Morgunblaðið - 26.03.2013, Page 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 26. MARS 2013
✝ Auður Garð-arsdóttir fædd-
ist að Vesturgötu
58, Reykjavík 21.
maí 1934. Hún lést
á líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 18. mars
2013.
Foreldrar henn-
ar voru Jóna Sig-
urvina Björns-
dóttir, fædd á
Hánefsstöðum í Svarfaðardal
26. september 1896, d. 29. mars
1966, og Garðar Jónsson, fædd-
ur á Tindriðastöðum í Hval-
vatnsfirði 6. nóvember 1898, d.
6. september 1967. Auður var
fjórða í röð fimm systra. Hinar
voru: Þórunn Bjarney, f. 2.
september 1918, d. 18. janúar
2008; Sigurveig Mýrdal, f. 15.
júlí 1924; Gerða Tómasína f.
frá Gagnfræðaskóla Austur-
bæjar. Hún starfaði eftir það
hjá Sjúkrasamlagi Reykjavíkur
og Tryggingastofnun ríkisins
til ársins 1964, þegar hún flutti
með eiginmanni sínum til út-
landa, en þau bjuggu í Bret-
landi og Danmörku í samtals
fimm ár. Auður var alla tíð
mjög virk í félagsmálum fyrir
skátahreyfinguna á Íslandi, var
meðal annars félagsforingi
Kvenskátafélags Reykjavíkur
og átti sæti í Bandalagi ís-
lenskra skáta. Hún tók virkan
þátt í störfum hinnar íslensku
þjóðkirkju og gegndi þar ýms-
um trúnaðarstörfum, var meðal
annars sóknarnefndarformaður
Dómkirkjusafnaðarins í
Reykjavík, átti sæti á kirkju-
þingi og í stjórn Kirkjugarða
Reykjavíkur. Árið 2000 var
hún sæmd Riddarakrossi hinn-
ar Íslensku fálkaorðu fyrir
störf sín í þágu hinnar íslensku
þjóðkirkju.
Útför Auðar verður frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag, 25. mars 2013, og hefst
hún klukkan 15.
17. ágúst 1927 og
Gíslína, f. 12. des-
ember 1935. Auður
ólst upp í vesturbæ
Reykjavíkur.
Árið 1956 giftist
hún Jóhannesi
Bergsveinssyni, f.
5. desember 1932.
Börn þeirra eru: 1)
Jóhannes, f. 26.
nóvember 1966.
Börn hans Aron
Ingi, f. 30. maí 1999, og Agnar
Smári, f. 11. júlí 2009; 2) Berg-
sveinn, f. 5. september 1971.
Börn hans: Auður Agla, f. 26.
október 1992 og Jóhannes
Tumi, f. 6. nóvember 1999; 3)
Elín, f. 5. september 1971.
Börn hennar: Garðar Már, f.
11. júní 1995 og Helga Kristín,
f. 21. júlí 2002.
Auður lauk gagnfræðaprófi
Elsku Auður. „Við sjáumst
þegar þú kemur heim elskan,
góða ferð.“ Þetta voru þín síðustu
orð til mín. Nú er ég komin heim,
aðeins of sein, þú ert farin héðan.
Það er ansi tómlegt á Báru-
götunni.
Söknuður og sorg eru samofin
þakklæti í mínu brjósti. Þú
varðst hluti af lífi mínu þegar ég
var barnshafandi menntaskóla-
stelpa. Í kaupbæti með Begga
fékk ég þig, dásamlegustu
tengdamóður sem hægt er að
óska sér. Þakka þér hjartanlega
fyrir allan tímann sem við áttum
saman, sem tengdamæðgur, sem
skátasystur og sem vinkonur.
Þakka þér fyrir að kenna mér að
reifa barn, pússa silfur, stenka
lín, raða fáránlega miklu leirtaui í
litla skápa, skipuleggja veislur á
mettíma og muna að hafa húmor
fyrir sjálfri mér (og gúmmístíg-
vél í skottinu á bílnum).
Þakka þér ástsamlega fyrir að
hafa alltaf stutt við bakið á mér,
að vera alltaf til staðar fyrir
ömmubörnin þín. Við sem kveðj-
um þig í dag höldum áfram eins
og þú hefðir óskað. Við hjálpumst
að og hugsum hvert um annað af
ástúð og hlýju.
Við finnumst við varðeldinn
hinum megin.
Þín
Kristín Sólveig (Stína).
Frá því ég man eftir mér vildi
ég eyða öllum helgum hjá ömmu,
hún vissi hvað ég vildi, hvað mér
fannst flottast og fínast. Hún
lagði sig alltaf alla fram við að
láta mér líða eins og prinsessu og
mér leið líka alltaf þannig hjá
henni. Uppáhalds rúmfötin mín
voru alltaf nýþvegin og ískápur-
inn fullur af öllu sem mér þótti
best. Ekki var það heldur leið-
inlegt þegar ég fékk að skoða
skartið hennar og máta það. Hún
var mesta gull af konu sem ég
veit um, allt pottþétt hjá henni.
Amma var alltaf vel til höfð og
það geislaði af henni fegurðin.
Mér fannst hún vera eins og
drottning.
Það leið varla sá dagur að það
kæmu ekki gestir á Báruna og þó
að þeir kæmu óvænt var alltaf til
nóg af kökum og kræsingum og
vel tekið á móti þeim, því að þú,
amma, tókst öllum alltaf opnum
örmum. Ég veit að það er tekið
vel á móti þér hinum megin núna.
Jólin á Bárugötunni voru alltaf
eins, öll fjölskyldan samankomin
á jóladag. Aspassúpa, hreindýr
og heimalagaður ís a la amma
Auður. Jólin verða aldrei þau
sömu án þín.
Elsku afi minn, missir þinn er
mestur, þið amma voruð lang-
flottust saman. Ég gleymi aldrei
þegar þið tókuð nokkur spor í
forstofunni á Bárunni og ég
skælbrosti og mér hlýnaði í
hjartanu að horfa á ykkur.
Sofðu rótt, elsku amma mín,
ég er stolt af því að bera nafnið
þitt.
Ég elska þig alltaf af öllu mínu
hjarta.
Þín ömmustelpa,
Auður Agla Bergsveinsdóttir.
Auður amma var einstök kona
og átti mikilvægan stað í hjarta
okkar systkinanna. Frá því við
munum eftir okkur kölluðum við
hana Auði ömmu og litum við á
hana sem slíka. Hún var einstak-
lega dugleg og hafði alltaf eitt-
hvað fyrir stafni. Það var gaman
að koma í heimsókn til hennar og
Jóa á Bárugötuna, góðgæti létu
sig ekki vanta og var rauði
brjóstsykurinn í glerkrukkunni
eftirminnilegastur. Það kom ekki
til greina að við færum svöng frá
henni. Aldrei gleymum við henni
Grímu sem Auður og Jói áttu
lengi vel sem okkur systkinunum
þótti svo vænt um. Auður amma
var ætíð svo hlý og góð og hafði
alltaf áhuga á því sem við vorum
að gera í okkar lífi. Hún vildi allt
það besta fyrir aðra í kringum sig
og var alltaf til staðar.
Elsku Auður amma, takk fyrir
allt sem þú gerðir fyrir okkur.
Þín,
Guðfinna og
Halldór Ágúst.
Við Auður Garðarsdóttir mág-
kona mín þekktumst frá barn-
æsku. Feður okkar voru skips-
félagar á strandferðaskipinu
Súðinni í seinni heimsstyrjöld-
inni og síðar nánir samstarfs-
menn í félagsmálum sjómanna.
Leiðir okkar lágu einnig saman á
unglingsárunum þar sem við vor-
um bæði ásamt Gígí yngstu syst-
ur hennar virk í starfi skáta-
hreyfingarinnar. Þar var Auður
hress og kátur félagi og oftast
fremst meðal jafningja enda var
hún gædd miklum forystuhæfi-
leikum. Ung að árum bundumst
við fjölskylduböndum þegar við
Gígí felldum hugi saman á svip-
uðum tíma og þau Auður og
Jóhannes voru í sömu hugleið-
ingum. Þetta voru ógleymanleg
ár sem hið alvarlega slys, sem Jó-
hannes lenti í sumarið 1954,
varpaði þó stórum skugga á. Þá
sýndi Auður hvern styrk hún
hafði að geyma og varð honum sú
stoð og stytta sem gerði honum
kleift að ljúka námi sínu og síðar
eftirtektarverðum starfsferli
þrátt fyrir fötlun sína. Hjóna-
band þeirra og gagnkvæm ást og
virðing í hartnær 57 ár ætti að
vera öðrum til eftirbreytni.
Fram að því að Jóhannes hóf
framhaldsnám í Bretlandi var
Auður áfram mjög virk í skáta-
hreyfingunni, var meðal annars
félagsforingi Kvenskátafélags
Reykjavíkur um árabil og í stjórn
Bandalags íslenskra skáta. Eftir
að þau fluttust aftur heim til Ís-
lands duldist manni ekki að Auð-
ur var trú kjörorðinu: Eitt sinn
skáti, ávallt skáti. Um störf henn-
ar innan Dómkirkjusafnaðarins
og Þjóðkirkjunnar ætla ég ekki
að fjölyrða, um það munu eflaust
aðrir fjalla, en eitt er víst að þau
voru henni mjög kær.
Þrátt fyrir annasöm störf í
þjóðfélagsþágu var fjölskyldan
samt ávallt í fyrirrúmi og þá ekki
einungis börnin, barnabörn og
eiginmaður heldur einnig
fjölskyldur systranna og fjöl-
margra vina og vandamanna,
enda bæði mjög ættrækin og
gestrisni þeirra mikil og alkunn.
Oft undraðist maður hvaðan
Auður fengi alla þessa orku sem
óneitanlega þurfti til.
Mikill er missir Jóhannesar og
barna og barnabarna þeirra Auð-
ar. Megi guð styðja þau og
styrkja í framtíðinni. Blessuð sé
minning ástkærrar mágkonu og
systur.
Henry Þór Henrysson og
Gíslína Garðarsdóttir.
Við bræður eigum margar,
hlýjar minningar um Auði
frænku okkar. Hún hafði lag á að
vera alltaf nálæg og hafði áhrif á
líf okkar, sennilega meiri en við
gerðum okkur grein fyrir. Einu
sinni á aðfangadag þegar við vor-
um í kringum 7 ára aldurinn vor-
um við að rangla fyrir framan
heimili okkar á Baldursgötunni
að bíða eftir jólunum. Tíminn leið
ótrúlega hægt. Þá renndi bíll að
gangstéttarbrúninni og jóla-
sveinn í fullri múnderingu, með
flókið skegg, snaraðist út til okk-
ar og kallaði óþarflega hátt:
„Strákar, búið þið í þessari
götu?“ Við urðum klumsa, enda
ekki alltof trúaðir á jólasveina.
Þessi sveinstauli sem ferðaðist
einn um bæinn á drossíu var þó
svo myndugur að við urðum að
taka hann alvarlega. Jólasveinn-
inn þurfti að fá að vita hvaða
krakkar bjuggu í götunni, í hvaða
húsum, hvað þau vildu í jólagjöf
og hvort þau ættu það skilið. Við
gáfum greinargóða skýrslu um
vini og nágranna. Að svo búnu
kippti jólasveinninn pokaskjatta
fullan af gjöfum úr aftursætinu
og strunsaði með okkur inn í hús-
ið okkar. Við áttuðum okkur ekki
á því fyrr en löngu seinna að hér
hafði Auður frænka verið að
keyra út jólagjafir fjölskyldunn-
ar.
Þannig var Auður potturinn
og pannan í fjölskyldulífinu. Hún
var hugmyndarík og hafði gaman
af að skipuleggja atburði og
koma fólki á óvart. Það var alltaf
spennandi að fara í heimsókn til
Auðar og Jóa. Að vera í pössun í
kjallaraíbúðinni á Ránargötunni
var endalaust ævintýri. Á Báru-
götunni var alltaf opið hús eftir
að þau fluttu þangað. Auður var
barngóð og lét sér annt um
systrabörn sín og þeirra börn og
barnabörn. Auður hafði gott lag á
að skapa góða stemningu og hún
hafði góða skipulags- og forystu-
hæfileika. Þess nutum við oft, t.d.
á jólaskemmtunum fjölskyldunn-
ar. Hún lét víða að sér kveða í fé-
lagsstörfum eins og í skátastarfi
og innan kirkjunnar. Andlát
hennar skilur víða eftir stórt
skarð. Missirinn er þó mestur
fyrir hennar nánustu.
Jóhannes og börn, við sendum
ykkur innilegar samúðarkveðjur.
Sigurjón og Garðar Mýrdal.
Í dag kveð ég kæra vinkonu
mína og heimilisvin okkar fjöl-
skyldunnar, Auði Garðarsdóttur,
sem lést á líknardeild Landspít-
ala í Kópavogi að morgni 18.
mars sl.
Kynni okkar Auðar hófust fyr-
ir hart nær 60 árum og höfum við
átt samleið meira og minna öll
þessi ár ásamt eiginmönnum
okkar, Agli og Jóhannesi. Þeir
voru æskuvinir af Ránargötunni
og batt það fjölskyldur okkar
tryggðar- og vináttuböndum í
gegnum öll ár. Voru ófáar stund-
irnar á undanförnum árum þar
sem setið var yfir kaffi og kringl-
um eða vínarbrauði og málin
rædd, rifjaðar upp gamlar minn-
ingar og farið yfir helstu tíðindi í
fjölskyldunum.
Auður var mikil félagsmála-
kona, dugleg og ósérhlífin og var
fólk og samvera hennar við fólk
hennar ær og kýr. Hún gekk ung
til liðs við skátahreyfinguna og
komst þar til metorða og varð
m.a. félagsforingi kvenskáta.
Segja má að hún hafi verið í lífi
sínu hinn sanni skáti, ávallt
viðbúin. Síðar naut Dómkirkjan
starfskrafta hennar um árabil og
gegndi hún hinum ýmsu trúnað-
arstörfum fyrir kirkjuna, m.a.
sem formaður sóknarnefndar.
Hún lagði metnað sinn í að skila
góðu verki á hvaða sviði sem var.
Fjölskyldan var þó það sem
skipti hana mestu máli. Jóhannes
og börnin þrjú, Jóhannes yngri,
Elín og Bergsveinn og barna-
börnin hennar sex voru gimstein-
arnir hennar. Heimilið var rausn-
arheimili, gestkvæmt og öllum
tekið af alúð og hlýju.
Á kveðjustund viljum við fjöl-
skyldan þakka henni fyrir sam-
fylgdina, alla ræktarsemi, hlýju
og ljúfar stundir sem við fengum
að eiga saman. Við biðjum Guð að
styrkja fjölskyldu hennar alla.
Þeirra missir er mestur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem)
Katrín, Elín Ingibjörg,
Þorvaldur og Katrín Þórdís
Jacobsen og fjölskyldur.
Auður Garðarsdóttir andaðist
hinn 18. mars sl. eftir nokkra
dvöl á sjúkrahúsi. Að henni er
sjónarsviptir og munu margir
sakna hennar. Auður var um-
hyggjusöm og eljusöm í verkum
sínum. Hún axlaði ýmis forystu-
hlutverk án þess að telja það eftir
sér en lagði sig fram í hvívetna.
Fyrir um hálfri öld myndaðist
skátaflokkurinn okkar, óhefð-
bundinn flokkur en samheldinn.
Auður er sú fjórða til að „fara
heim“, á eftir Hrefnu Tynes, Ás-
laugu Friðriksdóttur og Auði
Stefánsdóttur. Fjórar kjarna-
konur voru þær og í forystu
kvenskáta um áratuga skeið.
Auður var ung þegar í ljós kom
að eldra fólk bar traust til henn-
ar. Hún tók um skeið við verk-
efnum af Hrefnu Tynes er
Hrefna lét af starfi félagsforingja
Kvenskátafélags Reykjavíkur.
Einnig tók hún við forystu hóps
sem nefnir sig Eldri kvenskáta er
tengdamóðir hennar Elín Jó-
hannesdóttir, sem gegnt hafði
þeim starfa, lést á besta aldri.
Skátastarf er á margan hátt
sérstakt. Eitt einkenni er sú
nánd og einlæga vinátta sem get-
ur verið milli mismunandi aldurs-
skeiða. Flokkurinn okkar spann-
aði 30 ár í aldursmismun. Annað
einkenni skátastarfs er hve fjöl-
þætt verkefnin eru og reyna á
margvíslega kunnáttu og hæfni,
verkefni sem einstaklingar þurfa
að geta axlað einir en eru þó oft
unnin í nánu samstarfi við fleiri.
Skátastarf býr vel að verðug-
um gildum sem fólk utan þess
skilur betur í dag en lengst af síð-
ustu öld. Þetta eru gildi sem
margir skátar hafa lagt áherslu á
í víðtækara umhverfi sínu. Og
greina mátti slíkt glöggt í ýmsum
verkum Auðar og nærveru henn-
ar við aðra.
Þegar Hrefna Tynes kvaddi
siglfirsku skátana sína í júní
1939, og hélt til dvalar í Noregi,
var hún kvödd með eftirfarandi
orðum:
Meðan eldar varða vaka,
vorsól björt í heiði skín,
og á fjöllum óma söngvar,
ætíð skulum minnast þín.
Með þeim sömu orðum kveðj-
um við nú Auði Garðarsdóttur og
sendum alúðarkveðjur til Jó-
hannesar og fjölskyldunnar allr-
ar.
Borghildur Fenger
og Anna Kristjánsdóttir.
Auður móðursystir er hluti af
mörgum fyrstu og dýrmætustu
minningum okkar. Einstaklega
náið samband hennar við móður
okkar skýrir nærveru Auðar og
fjölskyldu hennar við flest tæki-
færi. En það hversu eftirminni-
leg þessi atvik og aðstæður eru
skýrist ekki síst af því hversu
skemmtilegt var að umgangast
hana. Við gerðum okkur ekki
grein fyrir því fyrr en komið var
fram á fullorðinsár hvernig brag-
urinn á Bárugötu 35 var óviðjafn-
anleg blanda af enskum og
dönskum aðalshefðum og ramm-
íslenskri baðstofumenningu.
Auður sjálf var slík blanda eig-
inleika sem í venjulegu fólki eru
ósamræmanlegir. Hún var fyrir-
myndar húsmóðir en sinnti samt
svo mörgu fólki og margvíslegum
málefnum að hún virtist aldrei
heima. Hún fussaði og sveiaði yf-
ir kattafári í Vesturbænum en
samt fékk læðan Grímur mestu
ástúð sem nokkur köttur hefur
fengið vestan við læk. Hún var
skáti og náttúruunnandi sem
undi sér best í þéttbýlasta hluta
borgarinnar. Hún var hógvær og
reyndi sem mest hún gat að halda
sér frá öllu sviðsljósi en samt var
eins og allir þekktu hana.
Það var ekki bara að Auði hafi
tekist að samræma þessa mis-
munandi eiginleika. Hún skapaði
úr þeim heilsteyptustu persónu
sem flest okkar höfum kynnst.
Allir minnast hennar fyrir ein-
stök heilindi. Viðurkenningin
sem hún hlaut fyrir störf í þágu
kirkjunnar var vissulega verð-
skulduð en hana hefði verið hægt
að veita fyrir svo óendanlega
margt. Ef riddarakross væri
veittur fyrir störf í þágu fjöl-
skyldunnar hefði Auður sannar-
lega átt slíka viðurkenningu skil-
ið.
Elsku Jói og fjölskyldan öll,
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Guðrún Katla
og Henry Alexander.
Traustur vinur og samstarfs-
maður í nærri aldarþriðjung
flutti mér þá harmafregn að eig-
inkona hans, Auður, hefði fallið
frá á mánudagsmorgun. Auður
var mikil atorku- og sómakona
sem verið hafði í forustusveit
skáta frá því á unga aldri. Vissi
ég síðast af henni á þeim vett-
vangi í byrjun nóvember sl. er
hún hvatti okkur systkin til að
þiggja kaffiveitingar fyrir eldri
skáta í safnaðarheimili Dóm-
kirkjunnar í tilefni af því að af-
hjúpaður var minningarskjöldur
á „Fjósinu“ við Menntaskólann í
Reykjavík um 100 ára skátastarf
á Íslandi, en Pálmi Pálsson kenn-
ari við skólann benti þeim sem
stóðu að stofnun skátastarfs á Ís-
landi á orðið skáti. Auður hafði
verið formaður sóknarnefndar
Dómkirkjunnar og var nú síðast
varaformaður.
En mikilvægasta hlutverk
Auðar sem ég þekkti var eigin-
kona, stoð og stytta vinar míns
Jóhannesar Bergsveinssonar.
Þetta hlutverk rækti hún af mik-
ill alúð og fórnfýsi. Létt lund,
glaðværð, umburðarlyndi og
óþrjótandi þolinmæði sem Auður
var gædd og þurfti oft á að halda
er hún kom að sækja Jóhannes
og þurfti þá stundum að bíða
lengi í bílnum eftir að Jóhannes
lyki störfum á Landspítalanum.
Mikið reyndi á þolinmæði hennar
og þrek þegar Jóhannes varð fyr-
ir alvarlegu slysi, þá ungur mað-
ur. Nokkru síðar gengu þau Auð-
ur og Jóhannes í hjónaband, en
hann var þá í læknanámi. Hefur
Auður vafalítið hvatt hann þar til
dáða eins og jafnan síðan. Þau
hjón voru samhent, miklir fagur-
kerar og bjuggu sér smám saman
mjög fallegt heimili, fyrst hér í
Reykjavík, síðan í London og
Kaupmannahöfn meðan Jóhann-
es var í sérnámi í geðlækningum
og loks aftur í Reykjavík. Heim-
sótti ég þau á öllum þessum stöð-
um til þess að ýta á eftir að Jó-
hannes kæmi til starfa á
Kleppsspítalanum. Þau voru
höfðingjar heim að sækja þar
sem allt geislaði af rausn og
myndarskap húsmóðurinnar og
andagift húsbóndans.
Auður var mjög jákvæð í öllum
sínum viðhorfum og lagði alltaf
gott til, enda eftirsótt til fé-
lagsstarfa þegar frá unga aldri
og fram til hins síðasta. Hún kom
miklu í verk í heimilisstörfum og í
sjálfboðaliðastarfi hjá skátum og
Dómkirkjunni með góðri skipu-
lagningu og sveigjanleika. Við
hittumst síðast í byrjun desem-
ber í áttræðisafmæli Jóhannesar.
Var Auður glaðleg að vanda þrátt
fyrir óþægindi í öðrum handlegg
og gerði að gamni sínu þegar hún
sagði að þau hjónin hjálpuðust að
við baksturinn og legðu til hvort
sína höndina.
Vegna lyndiseinkunnar sinnar
hafði Auður mjög góða nærveru
og er nú sárt saknað af öllum sem
þekktu hana.
Missirinn er þó mestur fyrir
Jóhannes, börn þeirra og barna-
börn og fjölskyldur hjónanna
beggja. Votta ég þeim öllum sam-
úð mína. Minningin um góða
konu lifir.
Tómas Helgason.
Sorgin hefur bankað á dyr á
Bárugötu 35. Auður Garðars-
dóttir er öll. Lífið heldur áfram
en Auðarhjartað slær ekki leng-
ur í þessu húsi eins og áður.
Gæfuspor að flytjast að vori
Auður
Garðarsdóttir
HINSTA KVEÐJA
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Hvíl í friði elsku vina
mín.
Þín vinkona,
Þóra.