Afi var í essinu sínu fyrir
framan myndatökuvélina og
sagði okkur margar skemmtileg-
ar og fróðlegar sögur. Það var
ekki leiðinlegt verk að klippa þær
saman með Auði frænku. Við
frændsystkinin kynntumst afa
enn betur, lærðum meira um
hans fjölskyldu, störf og bak-
grunn almennt. Við Auður höfum
oft rætt um það hversu þakklát
við erum að hafa fengið að kynn-
ast fleiri hliðum á afa í þessari
vinnu og það var gaman að ná að
klára verkið á meðan hann var á
lífi.
Stundum hugsa ég um það
hvað afi hefði farið að læra og
vinna við ef hann hefði fæðst á
sama tíma og ég. Þegar allt önnur
tækifæri eru í boði en þegar hann
ólst upp. Það er svo ótrúlegt að
hugsa um þær breytingar sem
hann upplifði um ævina. En svo
finnst mér reyndar mjög erfitt að
ímynda mér afa öðruvísi en hann
var. Fæddur 1916 og með stóran
hluta sögu Íslands á 20. öld á tak-
teinunum. Með hafsjó af upplýs-
ingum tengdum þeim störfum
sem hann vann um ævina. Fróð-
leiksfús með eindæmum og klár.
En umfram allt brosmildur, góð-
ur, skemmtilegur og félagslynd-
ur. Og vinur minn.
Jón Gunnar (nafni).
Það var alltaf gott og gaman að
koma til afa og ömmu í Singa-
steini, í stóra húsið þeirra þar
sem hægt var að fara í alls kyns
skemmtilega leiki í kjallaranum
og úti í garði. Einhverju sinni
voru allar dýnurnar þeirra tekn-
ar fram og heljarinnar virki reist
sem náði út um allan kjallara, við
barnabörnin fórum í ótal leiki og
garðurinn, með öllum sínum
trjám, breyttist á augabragði í
ævintýraland. Þangað var líka
hægt að sækja alls kyns góðgæti,
tína rifsberin af runnunum og
gæða sér á ótrúlega góðum jarð-
arberjum sem afi var alltaf fús að
sækja, ásamt gómsætum gulrót-
um sem náðu alveg ótrúlegri
stærð. Dóttir mín naut líka góðs
af þessu og það voru ófáar ferðir
farnar í Singasteininn síðasta
sumar þar sem afa tókst í hvert
sinn að fylla heila skál af jarð-
arberjum. Steinunn Dís og Jón
langafi náðu vel saman og það
leið yfirleitt ekki langur tími frá
því að við komum inn úr dyrunum
þar til hún var komin í fangið á
honum, og þar var mikið hlegið
og alltaf gott að vera.
Dyrnar stóðu alltaf opnar í
Singasteini og það voru mikil for-
réttindi að fá að alast upp í sama
bæ og afi og amma. Minningarn-
ar með afa eru óteljandi og allar
eru þær góðar. Afi var mjög hlýr,
rólyndur og barngóður en samt
var alltaf stutt í glensið. Hann
kenndi mér margt, hvernig setja
mætti nógu stóra smjörklípu inn í
heila, nýbakaða flatköku og
borða hana áður en smjörið læki
út um allt, hvernig hægt væri að
óska sér með óskabeini, hvernig
best væri að ná niður stóru grýlu-
kertunum á sólskálanum og hann
kenndi mér alls kyns kapla og
skemmtileg spil.
Það var einnig gaman að heyra
hann segja frá þeim ævintýrum
sem hann upplifði sjálfur á yngri
árum. Þegar hann hjólaði næst-
um alla leið að Grænavatni á mal-
arvegum landsins, frá brúðkaup-
inu þeirra ömmu þegar brúin
hrundi og fara þurfti yfir ána á
bát svo þau kæmust norður á
Melstað til að gifta sig, þrátt fyrir
að kirkjan hefði fokið.
Nú er gott til þess að hugsa að
þessar sögur og margar fleiri eru
varðveittar á myndbandi en Jón
Gunnar frændi tók viðtal við þau
afa og ömmu þegar amma varð
níræð, fyrir þremur árum. Ég var
svo heppin að fá að vinna efnið
með honum og kynnast um leið
fleiri hliðum á afa og fá að vita
meira um hans líf og uppvöxt.
Þar eru líka heillangar upptökur
þar sem afi fer með heilu ljóðin
eftir minni.
Allar þessar góðu minningar
er gott að ylja sér við núna þegar
afi er farinn. Hans er sárt saknað.
Auður.
Mig langar í nokkrum orðum
að minnast afa míns sem látinn er
í hárri elli. Ég man fyrst eftir
honum þegar þau amma bjuggu í
Vík í Mýrdal. Ég og Jón bróðir
minn fengum að fara til þeirra á
sumrin og vera í lengri eða
skemmri tíma. Ýmislegt var
smíðað í bílskúrnum hjá afa og
mikið ævintýri var að fá að finna
peningafýluna í peningaskápnum
í Samvinnubankanum í Vík þar
sem hann var útibússtjóri. Einu
sinni fengum við bræðurnir að
koma með á Kirkjubæjarklaust-
ur þar sem hann sinnti líka úti-
bússtörfum. Á Mýrdalssandi var
sandbylur og ekki leist okkur á
blikuna en afi var alveg sallaró-
legur enda man ég ekki eftir að
hann hafi nokkru sinni skipt
skapi.
Eftir að þau amma fluttu aftur
á Selfoss voru dyrnar á Singa-
steini alltaf opnar og gott að
koma í eldhúsið og fá eitthvað í
svanginn hjá ömmu, taka í spil,
klifra í birkitrjánum eða fara í
fótbolta í garðinum, en afi sagði
að það væri mjög gott til að losna
við mosann. Það var alltaf mikil
matjurtarækt í Singasteini og
síðsumars og á haustin var
spennandi að fá að smakka gul-
rætur og rófur og kíkja undir
kartöflugrösin.
Afi var mjög hjálpfús og örlát-
ur maður og vildi allt fyrir alla
gera og fékk ég að njóta þess ef
fólk vissi að Jón Ólafsson í Singa-
steini væri afi minn.
Það var fastur liður í æskunni
að fara í boð á jóladag til ömmu
og afa í Singasteini og svo líka á
gamlárskvöld, enda gestrisni þar
í hávegum höfð og hafði afi ein-
staklega gaman af því að taka á
móti gestum. Við þessi tækifæri
var alltaf gripið í spil og það var
mikil upphefð þegar ég var farinn
að fá að taka þátt í briddsspila-
mennskunni.
Seinna tóku þorrablótin við og
það er við hæfi að í síðasta skipti
sem ég hitti afa var einmitt í 97
ára afmælisveislunni hans, um-
vafinn stórfjölskyldunni á þorra-
blóti í Singasteini.
Hann tók Björgu konunni
minni sérstaklega vel þegar hún
kom inn í fjölskylduna og fór létt
með að fara með Lorelei fyrir
þýskukennarann. Afi var einstak-
lega barngóður og alltaf til í að
spjalla eða glettast og fengu dæt-
ur okkar hjóna að kynnast því.
Þeim fannst mikið sport að renna
sér niður handriðið í Singasteini
og fá gómsæt jarðarber beint úr
garðinum. Við hjónin erum þakk-
lát fyrir að dætur okkar eiga ynd-
islegar minningar um hlýjan og
góðhjartaðan langafa.
Afi átti gott og gæfuríkt líf,
hins vegar fór hann ekki varhluta
af skakkaföllum og þurfti að sjá á
eftir tveimur sonum sínum, þeim
Árna Heimi og Kjartani. Hann og
amma stóðu þétt saman og
studdu hvort annað í þeirri raun.
Lykillinn að lífshamingju afa var
traust og hamingjuríkt hjóna-
band þeirra ömmu til næstum 70
ára og óbilandi jákvæðni í öllu
sem hann tók sér fyrir hendur.
Minningin um einstaklega
hjartahlýjan og góðan mann lifir.
Elsku amma, við vottum þér
okkar dýpstu samúð.
Kári Örlygsson og fjölskylda.
Jón Ólafsson